تربیت غلط والدین در مورد مسئولیت پذیری

سلام . من یک مشکلی داشتم میخواستم مطرح کنم و ببینم نظر کارشناسان محترم چیست.
من بچه اخر یک خانواده 6 نفره هستم یعنی 4 تا بچه 2تا خواهر دارم و یک برادر. پدر من کارمند دولت بود و الان بازنشست شده و میشینه خونه.من مشکلی که میخوام مطرح کنم از لحاظ تربیتی هست نه اینکه والدینم در حقم کوتاهی کردند نه ولی تا اونجایی که خودم فکر کردم و دیدم فکر میکنم نمیدونستن که چطور باید فرزندانشان را تربیت کنند. من خواهر بزرگم 33 سالشه و مجرده و اونیکی خواهرم 30 سالشه و اون هم مجرده و داداشم 32 سالشه و اون هم مجرده من هم که فبها. من دلیل مجرد ماندن خواهرانم را اخلاق و رفتار پدرم میدانم چون پدرم ادمی به شدت خودبین و کسیه که حرف هیچکس رو قبول نداره حتی نظرارت پیامبرها رو هم با نظر خودش مطابقت میده و رد میکنه از بچگی تو سر بچه هاش زده تا اونجایی که یادم میاد وقتی برادرانم یا خواهرانم حرفی میزدند میگفت شماها هیچی نمیفهمین اصلا یک جوان هیچی نمیفهمه و برای هر کاری باید از بزرگتراش و خانوادش اجازه بگیره حتی برادرم تا سن 28 سالگی با پدرش میرفت شلوار میخرید. منم که هیچی از همه بی عرضه تر و بچه تر بار اومدم چرا؟چون هر کاری تو خونه میخواستم انجام بده پدرم اومد بالاسرم و نذاشت گفت تو حالا کو تو چی میفهمی از بزرگترت سوال کن تا بهت بگه حالا مثلا یه پیچ رو میخواستم ببندم یا شیر رو درست کنم اونم با سن 26 7 سالگی من 18 سالگی به خیال خودم گواهینامه گرفتم ولی تا الان که 27 سالمه ماشین دستم نمیده چون میترسه و فکر میکنه هیچی بلد نیستم و تصادف میکنم در صورتی که رفیقام همه ماشن دارن و ... من خودم الان که سنم بالا رفته تازه میفهمم که چه کلاهی سرم رفته و چه بلایی سرم اومده و سر خواهرام و برادرانم . خواهرم بچه که بود اصلا باهاش خوب حرف نمیزد بهش احترام نمیزاشت همش دعوا و مرافه سر چیزهای خیلی خیلی بیخودی و ناچیز و اون هارو عقده ای بار اورد من هم همینطور و این باعث شده که هیچ کدوم تن به ازدواج ندن. پدرم به خاطر اخلاقش هیچ دوستی نداره و هیچ فامیلی هم نداره یعنی ما هیچ عمه خاله ای نداریم هیچ کسی خونه ما مهمونی نمیاد هیچ کس ما رو دوست نداره عید که میشه هیچ کس از فامیلهای مادرم هم زنگ نمیزنن و پدرمم که هیچی .حسرت یک مهمونی تو دل من مونده من فقط بچه که بودم 10 12 ساله مهمونی میرفتم اونم با یک خانوداده ای که اونم از بین رفت تو خونه ما سالهاست که همه با هم قهرن و رفتارها سرد سرد شده یه روز خوش ندیدیم همه دعوا و مرافه پدرم با کوچکترین چیز عصبانی میشه اصلا عصبانی هست اون همیشه عصبانیه فقط با یه اتفاق کوچیک برزو میده به ما هیچ استقلالی یاد نداده من الان موندم که من با این وضعیت چطور میتونم ازدواج کنم منی که عقده ایم هیچی ندیدم نمیدونم تو یه مهمونی چطور رفتار کنم حرف بزنم از همه بدم میاد.من چطور میتونم یک مرد زندگی بشم در حالیکه اختیار یه پیچ بستن رو هم ندارم فقط کارم نون خریدنه صبحا نون میخرم و میام. شما کمکم کنید خواهش میکنم

سلام
من کارشناس نیستم ، فقط نظر شخصی خودم رو میگم .
باتوجه به مطالبی که در مورد خونواده و خودتون گفتید ، به نظر فقط مقصر پدرتون نیست که چنین شرایطی پیش اومده ، شما هم شاید خوب تنونستید خودتون رو بهش ثابت کنید و فقط با توجیه رفتار خواهر و برادرتون ، سعی کردید در ظاهر خودتون رو با شرایط وفق بدید .

نقل قول:

---

من 18 سالگی به خیال خودم گواهینامه گرفتم ولی تا الان که 27 سالمه ماشین دستم نمیده

---

چرا باید پدرتون ماشین دستتون بده ، چرا خودتون سعی نمیکنید ماشین بخرید ؟ خودتون باید شرایطتون رو تغییر بدید ، یعنی تصمیم بگیرید زندگیتون رو اونطور که می خواهید بسازید .

تحصیلاتتون چقدره ، شاغل نیستید ؟

باید صبر کنی مشاورها میان جوابتو میدن

نترس شاید سخت باشه اما قابل تغییر رویه و درست شدن هست
به نظر من فعلا کارگاه اعتماد به نفس و رفتار جراتمندانه رو بخون و همین طور رو خودت و موضوعات روانشناسی بیشتر کار کن از فکر خانوادت بیا بیرون چون نمیتونی تغییرشون بدی و فقط باید مدارا کردن باشونو یاد بگیری

اگه بتونین خانوادگی پیش مشاور برین خوبه که با این تعریفهایی که کردی فکر نکنم پدرت راضی شه

بریم پیش مشاور؟!!! عمراً پدرم حرف هیچکس رو قبول نداره شما میگین مشاور. راستی یک مطلب رو یادم رفت بگم. اونیکی خواهرم که 30 سالشه الان تنها زندگی میکنه یعنی 6 ساله که تنها زندگی میکنه وقتی رفت سر کار پولاشو جمع کرد و یه خونه واسه خودش خرید و الان تنهاست ولی میاد و به ماسر میزنه روزهای تعطیل. البته این رو هم بگم پدرم برای کار بچه هاش زحمت زیادی کشید دوتا خواهرام و برادرم الان سر کار میرن کاری پدرشون واسشون پیدا کرد ولی چه فایده؟!! خواهرم 33 سالشه مجرده دیگه کی میاد اونو بگیره تازه خیلی هم عصبیه و روابط اجتماعیشم بسیار ضعیفه و فقط میره سر کار و میاد خونه هیچ جا نمیره.

سلام دوست عزیز
درکتون میکنم چون به هر حال رابطه ها رو آدم ها اثر میذاره
اما نقش خوودتون رو هم به یاد داشته باشین
پدرتون قبولتون نداره اما همه که مثل هم نیستند
خیلی ها هستند که شما رو قبول دارن...مطمءن باشین.من میگم اول باید به خودتون ثابت کنین که میتونین و حرف های پدرتون رو تحویل نگیرید
رو خودتون کار کنید به چیزهایی که علاقه دارید متمرکز شین و خلاصه کاری کنین که خودتون رو باور کنین
با این شرایطی که به پدرتون گفتین به نظر من لازم نیست که همه چیز رو بیاین بهشون بگین,آخه میگین که اگه بهشون بگم درست رفتار نمیکنن...

روی خودتون کار کنین و بدونین که خیلی چیزها اکتسابی هست و با شرایط سخت یک چیزی رو به دست آوردن خیلی خیلی شیرین تر هست

شاد و سلامت باشین

خدا رو شکر خودتون به فکر رفع نقایص هستید.مطمئنا شما اول باید خودتو به خودت ثابت کنی.متاسفانه برخی از والدین اینطورن و بچه ها رو وابسته بار می یارن.و اعتماد نمی کنن به بچه هاشون.از همین الان شروع کنید.اول اگه بی کارید به فکر کار باشید.بعد خود به خود خیلی چیزها رو می تونید درست کنید.از لحاظ مالی استقلال پیدا می کنید.دیگه لازم نیست پدرت بفهمه می خوای بری پیش مشاور.
اما یه مژده بدم اگه واقعا به تغییر اقدام کنید مرد خوبی برای همسرتون می شید.اما به شرط اینکه دست به کار شید.خدا رو شکر کنید که به وضع موجود عادت نکردین.اونوقت بود که باید به حال همسر آیندتون تاسف می خوردید.
در ضمن یه هشدار هم بدم در ضمن تغییر مواظب باشید افراط نکنید و ازون ور بوم نیفتید مخصوصا در تربیت فرزند