در سن 30 سالگی تک و تنهام

سلام بچه ها
خوبید؟
درسته که توی عنوان کل مشکلم رو توضیح دادم ولی برا کسایی که بخوان کمکم کنن بیشتر شرح میدم...
من یه پسر 30 ساله و تک فرزند خانواده هستم,
مشکلی که من دارم این هست که خیلی احساس تنهایی میکنم

البته من با وجود اینکه خونه تنهام ولی بیرون سعی کردم دوستهایی برا خودم داشته باشم که باهم باشیم و کار و تفریحات مشترک باهم انجام بدیم
اما هیچ کس رو ندارم که واقعا براش مهم باشم
خودم,حالم,هیچ کس نیست که اگه یروز حالم بد بود بفهمه و کنارم باشه
کار و روال زندگیم برا هیچ کس مهم نیست,کی رفتم کی اومدم,اصلا اوضاع روبراه هست یا نه....
توی مناسبتها,عید,تولدم,روز مرد,.... هیچ کس نیست برام کاری کنه یا اصلا واسه کسی مهم باشم,یا من براش کاری کنم

مشکلم حالا این هست که چطوری میتونم این احساس رو توی خودم از بین ببرم؟
شب که اومدم خونه دلم از تنهایی نگیره

سلام پدر مادرتون در قید حیات هستند؟

فضای خونه تان چه جوری هستش؟

چرا تا الان ازدواج نکردید؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فکور

سلام پدر مادرتون در قید حیات هستند؟

فضای خونه تان چه جوری هستش؟

چرا تا الان ازدواج نکردید؟

---

بله,هردو هستن و کارمند دولت هم هستن و سرشون به کار خودشون گرم هست

فضای خونمون هم همیشه سکوت و آرامش هست,چون فامیل خیلی کمی داریم و رفت که اصلا نداریم,ماهی نهایت 1-2 بار یکی بیان خونمون

اما بحث ازدواج:
شاید یکی از مهمترینش این باشه خانوادم دنبالش نیستن و شاید بهتر بگم دوست ندارن
تا حالا هم در این 30 سال هیچوقت نبوده که اقدامی کنن و یا حتی فکرش رو بکنن,

متاسفانه خودم هم بلد نیستم از این کارها و تا حالا نکردم,
فقط زمان دانشگاه یکی بود که وقتی به خانوادم گفتم انقدر سرد و بی میل عمل کردن که اونهم ازدواج کرد و رفت,

اگه شرایط ازدواج رو دارید به نظر من با مادرتون یا کسی که مادرتون ازش حرف شنوی داره صحبت کنید و خواستتون رو مطرح کنید.

به هرحال توی سن ازدواج هستید البته من نمیدونم شاید شرایط ازدواج رو نداشته باشید که اون یک بحث دیگه هستش.

فکر نمیکنم هیچ پدر مادری نخوان بچه شان سر و سامان بگیره مگه اینکه بین خودشون مشکلاتی باشه که انرژی برای فکر کردن به فرزندشون رو نداشته باشن.

فکور جان من از نظر امکانات برا زندگی همچون خونه و ماشین دارم,
ولی در حال حاضر خودم سرباز هستم و یک سال هم طول میکشه

در مورد پدر و مادرم هم متاسفانه یه حس خودخواهی درونشون هست که دلشون میخواد بچشون فقط بزا خودشون و کنار خودشون بمونه....یه رفتار ارثی هست
یعنی همون کاری که در مورد جوونهای دیگه فامیل شده,با وجود اینکه سنشون از من هم بیشتر هست ولی مجرد موندن
خلاصه اینکه فکر نکنم منم بتونم با وجود این پدر و مادر ازدواج کنم
برا همین دنبال این هستم که این حس رو توی خودم از بین ببرم
کمتر دلتنگ بشم و احساس تنهایی کنم و کمتر عذاب بکشم

تا جسور نباشید هیچ تفاوتی زندگیتون نخواهد کرد

توی دوستان،اشناها، همکاران یعنی مورد دیگه ای نبوده که تمایل داشته باشید؟

تا اخر عمر میخواین بشینین بگین پدر و مادرم نذاشتن؟ بهتر نیست برای زندگیتون بجنگید و سعیتون رو بکنید؟ اخه از

یه پسر 30 ساله خیلی توقع بیشتری میره! تا خودتون کسی رو انتخاب نکنید و واسه داشتنش تلاش نکنید، همیشه

این تنهایی باهاتون میمونه. تا حالا چقد باهاشون سراین مسئله حرف زدید؟ چقدر مباحثه ، مجادله و .... داشتین

باهاشون؟ چقدر تلاش کردین؟

سلام دوست من

به نظر من اگر که میبینین شرایط ازدواج رو دارید الان اقدام کنید
براش تلاش کنید
ازدواج چیزی نیست که یه شبه محقق بشه اول باید به فکرش باشید و کسی رو پیدا کنید که به عنوان همسر قبولش داشته باشید و بعد از اون بتونید دو تایی ذهن پدر و مادرتون رو نسبت به این قضیه روشن کنید طوری که حس کنن با ازدواج شما نه تنها اعضای خونواده تون کم نمیشن بلکه بیشترم میشن

و یه چیز دیگه میگم بهتون کنار اومدن با این حس تنهایی کار آسونی نیست
یعنی باید بپذیرید که تا آخر عمر از یه محبت جدی محروم میمونین این نیاز به قدرت و شجاعت زیادی داره که هر کسی نداره تازه کسانی هم که تونستن اینکارو انجام بدن بیشترشون افسردگی میگیرن چون این راه سختیه
اگر الان نتونین پدر و مادرتون رو راضی به اینکار کنید بعید میبینم بتونین بعدا همچین کار سختی رو انجام بدین

موفق باشید

کیش میش جونم نوشتی خونه و ماشین داری. اگه خونه و ماشین به نام خودته که خوبه اما اگه به نامت نیست و واسه همینه که ناچاری موافقت پدرمادرتو بگیری ببین می تونی یه راهی پیدا کنی که به نامت کنن؟! اگه بشه خیلی خوب می شه. دقیقا نمی دونم چرا فکر می کنی باید والدینت با ازدواجت موافق باشن. من خودم پول ندارم. شاید تو دوسشون داری. یا شایدم هر دوش. اگه بتونی بدون اینکه بهشون بگی واسه چی یه مدتی شروع کن به اینکه هم خوش اخلاق باشی هم اینکه کم کم خونه ای چیزی رو به نامت بکنن بعدش دستت بازه دیگه. می تونی ازدواج کنی و یه مقدار اصرار کنی چون چاره ای ندارن مجبور می شن با ازدواجت و همسرت موافقت کنن.
راستی حس تنهایی رو نوشتی. مگه تو هم همیشه تنها نبودی؟ عادت نکردی؟ این تنهایی که می گی دقیقا چیه؟ مثلا کسی نیست که باهاش حرف بزنی و دردل کنی و انقدر حرف نمی زنی که تپق می زنی؟ دقیقا این تنهایی که می گی چیه. نوشتی احساس نیاز به یکی که دوسش داشته باشی و دوست داشته باشه. همیشه این حسو داری یا مثلا چند دقیقه در ماه؟
نوشته بودی ادمای مشابهت توی فامیل هستن. اونا با خونواده هاشون چه کار کردن؟

باز خدا رو شکر کن چندتا دوست دور خودت داری ، اقلا یه کسایی هستن که باهاشون حرف بزنی
به نظرم بهتره کسی رو واسه خودت پیدا کنی وگرنه مثل من به روزی میفتی که از تنهایی و بی کسی یا با خودت حرف میزنی یا با حیوونا

سلام:72:

1) در مورد شخصیت منفعل تو همین انجمن و تو گوگل سرچ کنید. در مورد راهکارهای منفعل نبودن هم سرچ کنید.

2) یه مدت تمرکز عملیتون رو بگذارین رو این مباحث، بعد از مدتی قطعا به راهکارهای خوبی برای مقابله با این حس تنهایی دست پیدا میکنید.

3) برای ازدواج کردن فقط داشتن خونه و ماشین و شغل کافی نیست. باید از نظر مهارتی هم توانمند بود. آیا در این مورد هم توانمند هستید؟