تحمل نامزدم برای خدمت سربازی!

سلام به دوستان عزیز
حدود 5سال با نامزدم (دوست پسرم) آشنا شدم.
29 سالشه و دیپلم داره، قبل از اینکه بره سربازی شغل آزاد داشت و اصلا قصد رفتن به سربازی رو نداشت (خودم هم رضایتی برای رفتنش نداشتم!) تا اینکه فهمیدیم مشکل خانواده من سربازی نرفتنشه و به خاطر من و به اصرار دوستاش که میگفتن بالاخره که باید بره، رفت سربازی!
حالا حدود سه ماه از خدمتش گذشته و اون هر روز داره افسرده تر و ناامیدتر میشه! دو ماه آموزشی که شهرستان بود مشکل خاصی نداشت و فقط ناراحتیش از دوری من بود! و الان حدود سه هفته هست اومده تهران و جایی که میره مجبوره از 6 صبح تا 6 بعد از ظهر بمونه و هر 5 روز یکبار پست داره و باید یک روز کامل اونجا باشه! و پنج شنبه و جمعه ها تعطیله!
حتی سوال کرده که اگر عقد کنیم چجوری میشه که باز مجبوره تا 4 اونجا باشه و گویا پنج شنبه ها هم باید بره و اینطوری به هیچ کاری نمیرسه!
توو این دو هفته چندکیلویی وزن کم کرده، شبها شاید حدود 4 ساعت بیشتر نمیتونه بخوابه و مردی که همیشه شاد بود و همه رو با رفتارش شاد میکرد و میخندوند(حتی وقتی من ناراحت بودم، فقط سر به سرم میذاشت تا بخندم!) و به این راحتی نمیشد ناراحتی و اشکش رو دید، حالا هر روز کارش غصه خوردن و گریه کردنه! طوری که همین دیروز جلوی چشم خودم داشت اشک میریخت! :(
دیروز خیلی باهاش صحبت کردم براش تقویم بردم و بهش گفتم ببین الان سه ماه گذشته و هجده ما از خدمتت مونده! یعنی 6 تا سه ماه دیگه مونده و تا بهمن 2 تا از 6تا سه ماه تموم میشه و بعد از عید همش 4تا از 6تا سه ماهت می مونه! یعنی خواستم براش این 18ماه رو یکجوری راحتت تر کنم! خوب وقتی به یکسال یا 18 ماه فکر می کنیم خیلی طولانی به نظر می رسه ولی وقتی قسمت بندی شه، راحتتر می شه باهاش کنار اومد! من خودم دو ماهی رو که نبود، نمی گفتم دو ماه نیست! پیش خودم می گفتم همش 8 هفته نیست و این 8 هفته خیلی زود تموم می شه!(که البته وسط این دو ماه سه روز هم اومد تهران)
خلاصه اینکه خواستم راحتتر به این موضوع نگاه کنه تا براش انقدر طولانی به نظر نیاد ولی انگار خیلی موفق نشدم! با اینکه در حال حاضر می گه که به خاطر تو تحمل می کنم ولی من خیلی می ترسم که فکر نرفتن به اونجا به سرش بزنه!
و بیشتر از همه از ناامید شدنش به زندگی می ترسم! چون در حال حاضر هیچ کاری نمی تونه انجام بده و هر روز از پولی که جمع کرده داره کم می شه!
البته توو این فکر هست که مطالب روانشناسی بخونه و داره سعی می کنه که وقتی اونجا تنها و بیکار در حال پست دادنه، فکرای مثبت داشته باشه ولی من هم از شما می خوام اگه می تونید منو راهنمایی کنید.
من خودم هم دارم اذیت میشم و تحمل دیدن ناراحتیش رو ندارم و خودمو سرزنش می کنم که چرا اجازه دادم بره. در حالیکه من هم 27 سالمه و یعنی باید شاید تا سه سال دیگه برای ازدواجمون صبر کنیم! اونم به خاطر افکار خانواده من! کاش خانواده ها انقدر برای ازدواج سخت نمی گرفتن!
مشکلات زندگی زیاده ولی در حال حاضر مشکل اصلی من اینه که عشقم داره روز به روز جلوی چشمام آب میشه!
اگه راه حل مناسبی دارید، لطفا راهنماییم کنید
:72:

فکر نکنم کار خاصی بشه کرد.متاسفانه این مشکل اکثر جوونها هست...

اگه حداقل مدرک تحصیلی بالاتری داشت باز شاید یه خورده شرایطش بهتر میشد...

درضمن این رو هم در نظر بگیرید که ایشون کاری رو که باید 11 سال پیش انجام میدادن ,پشت گوش انداختن ..چون مطمئنا توی اون سن اگه میرفتن خیلی راحتر بود و انرژی و روحیه بیشتری داشتن و به هر حال خودکرده را تدبیر نیست!

شما تا میتونید باید همینطور بهش روحیه و امیدواری بدید و از او تشکر کنید جوری که متوجه بشه شما درک میکنید که به خاطر رسیدن به شما داره این سختی رو تحمل میکنه...

راستی اگه یه شخص آشنا(پارتی) پیدا کنید شرایطش خیلی بهتر خواهد شد!! و میشه منتقلش کرد به قسمت های راحتر ...

ممنون دوست عزیز :) :72:
مثلا پارتی داشته جای راحت افتاده، چون کار خاصی انجام نمیده!
اما من منظورم این نبود که کجا بره بهتره یا اینکه بشه کار خاصی برای خدمتش انجام داد!
من منظورم اینه که چطوری از نظر رووحی آرومش کنم یا اینکه خودش چه کاری میتونه برای تقویت روحیه اش انجام بده؟!

سلام رز صورتی خوش اومدی به تالار همدردی
ببینید سربازی یه حسن داره اونم اینه که انسان ساخته میشه برای دست و پنجه نرم کردن با چالشهایی که در آینده باهاش مواجه هست ولی خوب صد البته ابتداش سخته و با گذشت زمان امیدوارم بیشتر بتونه خودشو با شرایط منطبق کنه.
خوشحالم که گفتی خودش هم دست به کار شده که از علم روانشناسی برای بهتر کردن حس و حال خودش استفاده کنه این خیلی عالیه پس سعی کن یه کتاب خوب براش تهیه کنی.پیشنهاد من کتاب انسان در جستجوی معنی نویسنده دکتر ویکتور امیل فرانکل هست.
شما هم بهش امید بده
بهش بگو ممنونم ازت که برای اینکه زندگیمونو زودتر سر و شکل بدیم اومدی خدمت،من به داشتن همچین همسری افتخار میکنم و من هم سعی می کنم برای روزهای خوب در آینده سعی خودمو کنم.:310:
جوری خدمت رو براش ترسیم کن که پلی باشه برای تشکیل زندگیش تا بهتر بتونه کنار بیاد
موفق باشی..سوالی داشتی بپرس تا همفکری کنیم بتونیم راهنماییت کنیم.

سلام دوست عزیز ممنون
واقعا ممنون از راهنماییتون :72:
کاری که گفتین انجام میدم، کتاب رو هم براش تهیه می کنم تا بخونه
امیدوارم حال و روزش بهتر بشه
شما هم برای ما دعا کنید
ممنون
:72:

سلام رز صورتی عزیز خوش اومدی:72:
بنظر من از اینکه خونوادت همچین شرطی رو گذاشتن که اول سربازی بعد ازدواج کارشون واقعا عاقلانه س
مطمئن باش خیلی خیلی به نفع هردوتاتونه اینطوری مشکلات کمتر میشه وبعدا اگه خدا خواستو با هم ازدواج کردین زودتر مستقل میشین
در ارتباط با خود سربازی رفتنم بگم "پخته شود خامی" پس نگران نباش دوست عزیز اینا طبیعییه
امیدوارم موفق باشی

سلام خواهر عزیزم
خوش اومدی به تالار
من وضعیت شما و نامزدتون رو درک می کنم
چون خودم مدت کوتاهیه که خدمت سربازیو تموم کردم
بالاخره این شتریه که در خونه همه پسرا می خوابه
من خودمم خوب بیتابی هایی رو داشتم ولی خاطرات شیرین هم داشتم
که تو تالار پست هم زدم و دوستان دلداری هایی دادند
ولی الان فکر می کنم و حسرت می خورم که بهتر می تونستم کنار بیام و کمتر استرس داشته باشم موقع سختی ها و حق بعضیارو بذارم کف دستشون( میدونی آدم خیلی ناراحت میشه میبینه در اختیار کساییه که ....... عقده ای هستن)
بالاخره مزایایی هم داره به نامزدتون بگین به جنبه های مثبت خدمت فکر کنه
مثلا تجربه های گرانقیمتی که بدست میاره ظرفیت تحمل مشکلاتش بیشتر میشه و تو آینده مدیریت بحران بهتری خواهد داشت
صبر و استقامتش بیشتر میشه و تجربیاتش
وقتی بیرون اومد قدر شما و زندگی رو بیشتر و بهتر میدونه
و پخته میشه
ضمنا تمام خاطرات به مرور زمان شیرین تر خواهد شد
من بعضی مواقع دلم تنگ میشه واسه شبای پست دادن یگان خدمتی
ضمنا شرایط ایشون بد هم نیست
مثلا پنجشنبه جمعه تعطیله و و فقط 1 روز پسته
ضمنا خوندن مطالب روانشناسی هم بسیار مفیده
ضمنا این نیز بگذرد مثل برق و باد واقعا راست میگم

سلام

این شتری هستش که دم خونه همه پسرا می خوابه

برای پسرایی که وابسته چیزی یا کسی هستن خیلی مشکله من خودم وابسته خانواده بودم و سختم یود یه مدت ولی به شرایط عادت کردم

حالا خوبی دوست شما اینه که هر شب خونه هستش . باید سعی کنیم خودمون رو با شرایط وقف بدیم
خودم به خاطر این وابستگی 2 ماه اضافه خدمت خوردم چرا ؟ یک بار به خاطر اینکه 12 ساعت غیبت داشتم 2 روز رفتم بازداشتگاه یه بار دیگه هم 14 روز عید رو کامل اومدم خونه 14 روز در 3 ضرب شد و شد 42 روز اضافه خدمت . با خودم بعد از 14 روز فکر کردم که به خاطر 14 روز ارزش داشت که 42 روز اضافه وایسم خدمت کنم ؟ دیدم ارزش نداشت و بعد اون دیگه نه غیبت کردم و نه فرار . روزای سخت زیاد داشتم ولی الان که نگاه می کنم میگم یادش بخیر مخصوصا روزی که داشتم شهید می شدم . چه روزایی قشنگی بود دوست دارم برگردم به 8 ماه خدمت که بودم .
ای کاش دوستتون دوست منم بود و می بردمشم یه یگان خدمتی رو بهش نشون می دادم که بفهمه الان خدمت نمی کنه .

شما بهش امید بده .. شما بهش امید بدی واقعا بهش کمک می کنی . بهش بگو که الان تابستونه روز بلنده اذیت میشی .. یه دو ماه دیگه پاییز بشه و بعدش زمستان روز ها کوتاه میشه و مثل برق و باد می گذره . باهاش صحبت کن ببین به چی وابسته هستش و چی داره اذیتش می کنه .

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

راستی یه خواهشی ازتون دارم این گریه کردن هاش و حرف هایی که الان می زنه رو بعد ها تو سرش نکوبید .

حسرت روزهای از دست رفته-زیاد شدن مشغله های فکری و دغدغه ی ازدواج از یک طرف و هم خدمت شدن با جوونهای 18-19 ساله از طرف دیگه -سختیهای خدمت رو برای کسی که سنش از حد 22-3 سال میگذره بیشتر میکنه .

به هر حال کاریه که باید انجام بشه .

به نظر من دل سوزوندن بیش از حد نتیجه ی عکس داره .ممکنه محبت بیش از حد شما وابستگی بیشتری در ایشون به وجود بیاره و تحمل دوران خدمت برای ایشون سخت تر بشه. چه بسا ممکنه همین وابستگی به شما یکی از دلایل سخت تر شدن خدمت برای ایشونه .
اگر دغدغه ی مالی ندارین میتونین ازدواج کنین و ایشون هم مثل یه کارمند صبح میرن و بعد از ظهرمیان .

واقعا از همتون ممنونم که منو راهنمایی کردین

monayi عزیز ممنون:72:

hector عزیز ممنون :72:

n.e.o عزیز ممنون. حتما بهش امید میدم و حتما اشک و ناراحتی و حرفاشو فراموش میکنم و هیچوقت به رووش نمیارم :72:

gold عزیز ممنون :72:

برامون دعا کنید