درگيرم ولي نميدونم چرا!

سلام
دوستان من تازه با اين انجمن اشنا شدم .راستش دنبال راهي برا مشكلاتم هستم كه يه گشتي زدم و اينجارو برا مطرح كردن و درخواست كمك صميمي و مناسب ديدم.
من دانشجوي كارشناسي كامپيوتر هستم .و برنامه نويسم .توي كارداني همه چي خيلي خوب پيش ميرفت اما از وقتي شروع به كار كردن كردم و با نقطه ضعفهام روبه رو شدم ديگه كم كم انگيزه و هدفم برام كم رنگ شد.مثلا برام اثبات شد كه تا بحال از لحاظ علمي و سطح اگاهي در اون درجه اي نبودم كه فكر ميكردم هستم.ديدم اصلا 0 مطلقم و تا بحال اشتباه اومدم راهمو.و الان نميدونم از كجا و چطور اينهمه راه اشتباه و درست كنم و خودمو به اون جايي كه بايد باشم برسم. چند وقتي هست كه ديگه نمي تونم رو درسم رو كارم رو هدفم تمركز كنم.راستش ديگه هيچي برا جذاب ني. برام مهم نيست.اما ازين كه ميبينم دارم فرصتهامو از دست ميدم خيلي عصبي ميشم.هرچي برنامه ريزي ميكنم و تصميم ميگيرم كه شروع كنم و اين همه وقت از دست ندم و پشيموني به بار نيارم نميتونم فوقش 3 روز متعهد ميمونم .
دوستان راهنمايي كنين .خودم خيلي چيزارو ميدونم اما اصلا روم تائثير نداره.برام مهم تيس يعني...

سلام
معمولا ما فکر میکنیم تا تو دانشگاهیم و خوب درس میخونیم اگر وارد بازار کار هم بشیم هینطوری خوب پیش میریم.در حالیکه دانشگاه فقط وسیله هستش و تا به قول معروف در موقیعت کار قرار نگیریم و سرد و گرم کار رو نچشیم نمیتونیم بگیم یاد گرفتیم یا نه.
فکر میکنم این حال در شما طبیعی هستش.اون کجا آدم تو دانشگاه یه چیزی رو نظری یاد بگیره و اون کجا که بخواد تو یه محیط واقعی تجربه اش کنه.
فکر میکنم شما نیاز به پشتکار و امید دارین
حتی برای بهبود اعتماد به نفستون شاید بد نباشه که تو یه محیطی مربوط به کارتون رایگان کار کنید تا هم براتون سابقه بشه و هم تجربه
شما الان اول راهید.پس نا امیدی رو بذارید کنار که فقط باعث عدم پیشرفتتون میشه
موفق باشید

سلام در ابتدا بابت راهنمايي تون ممنونم.
اما ميدونيند چيه وضعيت من كمي پيچيدس.توي زندگي كمي زودتر و بيشتر از توانم سختي يا بهته بگم شكست خوردم.
همش احساس سردر گمي ميكنم.از گدشته بيزارم.از اين كه دوباره غفلت كنم و يا اشتباه كنم خيلي ميترسم.همش ميخوام خودم و برا خودم و ديگران اثبات كنم.راستش تا 6 -7 ماه پيش همينطور بود.اما بعدش ديدم خودم و قول ردم و به قولي طبل تو خالي بودم.
از طرفي همه اطرافيانم تشويفم ميكنن و ميگن ادم موفقي هستم اما من ديگه خوده واقعيمو ديدم و ميدونم كه چيزي نيستم. همش ميخوام از شر احساسات تكراري و خسته كننده و فكرايي كه درگيرم ميكنه خلاص شم.انگار كه بار سنگيني داشته باشم.ديگه كم كم اطرافيانم از ناله و شكايت و رفتاراي تكراري و ضعيف بودنم خسته شدن و ميگن تكراري شدم.ديگه خودمم خسته شدم.
چند بار پيش روانشناس . مشاور رفتم ولي هيچ كدومشون متونستن كمك كنن.چون رابطه و اخلافي كه ميخوام و نميتونن داشته باشن.گاهي هم از حرفايه كنايه دارشون بدم مياد .صميمي نيستن...
خواهش ميكنم راهي ،كمكي ،يه چيزي كه بدردم بخوره و منو ازين تاريكي و سردرگمي و احساساته تكراري بكشه بيرون بهم بگين چيكار كنم ....

معنویت

اگه تا الان عقلم سر جاشه و ديوانه نشدم يا بلايي سرم نيومده همش بخاطر اين بود كه وجود خدارو باور دارم و مدام ازش صبر و كمك ميخوام.كه پرده هاي غفلت و از جلوي چشم و قلب و عقلم برنه كنار ....
اما راه منطقيشم ميخوام ....
تنها با توكل و دعا كه نميشه كاري كرد.لازمه خود انسان برا رفع مشكلاتش همت كنه ...

توکل و دعا تنها بخشی از معنویته.
خودشناسی،خداشناسی،امید،صب ر،عشق و هزاران مفاهیم دیگه در دایره وسیع معنویت جا میگیره.
شما به دنبال یک جهت میگردید،جهتی که آرامش رو به زندگیتون برگردونه و تنها راهی که بتونید این جهت رو پیدا کنید شناخت صحیح خودتونه.شناخت توناییها،افزایش اعتماد به نفس و ...
امید و صبر...
پرداختن به معنویت رو با توکل و دعا اشتباه نگیرید.

اخرين دكترم هم گفت كه بايد كتاباي خودشناسي رو مطالعه كنم.بنظرم راهنمايي درست اما زمان بري هست.
ميدونيد اين چيزي كه شما ميگيد راه حل اكثر ادمايي هست كه مشكل دارن .چون بنظر من منبع اصلي اكثر اشتباهات ما ادما اينه كه خودمون ،خواسته هامون ،و.... نميشناسيم .
ميدونم درگير بودنم با خودم دليلش در خودم پنهونه.اما چيه و دليل و راه هلش چيه نميدونم.
راستش ادم وفتي مشكلش رو مطرح ميكنه خودش با مشكلش بيشتر اشنا ميشه و الان ميبينم كه مشكلات من بهم خيلي وابستس.و نميدونم كدومش علت ديگري و ديگري دليليه علت اون ديگري هست...
اما نتها چيزي كه هنوز حس ميكنم اينه كه خيلي كلافه و خستم.ديگه از خودم و مشكلاتم ميخوام فرار كنم .تحمل اينارو ندارم ديگه اما از طرفي مسوليت هام ،هدفام ، قول و قرارام منو به موندن و جنگيدن وادار ميكنه.و ميخوام اين بار هم بجنگم و دوباره پيروز شم...
بيشتر راهنمايي كنين.واضح تر ...
خواهش ميكنم :72:

سلام
من با گفته های خانومم امیدوار موافقم ایشون خوب راهنمایت کرد
ببین بیا مشکلاتتو تفکیک کن و بعد روی هر کدومبه تنهایی زوم کن که حل بشه
رشته ای که داری رشته ای خوبیه میدونم تو داشنگاه چیزه زیادی درس نمیدن اما رشتت خوبه
دوستای خود من برنامه نویسی میکنن و پول خیلی خوبی ام در میارن
یکیشون تو یک ماه 45 میلیون گرفت

برای چی بهش علاقه نداری ؟
این رشته خیلی کاربرد داره منم یکی از زمینهای فعالیتم تو این قضیه اس و هم پولش خوبه و هم ایجاد علاقه میکنه
و اینکه متقاضی کار زیاد داره به شرطی که خود همت کنی

من واقعا به رشته -درس- كارم علاقه دارم.
فكر كنم شما منظورمو خوب درك نكردين.
مشكل من با كارو درس و رشتم نيست.مشكل من اينه كه برا رسته اي كه اينهمه فكر ميكردم توش موفق هستم و تلاش كردم الان ميبينم هيچي نيستم.ميدونين رسته ي من طوري هست كه خيلي ها اشنا هستن و تو كارشن اما اينكه اهل كارش باشن و علم درست و نسبتا كاملي داشته باشن كمه.من هميشه سعي كردم توي رشتم اولين باشم.توي دانشگاه توي درسام هميسه اين طور بود .ااما وفتي با چند نفر كه وافعا ميشه گفت عالم و كار بلد هستن اشنا شدم ديدم كه تعريفي كه از علم و درس داشتم تا بحال اشتباه بود و من خيلي جا موندم و الا عقبم.برا همين ديگه سر كارم نرفتم .چون ازين كه روزي از بابت پايين بودن سطح و اگاهيم جرف بشنوم و پسم بزنن ترسيدم.تصميم گرفتم خودم شروع كنم شايد اين خلا رو پر كنم
اما هرچي تلاش ميكنم ميبينم انقدر عقبم كه نميدونم از كجا بايد شروع كنم و ...
خيلي سرد و بي انگيزه شدم. ازين همه بي انگيزه و بي هدف شدنم بدم مياد .و در اخر اينكه الان پي بردم كه ظرفيتم تمام شده و كشش ام معطل اين بود كه يه جايي كم بيارم . اونم ديگه تموم شده.
خيلي كلافم ...

عنوان تاپیکت مبهمه،لطفن یک عنوان مرتبط با مطلب پیشنهاد بده تا عوضش کنن.