هر آنچه را كه مي تواني انجام بده بقيه را به خدا بسپار

موضوع راه سوم اين شماره را نيز يكي از خوانندگان موفقيت انتخاب كرده است. متن نامه اين خواننده نكته سنج اين است:
بارها شنيده ام كه اگر مي خواهي چيزي را بدست بياوري آن را رها كن. من خودم بارها اين قانون را تجربه كرده ام. يعني تا وقتي منتظر وقوع اتفاقي بودم آن اتفاق برايم رخ نمي داد اما وقتي از فكرش بيرون مي آمدم اتفاق مي افتاد. به نظر شما آيا اين مسأله منافاتي با قانون تمركز روي خواسته و هدف ندارد؟ طبق قانون گير دادن و تمركز ما براي به دست آوردن يا رسيدن به چيزي بايد روي آن موضوع تمركز كنيم، اما اين با رها كردن جور در نمي آيد.
راستش من نتوانستم بين اين دو قانون رواني هماهنگي پيدا كنم. انگار همديگر را نقض مي كنند. مي خواستم در اين مورد نظر شما را هم بدانم. شايد من مفهوم اين دو موضوع را درست برداشت نكرده ام. مليحه داوري 26 ساله- دانشجو از تهران
***
زندگي رسم ها و قاعده هاي عجيبي دارد. اين قواعد براي بعضي آدم ها متضاد و ناهماهنگ به نظر مي رسد اما حقيقت اين است كه در دل همين به ظاهر تضادها و بي نظمي ها هر لحظه بي نهايت معجزه رخ مي دهد و دنيا هر دم نوتر و تازه تر مي شود. قاعده رها سازي و تمركز نيز جزو همين قواعد به ظاهر متناقض و ضد هم است.
به راستي چگونه مي توان هم زمان چيزي را خواست اما در عين حال در يك لحظه خاص ديگر به آن فكر نكرد و فكر و ذهن خود را به آن مشغول نساخت؟
ما از كودكي عادت داده شده ايم كه براي رسيدن به چيزهايي كه مي خواهيم گير بدهيم و آن قدر اصرار ورزيم تا به خواسته مان برسيم. حال چگونه ممكن است روشي ديگر هم براي رسيدن به آرزوها وجود داشته باشد؟ تازه آن هم شيوه اي كاملاً متضاد به اسم رها كردن و گير ندادن؟

حقيقت اين است كه دو قاعده رها كردن و متمركز شدن دو قانوني هستند كه يكديگر را تكميل مي كنند و هر كدام بدون ديگري ناقص است. علت اين كه ما اين دو قاعده مكمل زندگي را مقابل هم قرار داده ايم و آن ها را متضاد و نقيض يكديگر مي بينيم اين است كه ما انتظار داريم نقش پدر و مادر تا ابد توسط يكي از اطرافيان و دور و بري هايمان و حتي خود كاينات ادامه يابد و ما تا ابد همانند ايام كودكي بي هيچ زحمتي و فقط با نق زدن و طلبكار بودن و خواستن و گير دادن به همه آن چيزهايي كه مي خواهيم برسيم.
به زبان ساده تر ما نقش كليدي خودمان در واقعي سازي رؤياهايمان را از ياد برده ايم و به اشتباه گمان مي كنيم كه خواستن همان توانستن است و فقط كافي است بخواهيم و طلبكارانه و بدون هيچ اقدام عملي در انتظار تحقق صد در صد اين خواسته ها بنشينيم. دلمان هم نمي آيد از خواسته و رؤيايمان دست برداريم و آن را رها كنيم. چون از كودكي فهميده ايم كه فقط با چسبيدن و گير دادن است كه مي توانيم به خواسته هايمان برسيم.
اما رسم و قاعده دنيا چيز ديگري است و اين كه ما چه تصوري داريم و دنيا را چگونه مي بينيم در قواعد دنيا تأثيري ندارد.
مهم ترين رسم دنيا، مشروط بودن كمك هستي به عمل هاي ما و نه خواسته هاي ما است. يعني اين كه ما چه چيزي را دوست داريم و چه چيزي را مي خواهيم و علاقه منديم به كجا برسيم و آرزو داريم به چه چيزهايي دست يابيم، اين دوست داشتن هاي ما براي دنيا هيچ اهميتي ندارد. در مقابل اين اعمال و كارهاي ما است كه اتفاقات بعد از اين زندگي ما را تعيين مي كند و روي برآورده شدن آرزوهاي ما تأثير مستقيم دارد.

به زبان ساده اگر مي خواهيم با كاينات تماس بگيريم فقط يك راه وجود دارد و آن مشخص كردن دقيق چيزي است كه مي خواهيم و انجام هر كاري است كه از دستمان بر مي آيد تا به آن چيز برسيم. اما در اين ميان روشن است كه نمي توانيم در هر دوره زماني همه كارهاي لازم را انجام دهيم و با توجه محدوديت ها هميشه فقط انجام تعداد محدودي كار و فعاليت از ما ساخته است و در اين بين چه بسا هزاران كار نيمه تمام ديگر روي زمين مي ماند كه اگر انجام نشوند امكان رسيدن ما به آرزوهايمان فراهم نمي شود.

نكته كليدي اين جاست كه در مورد آن كارهايي كه از ما ساخته است بايد با تمام وجود گير بدهيم و به آن كارها بچسبيم و سعي كنيم به بهترين شكل آن ها را به پايان برسانيم. سرنوشت بقيه كارهايي كه نمي توانيم انجام دهيم هم رهايي است. بايد اين امور را به خدا واگذار كنيم و در عين حال اعتماد كامل به خالق هستي داشته باشيم كه خداوند عالم آن گونه كه به نفع و خير ما است حتماً اين كارهايي را كه رها كرده ايم به بهترين شكل به جواب خواهد رساند. اين همان جايي است كه گير دادن و تمام كردن كار با رها كردن و توكل، با يكديگر جمع مي شوند و اين دو قاعده طلايي و به ظاهر متضاد زندگي به صورت دو قاعده مكمل كنار هم معنا مي يابند و معجزه مي آفرينند.

را ه سوم اين شماره هم چيزي جز بيان اين دو قاعده مكمل نيست. در هر حوزه از زندگي من و شما هر كاري كه از ما برمي آيد بايد به بهترين شكل ممكن انجام دهيم. بديهي است كه من و تو هم مثل همه انسان هاي روي زمين در شبانه روز بيست و چهار ساعت بيشتر در اختيارمان نيست. در نتيجه حتماً يك سري كار باقي مي ماند كه به دليل كمبود وقت و يا محدوديت هاي مختلف از جمله قيدهاي زماني و مكاني توسط ما قابل انجام نيستند. وقتي همه كارهايي را كه از ما ساخته است به شكلي متعادل و معقولانه انجام داديم آن گاه اين حق را داريم كه انجام باقيمانده اي كه قادر به انجامشان نيستيم را به كاينات واگذار كنيم و در عين حال به نتيجه حتمي خير و مثبت بودن سرانجام آن كارهايي كه رهايشان كرده ايم حتي لحظه اي شك نكنيم.

اگر دانش آموز يا دانشجويي هستي كه روز به روز به ساعات آزمون و امتحان نزديكتر مي شوي و بخش هاي اصلي زيادي را نخوانده اي به جاي اعلام شكست قبل از مبارزه در همين ساعات و روزهاي باقي مانده هر چه از دستت برمي آيد براي يافتن سؤالات احتمالي و يادگيري جواب هاي درست آن ها انجام بده. حتي اگر لازم است براي گرفتن نمونه سؤالات به منزل دوستان مختلف مراجعه كن و يا ساعت ها در كتابخانه بنشين و مطالعه كن. مهم اين است كه سهم اجرايي و عملي خودت را براي برآوردن آرزويت انجام دهي. هر چه بيشتر از خودت مايه بگذاري و دقت و تمركز بيشتري خرج دهي همراهي و مساعدت هاي ناديدني كاينات هم به همان نسبت بيشتر مي شود و بعد از مدتي مي بيني اتفاقي كه افتادنش برايت محال و غير ممكن جلوه مي كرد به ساده ترين و جادويي ترين روش ممكن از طريق فرآيندهايي كه اصلاً به ذهنت خطور نمي كرد و حدس نمي زدي به شكلي معجزه آسا رخ مي دهد و تو فقط با انجام حداقل كارهايي كه از دستت بر مي آمده موفق شده اي بين خودت و انسان هاي تنبل و شكست خورده دور و برت فرسنگ ها تفاوت و اختلاف ايجاد كني.

دست روي دست گذاشتن و از زمين و آسمان طلبكار بودن و خود را تافته جدا بافته اي از بقيه موجودات عالم ديدن و انتظار همراهي بي قيد و شرط و اختصاصي از كاينات داشتن فقط با اين پندار كه خواستن توانستن است و همه كاري كه ما بايد انجام دهيم خواستن و تقاضا كردن است اين شيوه فرار از كار و خالي كردن ميدان عمل نه تنها راه به جايي نمي برد و ما را به خواسته هاي دروني مان نمي رساند بلكه برعكس اوضاع را از قبل بدتر مي سازد و شرايط را براي ما روز به روز سخت تر مي كند.
هنر رها كردن كارهاي انجام نشدني غير قابل دسترس به خالق هستي مهارتي است كه به دست آوردن آن نياز به يقين و ايماني قوي به خداوند عالم دارد. يعني شخص بايد از درون به آن درجه از اعتماد و اطمينان به خالق هستي برسد كه وقتي او همه كارهاي انجام پذير را انجام داد خداوند عالم به نفع او و به خير و مصلحت او وارد عمل خواهد شد و همه كارهاي باقي مانده را مديريت خواهد كرد. اين حس اعتماد و توكل عميق باطني سبب مي شود آرامش عميق و پايدار بر وجود شخص حاكم گردد و شخص احساس آزادي و رهايي از هر نوع قيد و بندي را به طور دايم در وجود خود تجربه كند. زندگي كردن به اين شيوه و دنيا را اين شكلي ديدن چيز عجيب و تازه اي نيست. در واقع همه كشاورزان و دامداران و كساني كه به پرورش انواع موجودات زنده مشغولند دقيقاً بر اساس همين دو قاعده مكمل و طلايي زندگي عمل مي كنند. براي مثال يك كشاورز زمين را آماده مي كند و تخم يا نهال را مي كارد و با آبياري و مواظبت دايمي چشم انتظار همراهي هستي و كاينات براي رشد گياه و حيوان و در نهايت در اختيار داشتن محصول و گله اي سالم و مولد و پرمنفعت مي نشيند. حال اگر در اين بين آفت و بيماري به جان مزرعه و گله بيفتد باز هم كشاورز و دامدار خردمند دست روي دست نمي گذارد تا مشكل خود به خود حل شود. بلكه به سراغ گياه پزشك و دامپزشك مي رود و سعي مي كند با استفاده از تخصص اين اشخاص راه چاره اي عملي براي مقابله با بيماري و آفت پيدا كند. وقتي كليه اقدامات و عمليات مورد نياز براي دفع و درمان بيماري انجام شد آن موقع كشاورز يا دامدار چشم به راه طبيعت و هستي مي ماند تا در زمان مقرر و مناسب محصول آرماني و رؤيايي را تحويل آن ها دهد.
اگر به زندگي شخصي خودمان دقت كنيم مي بينيم كه همه آرزوهايي كه در زندگي ما به جواب رضايت مندانه اي رسيده اند عمدتاً به خاطر تلاش مستمر و خستگي ناپذير و اميدوارانه خودمان بوده است كه حتي در سخت ترين شرايط هم از پا ننشسته ايم و حداقل كاري كه از ما برمي آمده انجام داده ايم.
درست مثل تيراندازي كه تا قبل از رها سازي تير همه دقت و تلاش خود را انجام مي دهد و روي همه جوانب فكر مي كند تا دقيقاً به هدف بزند و بعد از رها سازي تير ديگر تلاشي نمي كند و منتظر مي ماند تا تير به سمت هدف روانه شود و جايي كه انتظار دارد بنشيند.
خود عمل و كاري كه فرد انجام مي دهد بيمه و ضمانت اجراي خود به خودي بقيه بخش ها به شكلي متناسب است و همه آن چه فرد در اين ميان لازم است انجام دهد چيزي نيست جز انجام همه آن كارهايي كه از او بر مي آيد و واگذاري بقيه امور به خالق هستي. و اين همان راه سوم تماشاي چيزهايي است كه در زندگي وجود دارند و به ظاهر متضاد و ناهماهنگ به نظر مي رسند.

=======================
نويسنده: احمد حلت، مجله موفقيت شماره ي 214