سردر گمم... کمکم کنید

سلام بچه ها میخواستم راهنماییم کنین من 23 سالمه شوهرم هم 24 سال ما چند وقت دیگه میخوایم عروسی کنیم ما ساکن تهرانیم شوهرم تازه کارشو داره تو دامغان شروع میکنه به خاطر همین ما بعد ازدواج باید بریم اونجا البته برای 6 یا 7 سال
مشکل منم اینه که همسرم قول داده که بیشتر نشه اما از کجا معلوم که این مدت به اندازه تمام عمرم زیاد نشه ؟ من میترسم برم اونجا شهر کوچیکه امکانات تهرانو نداره تازه من خودم هم فوبیا دارم همش میترسم که اونجا تو تنهایی هزار تا بلا سرم بیاد هیچکی نباشه که به دادم برسه
ما هم اونجا هیچکیو نداریم من واقعا احساس غریبیو بی کسی میکنم نمیدونم برم .... نرم.... چه کنم میترسم نتونم اونجا دوام بیارم(همه اینا به خاطر این مریضیه لعنتیه)
ما 3 ساله که عقدیم به خاطر جور شدن شرایطمون واسه ازدواج انقدر عقدمون طولانی شده اما حالا که کاره همسرم داره جور میشه من تو دلم خالی شده حالا به نظر شما با توجه به اینکه همسرم هر 3 ماه میتونه بیاد تهران من بمونم اینجا اون هی بره و برگرده
یا اینکه منم باهاش برم................................. کمکم کنین
(از دوستان اهل دامغان معذرت میخوام حرف های منو به حساب توهین نذارین توروخدا )

fafala عزیز
هر تصمیمی میخواید بگیرید

به غیر از اینکه
شوهرتون رو تنها بگذارید !!!

این یک اخطار خیلی جدی هست

اصلا نباید شوهرتون برای مدتی شهر دیگه ای باشند و شما شهر دیگه

حتما در کنار هم باشید
مخصووووووووووووووصا سالهای اول زندگی مشترک

زن و شوهر اگه دور از هم باشند
عواقب خیلی سنگینی پشتش خواهد داشت

عزیزم سلام.میتونید امتحان کنید اگه مایلید یه مدت شما تو تهران بمونید و شوهرتون رفت وآمد کنه میدونی چرا اینو میگم چون فقط کافی بعد از عروسی یک ماه نبینیش بهت قول میدم خودت بارو بندیلتو جمع میکنی میری پیشش/نگران امکانات نباش.منم از تو یه شهر بهتر زندگی میکردم حالا به خاطر شوهرم باید تو یه شهری که ازش حتی بدم میاد زندگیی کنم.منم اینجا غریبم.اوایل خیلی سختم بود ولی حالا دیگه برام عادی شده.بابت بیماریت که من سر در نیاوردم که چه نوع بیماریه میتونی پیشگیری کنی و هر چند وقت یه بار که تهران میری یه نسخه پیش دکترتم بری .عروسیتون پیشاپیش مبارک:227::227::227::227:

ممنونم دوستان
باز هم راهنمایی کنین نظرات شما باعث ارامش منه
فوبیا هم یه نوع بیماری ترسه یه سری حملات پانیک بهم دست میده

من هم با نظرات دوستان موافقم و نباید همسرتونو تنها بذارید که خوداین مسئله باعث بوجود اومدن مشکلات زیادی میشه. درمورد اینکه شما اونجا ممکنه اذیت بشید و تحمل غریبی رو نداشته باشید باید عرض کنم که می بایست خودتونو سرگرم کنید و در فعالیت های آموزشی و یا مهارتی مثل دوره های خیاطی،آرایشگری،قران و یا هرچیزی که بهش علاقه دارید،حضور داشته باشید. چون با این کار،علاوه بر اینکه ذهنتونو مشغول میشه باعث میشه که شما دوستان جدیدی پیدا بکنید و ارتباطات جدید و همچنین باعث میشه که توی چنین شرایطی مهارت های زندگی بیشتر پیدا بکنید. به نظرم به این مسئله به دید یه فرصت نگاش بکنید./در ضمن خودمم همراه همسرم توی یه شهر غریبی زندگی میکنیم که خیلی با شهرمون فاصله داره و خدارو شکر هیچ مشکلی توی این مسئله با هم نداریم.

http://ahlekhaneh.ir