بهترین شکل برخورد با عصبانیت های پدرشوهرم

سلام.من چند ماهی هست عروسی کردم و حدودا نه ماه عقد بودم که مجموعا میشه یه سال ونیم.سنتی ازدواج کردم و خدا رو شکر همسر خوبی دارم.اما مشکل من...
در طول دوران عقد متوجه شدم پدر همسرم هم به دلیل خصوصیات فردی هم شرایط کاری و درصدی جانبازی شدیدا زود جوش و حساس هستند.شخصیت ایشون به گونه ای است که همه اعمال و رفتار هرکسی رو زیر ذره بین میزارنو انتظار ایده ال بودن دارن.اگه اونجور که میخوان نباشن زود از کوزه در میرن و صراحتا حرفشونو میزنن و باهاش دعوا میکنن.
من بارها میدیدم که سرچیزهای ییخود تو خونه پدری همسرم مساله درست میشد.چیزایی که کلا تو خونه ما خنده دار میومد و به سادگی قابل حل.
همیشه یه نظم خاص مد نظرشونه و یه قانون هایی میزارن واسه خودشون دست وپاگیر که راحت تر بگم شخصیت وسواسی و خشک وعصبی.اما مادر شوهرم همیشه در مقابل رفتاراشون کوتاه اومدن و همیشه هرکاری فکر میکردن که ایشونو ناراحت میکنه بهش نمیگفتن یا دروغ میگفتن و دروغ تو خونواده شوهرم خیلی عادی شده و تقریبا همشون اعتمادشونو به هم از دست دادن.
اما خوشبختانه همسرم برخلاف روحیات پدرش خیلی ادم خوش برخورد و نرمالیه.ما به دلیل این رفتارای پدر شوهرم خیلی تمایل به رفتن نداریم.اخه هم سوت و کوره محیط خونشون هم تنش زا.هفته ای یه بارو ولی حتما میریم.و دقیقا برابر با خونه بابای خودم یا شایدم بیشتر .
حالا پدر شوهرم میگه شما رفت وامدتون کمه و شما بچه ما بودین و نمیان اینجا و ازین حرفا.وسر این قضیه سری اخری که رفتیم کلی ما رو ناراحت کردو مثلا گفت شما باید از خودتون شخصیت داشته باشین خودتون بیاین و خانمت بیخود تنها میشینه خونه ومن حسابی از حرفاش شوکه شده بودم.براشون توضیح داده بودم که من واسه ارشد درس میخونم و چون ماشین نداریم با شوهرم کمتر وقت میکنیم بیاین.ولی توجیه نشدن.
خلاصه بعد برگشتن از اونجا من شدیدا افسرده شدم همش میگم نکنه برخورد من منفعلانست و ایا باید وسط دادو بیدادهای پدر شوهرم براش توضیح میدادم یا اونجا رو کلا ترک میکردم؟چیکار میکردم تا کوچیک نشم؟

فقطم سر این موضوع نبوده یه بار دیگه هم در خونه مادربزرگ شوهرمو به هوای اینکه خواهر همسرم پشت سرم میاد باز گداشتم که اونجا هم شدید دعوا کرد.موقع این رفتاراش واقعا باید چه جوری برخورد کنم؟

همونجوری که گفتید از یه طرف همسری دارید که قدر شمارو می دونه و شمارو درک میکنه و از طرفی پدرشوهری دارید که وضعیت خاصی دارن و میشه گفت که با اینجورآدم ها سخت میشه ارتباط برقرار کرد.
در واقع راه برخورد با آدم های مشکل(دوست،همکار یا مادر شوهر یا پدر شوهر) اینه که به خودتون آرامش بدین و با متانت بذارین هر چه میخوان بگن.و اگه موضوعی پیش بیاد و شما رو عصبانی کرد سعی کنید که بر اعصابتون مسلط باشید و با دعوا کردن در واقع حرمت ها شکسته میشه و شاید در زندگی زناشویی تون هم اثر منفی داشته باشه. سعی کنید نسبت به این مسئله حساس نباشید.چون نیازی به حساسیت شدن ندارید.
http://ahlekhaneh.ir

سلام.ممنون از پاسختون.من بعد سه روز که هوا سردم بود تصمیم گرفتم اش درست کنم و با همسرم بریم خونشون و همین کارم کردیم.اونا هم ازبیرون اومده بودنو شام نداشتنو مادر شوهرم گفت که خیلی خوشحال شده.بعد شام پدر شوهرم گفت که خیلی جاافتاده بوده وتشکر کرد.البته همیشه در مقابل محبت های من یه جورایی طلبکارن و گفت همیشه ازین کارا بکنین.
من با این بخش هاش کنار اومدم.چون میدونم اشکال از من نیس و همسرم کنارمه.
اما دوست ندارم یه جورم رفتار کنم که پدر شوهرم هم روش باز شه.اخه چرا باید چون همه چی به نظر اون نیس با ما هرجور خواست رفتار کنه؟
با خودم میگم هرکس دیگه بود شاید مث من نمیکردو کلا از خونشون میزد بیرون.من فقط نمی خوام حرمتها شکسته شه.ایا به خاطر پدر بودنش حق داره جلو مادربزرگ و مادر همسرم هرجور خواست رفتار کنه؟لطفا بگید چه واکنشی نشون بدم بعد این رفتارا که هم کویک نشم هم این بی ادبی هاشون واسشون عادی نشه؟
خواهش میکنم هرکی هرچی به ذهنش میرسه بهم بگه.
کلا وقتایی که میخوایم بریم اونجا من استرس زیادی متحمل میشم و اصلا اونجا رو دوست ندارم.از طرفی هم همش دوس دارن بریم اونجا ونریم موجشون اثر میزاره رو زندگیمون.

نورای عزیزم سلام
منم مشکل شما رو تا حدی دارم البته با خواهر شوهر .خواهر شوهرای من واقعا مصیبتن.خیلی گند رفتار میکنن تا جایی که واقعا همیشه از رو برو شدن با این بزرگه خیلی میترسم چون تازگیا که به من میرسه خیلی صداش میاد ومدام غر میزنه.تا جایی که جرات ندارم بدون همسرم جایی برم که اونم باشه.اوایل خیلی با خانواده همسرم رفت و آمد داشتم و واقعا براشون خیلی خوب بودم تا جایی که بد حالیشون شد و گذاشتن پای ضعف داشتن من.به خاطر همین فرصتو غنیمت شمردن و تا جایی که تونستن سعی کردن پیش شوهرم خرابم کنن وحسابی بی حرمتم کردن. من و شما باید خدا رو شکر کنیم که همسرای خوبی داریم که به خاطر دیگران ما رو اذیت نمیکنن.اینا رو گفتم که بگم راه حل مشکلمو بهتون بگم شاید به دردت خورد.
1-یک بار محترمانه و در کمال ۀرامش از خودت دفاع کن که اگر سوئ تفاهمی براشون وجود داره/مثلا سکوت شما روپای ترس یا ضعف شما میزارنش/بر طرف بشه
2.تا اونجایی که میتونی و شوهرت ناراحت نمیشه رفت و آمدتونو محدود کنید.
3.مدام همسرتو به خاطر رفتارای پدرش تحت فشار نزار
4.گاهی اوقات به خاطر شوهرت گذشت کن و خیلی محترمانه به همسرت بگو فقط به خاطر تو.این جمله علاقه همسرتو بهت زیاد میکنه.
5.سعی کن یه گوشت در باشه یه گوشت دروازه یعنی حرفاشو نشنیده بگیری.
من این کارارو کردم البته با راهنمایی های دوستان و موثر بود حالا راحتر زندگی میکنم.

مرسی دوست مهربونم.واقعا خدا رو شکر.من تمام این صبر و گذشتی رو که دارم مقابل رفتاراشون نتیجه رفتار همسرمه.اون به خوبی میدونه که رفتار پدرش درست نیست و جبهه نمیگیره.من برا پدرش قبلا هم توضیح دادم اما فکر میکنه بهونست.میگه اگه پسرش نمیره اونجا حتما تقصیر منه در صورتیکه خدا شاهده اینجور نیس من خودم بارها خواستم از همسرم بریم و همسرم خودش تمایل نداره.وقتی حرف میزد با داد حرف میزدو حرص.حسابی قاطی میکنه.من اونجا گفتم حالا این که چیز مهمی نیس باود کنین ما نمیرسیم بیایم شما تشریف بیارید ما خوشحالم میشیم.اما اون ادامه میدادو......تو لحظه عصبانیتش برخوردم درسته؟نباید باهاشون تند شم؟یا حالت قهر؟البته نشون دادم ناراحتم ولی چه فایده؟

نورا بهترین راهکار در مورد پدر همسرتون بهترین راهکار در مواجه با یک مرد هست. یعنی اصلا عصبانی نشید و واکنش نشون ندهید. به جای آن سعی کنید خود را برای پدر همسرتان لوس کنید، با او گرم بگیرید و در دل او جای باز کنید. این فرآیند طولانیه نسبتا ولی اثرگذاری بیشتری داره. سعی کن کاری کنی که دوستت داشته باشه.

امام علی علیه السلام:
کن لینا من غیر ضعف و شدیدا من غیر عنف; نرم خو باش بدون ضعف و قاطع باش بدون زور گوئی

عزیزم درک می کنم که دوست داری بهت احترام گذاشته بشه و و قتی پدر شوهرت عصبانی میشه احساس می کنی کوچک شدی و مورد بی احترامی قرار گرفتی.

اما سعی کن آرامش داشته باشی. می دونی چیه؟ پدر همسرت یک عمر اینطوری زندگی کرده. این نوعی از رفتارشه و اونو بی احترامی نمی دونه. همه هم مطمئن باش در خانواده همسرت به این رفتار پدر شوهرت آگاه هستند و می دونند اگر با کسی با عصبانیت حرف می زنه نشان از اشتباه اونطرف نیست. پس شما هم لازم نیست با این فکرها احساس حقیر شدن بکنی.

اما همسرم یک جمله رو همیشه میگه: " اگر کسی بهت بدترین فحش رو هم داد اگر خودت احساس می کنی لایق اون فحش نیستی به خودت بگو با یکی دیگه بوده . خودت برای خودت ارزش قائل باش."

مهران 21 وh.m ودلجوی عزیز واقعا ممنونم.
مهران 21 با نظر شما موافقم رو همین حساب اون روزو اش درست کردم.اخه پدر شوهرم اش دوست داره.البته وقتی بردیم اونجا نگفتم چون اش دوست دارین گفتن شاید بزارن پای خودشیرینی.البته محبتم صادقانه بود.من دوست ندارم این مسایل پیش بیاد.دوست دارم بعد مدتی که از خونه میزنیم بیرون واونجا میریم واقعا روحیمون عوض شه نه که از طرفی شوهرم فشار بیاد بهش و خجالت زده شه پیشم و هم من فرداش هی خاطره شب قبل بیاد تو ذهنمو نتونم درس بخونم.البته دیگه شوهرمم با داشتن چنین پدری به این وضع عادت کرده.
h.mجان حدیث زیبات به دلم نشست.مصداق کامل این بود که کم گوی و گزیده گوی چون در.
و دلجوی عزیز دلجوییت واقعا موثر بود.اره حق با شماست.همه رفتار پدر شوهرمو تقریبا میشناسن.پون همون شب که برمیگشتیم مادر بزرگ شوهرم(مادر پدرش) گفت بدی خوبی دیدین زیر پاتون کنین و این از علاقه بابا بهتونه ناراحت نشین. یه جورایی میخواست از دلمون دربیاره.
ناراحتی دیگه ای که دارم اینه که هم مادر و هم پدر همسرم یه جورایی با ما مث بچه ها رفتار میکنن.برعکس خونواده من که همیشه بهمون بها میدن.در این باره چی کار کنم؟ایا چون اوایل ازدواجمونه این طوریه؟
مثلا مدام بعضی مسایلو هی گوشزد میکنن یا میخوان یاد بدن چه جوریه یا اصلا هی قاطی میکنن خودشونو تا خیالشون راحت باشه.البته میگم همسرم شخصیت مستقلی داره و اصلا این باعث وابستگیش نشده.اما در مورد خواهرش چرا.حس میکنم خیلی بچه گانه رفتار میکنه رو همین حساب و ضعیف عمل میکنه.البته در کل بیشتر وقت ها هم خیلی خانمه.حالا مسایل خواهرش به من مربوط نمیشه .کلی گفتم.اما همین رفتارایی که میگم مث بچه هاست اذیتم میکنه.مثلا اوایل شوهرم سرماخوردگی ساده هم میشد میرفتیم دکتر مامانش تا تو خود اتاق دکترم میومد.یا یه چسبی رو که باید پشت شوهرم میزدو اصرار داشت خودش بزنه نه من.البته اونجا تو عقد بودیم. بعد عروسی هم هی میگفتن ما میبریمت دکتر و ازین حرفا.خب من به عنوان یه زن که شوهرش مرد و تکیه گاهش هست واسم یه جوریه که بخواد با مامانش بره دکتر .یا کولر خونمون خراب میشد که خیلی ساده بود کارش باباش بیاد تعمیر کنه یا تعمیرات ساده خونه.البته این دومثالو کلا رفع کردیم.اولیو از شوهرم خواستم از طرف خودش بگه مرسی خودمون میریم دکتر و دیگه بچه نیس کولرو هم بعد که خودش تعمیر کردش گفتیم مامانش تعجب کرد و من با خنده گفتم ای بابا شوهرمو دست کم گرفتین مث اینکه اقا مهندسه ها.که باباشم تایید کرد وگفت اره اقا مهندسه دیگه.ولی مثالهایی از این قبیل زیاد پیش میاد به نظرتون اینده عوض میشه؟
من حس میکنم نسل قبل یعنی مادر بزرگ پدربزرگامون به بچه هاشون که پدر مادرهای ماست بیشتر اعتماد داشتنو قبولشون داشن ونسل ما کمتر.البته تو خونواده خودم خیلی کمتر اینجوره.ولی در مورد خونواده همسرم خیلی صادقه.
راهنماییم کنید لطفا.