سلام
به نظر شما کمال حقیقی ما آدمها چیه ؟
و چگونه می تونیم اون رو تشخیص بدیم ؟:303:
.
نمایش نسخه قابل چاپ
سلام
به نظر شما کمال حقیقی ما آدمها چیه ؟
و چگونه می تونیم اون رو تشخیص بدیم ؟:303:
.
سلام به دوستان عزیز:72:
به نظرمن این یه سوال بسیار مهمی است, در واقع کلیدی ترین سوال زندگی هر آدمی !
کمال حقیقی اون چیزیه که :
1-بیشترین فایده رو داشته باشه
2- لیاقت مارو داشته باشه
پس ما باید علاوه بر اینکه کمال ها رو بشناسیم ,خودمون رو هم بشناسیم . اگر بین کمال هایی که پیدا کردیم بهترین رو انتخاب کنیم ولی ببینیم اون کمال لیاقت ما رو نداره باید تجدید نظر کنیم و یه بار دیگه دنبال کمالمون بگردیم .کمالی که کمتر از من نباشه چون اگر کمتر باشه دیگه کمال نیست ,سقوطه !
پس اول خود شناسی سپس پیدا کردن کمال .
مثال:
یه پیر زنی چند روزی خونه ی پسرش مهمون بود یه روز پسرش با خانواده اش از خونه خارج میشه و پیرزن تنها میشه.درهمون روز یه آقای سمساری وارد محله میشه و مشغول خریدن وسایل اضافی اهل کوچه می شه. پیر زن میره دم در خونه .
سمسار بهش میگه چیزی داری ازت بخرم ؟
پیر زن میگه اینجا خونه من نیست ,خونه پسرمه .
سمسار میگه :عیب نداره می تونی خوشحالش کنی .
پیرزن برمی گرده داخل خونه و خونه رو می گرده تا یه چیز به درد نخور پیدا کنه و خونه رو نو کنه ...می گرده و می گرده تا اینکه چشمش به دوسه تا کاسه و بشقاب کهنه می افته . اونها رو برمی داره و به سمسار میده .
سمسار وقتی اونها رو می بینه می فهمه که ظروف عتیقه هستند .چشماش برقی میزنه و میگه :من این کهنه ها رو ازت می خرم وبه جاش چند تا ظرف نو و قشنگ می دم . پیرزن عتیقه ها رو می ده و دوبرابر اونها ظرف نو می گیره . شب وقتی پسر برمی گرده پیرزن با خوشحالی ظرف های نو رو به پسرش نشون می ده و میگه :پسرم ببین چه سودی کردیم !خونه ات رو نو کردم , ظرف های کهنه رو دادم و ظرف های نو وگر فتم .
-کدوم ظرفهای کهنه ؟
-همون کهنه هایی که گوشه انباری بود .
پسر به شدت ناراحت میشه و میگه:چکار کردی؟ اونها عتیقه بودند .
حکایت بعضی آدمها مثل همین پیرزن هست . عتیقه ی وجودشون رو می دن و یه چیز بی ارزش می گیرند و فکر می کنن به کمال می رسن .:( ولی این در حقیقت خسران هست !اما کسانی که ارزش عتیقه ی وجودشون رو می دونن دنبال معامله های پر سود می رن .یعنی کمال حقیقی .
به نظر من کمال حقیقی ما اون چیزیه که ما رو بیشتر و بیشتر به خدا نزدیک می کنه.به صفات متعالی که در وجود خداوند متعال هست نزدیک می کنه.ما روخالص می کنه.رنگ خدایی بهمون می ده.
رسد آدمی به جایی که به جز خدا نبیند
بنگر که تا چه حد است مقام آدمیت
سلام
به نظر من اگه انسان با خلوص دل هر کارش رو انجام بده باعث میشه به کمال حقیقی نزدیک بشود
ما اگه نماز یا روزه رو با اخلاص و دور از گناه انجام بدیم باعث افزایش کمال و معنویت میشود کمال حقیقی با منیت در تضاد است
اِنَّ جَهَنَّمَ لَمُحيطةٌ عَلَي الْكافِرينَ احاطه جهنم بر ما يعني ما خودمان جهنم هستيم انانيت(خود بيني) اين قوه را دارد كه همه چيز را بر ما جهنم كن
تسنیم الهی ,سخنت مثل اسمت رنگ وبوی الهی داره و برای امثال من و تو قابل قبوله.هر چند برای کسانی که مسائل و اهداف الهی رو قبول ندارند یا براشون قابل درک نیست ,شاید چندان دلنشین نباشه.نقل قول:
به نظر من کمال حقیقی ما اون چیزیه که ما رو بیشتر و بیشتر به خدا نزدیک می کنه.به صفات متعالی که در وجود خداوند متعال هست نزدیک می کنه.ما روخالص می کنه.رنگ خدایی بهمون می ده.
رسد آدمی به جایی که به جز خدا نبیند
بنگر که تا چه حد است مقام آدمیت
این کمالی که شما گفتی آخر کاره یعنی نتیجه ی تشخیص کمال(خود کمال).
خوبه که ابتدا از روش تشخیص کمال حرف بزنیم یعنی ماهیگیری یاد بدیم تا همه-موحد وغیر موحد یا مذهبی و غیر مذهبی-از اون استفاده کنند تا خودشون بتونند کمال حقیقی رو تشخیص بدهند.من تا وقتی از درون احساس تشنگی نکنم ,حاضر نیستم برای پیدا کردن آب راههای سخت رو طی کنم,حتی اگر یک نفر برای من از خوبی های آب بگه بازهم حاضر نیستم سختی راه رو تحمل کنم ,مگر اینکه از درون تشخیص داده باشم که تشنه هستم.
شاید به خاطر همین ستاره جون به جای" کمال حقیقی چیست؟"پرسید :"چگونه کمال حقیقی رو تشخیص بدیم؟"
ویدا@ روش خوبی ارائه دادی:اخلاص و ترک خودبینی و انانیت.نقل قول:
به نظر من اگه انسان با خلوص دل هر کارش رو انجام بده باعث میشه به کمال حقیقی نزدیک بشود
ما اگه نماز یا روزه رو با اخلاص و دور از گناه انجام بدیم باعث افزایش کمال و معنویت میشود کمال حقیقی با منیت در تضاد است
اِنَّ جَهَنَّمَ لَمُحيطةٌ عَلَي الْكافِرينَ احاطه جهنم بر ما يعني ما خودمان جهنم هستيم انانيت(خود بيني) اين قوه را دارد كه همه چيز را بر ما جهنم كن
این روش بسیار مهمیه و حتما لازمه.یعنی اگر ما خواسته های نفسانی و انانیتمان رو کنترل نکنیم,عقلمون نمی تونه کمال رو تشخیص بده.بنده در تکمیل سخن بسیار به جای شما اضافه می کنم که خلوص لازمه ولی کافی نیست چون اولا تا وقتی فرد کمالی بهتر از امیال نفسانی برای خود (به طور اجمال) درک نکرده باشه حاضر نیست خلوص پیشه کنه و لذات نفسانی خودش رو کنترل کنه.یعنی درسته که من اگر بخواهم کمال حقیقی ام رو تشخیص بدم باید منافع شخصی و گناههاو... رو کنار بگذارم تا راهم رو درست تشخیص بدم ولی قبلش باید فهمیده باشم که اصلا غیر منافع مادی من چیزهای باارزشتری وجود دارند.تابعد از آن خلوص پیشه کنم تا کمالم رو دقیقا و به تفصیل درک بکنم.
ثانیا کسی که خودش رو از گناه وناخالصی ها پاک می کنه (بعد از درک اجمالی کمال)اگر از عقل کمک نگیره نمی تونه کمال رو(به طور تفصیل و دقیق) تشخیص بده.
در حقیقت کار خلوص فقط از بین بردن موانع عقل هست نه تشخیص کمال.این عقله که تشخیص میده.