راهکار مقابله با تمسخر دیگران

سلام
من آدم بسيارشوخ طبعي هستم و هميشه در حال خنداندن و خنديدن هستم
و در عين حال شديداً نيازمند توجه و احترام از جانب ديگران.
ولي متاسفانه اين شوخ طبعي من باعث ميشه که اصلا جدي گرفته نشم و بدتر از اون حتي مسخره شم.
چطور کاري کنم که با اينکه شوخ طبع بمونم بتونم احترام ديگران رو جلب کنم؟
چطور مي تونم اين عطشم به مورد توجه واقع شدن را کم کنم؟
چطور مي تونم در برابر مسخره شدن بي اعتنا باشم و دچار ناراحتي روحي نشم؟
چون بعضي وقت ها با مسخره شدن احساس کوچيکي مي کنم چطور مي تونم بدون رنجوندن طرف خودم را قانع کنم که کسي که مسخره ميکنه کوچيکه؟
به ندرت پيش مي اد که به طرف مسخره کننده به تعبير عاميانش هر چي از دهنم بياد مي گم و تقريبا همه ي اوقات چيزي نمي گم يا نمي تونم بگم يعني چيزي تو ذهنم نيست که بداهه بگم. در هر صورت بعدا خودم رو سرزنش مي کنم و عذاب روحي ميکشم . چطور در برابر مسخره شدن رفتار کنم و خودم رو نبازم و چطور اوضاع رو مديريت کنم؟

سلام عزیزم

ابتدا چند مثال از شوخی طبعی خودت بیار

و بعد هم تعریف درستی از مسخره شدن بده با مثال

و نکته ی بسیار مهم در مسخره شدن این است که شما از قصد پنهان افراد مطلع بشوی یعنی واقعا قصد درونی آنها را بدانی که با هدف مسخره کردن حرفی را زده اند و یا عملی را انجام داده اند . چطور به درونیات و نیات درونی افراد پی می بری ؟ با چه روشی ؟

ضمن اینکه احترام را نیز تعریف کن تا اساسا به یک تعریف مشترک از این واژه ها برسیم . چرا ؟
چون تعریف مشترک داشتن خیلی مهم است .

یعنی الزاما آنچه برای شما معنی احترام می دهد یا نمی دهد الزاما معنی درست احترام یا تخریب شخصیت و یا شوخی و شوخ طبعی و .....نیست .


و اما

در تعریف کلی
افرادی که دست به شوخ طبعی افراطی می زنند به گونه ای به شخصیت شوخ طبع و بذله گو و ....مشخص و معروف می شود در اصل دردی نهفته را پشت این نقاب قایم می کنند . آیا تو دردی را پشت نقاب شوخی طبعی قایم کرده ای ؟

مثلا چیزی از جنس عدم اعتماد به نفس .
چرا اعتماد به نفس نداری ؟ و چرا فکر می کنی به حد کافی خوب و قابل احترام نیستی که وابسته به عوامل بیرونی و افراد و شوخ طبعی و ..... تائیدهای بیرونی می شوی ؟

سلام مریم جان

من احساس می کنم علاوه بر موردی که آنی جان اشاره کردن؛ میزان شوخی کردن تو هم زیاده!

چندتا حدیث می خوام برات بذارم تا حد و حدود شوخی کردن رو بدونی.

امام محمدباقر عليه‏السلام :
اِنَّ اللهَ عَزَّوَجَلَّ یُحِبُّ المُداعِبَ فی الجَماعَهِ بِلا رَفَث؛
خداوند عزوجل کسی را که در میان جمع ، بدون ناسزاگویی شوخی کند، دوست دارد .

امام على عليه السلام :
كَثرَةُ المِزاحِ تُذهِبُ البَهاءَ وَ توجِبُ الشَّحناءَ؛
شوخى زياد، ارج و احترام را مى برد و موجب دشمنى مى شود.

پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله :
کَثْرةُ المِزاح تَذْهَبُ بماءِ الوجهِ و کثرةُ الضِّحکِ تَمْحُو الایمانَ
شوخی بیش از اندازه و بسیار، آبرو را می برد و خنده زیاد، ایمان را محو می کند.

امام باقر عليه السلام :
اِنَّ اللّه عَزَّوَجَلَّ يُحِبُّ المُداعِبَ فِى الجَماعَةِ بِلارَفَثٍ؛
خداوند عزوجل، كسى را كه در ميان جمع شوخى كند، دوست دارد به شرط آن كه ناسزا نگويد.

پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله :
اِنّ مِن اَحبِّ الأعمالِ اِلیَ اللّه عزّ و جلّ اِدخالُ السّرور علی المؤمنین؛
از محبوبترین کارها نزد خدای متعال، وارد ساختن شادمانی بر دل مؤمنان است.

امام حسن عسکری عليه السلام :
لا تمازِحْ، فَیُجْتَرَءَ عَلَیکَ
شوخی مکن، که بر تو گستاخ می شوند.

اگه دقت کردی متوجه می شی که شوخی کردن حد و مرزی داره؛ باید سنجیده باشه... و نه کم و نه زیاد... نفس شوخی کردن خوبه اما به شرطها! که شروطش رو برات گفتــم.
می بینی همین شوخی زیاده که باعث می شه گاهی دیگران نسبت به تو گستاخ بشن و حرفی بزنن که دلخورت کنه.
خندوندن دیگران خوبه اما نه به هر قیمتی... چه بسا این قیمت گاهی وقار و شخصیت خودته!!!