خوب زورکی

خوب خوبه...اینو هممون میدونیم...

این که باید خوب باشیم...اینکه از بچگی تو مغزمون فرو کردن باید خوب باشیم و اونجایی که توانمون نمیرسید به اندازه ای که اونا میخوان خوب باشیم تظاهر میکردیم...

کم کم با ازمون و خطا یاد گرفتیم خوب بودن یا بهتر بگم خوب به چشم اومدن معیاریه تا ازطرف دیگران تشویق بشیم و محبت ببینیم (محبت مشروط)

چند بار رو به خاطر میارین که برای خوب به نظر اومدن دروغ گفتین یا حداقل حقیقت رو پنهون کردین...؟

این کم کم درون ما نهادینه شده..کم کم به خودمون هم دروغ میگفتیم در حالیکه تموم اونچه که نداریم و وانمود میکنیم که داریم یا چیزایی که داریم و نشون میدیم نداریم یه جایی تو یه گوشه ازوجود ما تو یه اتاق دربسته پنهان شدن.

اونا هستن در حالیکه ما وانمود میکنیم که نمیبینیمشون...اونا رو افکار رفتار و زندگی ما تاثیر میذارن اما ما باور نداریم و بعد تعجب میکنیم که چرا تموم مثبت اندیشیها بخشایشها جملات تاکیدی مثبت و حتی اتفاقات خوشحال کننده ما رو واقعا خوشحال نمیکنن؟چرا تاثیر ندارن؟

و این همون صفاتی هست که ما پنهان کردیم...

در اتاق رو باز کنید و به همه صفاتی که مثل اثاثیه تو اتاق ریختین نگاه کنید..اینا تک تک تو وجود شما هستن..بپذیرینشون...
و بدونین با همه اون صفات منفی دوست داشتنی هستین.تا اون صفات رو نپذیرفتیم نه مثبت اندیشی فایده داره نه ارامش خواهیم داشت و نه میشه اونا رو تغییر داد.

به ذهنتون رجوع کنید.معنای بعضی چیزها رو باید تغییر داد.کامل بودن بهتر است تا تظاهر به خوبی...
کامل یعنی خوب و بد در کنار هم..یعنی زمینه ای برای رشد وترقی.

در رو باز کنید.صفاتتون رو بپذیرین