حس می کنم دارم ارتباطمو با دنیای خارج از خودم از دست می دم

سلام دوستان. یه چند وقتیه که به نظرم میاد یه جورایی دارم اون ارتباط بین خودم و دیگران و دنیای غیر از خودمو از دست می دم. یه جورایی حس می کنم انگار خیلی دارم درون خودم زندگی می کنم. یعنی اون بند ارتباطی که بین ادم با محیط پیرامون و ادمای دیگه هست به نظرم میاد در ابتدای ضعیف شدنشه. با وجودی که به ظاهر با ادما رابطه دوستانه دارم حرف می زنم یعنی به ظاهر مثل بقیه ام اما انگار شروع یه جداییه. نمی دونم درست چی می گم. ولی فکر کردم شاید پیشرفت کنه یا شاید دلیلی داشته باشه یا راهی داشته باشه و یا کاری نیاز باشه بکنم. ممنون.

- - - Updated - - -

(خیلی خفیفه این وضعیتم و جدیده)

تخصصی ندارم ولی تا جاییکه اطلاع دارم نشانه شروع برخی اختلالات روانشناختی از اینجا شروه میشه. به عنوان برادر توصیه میکنم 100% با یک روانشناس بالینی مشاوره کنید. کم کم در دنیای خودتون بشدت غرق میشید و حتا ممکنه افرادی را ببینید که بقیه نمیبینند و صداهایی را بشنوید که بقیه نمیشنون!! ضرر نداره زود ریشه یابی توسط متخصص انجام بدید

نه بابا دیگه هیچوقت به اینجا نمیرسم که چیزایی رو ببینم که نیست. درک درستی از ادما به نظر میاد ندارم. اما غیرواقعو هیچوقت نمی بینم.
منظورم هم همین بود که واقعا نیاز هست به روانپزشک مراجعه کنم واسه این موضوع یا نه.

- - - Updated - - -

یه جورایی زیادی دورنگرا شدم.

- - - Updated - - -

ببخشید درون گرا
این ویرایشو الان ندارم که تصحیح کنم نوشته رو)

[سلام دوست عزيز:
بنظرم مواقعي كه آدم برنامه هاش آنطوري كه ميخواد و پيشبيني كرده و اميد بسته بوده پيش نميره و مدتي تلاش هم تغييري ايجاد نميكنه و يا حتي عدم موفقيت هم پيش مياد بي حوصلگي و بي خاصيتي از ارتباط و اينها به آدم دست ميده يعني يك اظطراب و ناكامي كلي باعث كم خاصيت شدن تعامل و ارتباط ميشه . اگر اينطوري باشه راهش اينه كه در اهدافت و خواسته هات تجديدي نظر كني و زياد سخت نگيري چون سلامتي مهمتر از داشته هاي فرعي است و در شرايط و اوضاع و احوال جامعه ما نبايد زياد انتظار داشت مدتي به خودت استراحت بده تا فرصتهاي جديد خودشون پيش مياند . ارتباطت را هم كم نكن ولي انتظارتو از مثل قبل بودن كم كن و همين حالت را سعي كن ازش لذت ببري تا اين دوره سپري بشه . مراجعه به پزشك ضرري ندارد ولي بزور به خودت مريضي نچسبون اين حالتها عادي هست.
يك مطلب ديگه اينكه همه آدمها در سيكلهاي يكماهه يا چهل روزه و..و دوره هايي را دارند كه حالت بي حوصلگي و تو خود بودن و يك استراحت كلي بدن به خودش ميده و طبيعي هستش نبايد نگران شد فقط عمداً خود را محدود نكنيد و به داشته هاي خود و ارتباط موجود ارزش قائل شده و ازش در حد حوصله لذت ببريد

- - - Updated - - -

[سلام دوست عزيز:
بنظرم مواقعي كه آدم برنامه هاش آنطوري كه ميخواد و پيشبيني كرده و اميد بسته بوده پيش نميره و مدتي تلاش هم تغييري ايجاد نميكنه و يا حتي عدم موفقيت هم پيش مياد بي حوصلگي و بي خاصيتي از ارتباط و اينها به آدم دست ميده يعني يك اظطراب و ناكامي كلي باعث كم خاصيت شدن تعامل و ارتباط ميشه . اگر اينطوري باشه راهش اينه كه در اهدافت و خواسته هات تجديدي نظر كني و زياد سخت نگيري چون سلامتي مهمتر از داشته هاي فرعي است و در شرايط و اوضاع و احوال جامعه ما نبايد زياد انتظار داشت مدتي به خودت استراحت بده تا فرصتهاي جديد خودشون پيش مياند . ارتباطت را هم كم نكن ولي انتظارتو از مثل قبل بودن كم كن و همين حالت را سعي كن ازش لذت ببري تا اين دوره سپري بشه . مراجعه به پزشك ضرري ندارد ولي بزور به خودت مريضي نچسبون اين حالتها عادي هست.
يك مطلب ديگه اينكه همه آدمها در سيكلهاي يكماهه يا چهل روزه و..و دوره هايي را دارند كه حالت بي حوصلگي و تو خود بودن و يك استراحت كلي بدن به خودش ميده و طبيعي هستش نبايد نگران شد فقط عمداً خود را محدود نكنيد و به داشته هاي خود و ارتباط موجود ارزش قائل شده و ازش در حد حوصله لذت ببريد

تازگیا به یه نتیجه ای رسیدم اونم اینه که انگار ادما باهام بی تفاوت نیستن. اگه حالم بد باشه باهام بد رفتار می کنن اگه حالم خوب باشه خوب. معمولا هم حالم بده. شماهام اینطوری هستین؟

مگه نشنیدین میگن به خودت احترام بذار تا دیگران هم بهت احترام بذارن!