چگونه باید ظرفیت فرزند خودمان را بالا ببریم؟

سلام.


فکر میکنم دیگه همه میدونین که من از بچگی توی خونه ای بزرگ شدم که هرچند آرامش توش بوده. اما کم بوده. و شاهد دعوا ها و بگو مگو های زیادی بودم و هستم.
همه ی ضربه هایی که این تشنج ها به روحیه ی یه کودک و یه نوجوان و کلاً یه انسان وارد میکنه رو اگه بذاریم کنار، این شرایط باعث شده که من یه جورایی پوستم کلفت بشه.

همه ی ما ممکنه توی زندگیمون شاهد درگیری هایی توی خیابون ، سر کار، دانشگاه و اطرافمون باشیم. دوستی دارم که وقتی توی دانشگاهشون سر یه مسائلی دعوای شدیدی اتفاق افتاده بود، خیلی روی روحیش تأثیر گذاشته بود و اذیت شده بود. خب منم ناراحت میشم از دیدن صحنه های درگیری. اما انقدری که توی روحیه ی دوستم تاثیر میذاره، توی روحیه من تأثیر نمیذاره.
همون موقع ناراحت میشم و بعد یه مدت از یادم میره. اما دوستم نه.

نمیدونم دلیل این اتفاق چیه.
اینکه من توی ذهنم درگیری های پدر مادرم (که برام از همه بد تر و وحشتناک تره) رو دارم باعث میشه اینا رو زیاد نبینم؟!
(با توجه به اینکه از درگیری های خانوادگی خیلی ناراحت میشم)
و اینکه دوستم خانواده آرومی داره و تا به حال به همچین صحنه هایی روبرو نشده خیلی اذیتش میکنه؟

این موضوع من رو برد توی فکر.
که در آینده فرزندم رو چه جوری باید تربیت کنم؟
قاعدتاً بگو مگو های خانوادگی نباید وجود داشته باشه.
اما چه جوری آماده ش کنم تا بتونه اثرات این جور اتفاق ها رو توی روحیه خودش کمتر کنه؟

از همه دوستانی که کمک میکنن ممنونم:72::72:

سلام عزيزم. از همين الان تو فكر تربيت بچه اي؟ ولي خيلي خوبه. آفرين:104:

خب بايد در نظر داشت اگر شخصي در هر سني در حد توانايي خودش و به روش مناسب صبر و تحملش رو تقويت كنه، حتما نتيجه ميده و آسيبي هم نميبينه.

مثلا در كودكي نبايد تا ايراد چيزيو گرفت، سريع در اختيارش قرار داد و بايد از قانون پاداش و جزا بهره جست.
كمي بزرگتر كه بشه، از واكنش هاي پدر و مادر الگوبرداري ميكنه. پس نبايد مقابلش الگوي بدي در شكيبايي بود.
نوجوان كه شد بايد بهش مسئوليتي در حد توانش داد. در جواني هم كه ديگه همه چي شكل ميگيره. كلا بايد نسبت به فرزند مهربان باشيم، اما احساس ترحم بي جا نداشته ياشيم.

سلام دختر مهربون جونم
بنظرم برای اینکه بچمون با شنیدن یا دیدن هر جمله و حرکتی که باب میلش نیست اخم و تخم نکنه و افسرده نشه،باید یک روش تربیتی در پیش بگیریم که بچه ها لوس بار نیان و هر چیزِ بیربط یا باربط که خواستن بلافاصله در اختیارشون نزاریم(اینقدر فرزند سالاری نکنیم،اینقدر لی لی به لالاشون نزاریم:316:)،بزاریم طعم

شیرین نه شنیدن رو هم بچشن:)،باید مسئولیت پذیر بار بیان،از همون بچگی کارایی رو در حد توانشون بهشون محول کنیم،
بیشتر به مسائل معنویشون فکر کنیم و بها بدیم،چون بنظرم تو شرایط سخت و بحرانی فقط اعتقادات ادمه که بکمکش میاد،به بچه ها محبت بکنیم ولی در حد متعادل.

اینجوری کلا یه شخصیت خود ساخته بوجود میاد که فردا روزی اگه خدایی نکرده برخلاف محیط اروم و امن خونه پدری،خودش دچار بد اخلاقی از سمت همسرش شد زودی بهم نمیریزه و اولین فکری که به کله مبارکش میزنه تقاضای طلاق نیست.

سلام
فکر میکنم منظور دوستمون "دختر مهربون" این هست که در خانواده های کنونی که پیش آمدهای ناگوار یا دعواها به حداقل رسیده ، بچه ممکنه آسیب پذیر تر بار بیاد یا بقول ایشون مثل ما پوست کلفت نشه ! حالا چیکار کنیم ؟
خوب شد این مسئله رو مطرح کردن چون مسئله ای برا من هم بود ، من روشهای برخورد با خانمها و همسر رو تا حدی خوندم و بنابراین به ندرت دعوایی در خانواده پیش میاد خصوص که عقیده دارم فرزند نباید متوجه وجود اختلاف بین پدر و مادرش بشه بنابراین اگه بحثی هم میخوایم بکنیم سعی میکنیم در حضور بچه نباشه ، فرزندم که پسره و 9 سالشه تو خونه به ندرت بحث و مشاجره ای میبینه در بیرون از خونه هم تا حالاندیده با کسی دعوا کنم ، مثلاً چند تصادف آخری اتومبیل که داشتم ، با طرفای تصادفم با گفتن جملات" قربونت بشم" یا " از آشنائی با شما خوشحال شدم" صحنه تصادف رو ترک کردیم این کمبود وضعیت بحث و دعوا تا این حد پیشرفته که یکبار پسرم ازم سؤال کرد :" بابا وقتی تو ناراحت میشی چیکار میکنی ؟ چه حالتی داری ؟" !!!
از دید اجتماع عملکرد من خیلی خوبه و فقط زمانی از خشونت استفاده میکنم که طرف دزد یا قاچاقچی یا مشابه اینها باشه که تا حالا پیش نیومده ،ولی مشکلی که در همین رابطه برا من هم هست اینه که پسرم اگه کسی بهش حمله کنه نمیتونه بخوبی از خودش دفاع کنه !! و بسادگی در مورد مسائل پیش پا افتاده گریش میگیره و و . . . . . .
چند بار بهش گفتم :"پسرم اگه کسی اذیتت کرد برخورد سختی باهاش بکن" ، گفت باشه ، ولی اونجور که باید عمل نمیکنه چون فکر میکنم به این علته که هیچ الگویی در این مورد نداره !!
من بچه که بودم از بابا و برادرام کتک میخوردم و با هم سن و سالام دعوا میکردم ، تو سربازی از سرگروهبان ، تو جنگ آتش و خون دیدم و مجروح هم شدم ، با آدمای لات هم برخوردایی داشتم ولی پسرم الآن که میخواد الگو بگیره یک فرد منطقی و روانشناس و اهل ادب میبینه و اعمال خشونت آمیز رو فقط در بازیهای کامپیوتری میبینه ( که ما همون رو هم کم کردیم)
جان کلام اینکه من میخوام پسرم به وقتش خشن بشه و از خشونتش استفاده کنه ، میخوام ترسو نباشه و بهر چیزی گریش نگیره پرجرأت و نترس باشه و خودم نتونستم الگویی براش ارائه بدم ، چکار کنم ؟ :325:

سلام. از آقای "مهدی" تشکر میکنم.
چون من نتونستم خیلی خوب منظورم رو بیان کنم.
دقیقاَ منظورم همین مطالبی هست که ایشون فرمودند.

ای کاش "بی بی" عزیز بود تا میتونست راهنماییمون کنه.
ایشون فکر میکنم تجربه ی عینی داشته باشن.

منتظر نظر بقیه دوستان هم هستم.:72:

سلام و با تشکر از دختر مهربون که به بنده لطف دارن.
چند تا مطلب حول و حوش این مساله تیتر وار میگم ، اینا تجربه های شخصیه:

1) در تربیت کودک ، آنقدری که کودک از دیدن اعمال ما درس میگیره از توصیه و سفارش های کلامی ما نمی گیره.

مثلا اگه می خواید بچه تون درس خون بشه ، شما تو خونه مطالعه کنید ،
اگه میخواید نماز خون بشه ، شما نماز بخونید (بجای اینکه مدام بهش بگید نمازت رو بخون)

2) کودک باید محبت پدر ومادرش بهم دیگه رو ببینه ، (روابط عاشقانه و جنسی رو هرگز نباید ببینه) ، مثلا لمس دست و نوازش پدر و مادر رو وقتی ببینه او هم یاد میگره نحوه محبت کردن رو.

دقت کنیم که همزمان یا اندکی بعد هم باید حتما کودک رو در آغوش بگیریم ، تا احساس کمبودی نکند.

3) کودک باید با واقعیات زندگی روبرو بشه. حد وحدود رو بشناسه . الانه یکی از دغدغه های خود من بازیهای کامپیوتری هست که پسرم رو به دنیای غیر واقعی و تخیلی میبره و باکلی تلاش باید اونو به دنیای واقعی برگردونم.

4) مطمئنا اگه ظرفیت والدین بالا باشه ، متناسبا ظرفیت بچه ها هم بالا میره.

5) اعتدال - درهمه امور ، در تشویق ، تنبیه ، محبت ، خشم و....


خلاصه کلام ، همه چی به پدر ومادر برمیگرده و ما باید خیلی مراقب خودمون باشیم تا در جاده خیر و صلاح حرکت کنیم ، اگه ما زندگی سالمی داشته باشیم فرزندمون هم تو محیط سالمی رشد خواهد کرد.



در کنار این روش کلی ، یه سری مهارتها هم وجود داره که باید آموخته بشه . اما از نظر من 90% همون مراقبت از اندیشه ، افکار ، اعمال و رفتار خودمون هست.

ممنونم babyعزیز،
پسر شما چند سالشه؟

حرفاتون خیلی مفید بود.

اما من جوابم رو نگرفتم وقتی که بچه خشونتی ندیده، چه جوری با خشونت هایی که ممکنه به هر دلیلی ببینه کنار میاد؟
به نظرم روحیه ش خیلی حساس بار میاد. اینجوری نیست؟

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

یعنی چه جوری بدون اینکه خودم اون رو در معرض خشونت قرار بدم، آمادش کنم که توی وضعیت های خشن خودش رو حفظ کنه از صدمه دیدن؟

پسر من 9 سالشه.

منظورتون چیه که خشونتی ندیده ؟؟!!
آیا دعواهای پدر ومادر ، تجربه خوبی برا فرزند هست؟
یه مثال اغراق آمیز: قرار نیست که برا فهمیدن قتل ، بچه ما تجربه قتل رو از طرف ما ببینه ، مثلا من مادرش رو بکشم تا او ظرفیتش بالا بره و بادیدن خون حالش بد نشه :D


شما نگران این موضوع نباشید. بچه ها به فراخور سن و سالشون با همین محیط اجتماعی رشد میکنن.
گاهی از دوستشون ناراحت میشن ، گاهی دعوا میکنن. گاهی بهشون ظلم میشه ، گاهی بچه های دیگه رو اذیت میکنن. گاهی شیطنت میکنن و.... .

بهتره راه حلها رو یاد بگیرن تا در موقعیتهای مناسب ازش بهره بگیرن. مثلا اگه یاد بگیره که مشورت کنه ، مشکلش رو مطرح کنه ، و... این رو از روی رفتار والدین می بینه . در خانوتده ای که پدر ومادر مسائلشون رو مطرح میکنن و مشاوره میگرن خود بخود بچه هم همین شکلی بار میاد.
دیالوگ حاکم "بنظر شما بهتر نیست ....."
یا مثلا اگه شخصیتشون وابسته و بدون اعتماد بنفس بار بیاد و همیشه یه حامی (پدر و مادر) بخوان !!
یا اینکه جوری تربیت بشن که گلیم خودشونو از آب بیرون بکشن...

(در یه موقعیتی حمایت نکنین ، در یه شرایطی با مدرسه درمیون بذارید، در موقعیتی کمکش کنید تا بتونه حقش رو بگیره ، بتونه خواسته اش رو با بزرگترش مطرح کنه ، بتونه رو دربایستی رو کنار بذاره و....)


رفتارهای والدین می تونه شخصیت بچه رو شکل بده.

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

وقتی با واقعیات زندگی به تناسب سن و سالش روبرو بشه ، خیر، حساس بار نمیاد

نقل قول:

---

منظورتون چیه که خشونتی ندیده ؟؟!!
آیا دعواهای پدر ومادر ، تجربه خوبی برا فرزند هست؟
یه مثال اغراق آمیز: قرار نیست که برا فهمیدن قتل ، بچه ما تجربه قتل رو از طرف ما ببینه ، مثلا من مادرش رو بکشم تا او ظرفیتش بالا بره و بادیدن خون حالش بد نشه :D

---

:) نه منظورم تا اون حد خشن نبود:)
مثلاً دعوا یا مشاجره یا فوقش یه خورده مشاجره ی فیزیکی.

منم موافقم که اصلاً به هیچ وجه نباید خشونتی بین پدر مادر باشه.
اما همین که دوست خوبمون "مهدی" مثال زدن هم بعنوان نمونه منظور منو میرسونه. اینکه گفتن:

نقل قول:

---

پسرم اگه کسی بهش حمله کنه نمیتونه بخوبی از خودش دفاع کنه !! و بسادگی در مورد مسائل پیش پا افتاده گریش میگیره و و . . . . . .

---

من نگران اینجوری شدن ِ فرزندم هستم.

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

هر کی ندونه فکر میکنه من الان چند تا بچه دارم :)

با سلام
معمولا اندیشه، احساس و رفتار ما آدمها صرفاً تحت تاثیر تربیت نیست. بلکه تعامل و ترکیبی هست.

باخود آورده ها(خصوصیات ژنتیکی)+محیط تربیتی (خانواده، مدرسه، اجتماع، رسانه و ...)+اراده و تصمیمات آگاهانه شخص

مسلم هست که خانواده صرفا در یکی از این سه فاکتور جای می گیرد و آن هم تنها بخشی از تربیت را به خود اختصاص می دهد(و البته بسیار مهم).

مثال:
اگر فرزند شما جسور و خصوصیت شخصیتی برونگرا داشته باشد. علیرغم اینکه در محیط خانواده شما آرامش هست و درگیری نیست، ولی متوجه رفتار پرخطر و تنش زا در رفتار فرزندتان می شوید و این یعنی عامل باخود آورده یا مسائل ژنتیکی . اینجا نقش خانواده بازدارندگی هست.
بعضی روشهای تربیتی برای ایجاد رفتار مطلوب در فرزندان عبارتند از:
- مشاهده کارتون و فیلم،
- از طریق شرکت فعال در بازی ها با کودکان
- نقش دهی به کودکان در حالتهای شبیه تئاتر(مثل نقش بچه شیطون، نقش بچه مثبت، نقش ...)
- کتاب داستان و قصه گویی،
-آگاهی بخشی، و مداخله در بعضی برخوردهایش با بچه های دیگر
- سیستم تقویت و پاداش و تنبیه منظم و مستمر

همچنین اگر بخواهید فرزند شما جسور باشد در واقع خواستار قاطعیت و جرات آموزی فرزندتان می باشید. این مسئله را می توانید از طریق مطالعه مقالاتی که تحت عنوان تمرین نه گفتن، یا مهارت قاطعیت یا مهارت جرات آموزی هست مطالعه کنید. و معمولا تمرین های خاصی دارد که می توانید به مرور از فرزندتان بخواهید.
لزومی ندارد فرزند شما حتما تمرین کتک زدن بچه همسایه را بکند تا بتواند از خود دفاع کند.
بلکه مثلا اگر جنسی به اشتباه از مغازه خریده و شما بخواهید پس دهد تمرینی بر جرات آموزی هست. این چنین تمرین هایی را می توانید به صورت حضوری در یک مشاوره با یک روانشناس بالینی بیاموزید.