با دوستم که راجع به خودش به من دروغ گفته چیکار کنم؟

سلام
من یک دوست خیلی صمیمی دارم که تقریبا 4 ساله با هم دوست هستیم و خیلی به هم اعتماد داشتیم. مخصوصا من به اون خیلی اعتماد داشتم و احساس می کردم اون هم به من اعتماد داره. همون جور که تو موقعیت های مختلف این مسئله اعتماد رو بروز می داد. اما من همیشه احساس می کردم داره یه چیزی از گذشتشو از من مخفی می کنه. من چون آدم فضولی نیستم و دلم نمی خواد مجبورش کنم گذشته شو برای من توضیح بده تا حالا بهش نگفته بودم. اما همیشه می دونستم تو گذشته اش چیزی هست که ازش خجالت میکشه و دوست نداره بگه. اخیرا متوجه شدم که علاوه بر مخفی کردن، برای این که یه چیزی از زندگیش رو به من نگه، چند چیز رو دروغ گفته. به صورت خیلی اتفاقی این رو فهمیدم و مطمئن هم هستم. این دروغ هاش هم مربوط به محل تولد و خانواده شه چون احساس می کنم از این که راجع به اونا حرف بزنه خجالت میکشه. حالا من نمی دونم باید چه عکس العملی نشون بدم. بهش بفهمونم که فهمیدم پیشینه اش چی بوده یا خودمو به اون راه بزنم. از طرفی خیلی اذیت میشم که می بینم دوستم که اینقدر به هم اعتماد داشتیم داره به من دروغ میگه. و بدی اش اینه که دروغ، دروغ میاره. یعنی اون شخص فقط خواسته یه چیزی رو از من مخفی کنه، اما به خاطر مخفی شدن اون موضوع هر چند وقتی مجبور میشه تو شرایط مختلف دروغ بگه.
به نظر شما چیکار کنم؟

سلام،

فرمودید بخاطر خجالت از موضوعی در گذشته مجبور شدند که به شما دروغ بگویند. اگر من بودم به رویش نمی آوردم تا معذب نباشه، شاید مسئله ای برایش رخ داده که به خواست خودش نبوده، یا از کرده ای پشیمان شده باشه...

آیا در سایر موارد (جز مسائل مربوط به گذشته) به شما دروغ میگویند؟

هر چیزی که به نوعی می تونه به خانواده اش یا گذشته اش مربوط بشه را تا حدی که بتونه مخفی می کنه و اگر امکان مخفی کردن نباشه، دروغ میگه.
راستش نمی تونم دقیقا توضیح بدم که چه موردی رو مخفی می کنه، اما از نظر من واقعا مسئله خاصی نیست یعنی اصلا نباید از اول این رو به من دروغ می گفت. از نظر من که الان همه چیز رو فهمیدم، مشکلش این بوده که احساس پایین تر بودن از جهت طبقه اجتماعی داشته که به نظر من ارزش دروغ گفتن رو نداشت و باید راستش رو به من می گفت. الان که فکر می کنم 4 سال این مسئله رو به من دروغ گفته سرم سوت میکشه. ولی می دونم گفتنش باعث نمیشه روابط من و اون دچار مشکل بشه و دوست دارم تشویقش کنم که از دروغ گویی دست برداره
شاید تا امروز همیشه می دونستم داره چیزی رو مخفی می کنه و حتی به بیشتر دروغاش شک کرده بودم، اما از الان که دروغاش واسم کاملا آشکار شده رابطه باهاش برام سخت میشه. منظورم اینه که بدونم داره چیزی رو که من ازش آگاهم بهم دروغ میگه. دلم می خواد بدونه که اگه بیاد و اعتراف کنه من می بخشمش. اما قطعا برای اون هم بعد از این 4 سال سخت خواهد بود که اعتراف کنه دروغ گفته.
می دونید چیه؟ من احساس می کنم این دوستم از اولش فکر نمی کرد رابطه ما صمیمی بشه و این همه ادامه پیدا کنه. اما وقتی به مرور زمان رابطه مون صمیمی شد و ادامه پیدا کرد، تو دروغش گیر کرده و دیگه نمی دونسته چجوری حقیقت رو بهم بگه
الانم من یه کاری کردم!!! نمی دونم درست یا غلط. ولی خواستم تا حدی ذهنش با این مسئله آشنا بشه.
تو صفحه فیس بوکم نوشتم : " بعضی وقت ها می فهمی که دوستات دارن بهت دروغ میگن اما بروز نمی دی چون دوستات رو دوست داری و نمی خوای باعث احساس شرمندگیشون بشی. اما همیشه منتظری بیان و حقیقت رو بهت بگن. تو می دونی که اونا رو خواهی بخشید. اما نمی تونی ببخشیشون اگه هیچ وقت اعتراف نکنن"
این پست رو روی صفحه خودم گذاشتم و در کمال ناباوری دیدم این دوستم که معمولا زیاد در مورد نوشته های من نظر نمی ده اومده و کامنت گذاشته که عجیبه!!!! دوستت دروغ میگه؟
منم گفتم اره متاسفانه یه دوست خیلی صمیمی داره بهم دروغ میگه و من واقعا نمی فهمم چرا

حالا نمی دونم چیکار کنم
اما خیلی برام سخته ببینم داره بهم دروغ میگه. حس می کنم خودشم در عذابه و تو این مسئله گیر کرده

کسی راهنمایی نمی کنه؟
من دارم احساس بدی نسبت به دوستم پیدا می کنم. خصوصا از الان که می دونم داره بهم دروغ میگه

سلام دوست عزیز.
یه کم صبور باش معمولا اخر هفته ها تالار خلوته.
علت اینکه اصرار داری حتما بیاد پیشت اعتراف کنه چیه؟؟؟؟؟؟

تو اگه میخوای ببخشیش باید همینطوری هم اونو ببخشی..چه اصراری داری که اون غرورشو پیش تو بشکنه؟؟

تنها کسی که شایسته است که ما پیشش به گناهامون اعتراف کنیم فقط خداست..مگه اینکه حقی رو ازصاحب حقی ضایع کرده باشیم و برای حلالیت پیشش بریم.

اگه دوستت برات عزیزه نه تنها رو این موضوع تمرکزنکن بلکه کاری کن که صحبتتون به موضوعات اینچنینی نیفته.

معذرت میخوام اما من حس میکنم تو اصرار داری دوستت بیاد پیشت اعتراف کنه تا تو بخشنده بودنتو ثابت کنی.

به نظر من اگه دوست داری به دوستت کمک کنی کاری کن که غیر مستقیم متوجه بد بودن دروغ بشه..مثلا درباره مواقعی که میتونستی دروغ بگی و نگفتی البته تو روابطت با ادمای دیگه صحبت کن..کاری کن خودش متوجه مزایای راستگویی بشه.همین کافیه..هیچ وقت اصرار نکن دیگران پیشت اعتراف به گناه کنن.

موفق باشی

بهار زندگی جان ممنون از توجهت.
شاید تو راست می گی. اما مسئله این نیست که من می خوام اون بیاد پیش من به گناهش اعتراف کنه تا من ببخشمش. واقعا مسئله چیزیه که نمی تونم تو این تالار بگم و مسائلی که به من دروغ گفته، بی ارتباط به من نیست و خیلی جدی تر از این حرفاس. یعنی خیلی ارتباط داره. واسه همین دارم حس منفی پیدا می کنم که فکر می کنم نکنه کلا شخصیتش دروغگو اه و مسئله فقط یه جنبه از گذشته اش نیست.
حتی دارم به این فکر می کنم که ادامه رابطه با دوستم درسته یا نه
چند وقت پیش هم یه شخص دیگه ای به طور اتفاقی وارد زندگی من شد، نگو دوست همین دوستم بوده و از تمام زندگیش مطلع بوده. اما من اونموقع نمی دونستم. فقط شک کردم. ولی وقتی با دوستم راجع بهش حرف زدم، گفت که این شخص حتما قصد سواستفاده داره و دیگه باهاش ارتباط نداشته باش. من اونموقع به حرفش اعتماد کردم و دیگه با این شخص جدید صحبتی نکردم ولی جدیدا فهمیدم که این شخص دوست صمیمی دوست منه و از ترس این که صحبت من و این شخص باعث بشه گذشته اش لو بره، به من گفته باهاش ارتباط نداشته باشم.

شاید همون جور که شما گفتید باید غیر مستقیم از معایب دروغگویی بهش بگم.
اما واقعا دروغی که گفته داره روی خیلی از جنبه های رابطمون تأثیر می گذاره.

(علاوه بر این مسئله که شاید اهمیتش کمتر از موردی باشه که الان می خوام بگم، من کلا نحوه مواجهه با آدم دروغگو رو بلد نیستم. چون اکثرا تو دوستان و فامیلم چنین اخلاقی وجود نداشته و دروغ گویی برام ثقیله. اما من چند سال پیش با یه پسری دوست شده بودم که البته قصد ازدواج داشت و بعدا مادرش هم اینو به من گفت. ولی من خیلی زود متوجه شدم که خیلی چیزهایی که راجع به خودش میگه غیر عادیه و من به دروغ بودنشون شک داشتم. ولی اصلا نمی دونستم چجوری باید بهش نشون بدم که من احمق نیستم و دروغایی که می بافه رو فقط خودش باور می کنه. یه وقتایی به خودم می گفتم شاید من بدبینم و اینا راسته. اما یه کم که از رابطمون گذشت متوجه شدم که کلا داره در مورد همه چیز دروغ میگه و منم سریعا رابطمو باهاش قطع کردم یعنی شاید 2-3 ماه بیشتر طول نکشید. چون دروغگویی تو همه جنبه های زندگیش بود و کلا آدم دروغگویی بود.)

حالا در مورد این دوست صمیمی ام که 4 ساله با هم دوستیم بدبینی اومده سراغم و می ترسم آدم کلا دروغگویی باشه و جز این موردی که خودم فهمیدم مسائل دیگه رو هم دروغ گفته باشه. اینه که آزارم می ده. دوست دارم طوری برخورد کنم که اگه کسی داره بهم دروغ میگه خودش اون لحظه بفهمه که من باور نکردم و دروغگویی رو ادامه نده. اما دلم نمی خواد بهش بی احترامی کنم یا طوری رفتار کنم که احساس کنه بهش بی اعتمادم. این دو عامل باعث میشه همیشه حتی وقتی کاملا مشخصه طرف مقابلم داره دروغ میگه خودمو بزنم به اون راه و اون شخص خیلی راحت به دروغگویی خودش ادامه بده