خیلی کلافه ام,دعواهامون زیاده با اینکه تقریبا توی همه چیز تفاهم داریم

سلام من دختر 23 ساله ایم و شاغلم.کارشناسی ارشد دارم.توی دوران دانشجویی با همکلاسیم علاقمند شدیم بهم ولی چون شرایط ازدواج نداشتیم رابطمون همینجوری ادامه پیدا کرد البته خونواده ایشون کاملن اطلاع داشتن منم مادرم.حدود دو ماه پیش اومدن خواستگاری الانم خونواده منم نظرشون مثبته ولی ما باهم مشکل پیدا کردیم.خیلی بحثمون میشه جوری که این هفته من گفتم دیگه خسته شدم افسردم کردی اونم چند روزی بود که دیگه حرف نمیزد باهام الانم میگه این دوست داشتن به درد نمیخوره بیا جدا بشیم.ما با هم خیلی خوبه همه چیزمون ولی اون چند وقتیه که میگه افسرده شدم به همه چی بیتفاوت شدم گفتم بریم مشاور میگه کسی نمیتونه کمک کنه من از بچگی همینم.واقعن موندم چیکار کنم.من خیلی دوسش دارم اونم دوسم داره.لطفن کمکم کنین.

سلام به همدردی خوش اومدی :)

میشه بگی دعوا و بحثتون بر سر چی هست؟چه موضوعاتی؟
قبل از اینکه بیاد خواستگاری در دوران دوستی باهم مشکل نداشتید؟

مرسی.مثلن میگفت این دنیا برام تکراری شده کاش که واقعن دنیا تموم بشه منم گفتم ما تازه میخایم زندگیمونو شروع کنیم چرا اینطوری میگی.میگه من هرچی میگم تو به خودت میگیری سر این دو روز بحث میکردیم.چرا داشتیم از همین مشکلا همیشه داشتیم.

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

چند روز پیش میگفت من 70 % تورو میخام نمیدونم اون سی درصد واسه چیه که نمیخامت.منم گفتم پس اگه اینطوریه که بریم دنبال زندگیمون.بعد میگفت نه بخدا از افسردگیمه این حرفارو میزنم من خیلی ناراحت بودم از این حرفش واسه همین گفتم که دیگه نمیخامش الان میگه که تو تحمل منو نداری افسردگیمو مسخره میکنی.خیلی درمونده شدم نمیدونم دیگه چی درسته چی غلط.

بدنیست بدونید واقعا بعضی وقتها ما مردها به یه همچنین حال و هوایی میرسیم. راهش اینه که مدتی کاملا تو خودمون باشیم و کسی کاری به کارمون نداشته باشه. بعدش دوباره اوضاع بهتر میشه. اینکه میگن از بچگی همین بوده ممکنه مشکل زمینه ای یا قدیمی دارن که شاید اگه خودشون بیان و اینجا مطرح کنند دوستان بتونن کمکشون کنند:310:

درود

رابطه رو همین الان تموم کنید به نظر من. ایشون مشکلشون رو که حل کردند برگردند. این رابطه به این شکل بهتره به ازدواج ختم نشه.

واقعا ممنون از همتون.آقای مهران من یعنی نمیتونم کاری بکنم واسش؟ الان به نظرتون دوستان من چیکار کنم؟جدا بشم؟واقعن این توانو نمی بینم تو خودم.همه برنامه های زندگیم با اونه.واسه هفته بعدم وقت مشاوره گرفتم.

سلام
به نظر من هر جور شده راضیشون کنین برین پیش مشاور. شاید یه افسردگی ساده باشه که با همدردی شما حل بشه. شایدم مسئله بزرگتری باشه و هر دو متوجهش بشین ولی به هر حال مشاور خیلی می تونه بتون کمک کنه. ادامه دادن با همین اوضاع فقط هردوتون رو دلسردتر می کنه چون هنوز تکلیفتون مشخص نشده. جدا شدن هم احتمالا بعد از یک مدت پشیمونتون می کنه و برمیگردین سر نقطه اول. حیفه جوونیتون رو همین جوری هدر بدین.

خیلی ممنون ازتون.من وقت گرفتم اگه راضی بشه که بیاد باهام اگه نشه خودم میرم.تو شرایط سختیم.همه میپرسن پس عقدتون چی شد کیه.از اینورم موندم جواب مامانمو چی بدم.من همیشه پشتش بودم هر مشکلی که داشته تنهاش نذاشتم ولی دیگه الان خسته شدم از این بلا تکلیفی.

سعی کنین حتما ایشون رو راضی کنین که بیان مشاوره. شما که از مشکل ایشون خبر ندارین که با مشاوره رفتن تنهایی بتونین کمکی بکنین. کمی باشون همدردی کنین یه کمی دیگه صبر داشته باشین و با روی خوش ازشون بخواین بیان مشاوره. به فکر و حرف مردم هم هیچ اهمیتی ندین. به فکر زندگی خودتون باشین. شاید لازم باشه مدتی صبر کنین تا ایشون بهتر بشن یا صبر کنین ببینین که اصلا بهتر می شن؟ اصلا عجله نکنین و نه خودتون و نه ایشون رو برای عقد کردن و اینها توی فشار نذارین که مسلما نتیجش پشیمونیه. تا کاملا مطمئن نشدین مشکل بزرگی نیست عقد نکنین. مامان هم هر موقع پرسیدن بندازین تو شوخی و بگین یعنی این قدر از دست من خسته شدین که می خواین زود عروس شم برم؟

اصلا اصلا عجله نکنین. صبر داشته باشین ولی دست روی دست نذارین

زهرا جان ممنونم از امیدواریت.خیلی تنهام با هیچ کسی اونقد صمیمی نیستم که بتونم حرفامو بگم.خوشحالم که اینجا عضو شدم.