مادر من دچار بیماری جمعیت گریزی است. ما برای بهبود او چه راه حلی را پیش بکیریم

با سلام
من مادری دارم که دچار بیماری جمعیت گریزی است و این بیماری سبب مشکلات زیادی در خانواده شده. این بیماری اوایل زیاد دردسرساز نبود اما حالا از خونه خارج نمیشه نه خرید، نه عروسی ، نه ختم و حتی مهمانی هیچ کجا نمیره واین موضوع تمام افراد خانواده رو خسته کرده پدرم از اینکه مادرم با اون جایی نمیره خسته از رفتن توی جمع ونبودن مادرم ناراحته بیماری مادرم روی همه تاثیر گذاشته همه با همه دعوا دارند پدرم همش غر میزنه از همه چیز شاکی برادرم حالت پرخاشگری داره و از خونه به زور بیرون میره وخواهرام که از خونه بیزار ومنم تو زندگی خودم کم کم دارم اخلاقهای مادرم رو پیش میگیرم .مادرم به پدرم بد بین میگه یه زن دیگه داره که اصلا خونه نیست اما پدرم به خاطر رفتای مادرم که از خونه فراری همین که به مادرم حرف میزنی گریه میکنه هر حرفی رو به خودش میگیره دیگه وضعیتش خیلی وخیم و خانوادم از این موضوع که اون هیچ جا باهاشون نیست از میان دوست و فامیل گریزانند در ضمن اون از دکتر رفتن میترسه میگه وقتی توی جمع میرم فشارش میافته پایین حالش خیلی بد میشه ما باید چیکار کنیم؟

سلام تسنیم جان

خوش امدی به همدردی

کمی بیشتر توضیح بده

از کی مادر به این بیماری دچار شده؟
برای درمان ایشون چه اقداماتی کردید؟

برای درمان مادر لزومی نداره حتما اشون رو ببرید پیش روانپزشک.تا ایشون دچار واهمه و ترس بشه

میتونید با یک روانپزشک (خانوم) صحبت کنید و ازش بخواهید به عنوان مثلا یک دوست خانوادگی به منزل بیاد و شما حق ویزیت بهش پرداخت کنید.تا هم مادرتونو ببینه و هم بیشتر با روحیه شون اشنا بشه

من تصورم اینه که مادر شما به نوعی افسردگی دچار شده.باید ریشه اش رو پیدا کنید.

این لینک رو برات پیدا کردم .به نظرم بد نبود

http://forum.p30world.com/archive/index.php/t-415771.html


موفق باشی

سلام.خیلی متاسف شدم از خوندن مشکلتون.واقعا سخته که مادر خانواده بیماری خاصی داشته باشه.روی همه ی اعضای خانواده تاثیر میذاره
maryam123 پیشنهاد خوبی دادن
شما میتونید خودتون برید پیش یه روانپزشک یا روانشناس و ازش راهنمایی بخواین.مطمئنا یه روانشناس بهتر میتونه تو این زمینه نظر بده

سلام تسنیم جان
به همدردی خوش اومدی

تسنیم عزیز بیا یه ذره از دورتر به قضیه نگاه کنیم.
به کسی برچسب بیمار نزنیم.

یه خانمی هست (اصلا مادر تسنیم نیست) که توی هیچ جمعی شرکت نمی کنه، چرا؟
حتما یه خواسته هایی داره که تو اوم جمع ها برآورده نمیشه که ترجیح می ده خونه نشین باشه؟

منه بلواسکای هم چند مدتیه که ترجیح می دم تو هیچ جمعی نباشم. می دونی چرا؟ یه اختلاف فرهنگی بزرگ بین من و همسرم هست. همسرم و قوم و خویشش توی هرجمعی که باشیم بهم بی حرمتی می کنن. باهمسرم حرف زدم قبول نمی کنه که بی احترامی می کنن.
توی جمع اقوام خودمون هم که هستیم، رفتارای همسرم متفاوته و باعث می شه من معذب باشم که الان حرف و حدیثی بشه و یا بعدتر شوهرم بگه چرا سمت خودت رفت و آمد داری و سمت من نه!
خوب در نتیجه منم ترجیح دادم که تاجای ممکن هیچ جا نرم.
خوب نمیشه هم که علت اصلیش رو به کسی حتی شوهرم توضیح بدم، مجبورم بهانه های الکی بیارم که جایی نمی رم

خوب تسنیم جان مادر شما هم شاید یه مشکلی مثل من داره که خونه نشینی رو انتخاب کرده!
چرا باهاش صمیمی نیستین؟
چرا مدام ازش ایراد می گیرین؟
چرا جایگاهش رو بعنوان مادر خانواده محترم نمی شمارین؟
چرا بهش بها نمی دین؟


حالا یه سوال دیگه؟
تسنیم چرا جایی نمیره؟
چرا فکر می کنه برای حضور تو جمع به مادرش متکیه؟
چرا تقصیر جمع گریزی خودش رو به گردن مادر میندازه؟



من یه پیشنهاد دارم:
تسنیم اول رو خودش کار کنه و شروع کنه با پدرش تو مهمونی ها شرکت کنه، حتما هم سن و سال داره که بتونه با اونها سرگرم بشه. وقتی تو جمع احساس راحتی کرد، می تونه کم کم از مامان هم دعوت کنه که گاه گاهی بیاد.
اون وقت تو جمعی که هست باید به مامانش بها بده، جایگاه مادر بودنش رو پررنگ کنه. ازش نظر بخواد و ...
که مامان احساس محترم بودن و مفید بودن بهش دست بده. (البته نه اغراق و دروغ نمایی)

تسنیم جان یادت باشه الان برای مادرت خیلی سخته که اولا بر خلاف چیزی که هست عمل کنه و وارد جمع بشه و از طرفی نقش پایه و لیدر رو برای اعضای خانواده بازی کنه.
وقتی از کسی انتظاری داریم که بیشتر از توانشه، باعث میشیم که اون رو از او موقعیت فراری بدیم.

نظر مشخصی نمی تونم بدم. حتما خودتون برین و از روانپزشک راهنمایی بخواین که چه کار باید بکنید.

اما در این مدت هم از بیرون رفتن های خیلی کوچیک شروع کنین به همراه مادرتون. ادم وقتی خیلی تو خونه باشه عادت می کنه. کم کم و ملایم و با ارامش از بیرون رفتن های معمولی شروع کنین. مثلا به همراه مادرتون برین نون بخرین و اگه شد با ادمایی که می بینین خیلی راحت سر صحبت باز کنین. مخصوصا ادمایی که نمی شناسین. نه همسایه ای که شروع کنه مخ ادمو بخوره و هی سوال بپرسه. (البته به نظر من. شاید واسه مادرتون ادم اشنا خوشحال کننده تر باشه) یا مثلا با هم برین ارایشگاه و سعی کنین کمی صحبت کنین با بقیه ادمایی که توی نوبت نشستن. اول یه کارای کوچولو و ساده بکنین تا ایشون کم کم از اون عادت که همش توی خونه نشستن دربیان. بعدش ازشون می تونین بخواین بیان وسط یه مهمونی که پر از ادمه. یکدفعه ای نمی شه.
جاهایی که می رن بهتره جاهایی باشه که با بقیه ادما بتونن حرف بزنن. مثلا یه مراسم عذاداری که برای اماما و اینا می گیرن خانما به دردش نمی خوره اصلا. چون همه تک تک یا یه چیزی می خونن یا گریه می کنن یا مثلا به حرفای یکی که حرف می زنه گوش می دن. هویت فرد به حساب نمیاد و در نظر گرفته نمی شه. فرد گم می شه بین جمع. یا مثلا یه مهمونی که جمع می شن یه عده و همش می رقصن از اول تا اخز مهمونی به درد ایشون فعلا نمی خوره. چون بازم فرد و هویتش توی جمع محو می شه. (البته رقصیدن براشون شادی اوره و از این جهت می تونه مفید باشه)
موفق باشید.

بیماری،طنین کلام خدا در بدن

مبارزۀ فیزیكی بر علیه بیماری احمقانه ترین مبارزۀ بشر است .
ھر درد ی ، سخن خداوند با صاحب درد می باشد از درب وجود و ھیكل بیمار .

و این نزدیك ترین و بیواسطه ترین رابطۀ خدا با بشر است . لذا نبرد برعلیه ھر
دردی نبرد بر علیه خدا در خویشتن است .

بلكه بایستی به درد گوش داد و ھوش داد و آنرا شنید و فھمید و پاسخ گفت .
یعنی ھر دردی ھمانا وحی تن است : طنین كلام خدا در بدن است .

از کتاب " درد خدا " استاد علی اکبر خانجانی

-------------------------------------------------------------------

علل بیماریها

آنچه كه در قلمرو دانش پزشكی بیماری نامیده می شود عموماً یا علائم بیماری است و .
یا میوه ھای دردناك آن و نه خود بیماری . و كل دانش و فن پزشكی فقط تلاش می كند كه

این علائم را محو و منھدم سازد و عوارض آزار دھنده اش را فقط تسكین دھد
كه این تسكین در موفق ترین حالتش نیز موقتی است . در جریان این تلاش تنھا چیزی

كه عملاً رخ می دھد پیچیده تر شدن و مزمن تر شدن بیماری است و از دست رفتن
سرنخ ھای اولیه اش . و آنچه كه به لحاظ روانی برای بیمار در جریان این

نوع معالجات رخ می دھد فرار از علل بیماری و تأمل و اندیشه نكردن دربارۀ ماھیت
و معنا و عملكرد بیماری در خویشتن است .
از کتاب " درد خدا " استاد علی اکبر خانجانی
------------------------------------------------------------

علت بیماریها

بیماریھای بشر محصول ناكامیھای وی در امیال و آرزوھای آگا ه و ناآگاه وی است .
این یك تعریف بشر ی از علّت امراض است چه جسما نی ، روانی ، عاطفی و
چه متافیزیكی .

و كلاً امراض و ناھنجاریھا و رنجهای بشر ی را می توان به ھمین چھار دسته
تقسیم بندی نمود : سر درد ، پریشانی فكر ، نفرت و ترس،

چھار نمونه از این چھار دسته بیماری ھستند . در واقع این چھار دستۀ كلّی از رنج و
بیمار ی را می توان به این گونه ھم بترتیب عنوان كرد: امراض جسمی ،
امراض ذھنی ، امراض قلبی و امراض وجودی .

از کتاب " درد خدا " استاد علی اکبر خانجانی
----------------------------

فلسفه طب - ریشه بیماریها

ترس از فقر، ترس از تنھائي، ترس از بي آبروئي، ترس از سرزنش و... جملگي
معلول ترس از نابود شدن و احساس نابودي است كه بشر را به ھراس و جدال و

حرص و اعمال تبھكارانه ميكشد و رنجور و دیوانه ميكند. و لذا حكیم مؤمني كه اصولاً
اسوة فقر با فخر و عزّت و تنھائي با ھویت و شرافت است و آبرو و حیثیت او در گرو

اتھامات مردمان جاھل نیست منشأ صدور سلامتي در مردم است.
درقرآن كریم نیز آمده است كه ترفند شیطان اینست كه انسان را از فقر و تنھائي و مرگ
مي ھراساند و سپس بسوي گناھان وسوسه ميكند و به دوزخ مي كشاند.

از کتاب " فلسفه طب " استاد خانجانی

-------------------------------------------------------

تظاهر ، ریشه بیماری ها

" تظاهر " ریشه ھمه امراض و رنجھاي ناخواسته بشر است : تظاھر به بدبخت و ناتوان
و مظلوم بودن، تظاھر به عاشق و مسئول و خردمند ومتدین بودن، تظاھر به قدرتمند و

توانا بودن و.... و این به معناي دروغ ھمان ام الفساد تن و روان و دل بشر است. بیماريھا
فسادھاي وجود بشرند و معلول ریاكاریھاي وي. تظاھر به چیزي كه نیستي ھمانا تظاھر به

نیستي است. و این ابتلاء به نیستي است و علت العلل تباھيھا و بیماريھا و زجرھا كه فرد را
نھایتا ًمشتاق بمرگ و نیستي ميكند و این حق نادانسته و جبري ھرتظاھر و تمارضي است

كه انسان بطرزي جادوئي به آن مبتلا ميشود.

براستي كه امراض و رنجھاي بشري جادوئي ترین وقایع در زندگي بشر ھستند كه بر حكمت
و علمي فوق منطقي استوارند.

قسمتی از کتاب " درد خدا" استاد علی اکبر خانجانی