نحوه مدیریت احساسات شعله ور نسبت به یک همکلاسی

سلام به همه کاربران همدردی!!!!
میدونم که این موضوع تکراری شده ولی خواهشم اینه که منو از راهنماییتون محروم نکنید.
من یه پسر 20 ساله هستم که مشغول تحصیل در سال دوم یک رشته مهندسی هستم.
یک سال و یک ماه پیش یعنی همون اوایل ورود به دانشگاه به یکی از همکلاسی هام علاقه مند شدم، نمیدونم چه اتفاقی افتاد که من با کلی غرور و اطمینان به خودم دلباخته دختری شده بودم که هیچ شناختی ازش نداشتم، ترم یک واسم در حالی تموم شد که اصلا گذر زمان رو به علت مشغله فکری اون خانوم متوجه نشدم...میدونستم که موقعیت من اصلا برای همچین احساساتی مناسب نیست و هر چی بیشتر به اون دختر فکر کنم و خیال پردازی راجع به آینده بیشتر گرفتار میشم ولی دست خودم نبود...توی ترم 2 با اینکه کلاس مشترک باهم نداشتیم ولی ناخواسته برخوردم با اون بیشتر شد،سعی میکردم با قبولوندن این نکته به خودم که این عشق نیست یه جور دلبستگی و وابستگی یکطرفه است از فکر اون دختر بیام بیرون ولی نمیدونم چرا این حس بهم القا شد که اونم برای من یه ارزش دیگه قائله...تا اینکه ترم 2 هم تموم شد...فکر میکردم تو تعطیلات تابستون و با سرگرم کردن خودم به کلی فراموشش میکنم ولی ذره ای از علاقه من به اون کم نشد که هیچ بیشترم شد، دیگه مطمئن شدم علاقه من از روی هوس و میل جنسی نیست ولی بازم توی این برحه زمانی عاقلانه نیست...تا اینکه ترم 3 شروع شد به خدا ناخواسته تمام کلاسهام با اون یکیه، حتی آزمایشگاهامون،
یه جورایی مطمئن هستم که اونم بهم علاقه داره ، چون یه سری رفتارهارو ازش دیدم که منو به این فکر انداخت(متاسفانه شایدم فقط توهم باشه)
میخوام بهش فکر نکنم ، نمیتونم. میخوام نبینمش،نمیشه. من کلا آدم معتقدی هستم و اعتقادی به رابطه قبل ازدواج حتی به بهانه ازدواج ندارم
من واقعا حاضرم هر کاری بکنم تا در آینده ای هر چه قدر هم دور اگه قسمت بود و خدا خواست به اون خانوم برسم.
از همتون خواهش میکنم بهم بگید چطور باید با این موضوع و این احساس برخورد کنم که بتونم مدیریتش کنم طوری که خودم و اون خانوم آسیب نبینیم...
خیلی ممنونم.....:320:

بابا شما هنوز خيلي كوچيك هستي. پس سعي كن كاملاً منطقي برخورد كني با موضوع نه احساسي كه خداي نكرده سبب پشيموني خودت و اون دختر خانم بشي.

بابا شما هنوز خيلي كوچيك هستي. پس سعي كن كاملاً منطقي برخورد كني با موضوع نه احساسي كه خداي نكرده سبب پشيموني خودت و اون دختر خانم بشي.

سلام
منم تقریبا با نظر هما جون موافقم نمیگم که دوست داشتن سن داره و اینم خوب میدانم که زمانی که ادم این حس باهاش عجین شد دیگه گوشش از همه چیز پره اما من با توجه به سن شما و مسائل پیرامون این دوست داشتن ها میگم که بهتر اول به خودت زمان بدی تا بدونی که حسی که داری واقعا بر چه اصل و پایه هست چون خدای نکرده اگه وارد دوستی شدید وبعد بفهمید که اشتباه کردید ضربه بدی به دو نفر وارد شده و اینکه شما نگفتید ایشان چه برخوردی کردند که شما همچین برداشتی کردید پس روی این قضیه نمیتوان نظر داد اما این بدانید شما تازه وارد اول جاده جوانی شدید و ممکن خدای نکرده این حس مثل بادهای بهاری باشد عجله نکن و همه چیز به زمان پسبار وبرای مدیریت کردن به نظر من بهترین کار اینه که زمانی که فکر ان خانم میاد سراغت خودت به یک کاری مشغول کن که فکرت زیاد درگیر کنه تا کمتر فکرش کنی اگر توی تالار گشتی بزنی کارشناسای عزیز این سایت یا مدیریت محترم راهکارای خوب و به جای برای همه دوستان اعلام کردند

موفق و موید باشی

سلام دوست عزیز

به جمع ما خوش آمدی

خوب با جای بسیار خوبی آشنا شدی که می توانی با فعالیت کردن در اینجا کلی مطلب یاد

بگیری و کلی هم احساساتت را تعدیل کنی...

نیامده ام بگویم که او را فراموش کن یا بچه ای ... فقط میخواهم بگویم منطقی برخورد کن و

احساساتت را تحت لوای عقلت قرار بده...گذشت زمان همه چیز را برای تو روشن خواهد کرد...

چون مشکلت شبیه یک تاپیک دیگر است جوابی که به آن آقا پسر دادم را برای شما هم

می نویسم...

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط bahar.ghamgin

بگذار صحبت هایم را با یک شعر شروع کنم که "بابا طاهر" می گویند :

زدست و دیده و دل هر چه فریاد ....هر آنچه دیده بیند دل کند یاد

بسازم خنجری تیغش ز فولاد .... زنم بر دیده تا دل گردد آزاد

در دوران شیرین دانشجویی برای همه ما پیش آمده که به دلیل اینکه زیاد کسی را می بینیم و به

دلیل هیجانات این دوره به افرادی دل می بندیم و این احساس شما کاملا طبیعی است اما یک

نکته و توجه به آن بسیار حائز اهمیت آنست و آن هم اینست که شناخت ما از طرفمان تا چه حد

است زیرا ازدواج مهمترین تصمیم زندگی ماست و چه بسا که بعد از خواستگاری متوجه شویم

که ما تنها به طرفمان عادت کرده ایم یا تحت تاثیر هیجانات آن دوران قرار گرفته ایم اما بحث

سر یک عمر زندگیست و این اصلا شوخی نیست!

پس کمی به عقلتان اجازه ابراز وجود دهید و ببینید آیا درست است که خودتان یا دختری را

وارد رابطه احساسی کنید در حالیکه :

- شرایطش را ندارید!

- او را نمی شناسید!

- نظر خانواده ها را نمی دانید!

- شرایط مالیتان و سربازی و درستان مهیا نیست!

- ممکن است عقایدتان عوض شود یا عقاید او عوض شود!

حال شما یا او هستید که متضرر می شوید با شروع یک رابطه اشتباه به نام دوستی!

از طرفی اگر معتقد به قسمت باشید شرایط را مهیا می کنید و به خدا توکل می کنید و تلاش

می کنید اما حاصل را بدون نگرانی به خدا می سپارید و مطمئنا هرگز ضرر نخواهید کرد و به

یاد داشته باشید اگر احساساتتان را مهار کنید و به عقلتان گوش دهید موفق خواهید شد و

پشیمانی وجود ندارد اما اگر با احساستان رفتید جلو در سالهای بعد دائم عقلتان حال شما را

می گیرد!...مطالعه این تاپیک و این تاپیک نیز برایتان بسیار مفید است!

---

موفق باشید

از راهنماییتون خیلی ممنونم.:72:
من کلا آدم منطقی هستم و بر خلاف سنم که شاید کم به نظر بیاد خیلی پخته عمل میکنم.
میدونم الان سن من اصلا اجازه ی ازدواج و یا هیچ چیز دیگرو نمیده و نه من و نه اون خانوم(جوری که از ظواهر امر پیداست) هیچ کدوم اهل دوستی و چرندیاتی به نام آشنایی بیشتر و .... نیستیم . من حتی سعی میکنم رابطه کلامی و چشمی زیادی با اون خانوم نداشته باشم ولی هر قدر که تلاش میکنم به طور کل فراموشش کنم نمیشه،چون با تمام تلاش من بازم زیاد برخورد دارم باهاش، بعضی وقتا حس میکنم تو یه باتلاق گیر کردم که هر چی بیشتر تقلا میکنم بیشتر فرو میرم، این موضوع روی ابعاد دیگه زندگیم به خصوص درسم تاثیر گذاشته.
من میخوام بدونم آیا درسته با یاد اون و عشق اون روزا رو سپری کرد به و در عین حال که تلاش میکنی موقعیت خودتت رو تثبیت کنی به امید روزی باشی که بهش میرسی؟
اگر درست نیست راهی برای فراموش کردن کسی که حداقل روزی 4 تا 5 ساعت باهاش کلاس داری بهم بگید که من اعتراف میکنم دیگه کم آوردم :302:

برادر عزیزم

خوشحالم که پسر خوب ، با ایمان و منطقی ای هستی... آفرین :104: :104: :104:

من نگفتم فراموشش کن!!!...فقط گفتم منطقی برخورد کن و آنقدر خودت را مشغول کن که فرصت

رویا پردازی نداشته باشی و این احتمال را هم بده که او شما را نخواهد یا اصلا مناسب برای شما

نباشد یا در آینده نظرتان راجع به معیارهای ازدواج عوض شود!

در دل او را دوست بدار اما این را هم در منطقت نگه دار که خواست و صلاح خدا همیشه مطابق

میل ما نیست!...شروع به تلاش و درس خواندن کن و به کار کردن مشغول شو و شرایط ازدواج را

مهیا کن و بگذار زمان بگذرد و احساساتت با گذشت زمان تعدیل می شود ولی از این عشق -

البته اگر ادعا داری که عاشقی - و انتظار برای خودت یک فرصت طلایی زیبا بساز و پیشرفت کن

تا روزی که همه شرایط مهیا شد دختر خانم از دیدن شما به عنوان یک مرد کامل لذت ببرد و

اگر این عشق باعث پیشرفتت نشود و تو را از کار بیاندازد بدان که از نشانه های هیجان یا

هوس است!...پس محبت به او را در دلت نگه بدار و با توکل به خدا شرایط را یکی یکی برای

خودت در طی این سالها فراهم کن و به او چیزی نگو!

مطمئن باش خداوند مزد پاکیت را می دهد و اگر قسمت و صلاحت باشد در آینده تو را به او

می رساند

خیلی از راهنماییتون ممنونم خانوم bahar.gham
سوالی که برام پیش اومده اینه :
نحوه برخورد من با اون خانوم چه جوری باید باشه ؟ طوری رفتار کنم که انگار اصلا نیست و نمیبینمش ، با غرور و تکبر یا متواضعانه؟
اگه مثلا برخوردی داشتیم به اون سلام کنم یا از کنارش رد شم ؟
خیلی ممنونم!!!!!

عشق خاموش برادر عزیز بازم سلام
ببین شما با هم همکلاسی هستی پس بهتر مثل یک همکلاسی باهاش برخورد کنی مثل یک دوست همنوع خودت سخته طاقت فرساست میدانم اما شدنی چون باید منطق حکم بده نه دل ضعف اکثر ما ادمها اینه که دنبال دل هستیم نه عقل و منطق .عشق خاموش سعی کن قبل از هر چیز بتونی خودت بشناسی خواسته هات و بعد برای اینده ات تصمیم بگیر تو تازه وارد دانشگاه شدی بعدها با دخترهای بیشتری برخورد خواهی داشت انوقت تازه متوجه خیلی چیزهای دیگه میشوی بعضی وقتها عادت با عشق اشتباه گرفته میشه من جسارت نمیکنم که این حس شما عادت اما باید زمان داد تا ثابت بشه تا اینکه در اینده کاشکی به زبان نیاد و ادب هم به شما حکم میکنه مثل یک همکلاسی خوب با ایشان برخورد کنید در برخوردها سعی کنید از نگاه مستقیم به چشمها حذر کنید و اگر حتی در ان مواقع از یک دوست صمیمی بخواهید همراهتان باشه میتونه مؤثر باشه و زمان کوتاه کنید و بیشتر خودتان مشغول مشغله کاری و درسی کنید
موفق باشید

[size=medium]سلام به همه کاربران خوب همدردی.
از زمانی که من این تاپیک رو ایجاد کردم چند ماهی میگذره ولی احساس میکنم تمام تلاشم تو این مدت بیهوده بوده نتونستم احساساتم رو مدیریت کنم،افکارم پریشان و نا منظمه ، تمرکز ندارم،اشتها ندارم،علاقه به ادامه زندگی ندارم فوق العاده ضعیف شدم فقط وقتی اونو میبینم احساس خوبی دارم،دیگه بریدم حالم از دنیا و ما فیهاش به هم میخوره یک سال و نیمه دل به کسی بستم که حتی نرفتم بهش این موضوع رو بگم(نمیدونم شاید عقلم اجازه نداده یا ترسیدم یا بی عرضم یا....)فقط دوست دارم الان آخر دنیا باشه.
جایی نبود دردودل کنم، ببخشید.[/size]