در صرف و نحو زندگی بکوشیم،
حرف عامل باشیم،
اسم فاعل باشیم،
فعل سالم باشیم،
چرا به راحتی در هر وزنی صرف می شویم؟
گاهی هم باید غیر منصرف شد!
چرا مانند افعال ناقص همیشه باید آخرمان بلنگد؟!
آیا بهتر نیست به جای این ابواب ناخوشایند مزید، یک بار از باب علم شهرش برویم؟
بهتر است روی مصدر اعمالمان بیشتر دقت کنیم،
هم در ماضی سیر کنیم هم به مضارع بیاندیشیم و هم همای مستقبل را داشته باشیم!
