پیشنهادی که به مدیر سایت دادم: الان کاش فقط یکی بود درد دلامو گوش کنه

سلام
خیلی خیلی از سایتتون ممنونم. واقعا کمک دست آدمای بی بضاعتی مثل منه که زیر بار قسط و قرض دارم له میشم. من پر از مشکلم. خیلی خیلی. دارم میرم پیش مشاور. اگه پولم برسه.
اما از سایت شما هم خیلی استفاده می کنم.
یه پیشنهاد دارم:
من الان دلم داره می ترکه. خانومم عصبانی شده هر چی شده بارم کرده. منم سکوت کردم. رفتم بیرون دویدم.
کاش یک انجمن جدیدی باز می کردید توش فقط درد دل باشه. واسه سبک شدن. گاهی آدمای تنهایی مثل من فقط همینو میخوان. یکی که حرفشونو بشنوه. یکی که صداشونو گوش کنه. بعد رو کامنتای این قسمت نظارت کنین که فقط کامنتای تسکین بخش باشه. آره منم می دونم فلان جا اشتباه کردم و دارم تاوانش هم می دم. ولی دیگه نمک پاشیدن رو زخمم چیه. امشب خیلی دلم گرفته. دنبال یه آدمی هستم که صدامو بشنوه. که حس کنم تنها نیستم. که اشکامو ببینه. همین.

تاپیک با من حرف بزن از برد هم اولش با درددل شروع شد. کم کم مشکلش را داره می گه تا دوستان کمکش کنند.

می تونی هم اون تاپیک را ببینی و هم در مورد مشکلاتت اینجا حرف بزنی شاید راه حلی پیدا بشه.

مرسی از همدردی شما سرکار خانوم شیدا.
مشکلاتم پیچیده است. یک جورایی ذاتی و لاینحل می بینم. اول مشکلات خودمه که یکی دوتا نیست. من تا به حال اگه بشمرم 11 تا مشاور رفتم و هیچ اتفاقی نیفتاده.
دارم ذهنمو جمع میکنم تا مشکلاتم رو طبقه بندی کنم. فکر می کنم بزرگترین مسئله ای که با اون روبه رو هستم اینه که منفعلم، قدرت تصمیم گیری درست رو ندارم و در عین حال کمال گرا هستم (یعنی واقعا کامل ترین حالت رو برای خودم میخوام)
دو شخصیتی هستم...
فکر می کنم تنها دلیل عدم موفقیتم در درمان مشکلاتم اینه که ... سبک زندگی بومی خودمون رو بلد نیستم. یعنی: دوپهلو حرف زدن، خلاف کردن و عذاب وجدان نگرفتن، بی سر و زبان بودن (عدم توانایی در پاسخ خلاقانه به متلک پرانی دیگران دادن، چانه زدن، با چرب زبانی به مقصود رسیدن)، عدم توانایی در پنهان کاری و...
...

- - - Updated - - -

.... هر تصمیمی، دقت می فرمایید، هر تصمیمی که میگرم پشیمان می شم.
... من فقط رانندگی را آنهم نصفه نیمه خوب یاد گرفتم و در آن از خودم احساس رضایت می کنم. من برای آموزش رانندگی دهها جلسه رفتم و هیچ یاد نگرفتم. اما یکی از دوستان که البته او هم به طمعی به سمتم آمد، باور کنید با مدارا با حوصله و با تشویق در عرض فقط 4 ساعت از من یک راننده ساخت. از همان لحظه آرزو می کردم کاش کسی پیدا می شد یا خودم می توانستم از این ذهن پر آشوب و تردید راحت شوم و در عرض مدتی به حدی برسم که واقعا بدون تردید کارهایم را انجام دهم، از نتیجه خوب کارهایم راضی تر شوم، و هی مورد سرزنش و انتقاد قرار نگیرم

- - - Updated - - -

خیلی انتقاد ناپذیرم. اگر از بیرون به خودم نگاه کنم و منصفانه: 40 درصد مقصرم و 60 در صد حاصل وراثت و محیطم بوده. همه به من میگن: زودرنج، بد اخلاق، فحاش، عالم بی عمل، مظلوم نما، ...
من نمیدونم چطوری زندگیمو نرمال کنم. مثل چراغ قوه ای هستم که یا خاموشه یا روشن. حد وسط نداره.
باور کنین هر چیزی رو امتحان کردم. به گمانم نه تنبلم، نه کم جرات، نه فاسد...

- - - Updated - - -

به قول زنم و چیزی که خودم هم به اون رسیدم، تنها مشکل من اینه که مدیریت صحیحی رو افکار و رفتارم ندارم. یعنی نمی دونم واقعا نمی دونم چه موقع باید بی تفاوت باشم، چه موقع قاطع، چه موقع دلخوریمو نشون بدم، چه موقع چه کاری رو انجام بدم. چون اگه بخوام به خودم باشه هی پشت سرهم ازم اشتباهای بزرگ سر می زنه، مجبورم یا یکی رو مرجع تقلید خودم کنم که باز عذاب می کشم و هی باید حتی کوچکترین چیزارو از اون بپرسم و یا باید به نظر خودم عمل کنم که هی باید تردید بکشم و هی نظر عوض کنم و آخرش کارای ناجور کنم.

- - - Updated - - -

من حرفامو زدم ولی انگار دیروقته و دوستان مثل من شب زده نیستن. تو سن 32 ساالگی با یه بچه خیلی سخته که هنوز نسبت به همه تصممیاتت از ازدواجت بگیر تا انتخاب رشته تحصیلی تا همه امورت شک داشته باشی. با همه قطع رابطه باشی و حالا زنت هم سرتاپاتو به خاطر دلخوریش از بچه به فحش بکشه. امشب سحرانم

سلام ameo222 گرامی
این شناختی که از خودت به دست آوردی چیز کمی نیست.
همیشه مدرسه که می رفتیم معلما به ما می گفتند ، فهمیدن مسئله نصف راه حل هست.
اما در زندگی به نظرم فهمیدن مشکل بیش از نصف حل مسئله می باشه.

درک می کنم چی می گویید
گاهی به نظرمان می رسد که دست خودمون نیست!
احساس ها و رفتارهایی که تا اندازه زیادی اتوماتیک از ما سر می زنه و افکاری که حتی خودمون هم دوست نداریم!
در اینگونه وقت ها ذهنمان همه چیز را تحلیل می کنه ، از این شاخه به اون شاخه سرک می کشه!!
اگر یه کمی ناراحت بشویم،همه چیز در ذهنمان تیره و تار میشه!!
هر کجا نگاه می کنیم هیچ چیز قشنگی نمی بینیم!!!
و ما هم مثل کودک نو پایی دستمان در این افکار سرکش به این طرف و آنطرف می رویم در حالی که تمام وجودمان نگران، مضطرب، پر خشم و نا امید هست.

توجه کنید همه آدمها کم و بیش و گاه و بیگاه دچار این حالت ها می شوند. اما موضوع اینست که بعضی شخصیت ها به قول شما ژنتیکی بیشتر از دیگران درگیر اینگونه آشفتگی ها هستند.

اولین کار همان طور که خودتون هم توضیح دادید، شناخت هست. خودمون را بشناسیم و بدانیم که با این گونه درگیری ها عجین شده ایم.

دومین کار اینست که خودمون را بپذیریم. به خودمون بد و بیرا نگوییم.(در اینجا نقش والدین، خانواده و همسر و فرزند و نزدیکان بسیار مهم هست، یعنی دیگران هم باید ما را بشناسند و به ما غر نزنند و انتقاد نکنند. و فریب بدخلقی ما را نخورند و ما بد حرف نزنند، نقش دیگران باید به عکس خود ما باشد. یعنی اگر ما به خودمان گیر می دهید و آشفته هستیم ، آنها احساسات و فشارهای ما را تایید کنند و بگویند کنارمان هستند و دوستمون دارند.)

سومین کار و مهمترین اینست. حالا که خودمون را شناختیم، خودمون را پذیرفتیم ، در یک زمان آرامش به همسرمان اعتراف کنیم. بگوییم که مشکلات اکثرش از خودمون هست. از او کمک بخواهیم . به او بگوییم اگر بد حرف زدم و غر زدم و عصبی شدم. خودم هم می دانم مربوط به من هست. شما با من برخورد نکنید و مثل یک بیمار از من پرستاری کنید تا آرام شوم. دیگران اگر بدانند که خودمان هم ناراحتیم و می خواهیم تغییر کنیم بیشتر رغبت می کنند کمکمان کنند.

چهارمین کار هم اینست که از فن تاخیری استفاده کنیم.
یعنی وقتی کسی حرفی می زند یا رفتاری می بینم یا ... ما سریع کاری انجام می دهیم. ... باید در اینگونه موارد از تصمیم گیری و اقدام پرهیز کنیم. حتی به افکارمان اجازه ندهیم ما را با خود ببرند. برای این لحظات از قبل برنامه داشته باشیم. صحبت کردن با یکی که دوستش داریم. تفریحی که علاقه داریم، فیلمی که جذاب هست. پیاده روی و هر گونه فعالیت دلچسب دیگر باید جایگزین افکار آزارنده بشود. یعنی فکر کردن و عمل کردن در مورد موضوعی که اذیتمان می کند را به تاخیر بیندازیم.

به هر حال ما در این تاپیک به حرفهای شما گوش می دهیم و دوست داریم کنارتون باشیم. این حرفهایی هم که زدم برای اینست که بدانی ما هم گوش می کنیم و هم برایمان مهم هست از این حالت بیرون بیایید.
اگر سایر دوستان هم مطلبی نگذاشته اند به احترام خواست شما بوده است که فقط گوش کنند.
لذا منتظریم

برادر گرامی سلام!به نظر من آقای مدیر بهترین راهنمایی را کردند.روی تک تک جملاتشان فکر کنید و یادداشت کنید.اگر شما 100 مشاوره عالی هم برید ولی روی جملات فکر نکنید هیچ اتفاقی نمی افتد و نقطه سر خط...

- - - Updated - - -

گفتین که نیاز به درد دل کردن دارین.به نظرم می رسه که همسر آدم نزدیکترین دوست به آدمه(منظورم تودنیا.وگرنه که بهترین دوست خداست) .شما با همسرتون صادقانه و از ته دل دردو دل می کنید؟ایشان به حرف های شما گوش می دن؟

- - - Updated - - -

من هم خودم گاهی احساس درک نشدن دارم و کسی نیست که بتونم باهاش درد دل کنم.در این جور موارد چاره من قلم و کاغذ است.تمام چیزهایی که در ذهن دارم به صورت نامه برای خدا می نویسم.2 مزیت دارد:
1)از نظر احساسات تخلیه می شم. گاهی هم نامه هام رو پاره می کنم
2)وقتی خودم نامه ام را می خونم می بینم چقدر بزرگنمایی کرده ام .و به طور اتوماتیک برای مشکلم راهکار پیدا می کنم.

سلام جناب اقای ameo22

منم یکی هستم مثل شما با این تفاوت که وقتی شما حالت بد شد و بد وبیراه شنیدی از همسرت میتونی از خونه بزنی بیرون و بدوی و تا حدی تخلیه روحی بشی اما من به جرم اینکه مراقب نبودم جلوی بچه نوپامو بگیرم تا نرسه به ظرف غذای باباش و به باباش بگه به به بده به من باید فحش نثارم بشه و بشنوم که یه لقمه غذارو کوفت کردم به کام ایشون و بعدم سریع باید بچه رو بردارم و بریم تو( کمد) که صدامون بیرون نره با هم گریه کنیم



پس خدا رو شکر کن این وقتا و به یاد هم دردات بیفت که تو موقعیتای برابر مجبور به محکوم ماندن هستن چون زن هستن زن...........

من با مصباح الهدي موافقم
بايد زمان ناراحتي فقط وفقط هرچي توذهنتون ميگذره چه خوب وچه بد وچه مسخره وياجدي...بنويسيد.
من اينو فقط يكبار امتحان كردم واثرش براي من فوق العاده بود.
درست زماني كه احساس كردم هيچكسو ندارم كه اون لحظه باهاش حرف بزنم واينكه از شدت ناراحتي داشتم منفجر ميشدم.
البته هيچكس جز خدا تو اين لحظه به آدم آرامش نميده واگرم باكسي حرف بزنمو آروم بشم باز شايد دغدغه اين به وجود بياد كه فكر نكنن ضعيفم.
متاسفانه من ايمان قوي ندارم كه هميشه اينطور باشم.اما امتحان كردم وهيچ آرامشي بهتر از اين نيست.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ameo222

مرسی از همدردی شما سرکار خانوم شیدا.
مشکلاتم پیچیده است. یک جورایی ذاتی و لاینحل می بینم. اول مشکلات خودمه که یکی دوتا نیست. من تا به حال اگه بشمرم 11 تا مشاور رفتم و هیچ اتفاقی نیفتاده.
دارم ذهنمو جمع میکنم تا مشکلاتم رو طبقه بندی کنم. فکر می کنم بزرگترین مسئله ای که با اون روبه رو هستم اینه که منفعلم، قدرت تصمیم گیری درست رو ندارم و در عین حال کمال گرا هستم (یعنی واقعا کامل ترین حالت رو برای خودم میخوام)
دو شخصیتی هستم...
فکر می کنم تنها دلیل عدم موفقیتم در درمان مشکلاتم اینه که ... سبک زندگی بومی خودمون رو بلد نیستم. یعنی: دوپهلو حرف زدن، خلاف کردن و عذاب وجدان نگرفتن، بی سر و زبان بودن (عدم توانایی در پاسخ خلاقانه به متلک پرانی دیگران دادن، چانه زدن، با چرب زبانی به مقصود رسیدن)، عدم توانایی در پنهان کاری و...
...

- - - Updated - - -

.... هر تصمیمی، دقت می فرمایید، هر تصمیمی که میگرم پشیمان می شم.
... من فقط رانندگی را آنهم نصفه نیمه خوب یاد گرفتم و در آن از خودم احساس رضایت می کنم. من برای آموزش رانندگی دهها جلسه رفتم و هیچ یاد نگرفتم. اما یکی از دوستان که البته او هم به طمعی به سمتم آمد، باور کنید با مدارا با حوصله و با تشویق در عرض فقط 4 ساعت از من یک راننده ساخت. از همان لحظه آرزو می کردم کاش کسی پیدا می شد یا خودم می توانستم از این ذهن پر آشوب و تردید راحت شوم و در عرض مدتی به حدی برسم که واقعا بدون تردید کارهایم را انجام دهم، از نتیجه خوب کارهایم راضی تر شوم، و هی مورد سرزنش و انتقاد قرار نگیرم

- - - Updated - - -

خیلی انتقاد ناپذیرم. اگر از بیرون به خودم نگاه کنم و منصفانه: 40 درصد مقصرم و 60 در صد حاصل وراثت و محیطم بوده. همه به من میگن: زودرنج، بد اخلاق، فحاش، عالم بی عمل، مظلوم نما، ...
من نمیدونم چطوری زندگیمو نرمال کنم. مثل چراغ قوه ای هستم که یا خاموشه یا روشن. حد وسط نداره.
باور کنین هر چیزی رو امتحان کردم. به گمانم نه تنبلم، نه کم جرات، نه فاسد...

- - - Updated - - -

به قول زنم و چیزی که خودم هم به اون رسیدم، تنها مشکل من اینه که مدیریت صحیحی رو افکار و رفتارم ندارم. یعنی نمی دونم واقعا نمی دونم چه موقع باید بی تفاوت باشم، چه موقع قاطع، چه موقع دلخوریمو نشون بدم، چه موقع چه کاری رو انجام بدم. چون اگه بخوام به خودم باشه هی پشت سرهم ازم اشتباهای بزرگ سر می زنه، مجبورم یا یکی رو مرجع تقلید خودم کنم که باز عذاب می کشم و هی باید حتی کوچکترین چیزارو از اون بپرسم و یا باید به نظر خودم عمل کنم که هی باید تردید بکشم و هی نظر عوض کنم و آخرش کارای ناجور کنم.

- - - Updated - - -

من حرفامو زدم ولی انگار دیروقته و دوستان مثل من شب زده نیستن. تو سن 32 ساالگی با یه بچه خیلی سخته که هنوز نسبت به همه تصممیاتت از ازدواجت بگیر تا انتخاب رشته تحصیلی تا همه امورت شک داشته باشی. با همه قطع رابطه باشی و حالا زنت هم سرتاپاتو به خاطر دلخوریش از بچه به فحش بکشه. امشب سحرانم

---

سلام دوست عزیزم
راستش درد و دل تو ، درد و دل خیلیای دیگه هم هست یکیش خود من. دوست خوبم گفتی مشکلاتت ذاتی و لاینحله. راستش ذاتی شو قبول دارم اما لاینحلو نه! من هم مثل شما به این تصور رسیدم که کمال گرام و ریشه پیدایشش رو هم در دوران کودکی خودم میبینم میدونم به این راحتی ها هم قابل حل نیست ولی به قول مدیر همدردی عزیز که واقعاً به ایشون ارادت دارم و بابت ایجاد چنین تالار یکتا و ارزشمندی ازشون تشکر میکنم :
فهمیدن مشکل بیش از نصف حل مسئله است.
من هم خیلی اوقات هر تصمیم که میگیرم بعدش پشیمون میشم و ضربه اش و هم خوردم پس بدون تنها نیستی خیلی ها که منو میشناسن میگن خوش به حالت آدم موفقی هستی ولی کسی از دل آدم که خبر نداره کسی نمیدونه یک مرد واقعاً تا چه اندازه مشکلات داره و گاهی دست و پنجه نرم کردن با این مشکلات چقدر انرژی از آدم میگیره . دوست خوبم یکی که حالا دیگه توی این خاک نیست یه روز حرف قشنگی بهم زد گفت
فقط کمی مرد باش!
توی این جمله خیلی چیزها هست اگه ما مردها به درونمون و وجدانمون مراجعه کنیم و این اصل که تا مرد سخن نگفته باشد عیب و هنرش نهفته باشد رو رعایت کنیم خیلی موفق تریم . امیدوارم روزهای بهتری بیان سراغت . شاد باشی