اختلافات بي پايان والدين

با سلام خدمت همه كاربران و مديران محترم تالار.
من عضو جديد هستم و ميخواهم درباره بزرگترين مشكل زندگيم از شما كمك بگيرم.اميدوارم مكان مناسبي براي طرح موضوع انتخاب كرده باشم.
من 23 سال دارم و تنها فرزند خانواده.از زماني كه به ياد دارم اختلافات و مشاجره هاي پدر و مادرم بزرگترين عامل تنش و ناراحتي در خانه ما بوده.آنها از همان آغاز ازدواج با يكديگر اختلاف داشتن،بر سر مسائل كوچك و بزرگ.مشكلاتشان يكي دوتا نيست كه بخواهم اسم ببرم .انها در هيچ چيز با يكديگر تفاهم ندارند. هر دفعه جنگ و جدل بر سر يك مسئله ست.. به طور خلاصه مي تونم بگم كه اونها كاملا دو انسان متضاد هستن كه از اول هم نه براي عشق و علاقه كه صرفا براي اينكه ازدواج كنن با يكديگر ازدواج كرده اند.زندگي اونها بارها به بن بست رسيده و حتي يك بار هم به صورت رسمي جدا شدن كه چون مادرم منو باردار بود منصرف شدن و دوباره آشتي كردن كه اي كاش اين كار رو نمي كردند.
من شخصا در اين بين پدرم را مقصر اصلي مي دونم.با اينكه ظاهرا مرد خانواده دوستيه...اما خيلي سرد و بي احساس هست.به خواسته هاي روحي و رواني همسر و فرزندانش توجهي نداره و فكر مي كنه تنها چيزي كه ما نياز داريم خوردن و خوابيدنه !! و درنتيجه از لحاظ تامين خوراك و اين چيزها مشكلي نداريم..اما كافيه بگيم مثلا لباسي بخريم يا مسافرت بريم يا....فوري با مخالف ايشون رو به رو مي شه.ضمن اينكه پدرم بددهن و فحاش هم هست..سر كوچكترين مسئله اگه عصباني بشه مي تونه به راحتي زشت ترين دشنام ها رو به ما نثاركنه.ايشون كارمند رسمي دولت بوده و حالا بازنشسته هستن.ميزان تحصيلات پدر و مادرم هر دو ديپلمه.سالهاي ساله كه پدرم افسردگي داره و به هيچ وجه زير بار نمي ره تا خودشو درمان كنه...با حرف ،با شوخي ،با دعوا هم نتونستيم او رو راضي كنيم كه مشكل داره و بايد درمان بشه.هميشه بي حوصله و كج خلق هستش.علاقه اي به گذروندن وقت با همسر و فرزندش نداره و ترجيح مي ده كنار خانواده خودش( خواهرها و برادرهاش ) باشه. مادرم مي گه از همان اول ازدواج هم همينطور بوده و من( همسرش) براش جايگاهي در زندگي نداشتم و هميشه به من به چشم يك غريبه نگاه مي كرد و زن برايش نه شريك زندگي كه يك غريبه كه بايد تا آخر عمر باهاش زندگي كنه هست.پدرم هرگز من يا مادرم رو حتي مورد محبت كلامي قرار نداده و در رفتارهاش هم ما چنين چيزي حس نمي كنيم.البته مادرم هم زني به شدت حساس و عاطفي بوده كه با گذشت زمان و داشتن زندگي زناشويي ناموفق تبديل به زني افسرده و شكست خورده شده كه امرور نه تنها نمي تونه براي من مادري كامل و تكيه گاه باشه بلكه در همه چيز به من وابستگي پيدا كرده.
همه اين مسائل باعث شده تا اين دو امروز از هم كينه هاي قديمي و كهنه داشته باشن و مثل دشمن به يكديگر نگاه كنن. با گذشت اين همه سال هيچ كدام از مشكلاتشون رو نتونستن سر و سامان ببخشند.در منزل ما صداقت ، اعتماد ، عشق و محبت و يكرنگي بي معني و غريبه اند.
در اين بين من زيربار فشار زيادي هستم.هميشه در ميان دعواها هستم و بايد همه چيز را ببينم و سكوت كنم بدون اينكه كسي به من كمك كنه.بايد اعتراف كنم كه اين اواخر به شدت از همه چيز خسته شده ام و حتي دلم مي خواد ديگه در اين خانه زندگي نكنم.البته اين مشكلات من رو افسرده و حساس كرده اما هميشه در تلاشم خودم رو حفظ كنم و نگذارم اين شرايط روح منو نابود كنه.اما بايد بگم واقعا خسته هستم و احساس مي كنم بيشتر از اين توان ندارم.
حتي گاهي در ميان اين مشكلات به مادرم پيشنهاد كردم از هم جدا بشن و همه چيز تموم بشه.اما پدر و مادرم در اين مورد هم مصمم نيستن و با اينكه بارها و بارها مطرح كردن كه از هم جدا مي شن اما چنين كاري رو انجام ندادن.به خصوص جدايي براي مادرم كه زني به شدت حساس هستش خيلي سخته..اون به تنهايي قادر نيست زندگي كنه و اين براش با سختي و رنج فراواني همراهه.
اگه صادقانه بگم حتي خود من هم از طلاق اونها وحشت دارم و دلم نمي خواد اين اتفاق بيفته، هرچند فكر مي كنم طلاق راه بهتري هست تا ادامه اين زندگي.
دوستان خوبم شما بگيد بايد چه كرد؟؟ جدايي و طلاق بهتره با ماندن و سوختن وساختن؟؟ من در اين ميان چه بايد بكنم؟تكليف من چيه؟ بهترين روزها و ساعات زندگي و نوجواني و جواني رو با استرس و جنجال و فرياد گذروندم.نمي خوام زندگي و آينده م به خاطر داشتن چنين خانواده اي نابود بشه.

سلام دوست خوبم،

به این سایت خوش آمدی.

در این سایت چند کاربر داریم که مشکل شما رو داشتند و یا دارند، از جمله خود من.

به شما پیشنهاد می دهم که این تاپیکها را مطالعه کنی، چون کاملاً به مشکل شما مرتبط هستند:

وقتی از دعواشون به حد جنون اذیت میشم
اختلاف خانوادگی
خطاب به پدر مادر های حال و پدر مادر های آینده
مشکلات پدر و مادرم

بعد از خواندن اگر باز هم سوال داشتی یا خواستی درد دل کنی، ما گوش می دهیم.
راستی شما دختر هستی یا پسر؟
به درسهایت می رسی؟

راجع به اختلافهای پدر مادرت کمتر بنویس. چون هیچ کدوم اینجا نیستند و کسی نمی تونه بهشون کمک کنه.
بیشتر در مورد خودت صحبت کن.

نقل قول:

---

یادمان باشد بعضی هایمان شانس گفتن کلماتی را داریم که برخی دیگر حسرتش را می خورند.
مثل: بابا، مامان، ...

---

این امکان برات وجود نداره که مستقل بشی؟

خوابگاه دانشجویی، پانسیون، اجاره کردن خونه یا ...

به نظرم شما محترمانه مستقل شو که پدر هم بهشون برنخوره و ناراحت نشن. یه مدت بعد از اون هم مادتون طلاق بگیرن.

زندگی حامد را بخون. الان مادرش وضعیت روحی روانی خیلی بهتری نسبت به قبل داره. طلاق همیشه بد نیست. البته باید با سیاست پیش برید و این وسط هیچ کدوم را ناراحت نکنید.

ممنون از پاسخ هاتون دوستان.
نه دوست من ،درحال حاضر من شرايط جدا شدن و مستقل شدن رو ندارم.
ممنون از پيشنهادتون. من دنبال راهكاري تخصصي تر و جوابي كارشناسانه تر هستم.كسي مي تونه راهنمايي بيشتري بكنه؟

سلام دوست خوبم به تالار خوش آمدی ، شما تاپیک هایی که آقا حامد گذاشتن را خوندید ؟ اینجا خیلی ها از جمله من مشکل شما را داریم ولی این راهکاری که دوستمون آراام به شما دادن فقط پاک کردن صورت مسئله است نه حل آن و این راهکار هم اصلا مناسب نیست شما سعی کنید ابتدا مادرتون را قانع کنید تا به یک مشاور برن تا مشکل افسردگی ایشون درست شه بعد با کمک مادرتون فضای خانه را طوری فراهم کنید تا پدرتونم حالشون خوب شه

سلام دوست عزیز که فقط حدس میزنم دختر باشی.
ببین دوست عزیزم، منم همین مشکلات رو دارم. شاید توی یه سری از جزییات با هم فرق داشته باشیم اما هر دو مون از وضع خونه خسته شدیم و به یه جای آروم احتیاج داریم. اما باور کن که کار خیلی خاصی از دست ما بر نمیاد. فقط باید خودت رو سرگرم کنی تا این چیزا رو کمتر ببینی. هر چند منم همه این راهکار ها رو میدونم باز وضعیت روحیم همچین بهتر از تو نیس. اما راه دیگه ای نیس.
ارتباطت با خدا توی هر سطحی هست، چند برابرش کن. چون تنها چیزیه که بهت آرامش میده و میتونی راحت تر تحمل کنی.
توی طلاق یا عدم طلاق پدر مادرت هم دخالت نکن. اونا خودشون تصمیم میگیرن واسه زندگی مشترکشون. اگه یه وقت نظر شما رو هم جویا شدن نظرت رو بگو. اما اینکه مادرت رو ترغیب کنی به طلاق راه درستی نیس بنظرم.

امیدوارم از این مشکلاتی که بوجود اومده به اندازه ی کافی درس و تجربه کسب کنی تا برای زندگی آیندت استفاده کنی و یه زندگی خوب برای خودت و همسرت و فرزندات رقم بزنی:72::72::72:

یکی از کارشناسان عزیز تالار به من این مشاوره را داد. فکر می کنم به شما هم کمک می کند:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فرشته مهربان

لطفاً تمام تمرکز و انرژیتون رو بگذارید روی برنامه های تنظیمی خودتون با شرایط کنونی و به توصیه های کارشناسی زیر توجه فرمایید :

1 - به هیچ وجه در امور مربروط به پدر و مادر دخالت نفرمایید .

2 - برای دریافت راهنمایی در همدردی موضوع پدر و مادر و رابطه کات شده آنها و بازگشت و یا عدم بازگشت آنها را مطرح نکرده و در واقع متمرکز بر این موارد نباشید ( تأکید بر بند 1 ) .

3 - پدر و مادر شما ، خود به نتیجه ای که حاصل شده رسیده اند و فشار و حتی تشویق آنها به سوی بازگشت مجدد به زندگی مشترک از سوی فرزندان کار صحیحی نیست . در صورتی که حتی خود نزد فرزندان حرفهایی بزنند که نشونه پشیمانی و میل به بازگشت است ، فرزندان فقط آنها را تشویق به دریافت راهنمایی و مشاور از سوی هر دو نزد یک مشاور متخصص را داشته باشند و هیچ دخالت دیگری ننمایند .

4 - به پدر و مادر خود نهایت احترام را بگذارید و محبت کرده و دریافت دارید و با هرکدام طوری باشید که گویی هیچ مشکلی پیش نیامده .

5 - از یاد آوری خاطرات تلخ به کمک توقف فکر دوری جویید و روی زمان حال تمرکز کرده و تأمین آرامش و نشاط را ضروری بدانید و از درون پی بجویید ( وابست به عوامل بیرونی آرامش بخش نباشید )

---

مرسي دوستاي عزيزم از همفكري و پاسختون.
بله عزيزم درست حدس زدي ،من دختر هستم و حتما خودت بهتر مي دوني يك خانم در جامعه ما با توجه به آسيب پذير بودن و همه محدوديت ها و مشكلات چقدر نياز به حمايت رواني خانوداه ش داره چيزي كه متاسفانه امثال ما ازاون بي بهره هستند.
حق با شماست.خودم هم مي دونم كه كار خيلي زيادي ازمون بر نمياد جز صبر و اميد به آينده بهتره.هميشه توي اين جور مواقع فكر مي كنم كه اوضاع هميشه به يك شكل نمي مونه و عوض مي شه...و اين شايد بهترين پاسخ براي نگراني ها و مشكلات ما باشه. بله سارا جان من تاپيك مربوط به آقا حامد رو خوندم و همچنين تاپيك هاي ديگه اي كه خودآقا حامد معرفي كردن .
ولي بايد قبول كرد كه واقعا سخته تو شرايط بحراني و موقع دعوا اصلا دخالت نكنم،وقتي كه مي دونم صداي فريادهاشون حتما از خونه هم بيرون مي ره و چيزي كه براي من مي مونه خجالت و آبروريزيه .اينجور مواقع به تنها چيزي كه فكر مي كنم اينه كه چيكار مي شه كرد كه ديگه فرياد نزنن و ناسزا نگن..اون وقت مجبورم خودم رو دخالت بدم و....

دوست خوبم m66 ، من کاملا درکت میکنم که چی میگی وقتی پدر و مادرا با هم دعوا می کنن ماها دوست داریم بین آنها وساطت کنیم تا از دعوا جلوگیری کنیم ولی این بزرگترین اشتباهی که ما می کنیم منم قبلا مثل شما بودم ولی الان مدتی است که وقتی آنها دعواشون میشه میرم تو اتاقم با اینکه تمام بدنم شروع می کنه به لرزه که نکنه یه وقت بلایی سر مادرم بیاد و تمام وقت گریه می کنم ولی بعد یه مدت می بینم همه چی تموم شد درسته صداشون تا 10 تا خونه آن ورتر میره ولی با دخالت ما چیزی درست نمیشه بهتره که ما تو دعوای آنها کاری نداشته باشیم و بهت توصیه میکنم اگر مادرت خواست باهات درد ودل کنه خیلی محترمانه ازشون بخواه که مشکلاتشو بره با یک مشاور در میان بگذاره نه با تو چون اینطوری هم نسبت به پدرت دیدت تغییر میکنه و نه کاری میتونی انجام بدی و فقط عذابت بیشتر میشه ، مادرها و پدرها با وابسته کردن ما به خودشون می خواهن جبران کمبودهای همسرشون را جبران کنن

m66عزیز ما را از خودت بی خبر نزار