نمایش نسخه قابل چاپ
سلام .
پسری 24 ساله هستم .
از چهرم خوشم نمیاد .
این موضوع چند سالی هست که ذهنم رو مشغول کرده و به یکی از دغدغه های اصلی فکریم تبدیل شده .و چند ماهه که خیلی شدید شده .مدام خودم رو تو آینه نگاه میکنم و حرص میخورم.
این موضوع در کاهش اعتماد به نفسم بی تاثیر نبوده .
متاسفانه من به ظاهر خیلی اهمیت میدم و در انتخاب همسر آیندم یکی از اصلیترین(اگر نگم اصلیترین) معیارهام زیبایی هست و همیشه به این فکر میکنم که شخصی که مد نظرمن باشه (در آینده) به خاطر ظاهرم مایل نخواهد بود با من ازدواج کنه .
سلام
خوش اومدید به همدردی
ایراد چهره شما چیه؟
متاسفانه شما معیارهای خوبی برای ازدواج نداری
زیبایی مهمه ولی نه در حدی که بشه یکی از اصلی ترین معیارها
این رو هم بدونید زن و مرد زیبا مال خود آدم نیست.(ضرب المثل قدیمیاست)
شما فعلا ذهنت رو مشغول موضوعی نکن که اصلا معلوم نیست چه طور ممکنه پیش بیاد
مردها خیلی لازم نیست زیبا و ...باشن.
همین که خوش تیپ و خوش لباس باشن خودش کافیه.
شما سعی کنید اگر چیزی رو ندارید با موارد دیگه جای اونو پر کنید
مثلا با داشتن مدرک بالا...شغل مناسب..اخلاق خوب و مهربانی....سنگینی و با شخصیت بودن
موفق باشید
سلام
برخلاف آقایون که به ظاهر شریک زندگیشون خیلی اهمیت می دن و خیلی موشکافانه به همه جوانب دقت می کنن
خانمم ها اصلا به ظاهر اهمیت خاصی نمی دن
بخصوص به چهره!حالا واقعیت اینکه تا جایی که من از دوستام شنیدم هستن خانمایی که به اندام همسرشون خیلی اهمیت می دن که مثلا ورزشکاری باشه !
ولی کمتر شنیدم کسی بگه چهره برام خیلی مهمه
بخصوص اگر خودش زیبا باشه!
و به چیزی که از نظر ظاهری براشون مهمه تمیزی و مرتب بودن سر و ظاهر و خوش تیپ بودن ،هست نه زیبایی چهره .
حالا بگید علت اینکه چهرتون رو دوست ندارید چی هست؟یعنی مشکل خاصی تو چهره تون هست؟شاید اون مشکل رفع شدنی باشه....
ببخشید من پست مریم رو ندیده بودم
ممنون بابات راهنمایی.
از نظر اندام مشکل ندارم .
هم قد بلندم وهم وزنم متناسب با قدمه .خیلی از دوستام حسرت میخورن .
از نظر تیپ هم مشکلی ندارم چون خیلی اهمیت میدم و همیشه سعی میکنم تمیز و مرتب باشم .برای هر فصل پیرهن و... میخرم -لباسام هم میشه اتو زده س و از عطر و ... کلا هر چیزی که برای مرتب بودن لازمه استفاده میکنم .
ولی مشکلم با چهرمه که نمیتونم خودمو دوست داشته باشم .
به عکس جوونیای پدرم نگاه میکنم که خیلی خوش قیافه بود .همچنین مادرم .برادرام و... که همه خوش قیافه هستن ولی از نظر خودم اونی نیستم که باید باشم ...
من تا 17-18 سالگی اصلا به ظاهر اهمیت نمیدادم .چند تا عامل باعث شد من روی ظاهرم حساس بشم (متاسفانه)
1-اینکه خانوادم و اطرافیانم از ظاهر دوران کودکیم خیلی تعریف میکردن .این موضوع برای من وقتی روی ظاهرم حساس شدم مثل یه سراب بود.و اینکه چرا کسی که اینهمه ازش تعریف میکردن این شکلی شده .
2- هکلاسیم که مدام منو با القاب مختلف صدا میزد و منم با این پیش زمینه که داره مسخره ام میکنه میرفتم جلوی آینه و همین باعث شد خیلی حساس بشم .
من فکر می کنم در دوران حساس هستید و ذهنتان نسبت به اینده خیلی درگیر شده که چه پیش خواهد امد و [size=large]این درگیریهای ذهنی موجب کاهش اعتماد به نفستان شده که در چهره تان آن را جویا هستید!! ....
ولی همانطور که دوستان گفتند شما لازم نیست انقدر به زیبای و زشتی چهره تان فکر کنید و بهتره به مسائلی مهمی که در زندگی خیلی مهم است مانند رفتار و اخلاق نیکو (که خودش چهره را زیبا نشان می دهد ) و همینطور به مدارک عالیه و شغل خوب بیشتر فکر کنید که همه اینها جایگزین زیبایی هستند ...
شما یک مرد هستید و مهمترین مساله الان اعتماد به نفس شماست اگر می خواهی به یک شخصیت زیبا برسید اعتماد به نفستان را افزایش بدهید که شخصیت زیبا در باطن به از چهره زیبا در ظاهر می باشد...[/size]
gold واقعا حساسیتتون بی مورده!
همون طور که چشمک گفت شما باید روی اعتماد به نفستون کار کنید و این رو هم بدونید که اگر فرضا چهره تون هم مشکلی داره ،خداوند همه چیز رو یک جا به یک نفرنمیده.....
و شما ویژگی خوب و مثبت دیگه ای دارید که می تونید با تمرکز بیشتر رو اونها اعتماد به نفستون رو تقویت کنید
(البته من فقط در مورد ظاهر دارم صحبت می کنم،وگرنه می دونم که اعتماد به نفس نباید وابسته به ظاهر باشه ولی خوب چون شما مشکلتون با قیافه هست .. این حرف رو زدم)
این که دوستاتون با اسم خاصی صداتون می کردن !راستش اتفاقا همین امروز پسر عمم می گفت تو مدرسه اسم فامیلش رو مسخره می کنندو به اسم خاصی صداش می کنند،و همه گفتند خوب این موضوعات تو جمع های پسرونه خیلی طبیعیه و معمولا برای دوستاشون یک چیزی رو سوژه می کنند!
گفتین از نظر خودتون اونی نیستی که باید باشی!میشه بگی دقیقا با چه چیزی تو چهرت مشکل داری؟
باز هم تشکر میکنم از دوستانی که راهنمایی میکنن .
من متاسفانه بنا به شرایط مالی خانوادم مجبور شدم بین تحصیل و کار دومی رو انتخاب کنم .شغلم هم آنچنان خوب نیست . از نظر چهره هم باب میل خودم نیستم .نقل قول:
ولی همانطور که دوستان گفتند شما لازم نیست انقدر به زیبای و زشتی چهره تان فکر کنید و بهتره به مسائلی مهمی که در زندگی خیلی مهم است مانند رفتار و اخلاق نیکو (که خودش چهره را زیبا نشان می دهد ) و همینطور به مدارک عالیه و شغل خوب بیشتر فکر کنید که همه اینها جایگزین زیبایی هستند ...
البته اهداف دیگری مثل ادامه تحصیل -تغییر شغل و پس انداز برای آینده دارم ولی اینها مانع نشده به این قضیه فکر نکنم .
من هیچ وقت بابت چهرم مسخره نشدم .چهره ی معمولی دارم نه زیبا نه زشت . .اون دوستم هم قصدش تمسخر نبوده و من این احساس رو داشتم .ولی به حساسیت بیش از حد من دامن زد .نقل قول:
این که دوستاتون با اسم خاصی صداتون می کردن !
مثلا مدتی منو ...چشم قشنگ صدا میزد و...
اطرافیان با ظاهر من مشکلی ندارن .حتی بارها تعریف شنیدم .برای من دیگران مهم نیستن .
اول مهم نظر خودمه که دوست دارم تعدیل بشه و بخاطر همینم تاپیک ایجاد کردم .
دومی هم دغدغه ی آیندمه . نظر دختری که برای ازدواج انتخاب میکنم و دوست ندارم در انتخابم شکست بخورم .
همیشه سعی داشتم اهدافی رو برای خودم در نظر بگیرم که احتمال شکستش صفر باشه .ولی در مورد ازدواج خیلی بلند پرواز هستم و همین منو از شکست احتمالی میترسونه .
شاید ظاهر معیار درستی در انتخاب همسر نباشه ولی من مطمئنم اگر کوتاهی کنم بعدها دقیقا همین احساس امروزم رو راجع به اون شخص هم خواهم داشت .
2 مشکلنقل قول:
گفتین از نظر خودتون اونی نیستی که باید باشی!میشه بگی دقیقا با چه چیزی تو چهرت مشکل داری؟
بینیم یه مقدار بزرگه ولی قابل تحمله .نهایتش یک عمل که هزینش قابل پرداخته .
مشکلی که نمیتونم تحمل کنم استخون بندی صورتمه که باعث شده چونه ام عقب تر از حد معمول بگیره .در واقع این فکمه که نیم سانت جلوئه .
اگر اون نیم سانت نبود اوضاع خیلی فرق میکرد .
طی 2-3 سال آینده که یه مقدار صورتم پرتر میشه این مشکل تا حدودی حل میشه .الان هم نسبت به چند سال پیش بهتر شده ولی دوست داشتم که در دوران جوانی که ظاهر اولویت اصلیم میشه این مشکل برطرف میشد.
خلاصه بگم
در واقع من به شدت وسواسی هستم که این وسواس در مورد ظاهرم بسیار زیاد شده .میخوام راه حلی بدید که این وسواس رو کمتر کنم ..
سلام gold
مشکلتون رو خوندم،همونطور که دوستان گفتند شما از اعتماد به نفس فوق العاده پایینی برخوردارید،دلیلیش اینه:
خانواده سطح پایین
شغل نامناسب
قیافه نا زیبا
تحصیلات کم
و ....
اینها نظر خود شماست که اشاره کردید.اما فقط نظر شماست شاید از نظر فرد مقابل،برعکس این موضوع صحیح باشه.
من به عنوان یک زن با اطلاعاتی که از دوستان وارتباطات به دست آوردم می تونم به صراحت بگم امروزه چهره همسر
آنچنان در الویت نیست،چیزی که مهمه شخصیت،منش،شغل و ایجاد یک محیط آرام وخانواده خوشبخت هست.
دقیقا متوجه نمی شم منظور شما چیست والان چه کمکی از همدردی می خواهید؟
ما فقط می تونیم بگیم اعتماد به نفستون رو سعی کنید بالا ببرید واینکه کمتر به نداشته ها وکمبود های خود فکر کنید.
درمورد دختری هم که قراره بشه همسرتون هم می تونم بگم ایشون هم قرار نیست ندیده ونشناخته به همسری شما
دربیاد می بینه،بررسی می کنه، الویت بندی می کنه ودر نهایت انتخاب.
این هم نمونه هایی از تایپیک های مشابه
این تایپیک
واین تایپیک
موفق باشید.
کمالگرایی ممکنه نهایتا به وسواس هم منجر میشه. فکر میکنم بد نباشه تاپیکها و مقالات مربوط به این موضوع رو هم سرچ کنید و سر فرصت بخونید.
ما هر کاری هم که بکنیم نمیتونیم صد در صد کامل باشیم. خانوم آینده تون هم قطعا فرد صد در صد کاملی نخواهد بود. یعنی اصلا نگردید که نیست!
شاید خانومی که قراره در آینده همسر شما بشه اصلا شما رو با همین چهره و به خاطر همین ویژگیهایی که الان دارید دوست باشه (البته بجز وسواس که آزار دهنده است).
اين طور به نظر مياد كه داشتن قيافه خوب براي شما حكم يه وسيله رو بازي مي كنه كه بتوني به يه هدف ديگه اي برسي. (مثلا پاسخ مثبت گرفتن از دختري كه دوستش داري).
ظاهر هم مهمه، كسي هم منكر نيست. مخصوصا توي جامعه ي عجول و ظاهر بين! اما خودت بين اين افراد و طرز فكر اونا قضاوت كن: كساني كه به خاطر نوع بسته بندي يه جنسي رو مي خرن با كساني كه يه كالايي رو خوب بررسي مي كنن و حتي حاضرا بدون كارتن و نايلون اونو بخرن و برن؟ (ظاهرا گروه اول هيچ ايده اي براي استفاده از اون ابزار ندارن و فقط احتمالا به خاطر حرف مردم، رواج اون در جامعه و ... به فكر تهيه اون افتادن)
آيا واقعا معيار آن دختر براي انتخاب تو صورت توست؟ پس پيشنهاد مي كنم دختري رو كه به خاطر ظاهر صورت انتخابت نكرده به حال خودش وا بذاري و به دنبال شريك بهتري براي زندگيت باشي.