تردید در تصمیم گیری : درسمو ادامه بدم یا برگردم ایران

سلام به همه

چند وقته که ذهنم درگیر یک تصمیم گیریه مهم شده و میخواستم در موردش باهاتون مشورت کنم

همون طور که بعضی از دوستان می دونن مدتیه که من برای ادامه تحصیل به خارج از کشور اومدم واینجا با برادرم زندگی می کنم

چند روزه که درسم در این مقطع تموم شده و حالا باید برای ادامه در مقطع بعدی (فوق لیسانس)تصمیم بگیرم.
برای گرفتن پذیرش در همین کشوری که هستم مشکل خاصی ندارم , بزرگترین تردیدم فعلا اینه که مقطع فوق لیسانس رو اینجا ادامه بدم و یا برگردم ایران.
خانواده و دوست و آشنا و خلاصه همه معتقدن حالا که شرایط و امکان و همین طور تجربه زندگی در اینجا رو دارم حیفه که ادامه ندم و ..., کم و بیش با این حرف موافقم ولی مسائلی وجود داره که تصمیم گیری رو سخت می کنه :

• دوره فوق لیسانس در این کشور روی کاغذ 2 سال و عملا (طبق تجربه دانشجویان دیگه) 2.5 تا 3 سال شایدم بیشتر طول می کشه


• صرف مدرک گرفتن از اینجا برام ایده آل نیست و مساله کار کردن و تجربه برام مهمه ولی علاوه بر خارجی بودنم مساله حجاب من در این محیط باعث می شه موقعیت کاری برام چندان مناسب نباشه


• دوستانی که خارج از کشور زندگی می کنن می دونن که زندگی در این محیط موقعیت ازدواج رو به خصوص برای فردی با اعتقادات من و مخصوصا برای یک دختر خیلی محدود می کنه .

این مدت که ایران نبودم خواستگارایی داشتم (اکثرا از طریق معرف) که به جز یکی همشون ایران بودن
برای یک پسر با وجود همه ی ملاحظات و ایرادات این امکان وجود داره که بره ایران زن بگیره و همسرشو بیاره اینجا ولی نمی دونم برای یک دختر این کار چقدر عملیه که بره ایران با پسری که اونجاست ازدواج کنه و با همسرش بیاد , همه مواردی که دیدم یا کلا برگشتن ایران یا همین جا با کسی آشنا شدن

من برخلاف پسرای اطرافم اعتقادات مذهبی دارم , هستند کسانی که اهل مشروب و دیسکو و رابطه با دخترا نیستند (البته خیلی کم) و خیلی هم آدمای خوب و با اخلاقین ولی از اون طرف کاری هم به اعمال مذهبی (نماز و روزه و ...) ندارن.

بقول دوستام چیزی که من می خوام اینجا نیست باید سفارش بدم بسازن:)


• همون طور که گفتم این مدت با برادرم زندگی می کردم احتمال این هست که برای فوق نتونیم با هم باشیم همینجوری هم گاهی دوری از پدر و مادرم برام سخت بود وحالا ممکنه تنهاتر هم بشم به جز مشکلاتی که تنها زندگی کردن داره یه موضوعی در مورد شخص من وجود داره و از همه برام سخت تره : آدم روش نمی شه بگه ولی من از این که شب تنها توی خونه بخوابم می ترسم ! :302: ( فکر کنم باید یه تاپیک جدا در این مورد بزنم)


• آخرین مساله هم نگرانی های من در مورد پدر و مادرمه , ما همین 2 تا بچه ایم و هر دو از پدر و مادرم دوریم (حتی اگه خواهر و برادر دیگه ای هم داشتم حق نداشتم بذارم برم و کل مسئولیتو بندازم گردن اون) , خدارو شکر الان پدر و مادرم احتیاجی به من ندارن ولی بالاخره همه یه روز پیر می شن و من همیشه این دغدغه رو دارم که روزی که بهم احتیاجه نباشم .

سعی کردم خلاصه بگم البته مسائل دیگه ای هم هست. بررسی همه جوانب و فاکتورها و گرفتن بهترین تصمیم خیلی برام سخت شده ممنون می شم اگه نظر یا تجربه مشابهی داشتین بهم بگین:72:.

امیدوارم تاپیک در جای مناسبی باشه!

با این اوصاف برگردید ایران بهتره به نظر من ...

سلام هدیه ی عزیز.:72:

همونطور که خودت میدونی، من تجربه ای توی این زمینه ندارم. امیدوارم بتونم کمکت کنم. حتی بدون تجربه:)

توی حرفات، بیشتر از این حرف زدی که شرایط اونجا چه جوریه. و اگه بمونی چه مشکلاتی داری.

لطفاً با فرض اینکه الان برگردی ایران، برامون بنویس زندگی آینده ی خودت رو چه جوری تصور میکنی؟
یا برنامه زندگی آینده ت توی ایران رو بنویس برامون.
(مشکلات و موانع احتمالی رو هم در نظر داشته باش)

:72:

سلام،

پایان یک مرحله از دوران تحصیل رو به شما تبریک می گویم.

خب همانطور که دختر مهربون هم اشاره ای کرد، شما فقط نکات منفی رو ذکر کردی.
البته از نظر من خوب هست که اینجا مشورت بگیری و همینطور با دوستان و آشنایان صحبت کنی.
ولی در آخر این خودت هستی که باید نکات منفی و مثبت رو کنار هم بگذاری و یک تصمیم صحیح بگیری.

مسئله ای که هست، این است که شما یکروز در ایران این تصمیم رو گرفتی که برای درس خواندن به خارج از کشور بیایی. به هر حال در این راه هزینه های مالی شده. کلی وقت گذاشتی. زبان یاد گرفتی. احتمالاً کالج رفتی. کلی دوری رو تحمل کردی. کلی انرژی گذاشتی تا با محیط اونجا آشنا شدی و زندگی کردن در اون کشور رو یاد گرفتی.

خب تا به حال به اینها دست آورد های شما بوده:
- مدرک لیسانس از یک دانشگاه (معتبر) در خارج از کشور
- یادگیری یک زبان جدید
- تجربه ی زندگی در یک کشور دیگر و آشنایی با فرهنگ مردم آنجا

همه اینها خوب هستند. ولی باید دید که وقتی تصمیم به مهاجرت گرفتی، چه اهداف و چه انگیزه ای داشتی و آیا به اهدافت رسیدی یا خیر.
اگر رسیدی، خب برگرد ایران!

ولی اگر هنوز نرسیدی، احتمالاً با توجه به تردیدی که الآن داری، نیاز است که اهدافت رو بازنگری کنی. ببینی با توجه به تجربیاتی که به دست آوردی، چه چیزهایی برایت اولویت دارند.
فکر کن که با ماندن در خارج از کشور و یا با رفتن به ایران چه به دست خواهی آورد و چه چیزهایی رو از دست خواهی داد.
و ببین چیزهایی که به دست می آوری و یا از دست می دهی چقدر برایت مهم هستند.

مثلاً شاید هدف شما این باشد که می خواهی تمام سعی خودت رو بکنی تا در خارج از کشور تا مقطع فوق لیسانس و یا بالاتر درس بخوانی.
ولی شاید هم در ابتدا اینطور بوده که گفتی چون با برادرم زندگی خواهم کرد، پس می توانم در خارج از کشور درس می خوانم. ولی حالا با رفتن برادرت، دیگر اوضاع برایت سخت می شود و این هدفت هم آنقدر برایت مهم نیست که به خاطرش 2-3 سال تنها زندگی کنی...

و مسئله ی دیگر همانطور که گفتی موقعیت های ازدواج است. البته که مشخص است که شما در ایران خیلی راحت تر می توانی ازدواج کنی.


در مجموع از نظر من دختران مجرد ایرانی، به خصوص دختران مذهبی، باید وقتی مهاجرت کنند که ازدواج برایشان در اولویت نباشد و یک هدف خاص تحصیلی داشته باشند.

اگر بخواهیم منفی به قضیه نگاه کنیم، برگشت به ایران شاید معنایش این باشد که مهاجرت شما یک اشتباه بوده و حالا پشیمان شده ای. ولی با دیدی مثبت تر هم می شود نگاه کرد و گفت که الآن تجربه ی زندگی در یک کشور دیگر را داری و خود این به نظر من خیلی دید انسان رو به زندگی باز می کند و بسیار ارزشمند است. و از طرفی وقتت هم بیوده نگذشته، به جز اینکه مدرک لیسانس رو گرفتی، یک زبان هم یاد گرفتی.

در مجموع می گویم اگر از شرایطت راضی نیستی، و در هر حال می خواهی دیر دیرش بعد از فوق لیسانس برگردی، و امکانش هم برایت هست که در ایران ادامه تحصیل بدهی، شاید گزینه ی برگشت به ایران فکر بدی نباشد.

با ماندن در خارج از کشور می توانی تا مدرک دکتری پیش بروی، و یا بعد از پایان تحصیل شاغل بشوی و کمی تجربه ی کاری به دست بیاوری و بعد به ایران برگردی. که البته از نظر ازدواج کارت سخت تر خواهد شد.

امیدوارم توانسته باشم کمکت کنم.

ممنون از سابینا, دختر مهربون و حامد عزیز

سابینای عزیز مرسی که پاسخ دادی :72:می تونی علت این نتیجه گیری رو هم بگی؟
شاید علتش نحوه طرح مساله از طرف من بود, ببینید مواردی که گفتم توصیف کل موقعیت من در اینجا نیست اینا مشکلاتشه وگرنه اگه همش همین بود که خوب معطل چی بودم برمی گشتم.:)


دختر مهربون عزیزم مرسی که کمکم می کنی:72:

1.در صورتی که برگردم ایران برای ادامه تحصیل باید کنکور فوق بدم و باید ببینم واحدهایی که گذروندم به چه شکل معادل می شه و خوب احتمالا قسمتی از منابع کنکور برام جدیده
نتیجه کنکور هم باید جوری باشه که تهران قبول بشم, وقتی یکی از دلائلم برای برگشت مساله دوری از خانواده اس دیگه حاضر نیستم اینجا برم یک شهر دیگه تنها زندگی کنم از این نظر و همینطور از نظر اعتبار دانشگاه و مدرک به نظرم نمی ارزه
البته راه دیگه ای هم وجود داره که بدون کنکور وارد بشم , این راه یک مقدار خاصه و زیاد تست نشده و ریسک های خاص خودشو داره

2.رشته تحصیلی من با پدرم یکیه و برای کار می تونه کمکم کنه
جالب اینجاست که یکی از کسانی که شدیدا توصیه می کنه من همونجا درسمو ادامه بدم پدرمه, با وجود اینکه خودش مدرک فوق رو از یکی از معتبرترین دانشگاههای ایران گرفته و به نظر من در کارش موفقه ولی با توجه به شناختی که داره به من می گه همونجا بمون البته خودم هم تجربه تحصیل در دانشگاههای ایران رو هم دارم

3.اگه برگردم کنار خانواده ام زندگی می کنم ودیگه دغدغه تنهایی خودم و نگرانی در مورد پدر و مادرمو ندارم همینطور رعایت یکسری مسائل مذهبی برام راحت تر می شه
در مورد ازدواج هم موارد بیشتری خواهم داشت

ولی من حدود دوهفته است که بعد از حدود 2 سال برگشتم ایران (برای تعطیلات) و واقعیت اینه که اونجا سوای بحث غربت آرامش بیشتری داشتم , زندگی توی تهران با تنش زیادی همراهه قبلا هم بود ولی اینقدر به نظرم نمی یومد
فکر می کنم اگه اونجا تنها نبودم و خانواده ام کنارم بودن حداقل فعلا به برگشت فکر نمی کردم


آقا حامد مرسی از تبریک و ممنون از وقتی که گذاشتین :72:حرفاتون باعث می شه ذهنم منظم تر بشه

زمانی که من تصمیم به مهاجرت گرفتم هدفم فقط گرفتن مدرک لیسانس نبود در واقع امیدوار بودم با گرفتن لیسانس از اینجا راه برای ادامه چه از نظر تحصیلی و چه از نظر شغلی باز بشه و تا حدودی همینطور هم شد الان گزینه های مناسبی برای فوق لیسانس دارم ولی از نظر شغلی شرایط به خصوص برای من یک مقدار سخت تر از چیزیه که فکر می کردم ولی در مجموع از نتیجه کارم چه از نظر درسی و چه از نظر تجربیاتی که بدست آوردم راضیم.

اولی که اومدم قرار نبود حتما با برادرم زندگی کنم البته با هم بودنمون یک حسن بود ولی الان یک مقدار نگرانم بیشتر از همه به خاطر اون ترسی که گفتم (شاید عجیبه ولی واقعا تبدیل شده به یک مشکل).

زمانی که می خواستم بیام مساله تنها زندگی کردن و همین طور محدودیت ازدواج به نظرم مساله چندان مهمی نبود شاید چون به اندازه کافی از محیط شناخت نداشتم تجربه زندگی در اینجا باعث شد بیشتر به این مساله فکر کنم

ادامه تحصیل حداقل تا مقطع فوق لیسانس و همینطور بدست آوردن موقعیت کاری برام خیلی مهمه فکر می کنم توان و استعدادشو دارم این رشته ای که می خونم هم دوست دارم ولی از طرف دیگه دلم نمی خواد زندگیم یک بعدی بشه نمی خوام از نظر کاری و تحصیلی موفق باشم ولی از نظر زندگی شخصی به مشکل بربخورم
نمی خوام بخشی از زندگیم فدای بخش دیگه بشه ولی به نظر میاد شرایط داره منو وادار به انتخاب می کنه
بعضی ها معتقدن من سخت می گیرم مثلا دغدغه ای که در مورد وظیفه ام در قبال خانواده ام دارم یا ملاکهای من در مورد انتخاب همسر و اینکه خودم دارم خودمو محدود می کنم !

در مجموع با توجه به تلاشی که در این مدت کردم و فرصتی که الان دارم ترجیحم اینه که بمونم و ادامه بدم ولی مسائلی که گفتم مانع می شه تصمیم قطعی بگیرم همش فکر می کنم تصمیمی که الان بگیرم مسیر زندگیمو مشخص می کنه و فرصت اشتباه ندارم.

در مورد پدر مادر درست است که ما وظیفه هایی داریم. ولی خدا رو شکر در حال حاضر پدر مادر شما که محتاج شما نیستند و به خصوص پدر شما توصیه می کنند که شما فوق لیسانس رو در خارج از کشور بگیری. پس به نظر من شما فعلاً به خاطر پدر مادر از ماندن در کشوری که هستی صرف نظر نکن.

مشکل بعدی ازدواج است. من در این مورد راه حلی ندارم. به قولی: گر اگر طبیب بودی، سر خود دوا نمودی :311:

در مورد ترس از تنهایی، به نظرم باید با کمک روانشناس این ترس رو بر طرف کنی. به هر حال چه خارج باشی و چه برگردی، چنین ترسی ممکن است که در زندگی شما اختلال ایجاد کند و اذیتت کند. پس سعی کن این مشکل رو از قضیه ی مهاجرت جدا کنی و به موقع به فکر حلش باشی.

تصمیم با خودت هست.
اگر به رشته ات علاقه داری و در رشته ات موفق هستی و در آینده می خواهی در این رشته کار کنی، پس به نظر من این 2-3 سال باقیمانده رو هم در همان جایی که هستی بمان و درس بخوان
به هر حال کمی از نظر ازدواج موقعیت هایت محدود می شود...
ولی اگر برگردی ایران برای ادامه تحصیل کمی کارت سخت تر است.