خانمی دچار علاقه ی یک طرفه نسبت به من شده

سلام؛ 22 سالمه، دانشجو.
کلا پسر خشک و افسرده ای هستم و در محیط دانشگاه هم خیلی سنگین و رسمی (خصوصا با خانم ها)! که البته این هم خاسته از شرایط سخت و گرفتاری های این روزای زندگیمه. ولی انگار تو چشم طرف، این ویژگی، تلقی بر متانت و سر به زیری من شده، و یک شخصیت ایده آل! که چندان هم صادق که نیست.

ایشون رو از ترم قبل دیدم، یک کلاس مشترک داشتیم و حداکثر هفته ای یه بار! و ارتباطی هم اگر بود، خیلی ساده و معمولی مث دو تا هم کلاس. به بهانه ی کارای درسی شمارمو گرفت؛ و اوایل هم ظاهرا موضوع همین بود! ولی کم کم به حاشیه کشیده شد و سؤالات شخصی و احساسی! ولی من که با این مقوله ها بیگانه بودم، توجه نمیکردم و طفره میرفتم.
خیلی سعی داشت غیرمستقیم حالیم کنه، میگفت "مثلا اگه یکی دوسِت داشته باشه و روش نشه بهت بگه، باید چی کار کنه؟ البته اینو برا کس دیگه میپرسما!" منم که شستم خبردار شده بود، دم به تله نمیدادم و با لحن سخت، بحثو خاتمه میدادم. اما دیگه طاقت نیاورد و یه مدت بعد حرف دلشو زد و ازم جواب خواست.
گفتم تو مگه چند وقته منو دیدی؟ اصن شناختی از من نداری! و تازه همش 20 سالته و این احساسات، چندان پخته و بالغ نیست، خیلی زوده برا این حرفا! گفتم من شما رو به چشم یه خواهر دوست دارم، یه هم کلاسی، یه همکار فقط همین! حس دیگه ای هم به شما یا هیچ خانم دیگه ای نمیتونم داشته باشم، برا منم خیلی زوده!
ولی دست بردار نبود که نبود! گفت اجازه بده باهات باشم، احساستو عوض میکنم، اصن میخوام بشناسمت و... . گفتم خوب مثل قبل رابطه ی درسی و کاری خواهیم داشت، اما من برادرتم! به امید اینکه به مرور توجیه بشه.

اما تازه حرفا و پیام های عاشقانه اش شروع شد و من واقعا شوکه میشدم! وقتی دیدم آتیشش خیلی تندتر از این حرفاست، از یه مشاور خواستم باهاش حرف بزنه و با منطق توجیهش کنه. اما امان از خودخواهی و یک دندگی این دختر! بعد از کلی بحث و جدل معلوم شد ظاهرا ایشون از بچگی چون یکی یه دونه بوده و هر چی خواسته، به چنگ آورده، خیلی سرتق و لجبازتر از این حرفاست!
و نتیجه این شد که من دیگه مطلقا محلش نذارم تا بی خیال بشه چون این قدر غرق در افکار و احساساتشه که به ضررش تموم خواهد شد.
علی رغم این موضوع، بازم تو دانشگاه سرِراهم سبز میشه و میخواد باهام صحبت کنه، پشت سرهم تماس میگیره، ولی من جوابشو نمیدم. و شدیدا دچار عذاب وجدان شدم ):
پیام میده که خودتو گول نزن! من هیچ وقت حسم بهت عوض نمیشه، اگه بهت فکر نکنم و دوسِت نداشته باشم میمیرم و ... ازین حرفا!
میگه با رفتارت باعث بغض و گریه ی من میشی؛ و دورادور هم که جویای حالش هستم، ظاهرا راست میگه.

خواهش میکنم راهنماییم کنید، الآن چند وقته این موضوع شدیدا آزارم میده.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط تنهـــــای تنها

سلام؛ 22 سالمه، دانشجو.
کلا پسر خشک و افسرده ای هستم و در محیط دانشگاه هم خیلی سنگین و رسمی (خصوصا با خانم ها)! که البته این هم خاسته از شرایط سخت و گرفتاری های این روزای زندگیمه. ولی انگار تو چشم طرف، این ویژگی، تلقی بر متانت و سر به زیری من شده، و یک شخصیت ایده آل! که چندان هم صادق که نیست.

ایشون رو از ترم قبل دیدم، یک کلاس مشترک داشتیم و حداکثر هفته ای یه بار! و ارتباطی هم اگر بود، خیلی ساده و معمولی مث دو تا هم کلاس. به بهانه ی کارای درسی شمارمو گرفت؛ و اوایل هم ظاهرا موضوع همین بود! ولی کم کم به حاشیه کشیده شد و سؤالات شخصی و احساسی! ولی من که با این مقوله ها بیگانه بودم، توجه نمیکردم و طفره میرفتم.
خیلی سعی داشت غیرمستقیم حالیم کنه، میگفت "مثلا اگه یکی دوسِت داشته باشه و روش نشه بهت بگه، باید چی کار کنه؟ البته اینو برا کس دیگه میپرسما!" منم که شستم خبردار شده بود، دم به تله نمیدادم و با لحن سخت، بحثو خاتمه میدادم. اما دیگه طاقت نیاورد و یه مدت بعد حرف دلشو زد و ازم جواب خواست.
گفتم تو مگه چند وقته منو دیدی؟ اصن شناختی از من نداری! و تازه همش 20 سالته و این احساسات، چندان پخته و بالغ نیست، خیلی زوده برا این حرفا! گفتم من شما رو به چشم یه خواهر دوست دارم، یه هم کلاسی، یه همکار فقط همین! حس دیگه ای هم به شما یا هیچ خانم دیگه ای نمیتونم داشته باشم، برا منم خیلی زوده!
ولی دست بردار نبود که نبود! گفت اجازه بده باهات باشم، احساستو عوض میکنم، اصن میخوام بشناسمت و... . گفتم خوب مثل قبل رابطه ی درسی و کاری خواهیم داشت، اما من برادرتم! به امید اینکه به مرور توجیه بشه.

اما تازه حرفا و پیام های عاشقانه اش شروع شد و من واقعا شوکه میشدم! وقتی دیدم آتیشش خیلی تندتر از این حرفاست، از یه مشاور خواستم باهاش حرف بزنه و با منطق توجیهش کنه. اما امان از خودخواهی و یک دندگی این دختر! بعد از کلی بحث و جدل معلوم شد ظاهرا ایشون از بچگی چون یکی یه دونه بوده و هر چی خواسته، به چنگ آورده، خیلی سرتق و لجبازتر از این حرفاست!
و نتیجه این شد که من دیگه مطلقا محلش نذارم تا بی خیال بشه چون این قدر غرق در افکار و احساساتشه که به ضررش تموم خواهد شد.
علی رغم این موضوع، بازم تو دانشگاه سرِراهم سبز میشه و میخواد باهام صحبت کنه، پشت سرهم تماس میگیره، ولی من جوابشو نمیدم. و شدیدا دچار عذاب وجدان شدم ):
پیام میده که خودتو گول نزن! من هیچ وقت حسم بهت عوض نمیشه، اگه بهت فکر نکنم و دوسِت نداشته باشم میمیرم و ... ازین حرفا!
میگه با رفتارت باعث بغض و گریه ی من میشی؛ و دورادور هم که جویای حالش هستم، ظاهرا راست میگه.

خواهش میکنم راهنماییم کنید، الآن چند وقته این موضوع شدیدا آزارم میده.

---

سلام، دقیقا این مشکل رو من هم داشتم و طرف مقابل هم آقایی تک فرزند و لجباز بودن..
منم مثل شما دلم واسش سوخت در حالیکه کوچکترین علاقه ای بهش نداشتم و قبول کردم در حد یک رابطه خواهر برادری! ولی ظاهرا ایشون پیز دیگه ای میخواست! خلاصه خیلی بد گذشت و مجبور به شکایت شدیم تا از دستش راحت شدیم، ولی تجربه منو تکرار نکن، خطت رو عوض کن و تحت هیچ شرایطی جوابش رو نده ، منم دلم واسش میسوخت که جوابش رو ندم ولی اشتباه میکردم ما کلا ارتباطمون 1.5 ماه بود!!!!

سلام
راستش منم دچار یه همچین موقعیتی شدم و هر چی هم براش توضیح میدادم قبول نمیکرد تا اینکه مجبور شدم ترکش کنم و الانم ازدواج کرده اون خانم که البته نمیدونم دیگه خوشبخته یا نه

تنهـــــای تنهای گرامی

به تالار همدردی خوش آمدی

همچنان محکم و قاطع باشید و با ایشان به تندی برخورد کنید و محل نگذارید ، خط تماستون را هم عوض کنید . و اگر مزاحمت ایجاد کرد با حراست دانشگاه در میان بگذارید و کمک بگیرید که تذکر بدهند . در درجه اول خودتون قاطع باشید و درمسیرهای او نیز قرار نگیرید . و هیچ عذاب وجدانی هم نداشته باش . چنین دختری عزت نفس بسیار پایینی دارد که وقتی عزت نفس انقدر پایین باشد مشکلات دیگر را هم در شخصیت فرد می توان یافت .


موفق باشید


.

یک دختر خانم که نمی تونه به شما آسیبی بزنه. پس اگر به ایشون علاقه ای ندارید بهش محل نذارید. هیچ نگرانی هم نداشته باشید اگر بهش محل نذارید ایشون توانایی هیچ کاری ندارند. رفتار شما با ایشون درست باشه حتی ایشون بخواد به شما برچست بزنه هم هیچکس حرفش رو باور نمی کنه.
اما من با فرمایش دوست خوبمون فرشته مهربان کاملاً مخالفم. به هیچ وجه موضوع رو با حراست مطرح نکنید که حیثیت این دختر رو لکه دار می کنید و براش پرونده درست می کنید و اشتغال و آینده ایشون رو به خطر می ندازید.
عشق هم به عزت نفس هیچ ارتباطی نداره. در عشق شدید عملکرد مغز مختل می شه و فرد توانایی تفکر منطقی رو از دست می ده به گونه ای که رفتار هاش با حالت عادی اش کاملاً فرق داره. یعنی عملاً عشق نوعی جنون هست. پس از فرد غیر طبیعی نمی شه توقع رفتار طبیعی داشت و در این حالت نمی شه در مورد شخصیت عادی ایشون قضاوتی کرد.

سلام و تشکر از راهنمایی های همه.
همون طور که پیش بینی میکردم نظر دوستان هم مؤید توصیه ی مشاور بود: واکنش تند و قاطع، و طرد.
با خودم میگفتم شاید دور از شأن باشه. اما کار سختی نیست برای کسی که شرایط خشن و سختی رو تو زندگیش سپری میکنه، عکس العمل سخت و خشن و مأیوس کردن دیگری، و شاید رنجاندن! زمانی که صلاح و مصلحت از راه دیگری میسر نیست.
ناگفته نماند ایشون خانواده ی بسیار فرهیخته و برجسته ای دارن و خودش هم دختر سَبُک و بی عزتی نیست، اما در این مورد نخواست قانع بشه.
امروز وقتی دوباره دیدمش، علی رغم میل باطنیم، حکم تصویب شده رو اجرا کردم، طوری صحبت کردم که ماستشو کیسه کرد. حالیش شد که دیگه مجال مناقشه نخواهد داشت. طوری شد که تا مدتی همون جا خشکش زده بود و با خودش کلنجار میرفت. امیدوارم در نبرد با احساساتش، به پیروزی برسه.
خطمو هم عوض خواهم کرد. ذهنم مشغول درس ها و کلاس های مشترکی ست که داریم یا خواهیم داشت، ولی من نه آنم که زبونی کشم... .

و مدام این جمله ی دکتر شریعتی در ذهنم تکرار میشه که: دنیا را بد ساخته اند... .
ممنون از همه.

سلام
از فرشته ی مهربون گلایه دارم.حرفای شما بوی کینه توزی و جنگ میدن.چه معنی داره آدم دل یکی رو بشکنه.هر چیزی راهی داره،راه حل این موضوع هم منطقی صحبت کردن با طرف مقابله،نه طرد کردن و بی ادبی.

من فکر کنم از جهاتی توصیه فرشته مهربان بجاست.

چون اصلاً ممکن است اصرار این خانم در دانشگاه خراب کردن وجهه شما باشه . البته این رو خودت باید بفهمی چون ایجاد یک رابطه سازنده هیچگاه به این شکل نیست اونهم زمانی که اصرار از جانب دختر باشه. یعنی معمولاً پسرها پیشقدم هستند و دخترها تصمیم گیرنده و چون در محیط دانشگاه هستی ممکن است بدون اینکه حتی خودتون هم در جریان قرار بگیرید تا الآن هم زیر ذره بین سیستم نظارتی دانشگاه قرار گرفته باشید.

بنابر این در جریان قرار دادن موضوع میتونه حتی الامکان سوء برداشت احتمالی رو نسبت به شما از بین ببره

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط coocoolcan

سلام
از فرشته ی مهربون گلایه دارم.حرفای شما بوی کینه توزی و جنگ میدن.چه معنی داره آدم دل یکی رو بشکنه.هر چیزی راهی داره،راه حل این موضوع هم منطقی صحبت کردن با طرف مقابله،نه طرد کردن و بی ادبی.

---

سلام "coocoolcan" عزیز
شاید در نگاه و برخود اول نظر شما درست باشه، اما وقتی کلی با دلیل و منطق باهاش حرف زدم و قانع نشده، به نصیحت کارشناس و روانشناس اهمیت نداده، برای دید من ارزشی قائل نیست و برای مقصود خودش با لجبازی منطقو زیر پا میذاره، بازم منطقی صحبت کردن کارگشا خواهد بود؟!
کسی که به دید خواهر باهاش صمیمی شدی و برادرانه دوستش داری، بخواد رمانتیک نگات کنه و حرفای احساسی و آن چنانی بهت بزنه، در حالی که تو هیچ حسی بهش نداشته باشی، فکر کنم اسمش میشه خیانت و باید هر چه زودتر به این سوء برداشت پایان داد.
اگه با منطق نشد، شاید به قیمت شکستن دلش باشه، اما وقتی کار بیخ پیدا کنه و به بن بست برسه، نه فقط دلش، که سرش هم خواهد شکست!
کینه ای در کار نیست و این از شدت علاقه و خیرخواهی نسبت به طرف هست، وفتی دیگه ناگزیری. باید به قیمت اخم و تشر منصرفش کنی و خدا میدونه که سرسوزنی بی ادبی بهش نکردم.
برای من هم خیلی سخته، مطمئن باشید خودم هم کم تر از ایشون آزرده خاطر نیستم. مدام فکرم درگیر این ماجراست و همیشه از نگاهش فرار میکنم.
اما دورادور از طریق نزدیکانش، جویای احوالش هستم.
و باور کنید همه ی این ها، خلاف میل درونم بوده.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Parsa y

من فکر کنم از جهاتی توصیه فرشته مهربان بجاست.

چون اصلاً ممکن است اصرار این خانم در دانشگاه خراب کردن وجهه شما باشه . البته این رو خودت باید بفهمی چون ایجاد یک رابطه سازنده هیچگاه به این شکل نیست اونهم زمانی که اصرار از جانب دختر باشه. یعنی معمولاً پسرها پیشقدم هستند و دخترها تصمیم گیرنده و چون در محیط دانشگاه هستی ممکن است بدون اینکه حتی خودتون هم در جریان قرار بگیرید تا الآن هم زیر ذره بین سیستم نظارتی دانشگاه قرار گرفته باشید.

بنابر این در جریان قرار دادن موضوع میتونه حتی الامکان سوء برداشت احتمالی رو نسبت به شما از بین ببره

---

و تشکر از راهنمایی شما دوست خوبم
همون طور که پیش تر گفته بودم، ایشون از خانواده ی بسیار بافرهنگ و محترمی هستند و قصد و غرضی در کارشون نیست
این نسنجیدگی ها هم ناشی از غلبه ی احساساته.