برم یا نرم؟ (تردید در ادامه تحصیل در خارج به علت نگرانی برای مادر تنهایم)

سلام، من 27 سالمه، بعد از اینکه فوق لیسانسم رو گرفتم (3 سال پیش) بدون معطلی رفتم سربازی. تو اون روزها همش به این فکر می کردم که هر چه سریع تر کارت سربازیم رو بگیرم و بعد از ایران برم . بهترین راه رو هم ادامه تحصیل در مقطع دکترا میدونستم. پارسال کارتمو گرفتم و افتادم دنبال کارهای پذیرش و با هر زحمتی که بود از فرانسه پذیرش گرفتم (با اسکالرشیپ کامل، راستش بدون اسکالرشیپ اصلا نمیتونستم برم). متاسفانه وقت رفتن که رسید بابام فوت کرد، امیدوارم یه همچین تجربه ای نداشته باشید (فوت عزیزان). دوران خیلی بدی بود، از لحاظ روحی خیلی به هم ریخته بودم و یه جورایی همه ی کارهام رو به امون خدا سپرده بودم. خلاصه اینکه، رفتن من کنسل شد. تا اینکه چند وقت پیش یه نامه ی معذرت خواهی برای استادی که قرار بود زیر نظر اون کار کنم نوشتم و علت نرفتنم رو کاملا براش توضیح دادم (صرفا جهت اینکه فکر نکنه سر کار گذاشتمش و یا خواسته باشم دورش بزنم). استاد مورد نظر در جواب ایمیلم، اشاره کرد که با توجه به مشکل پیش آمده میتونه پذیرش و بورسیه رو تا مهر سال بعد به تعویق بندازه. راستش تا الان فکر میکردم همه چیز تموم شده و اصلا فکر گذشته رو نمی کردم، ولی الان دوباره همه چیز دسته خودمه با این تفاوت بزرگ که دیگه بابام پیشمون نیست، اینه که تصمیم گیری رو برای من سخت کرده. من بچه ی کوچیک خونواده هستم و غیر از خودم یه خواهر و یه برادر بزرگتر دارم که هر جفتشون ازدواج کردن و سر خونه و زندگی خودشون هستن. به عبارت دیگه، من و مامانم با هم زندگی میکنیم. راستش چیزی که باعث شده تا الان تصمیم قطعیم رو برای مهر سال بعد نگیرم، مامان عزیزمه. راستش وقتی بابام رفت، تا یه مدت خیلی طولانی با خودم درگیر بودم، ای کاش این کار رو میکردم، ای کاش این کار رو نمیکردم و ... . تجربه ی خیلی بدی بود. یه جورایی از لحاظ فکری 20 سال پیر شدم!!! منظورم اینه که هیچ وقت به چیز هایی که داشتم و بالاخره یه زمانی ممکن بود از دستتشون بدم فکر نمی کردم. در مجموع، تا قبل از این اتفاق همش به این فکر میکردم که از ایران برم ولی الان تنها چیزی که برام مونده مامانمه. راستش اگه من بابام رو از دست داده باشم، مامانم شوهرش رو که یه عمر همدردش بوده از دست داده و شرایطش به مراتب از من بدتره (البته هیچ وقت به روش نمیاره). چیزی که فکر و ذهن من رو مشغول کرده تنهایی مامانمه. راستش نمیتونم به خودم بقبولونم که به خاطر آرزوهای خودم تنهاش بزارم. از دید خودم یه جورایی عین نامردیه. اگه میدونستم که برادرم یا خواهرم بیشتر مراقب مادرم بودن خیلی راحت تر تصمیم میگرفتم ولی حالا که بیشتر فکر میکنم، میبینم اونا گرفتار زندگی خودشون هستن و توقعی هم ازشون نمیره ولی من چی؟ راستش مامانم خیلی اصرار داره که من برم ولی میدونم که حرف دلش این نیست.
ممنون میشم اگه دوستان راهنماییم کنن.
راستی ازتون خواهش میکنم یه فاتحه برای بابام بفرستید.

سلام حامـــد جان

فوت پدرت رو تسلیت می گم.

و

بهت تبریک می گم بابت حس مسئولیت و عاطفه ای که نسبت به مادرت داری.


یه سوال:
چرا ایران ادامه تحصیل نمی دی؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط gole kaghazi

سلام حامـــد جان

فوت پدرت رو تسلیت می گم.

و

بهت تبریک می گم بابت حس مسئولیت و عاطفه ای که نسبت به مادرت داری.


یه سوال:
چرا ایران ادامه تحصیل نمی دی؟

---

سلام، ممنونم ازت. در جواب سوالت، اصلا حال و حوصله ی کنکور رو ندارم!!! نمیدونم چه جوری بگم، برای اینکه بخوام در کنکور شرکت کنم باید دروس دوره ی لیسانس رو دوباره بخونم. کار سختی نیست ولی حوصله میخواد که من دیگه ندارم.
راستی فاتحه دادی؟

بله؛ فاتحه خوندم؛ انشالله بهشت جنت جاشون باشه:323:


من اگه جات بودم می موندم ایران پیش مامانم؛ البته می دونم حرفـــــــــــم کاملاً احساسیه... پس بهتره صبـــر کنی تا کارشناسا بیان و برات تحلیل کنن که هر کدوم از این راه ها چه مزایا و معایبی داره.

سلام حامد خان

دیفر کردن کار روتینیه در پذیرش.مخصوصا برای پسر های ایرانی به خاطر شرایط مثل ویزا و سربازی و... که استادایی که با ایرانیا قبلا کار کردن،ازش خبر دارن.پس نگران این مورد نباشید.راستی تا زمانی که 100 درصد تصمیم به رفتن نگرفتید،دیفر نکنید که بعدا دوباره کنسلش کنید،این خیلی بده!...

در مورد مورد هایی که گفتی:شرایط خیلی حساسه و من هم یه زمانی شبیه همچین موقعیتی داشتم(من برادرم مریض بود و دلم نمیومد خانواده رو تنها بزارم و برم.چون به من احتیاج داشتن اما خودشون میگفتن برو).

ببین با توجه به این که سربازیت اوکی شده،از بعد زمانی محدودیت نداری....

اما در مورد مادر گرامی:
ببین من و هیچ کس نمیتونیم بگیم برو یا نرو...اما بعضی شرایط رو باید در نظر بگیری:مصلا مادرت الان خیلی تنها شده و حداقل تا 1 تا 2 سال جای پدر مرحومت خالیه براش...نگفتی چند سالشه و از پس کارای خونه تنهایی بر میاد یا نه؟!
یا با برادرت صجبت کردی اصلا ؟باهاش رک و پوست کنده بگو،دوست داری بری از طرفی این دغدغه تنها موندن مادر نمیزاره،شاید اگر متوجه بشه بتونه کمکت کنه.مثلا بیاد نزدیک خونه مادر،یا راه کار دیگه.....
دکترا گرفتن تو اروپا حداقل 4.5 زمان میبره(رشته فنی)پس باید فکر هزینه رفت و آمد برای رفع دلتنگی های مادر رو در اوضاع فعلی دلار و قیمت بلیط ها و... در نظر بگیری.

به نظر شخصی من:
با برادر و خواهرت در باره صحبت صمیمی کن،اگه تونستند کمکت کنند ،برو.اما اگر دیدی مادر خیلی تنها میمونه و بهت احتیاج داری،سعی کن بمونی.این جملاتی که میخوام برات بنویسم بارها و بارها از ذهن من در کذشته ،میومد و میرفت و سخته برات بنویسمشون اما مجیورم بگم:
واقعا انسان ها بعد از از دست دادن عزیزانش قدر لحظاتی که کنارشون بوده و خاطراتشو میدونه،از اونجایی که پدر و مادر ها هم مثل همه انسان های عمر محدودی دارند،پس هرچه بیشتر کنارشون باشیم ،به نظر من بازم کمه(چقدر سخت بود نوشتن این جمله:303:).اما از طرفی آینده نگری و... هم نمیزاره و محدودیت درست میکنه.

شاید با نوشتن برات بیشتر کارتو سخت کردم تا راهنمایی،نمیدونم چرا حس کردم تو موقعیت من تو چند سال پیش قرار گرفتی و خاطراتم زنده شد.

حامد جان اول سلام.
خوش اومدی به تالار
من اول فاتحه رو برای پدرت خوندم بعد تصمیم گرفتم پست بزنم.
اول زحمت بکش عنوان تاپیکت رو تغییر بده به اصل مشکلت(چون اینطور تاپیکها ازش استقبال نمی شه)

راستی گفتی:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Hamed27

اصلا حال و حوصله ی کنکور رو ندارم!!! نمیدونم چه جوری بگم، برای اینکه بخوام در کنکور شرکت کنم باید دروس دوره ی لیسانس رو دوباره بخونم. کار سختی نیست ولی حوصله میخواد که من دیگه ندارم.

---

حامد جان مشکلات درس خوندن تو یه کشور اروپایی کم از اینجا نیست!البته من تجربه ندارم و دوستانی که این تجربه رو دارن می تونن بهتر جواب بدن.
اون طور که تو نوشتی و من برداشت کردم نظر من اینه که اینجا باشی و بی حوصلگی رو کنار بگذاری و برای دکترا همین ایران بخونی
با این کار هم تحصیلاتت رو ادامه میدی هم از مهر و محبت مادری خودتو محروم نمی کنی(هرچند اگر مادرت اصرار کنه که بری)

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط gole kaghazi

بله؛ فاتحه خوندم؛ انشالله بهشت جنت جاشون باشه:323:


من اگه جات بودم می موندم ایران پیش مامانم؛ البته می دونم حرفـــــــــــم کاملاً احساسیه... پس بهتره صبـــر کنی تا کارشناسا بیان و برات تحلیل کنن که هر کدوم از این راه ها چه مزایا و معایبی داره.

---

خیلی ممنون (هم بابت راهنمایی و هم فاتحه)، بازم خوبه حداقل یک نفر هم نظر خودم پیدا شد!!! اطرافیان و دوستانم که از این ماجرا اطلاع دارن، بحث "پشیمونی در آینده" رو مطرح می کنن و مدام بر روی این نکته پافشاری می کنن که "قطعا پشیمون خواهی شد."

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط sayrex

سلام حامد خان

دیفر کردن کار روتینیه در پذیرش....

---

سلام و ممنون بابت راهنمایی هات، من رو بر گردوندی به زمانی که بابام تازه فوت کرده بود، یه جورایی داغ دلم رو تازه کردی ...
شاید صحبت کردن با برادر و خواهرم تو نگاه اول ساده باشه ولی با توجه به پیشنهاد هایی که دادی باید شوهر خواهرم و برادر زنم رو هم در این راستا در نظر بگیری!!!
برادر و خواهرام هفته ای دو-سه بار سر میرنند ولی داستان من که تا الان با خونواده زندگی میکردم یه چیز دیگه است. مامانم 55 سالشه و از لحاظ جسمانی سرحاله و همه ی کارهای روزمره اش رو خودش انجام میده، ضمن اینکه مستمری بابا هم هست. من وقتی از مامانم صحبت میکنم منظورم وضعیت روحی مامانم هست و این برام خیلی مهمه که مامانم استقلالش رو در اداره ی زندگی در برابر دیگران حفظ کنه (حتی خود من) ولی نمیدونم این دوره چه جوری باید شکل بگیره.
در مورد دوره ی دکترا 3.5 ساله است (فنی ام) و با حقوق ماهیانه ی 1600 یورو. اگه راستش رو بخواهی من قبل از این که پدرم فوت کنه هدفم از رفتن زندگی کردن بود ولی الان دیگه داستان عوض شده، همین طور خودم و افکارمم عوض شدن.
میتونم ازت خواهش کنم تا در مورد تجربه ی خودت برام بگی؟ آخر سر چه تصمیمی گرفتی و آیا تا به حال پشیمون شدی یا نه؟ و چرا؟

حامد خان اول شرمنده که باعث ناراحتیت شدم:72:
اما در مورد تصمیم من:راستش من پذیرشم بسیار خاص بود و تو جایی که اصلا فکرش نمیکردم به صورت فول فاند تحصیل کردم.به همین خاطر اون موقع تصمیم گرفتم برم.خوشبختانه بعد از رفتن من از ایران، برادرم که تا زمانی که من بودم،زیاد اهل قبول مسئولیت در برابر مشکلات برادر کوچکترمون نبود و همیشه من جلوتر از اون کار ها رو انجام میدادم. اما با رفتن من مجبور شد که جای خالی من رو پر کنه و بسیار بیشتر از من زحمت هم بکشه (ما کلا 3تا برادر هستیم-یکم پیجیده شد:82:).بنابراین تمام دغدغه های من بعد از رفتن از بین رفت.من نمی تونستم برگردم و مجبور شدم کل دوره ارشد رو بمونم اونجا.2.5 که اونجا بودم خانواده به شدت تلتنگم شده بودند و این معضل بسیار بزرگی شده بود.دلیلشم عاطفی بودن و وابستگی شدید مادر و پدرم به فرزنداش بود.حالا که برگشتم گرچه نتونستم دکترا ادامه بدم،اما از لحاظ مادی و کاری بسیار در ایران پیشرفت کردم و با سابقه کاری علمی که پیدا کردم بسیار راحت تر میتونم پذیرش حتی بهتر از قبل بگیرم(به دلیل رشته خاصم) الان اصلا پشیمون نیستم برگشتم و به خانوده ام نزدیک شدم.چون وقتی در کنار خانواده ام هستم(محصوصا مادرم:43:)بسیار شاد و خوشجال تر و پر شورتر هستم.البته همه این ها شخصی هست و ممکنه به دلیل روحیات من و محیط خانواده ام باشه.اما به طور کلی اصلا به قولی اون ور آب مدینه فاضله ای نیست که فکر میکنی و مخصوصا زندگی کردن خیلی سخت هست برای مهاجرین(البته من اروپا نبودم).ازدواج خیلی سخت تر هست برای ما ایرانی ها و... از مشکلات دیگه که خودت بهتر از من میدونی اما فواید خاص خودش هم داره که گاها سختی هاش رو قابل پذیرش میکنه.مثلا حقوق من با دلار مبادلات ارزی!!! در ایران حدود 3 برابر حقوق و مزایا من در خارج ایران(فاند) هست،اما اگر اونجا حتی 3 برابر این مقدار رو میگرفتم،کیفیت زندگیم بهتر از حالت فعلیم در ایران نمیشد.دقت کن من نمیخوام بگم اونجا جهنمه،اتافاقا از ابعادی بهشته و ایران جهنم به حساب میاد،اما به نظر شخصی من برای یک ایرانی با در آمد خوب و موقعیت کاری خوب ماندن در ایران در کنار خانواده بهتر از خارج هست.

در کل موندن یا رفتن همون طور که احتمالا قبلا شنیدی خیلی به طرف بستگی داره .پس تصمیم با خودته.


من فقط خاطره تعریف کردم و تجریباتم رو گفتم و هدفم مشاوره یا راهنمایی یا .... نبود در این پست.پس برداشت مشاوره ای نکن.
موفق باشی

خدا پدرتون را رحمت کنه و به مادرتون سلامتی بده.

هیچ کس نمی تونه به شما بگه برو یا نرو.
هیچ کس هم بعدا نخواهد تونست به شما بگه که کدوم راه بهتر بود. مگر این که شما امکان این را داشته باشی که دوبار اون قسمت از زندگیت را زندگی کنی. یکبار بری، یکبار نری و بعد مقایسه کنی.

در مورد سه سال و نیم بودنش خیلی مطمئن نباش. فوق لیسانس و دکترا معمولا بخاطر تز خیلی نمی شه روی زمان اتمامش حساب کرد. معمولا بیشتر می شه و مجبور می شی تمدید کنی.

اما یه راهکاری که به نظر من می رسه این هست که شما می تونی سالی یک ماه مرخصی بگیری که می تونی دو بخش دو هفته ای تقسیمش کنی و یک هفته هم از استادت تخفیف بگیری و خلاصه سالی دوبار و هر بار سه هفته بری کامل پیش مادرت.
سالی یکبار هم می تونی دعوتش کنی پیش خودت و یکی دوماه پیشت بمونه. مجموعش می شه سه ماهی از سال را کنار هم هستید و تقریبا هر چهار ماه یکبار همدیگه را می بینید.

دوری از خانواده و عزیزان خییییلی سخته ولی گاهی اوقات باید سختی را تحمل کرد.