نمایش نسخه قابل چاپ
سلام همیشه راج به تفاوت بین عشق و هوس خوندیم ولی راستش تشخیصش برای من سخته یا بهتر بگم غیر ممکن شاید چون تا حالا تجربه نداشتم راستش دلیلشو نمیدونم.. کسی هست که طعم عشق واقعی رو چشیده باشه؟منو راهنمایی کنه که چطوری میتونم تشخیص بدم؟چطور میشه درک کرد اگه کسی به ما حسی داره هوس یا واقعا عاشق ماست؟؟؟؟؟ یا چطور میشه فهمید واقعا عاشقیم و حسی اگه به کسی داشته باشیم عشق نه هوس؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ منتظر راهنماییتون هستم مخصوصا کسایی که عاشق بودن یا طعم عشق واقعی رو چشیدن.
راستی اینم بگم که مطالب راج به تفاوت عشق و هوس خوندم ولی بازم...............
سلام کسی جواب نمیده؟؟؟؟ یعنی هیچکی طعم عشق واقعا را نچشیده؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ ؟
سلام
من فکر می کنم کسی مطمئن نیست که عشقش حقیقیه یا نه. من خودم شک دارم، البته نه بین عشق و هوس، بین عشق و خودخواهی. بعضی وقتها فکر می کنم از روی خودخواهیم هست که دوست دارم همسرم کنارم باشه و ببینمش، به خاطر نیاز خودم نه چیز دیگه...
من فکر می کنم کسی که واقعا عاشقه فداکار هم هست. اما من تا به حال هیچ فداکاری نکردم. بیشتر مواقع همسرم این کار رو انجام داده:302:
سلام مرسی از جوابتون به نظر شما عشق همسرتون عشق حقیقی؟؟ اگه هست میشه بگید چطوریه؟؟؟؟؟؟
سلام یعنی کسی نیست کمک کنه؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟کسی نمیدونه؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟!!!! پس این همه جوان که دم از عشق میزنن چیه؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟هرکس که فکر میکنه عاشق به من بگه چه حسیه؟؟؟؟؟؟چطوریه؟چه طور بفهمیم عاشقیم نه هوسی زود گذر؟؟؟؟؟چه طور بفهمیم کسی وهقعا عاشقمونه؟؟؟؟
اینطوری نمیشه فهمید، در مورد همسرم هم نمی دونم عشقش حقیقیه یا نه، عشق یه حسه، مثل حس شادی، ناراحتی... از کجا می فهمی که خوشحالی؟ عشق و دوستداشتن هم همین شکلیه.
البته بعضی وقتها به خاطر نیازهامون هست که فکر می کنیم کسی رو دوست داریم یا عاشقش هستیم، مثلا نیاز داریم به اینکه کسی بهمون محبت کنه ، نیاز داریم به اینکه احساس امنیت کنیم، به آرامش برسیم، تنهایی مون رو پر کنه و ... در سطح بالاترش همه اینها رو برای شخص مقابل هم می خوایم، یعنی دوست داریم ما هم به طرف مقابل آرامش بدیم، تنهاش نذاریم، بهش محبت کنیم،
...
وقتی یه نفر پیدا میشه که نیازهای ما رو برطرف کرد، یعنی تمام اون حس هایی که بهش احتیاج داشتیم رو تأمین کرد، اون وقت احساس می کنیم که به اون شخص وابسته شدیم، نمی تونیم بدون وجود اون خلاء احساسیمون رو پر کنیم. حالا وقتی که به یه آرامش نسبی رسیدیم شروع می کنیم به رفع نیازهای طرف مقابل، اون هم همینطور به ما وابسته می شه... بعد کم کم عادت به وجود میاد، حتی اگه نیازی هم باقی نمونده باشه، عادت می تونه دو طرف رو کنار هم نگه داره...
راستش منم نمی دونم اسم این احساس رو میشه گذاشت دوست داشتن؟ یا فقط یه جور نیازه؟
تا حالا به این فکر کردین که وقتی بچه بودین با اسباب بازی هاتون چطوری برخورد می کردین؟ چطوری دوستشون داشتین؟ من فکر می کنم رابطه ای که یه کودک در دوران بچگی با اسباب بازیهاش داره، ارتباط مستقیمی با رابطه اش در آینده با کسی که دوستش داره و یه جورایی اونو برای خودش می دونه داره. نظر شما چیه؟؟؟
سلام
عشق حقيقي عشقي است كه هر چه از آن ميگذرد بزرگ وبزرگتر ميشود با پير شدن طرفين از بين نمي رود افراد داراي اين عشق معمولا شاد وبا روحيه زندگي ميكنند ودر زندگي موفق مي شوند.گاه اين عشق سالها پس از ازدواج در افراد به وجود آمده رشد ونمو ميكند وبارور ميشود.