همسر پر توقع

سلام
من 24 سالمه و حدود 1ساله که با پسری دانشجو و 28 ساله ازدواج کرده ام البته ما هنوز در دوران عقد هستیم .همسرم شغل ثابتی نداره ولی پیشنهاد های کاری زیادی تا حالا داشته که به دلیل علاقه ای که به درس خوندن داره و از طرفی به دلیل کلاس ها ی فشرده و واحد های زیاد نمی تونه فعلا کار ثابتی داشته باشه به هرحال همسرم برای به دست اوردن من تلاش زیادی کرده و ازدواجمون خیلی راحت صورت نگرفته....
من توی جلسات خواستگاری به ایشون اطمینان دادم که پشتیبانش خواهم بود و توی تمام مشکلات زندگی کمکش می کنم تا درسش رو ادامه بده و مشکلات رو تحمل می کنم
و چون خودم شاغل بودم همیشه دوست داشتم خودم حقوقم رو در اختیارش بذارم که اطرافیان این کار رو درست نمی دونستن که نهایتا بعد از 7 - 8 ماه این کار رو کردم البته باید اضافه کنم که توی این مدت جر و بحث های زیادی داشتیم که غیر مستقیم مربوط می شد به جیب خالی همسرم و نهایتا بهم گفت دوست نداره تا وقتی من هستم که شریک زندگیشم اون مخارج تحصیلش رو از خانوادش تامین کنه و دوست داره من حسن نیتم رو ثابت کنم و در این شرایط کمکش کنم الان حدود 3-4 ماهه که تمام مزایا و حقوقم رو بهش دادم البته مطمئنم که مدیریت مالیش از من بهتره ولی حالا یه مدت هست که خیلی تحت فشارم پشیمونم که این کارو کردم حقیقتش من ادم ولخرجی هستم و وقتی جیبم کم پول باشه اعتماد به نفسم از بین می ره :302: به نظر شما چیکار کنم که حساسیتم به این مسئله کم بشه و سر شوهرم منت نذارم ؟؟؟؟؟؟؟

سلام ندا جان. تو بهش اطمینان دادی که کمکش میکنی. و الان هم همین کار را کردی. چقدر دیگه از تحصیلاتش مونده؟ فکر میکنی وقتی درسش تموم شد و انشالله سر کار رفت زحمات تورا جبران میکنه؟ بهتره به خاطر مال دنیا خودت را عذاب ندی. اگر بهش اطمینان داری کمکش کن تا درسش تموم بشه و شغل ثابتی پیدا کنه تا در آینده راحتی و آسایش خودت و بچه هات تامین بشه. بهش ثابت کن که همیشه حامی اون هستی. البته یه کم زیاده روی کردی تو باید بخشی از هزینه ها را بر عهده میگرفتی نه همه را.

به همدردی خوش اومدی.

ولخرجی چیز خوبی نیست.سعی کن تعادلو تو خرج کردن رعایت کنی.وگرنه باعث اختلاف می شه.

سلام
اگه به همسرت علاقه داری و فکر میکنی لیاقتشو داره دیگه بعد از ازدواج من و تو نداریم . و هر چی تو زندگی وجود داره برای هر دوی شماست .
چرا خودتم مثل اون درس نمیخونی ؟ پیشرفت در هر شرایطی عالیه مخصوصا تو تحصیل .
امیدوارم درسش زود تموم شه و بتونه تلافی بکنه .
موفق باشی .

گاهی اوقات احساس می کنم کار اشتباهی کردم مخصوصا اخر ماه ها خیلی لجم می گیره خانوادم می گن مشکلات مالی او به ما ربطی نداره ولی خوب حق با شماست باید تحمل کنم هرچند خیلی سخته ......
به نظر شما چه طور بفهم بعدها محبت من از یادش نمی ره ؟؟؟؟

خيلي ها در دوران تحصيلشون كار مي كنند. بذار مسووليت خودش و شما رو دوش اون باشه نه شما.

به نظرم اينهمه ساپورت كردن اشتباهه و بعدا از اين كارت پشيمون مي شي.

اگر شما نبودین قرار بود خرج تحصیلشون رو چه کسی تامین کنه ؟
ایشون حاضر میشدن کل درآمدشون رو با رضایت کامل در اختیار شما بگذارن که شما تحصیل کنید ؟!
میدونن که وقتی شما رو به عقد خودشون در آوردن مخارج شما هم بر عهده ایشون هست ؟!
شما به عنوان یک زن از ایشون هیچ توقعی ندارین دوست ندارین حامی شما باشه ؟!


سعی کنید این مسائل رو با خودتون حل کنید

و اگر قراه کمکی صورت بگیره اگر با رضایت قلبی نباشه شما رو خسته و ناامید میکنه .

درسته که تو زندگی مشترک باید پشتیبان هم بود اما به دوش گرفتن مسئولیت های یکی دیگه به نظر من اصلاً کار درستی نیست . شما میتونین به خاطر مشکلات مالی که داره توقعات کمتری از همسرتون داشته باشین و فشار بهش نیارین اما اصلاً نباید خرجشو شما بدین . این کار مرد و بی مسئولیت میکنه و چه بسا بعد از پیدا کردن کار هم این توقع رو از شما داشته باشه . در حدش خوبه ولی نه اینکه کل حقوقتون رو بهش بدین .
تامین مخارج شما بر عهده ی ایشونه .:305: نباید جای مسئولیت ها تو زندگی عوض بشه . چون هر دو طرف خیلی زود خسته میشن .
تجربه ی دوستانم بهم ثابت کرده مردی که برای زندگی مشترک سختی نکشه ، بی مسئولیت میشه .
همسر خود من هم کار میکنه (کار شیفتی که واقعاً انرژی و توانش رو میگیره) و هم دانشگاه آزاد میره که کلی خرج داره .تازه مشکلات مالی دیگه ای هم هست که باید تامین کنه .همسر شما تنها شخصی نیست که تحصیل میکنه و کلاس های فشرده ای داره !!!!!!!

البته خواهر خوبم باز هم بگم که منظور من این نیست که تو مشکلات همسرت و رها کنی ، اتفاقاً حدیث های زیادی داریم که سفارش شده به همسرتون از نظر مالی فشار نیارین و اگه چیزی در توانش نیست ازش نخواهین اما نه این کار شما:163:

ایشون که عادت کرده به حقوق من چه طور می تونم دیگه این کارو نکنم ؟؟؟؟ گاهی وقت ها باهاش حرف می زنم بهش می گم که ما دخل و خرجمون یکی نیست ولی اون همیشه طوری صحبت می کنه که در نهایت من کم می یارم و متهم می شم به خودخواهی و مغرور بودن و ..... و چون دوست ندارم کار به بحث بکشه از حرف زدن واهمه دارم از طرفی می ترسم یه روزی تلافی کنه !!! مطمئن هستم که اگه بخوام مسئله رو مطرح کنم به شدت به هم می ریزه به نظر شما اگه یه مدت کاری به کارش نداشته باشم بهتر نیست ؟؟؟؟ یا اگه یه مدت سر کار نرم ؟؟؟ مثلا 2-3 هفته !! یا مدام بهانه گیری و بد قلقی کنم بلکه پشیمون بشه ! نظرتون چیه ؟؟

دوست عزیز بهتر نیست بهش بگید که فقط میتونید مبلغ کمی بهش کمک کنید و بقیه را خودتون لازم دارید؟

فکر کنم درست نباشه یک دفعه بهش تلنگر بزنید. با ملایمت ازش بخواهید بقیه هزینه را از خانواده خودش بگیرد.