چطور اعتماد بنفسم رو بالا ببرم؟!چطور کنار بیام؟

سلام
خواستم یه موضوع رو براتون بگم.من یه مشکل کوچیک دارم اونم متاسفانه با مادرم.گاهی با هم کنار نمی یایم.مهربونه ها دلشم پاکه ولی گاهی پرخاشگر میشه و بنایه بحث رو میزاره و کارمون میکشه به جرو بحث.آدم حساسیه یعنی جوری هست که میگه نباید اینطوری یا اونطوری بامن حرف بزنی درحالیکه که خواهرم که از من کوچیکتره و رکه حرفاشو میزنه و کمتر موقعی میشه که باهم بحث کنن.من یه آدمی هستم که دلم نمیخواد کسی رو ناراحت کنم سعی میکنم احترام طرف مقابلمو بزارم ولی تو خونه موندم چکار کنم! این موضوع باعث شده که اعتماد بنفسم کم بشه احساس میکنم این قضیه هم توش دخیله.هربار خواستم بی خیال باشم ولی نمیشه نمیتونم،نمیتونم حرف بشنوم درحالی که حق بامنه آدم مغروری نیستم ولی بدم میاد کسی منو درک نکنه .از اون طرف هم ناراحتم چون بزرگتره احترامش واجبه ولی خب نمیدونم چطور ارتباط برقرار کنم.از چه دری وارد شم.

ببخشید تاپیک من جواب نداره؟

دوست عزیز الان عیده و سایت خلوته.
شما هم بهتره یک مقدار اطلاعات بیشتری در اختیار بزاری.
مثلا چند سالته، مادرت چند سالشه، چرا توی خونه میمونی؟ معمولا سر چه مسائلی بحث شروع میشه و . . .

سلام
بشین و بتمرگ و بفرما یه معنی رو میده اما لحن هاش متفاوته!!!!
صحبت کردن شما با مادرتون مگه به چه لحنیه که مادرتون نمی پذیرند؟
رک گویی همیشه به این معنا نیست که طرفدار نداشته باشه چون همین رک گویی بعضی موقع ها با احترام همراهه که شخص مقابل رو متقاعد می کنه!!!
به قول آنی جون سر دوربین رو به سمت خودت برگردون!!
بعضی مواقع احترام زیادی هم یه نوع بی احترامیه!!!
حساسیتت رو هم از روی افراد خانواده بردار!
یکمی بیشتر توضیح بدهید مثلا یه مثال بیاورید که شما به مادرتون چی می گید که قبول نمی کنه ولی خواهرتون چی میگه که قبول می کن؟

سایت که زیاد هم خلوت نیست چون چندتا تاپیک رو دیدم که چندین پاسخ گرفتن.من 23 سالمه مادرم 40 درکل مهربونه.منم اونجور حساس نیستم ولی یه موقع هایی میشه خیلی باهم خوبیم بعدش یه سری ناراحتی هایی پیش میاد.خواهرم گاهی انقدر رک باهام برخورد میکنه اونم نه باادبانه درصورتی که حق بامنه.من آدم زیاد حساسی نیستم حتی سعی میکنم آروم باشم درکل دختر آرومی ام ولی کسی درکم نمیکنه، من همه ی سعی ام رو میکنم تا مادرم اطرافیانم وجود منو بیشتر درک کنن،ولی باز برمیگردم سرخونه اول.مثلا بهش میگم مامان فلان رفتار که خودت میگی انجام نده شما هم نباید انجام بدی ولی بامن نمیشینه منطقی حرف بزنه میگه انقدر نگو بس کن درحالیکه من بهش زیاد نمیگم،یجورایی انگار رو حرف من حساسه تحمل نداره بهش یچیزی میگم ولی خودش یچیزی میگه بقولی انتقاد میکنه من باید قبول کنم خب منم دلم میخواد منطقی رفتار کنیم باهم ولی نمیشه این اتفاق (صحبت منطقی)خیلی کم میفته. بیرون تو کلاس دوستام ازم راضی ان میخوام تو خونه هم ارتباط خوبی برقرار کنم.

همانطور که گفتم لحن رک گوییه شما طوری هست که مادرتان نمی پذیرند !
اینکه به مادرتان بگویید شما هم این رفتار را انجام ندهید من فکر می کنم درست نباشه و ایشون هم شاید بنا به ظرفیتشون ناراحت بشوند ...
به نظرم بهترین کار اینه که اگه می خواهی رفتار مادرت رو مورد انتقاد قرار بدی بهتر که از او بپرسی آیا این رفتاری رو که انجام دادی دلیلی داشت اگه میشه به منم بگید تا متوجه رفتارتون بشم ...
فکر می کنم برای رفتارهاشون دلایلی داشته باشند به هر حال ایشون مادره و بهتر می دونند که چطور برخورد کنند در واقع فکر نمی کنم طوری رفتار کنند که خدای نکرده معصیتی داشته باشه پس بهتره این حرف منطقی که شما درباره اش سخن می گویید خودتون باهاش طوری رفتار کنید و حرف بزنید که از نظر ایشون منطقی باشه و با شما راحت صحبت کنه.....

دوست من
از سه تا پستی که گذاشتی و مثالی که زدی من این موارد به ذهنم میاد:
1- مثبت نگریتو تقویت کن. نمود: پست دوم
2- سعی کن قضایا رو بیشتر تحلیل کنی و نتایج بهتری ازشون بگیری. نمود: توی پست سومت گفتی: "سایت که زیاد هم خلوت نیست چون چندتا تاپیک رو دیدم که چندین پاسخ گرفتن."
از اینکه چند تا تاپیک پاسخ دریافت کردن این نتیجه رو گرفتی که سایت زیاد خلوت نیست و کسی نخواسته که به سوال تو پاسخ بده. ولی دوست خوبم مگه مشکل همه مثل همه؟ پاسخ دادن به مشکل هر کسی تجربه و تخصص خودش رو میطلبه. مثلا خود من خیلی وقت ها مشکلات مربوط به فرزندان و والدینشون رو میخونم ولی نظری نمیدم (چون چیز زیادی نمیدونم راجع بهش) ولی توی بعضی از مشکلات زنا شویی مشارکت می کنم.
3- اگه می خوایی پدر و مادرت درکت کنن و بفهمنت و قبولت داشته باشن هییییییییییییییییییچ وقت باهاشون دستوری و امری صحبت نکن. نمود: "بهش میگم مامان فلان رفتار که خودت میگی انجام نده شما هم نباید انجام بدی".
4- بیشتر منطقی باش. نمود: "بهش میگم مامان فلان رفتار که خودت میگی انجام نده شما هم نباید انجام بدی". واقعا به نظرت هر کاری که تو نباید بکنی، مامانت هم نباید بکنه؟ مثلا چون گاهی اوقات مامانت با بابات دعواشون میشه و شاید سرهم داد بزنن تو هم باید همین کارو بکنی و سر بابات داد بزنی؟ یا مثلا چون مادرت درس نمی خونه، تو هم نباید درس بخونی. هیچ وقت خودتو با مادرت یا هر کس دیگه ای مقایسه نکن.
امیدوارم از حرفام ناراحت نشده باشی. فقط خواستم از دید یه شخص بیرونی تحلیلی از رفتارت داشته باشی.

سلام
من اینو میدونم که باید تمرکز کرد حتی به این نتیجه رسیده بودم ولی خب نزدیکه دو هفته من منتظر جوابم بودم .مشکل من زیاد حاد نیست و همینطور که شما گفتید باید احترام نگه داشت نمیدونم شایدم من باید دیدگاهمو نسبت به این موضوع عوض کنم.ولی یه حدیث از پیامبر خدا داریم که میفرمایند:" آنچیز که برای خود نمی پسندی برای دیگران هم نپسند".پس اگر کسی مثلا میگه فلانی سعی کن داد نزنی آروم باشی با فکر جلو بری ولی خودش به این حرف خودش توجه نکنه بنظر شما درسته؟! من نمیگم وقتی مثلا مادر با پدر یه بحثی میکنه پس منم باید با پدرم همون رفتارو داشته باشم دلیلی وجود نداره چون اون بحث شاید با بحث من فرق کنه.

دوست خوبم. احادیث و غیره برای این هستن که ما زندگی بهتری داشته باشیم. نباید بشینیم و اونها رو تفسیر کنیم و تبدیلشون کنیم به یه جمله ی منفی.
حدیث گفته آنچه را برای خود نمیپسندی برای دیگران هم مپسند. نگفته که آنچه را مادرتان برایتان نپسندید، برین ببینین خودش انجام میده یا نه.
گفتی که: "اگر کسی مثلا میگه فلانی سعی کن داد نزنی آروم باشی با فکر جلو بری ولی خودش به این حرف خودش توجه نکنه بنظر شما درسته؟!"
آره، به نظر من کاملا درسته. دوست من مادرت حداقل بین 40 تا 50 سال سن داره و الان تغییر خیلی از رفتارهای نادرست براش سخت و غیر ممکن شده ولی بر اساس تجربه ای که داره دوست داره تو که دخترشی، اشتباهات اونو تکرار نکنی و راه درست رو بهت نشون بده.
مقاومتت رو نسبت به نکته های مادرت کم کن. اون صلاح تورو می خواد.