آیا راه بازگشتی هست ؟

سلام به همه
خوشحالم که با این سایت آشنا شدم و پیشاپیش از مدیران و کاربرانی که برای حل مشکلات افراد جامعه وقت صرف می کنند سپاسگزارم. امیدوارم در قبال همراهی و هم فکری که دریافت می کنم ، بتوانم برای سایرین نیز در حد مقدورات مفید باشم.
مردی هستم 42 ساله . دارای تحصیلات کارشناسی مهندسی و دارای شغل حرفه ای در یکی از سازمان های دولتی معظم کشور که بحمدا... از توان مالی و مداومت شغلی و استقلال مناسب برخوردار هستم. همسرم نیز تحصیلات عالیه و ممتازی دارد و از وجهه اجتماعی مناسبی برخوردار است. حاصل 14 سال زندگی مشترکمان، یک دختر 12 ساله است.
ما یک ازدواج سنتی داشتیم. خانواده من یک خانواده فرهنگی و خانواده ایشان یک خانواده سنتی و مذهبی بودند. لذا در زمان آشنائی و ازدواج از نظر فرهنگی و مذهبی دارای اعتقاد و همسان بودیم و البته هر دو تحصیلات نسبتا خوبی داشتیم. از هم خوشمان می آمد و البته عاشق نبودیم. اما هدفمان را می شناختیم و شروع زندگیمان هر چند که بی اشکال نبود ، اما همراه با امید و همراهی بود. تفاهم نسبی هم در امور معمول زندگی داشتیم.
14 سال بعد!
ما مشکلات زندگی را پشت سر گذاشتیم و به رفاه نسبی رسیدیم و در این مورد از متوسط اجتماع بالاتریم. اما واقعیت این است که در فرایند زناشوئی ما امروز نه از امید خبری هست و نه از همراهی ! نه از تفاهم و نه از علاقه! فقط یک پیوند مستحکم و غیر قابل تردید داریم و آن هم فرزندی مشترک است که هیچیک نمی توانیم از او چشم بپوشیم . هر دو در مورد آینده اش نگرانیم.
وقتی با خود خلوت می کنم و از خود می پرسم که شاید من کوتاهی داشته ام که ایشان عقاید خاصش را جایگزین کمبود هائی کرده که از سوی من رخ داده است! اما واقعا این طور نیست! من به طور متوسط وظائف همسری را به جا اورده ام و اهل هیچگونه رفتار غیر عرفی _ اعتیاد حتی به سیگار ، مسکرات ، رفیق بازی و غیره _ نیستم . تنها و تنها سایه دلزدگی های معمول حاصل از خستگی زوجین از یکدیگر را که گاها حاصل یک زندگی سنتی است می بینم. راستش خودم هم درون قلبم علاقه خاصی نمی بینم! ما فقط به هم عادت کرده ایم!
واقعیت این است که انتظار ما از زندگی مشابه نیست! من اهل تند دویدن نیستم و به آرامش زندگی و لذت بردن از واقعیات آن شدیدا معتقدم. اما ایشان اتفاقا قصد دارد تند برود و با وام قرض و گرفتاری ، یک خانه را دو تا و دوتا را سه تا کند! من به محدودیت زوجین به نفع خانواده _ هر دو نفر _ معتقدم. اما ایشان برای خود آزادی نامحدود می خواهد و اصرار بر رفتار و عقایدی که گاها با ضوابط عرفی ما نمی خواند. این رفتار ایشان با افکار ماوراء الطبیعه ای ایشان کاملا متضاد است و البته تضادی است که خیلی از دوستان به ایشان یاد اوری کرده اند.
همسرم به ماوراء الطبیعه علاقمند شده و تمام فکر و ذکرش از حدود 3 سال پیش به مسائلی جلب و معطوف شده که تا چندی قبل خودش آن را خرافه می نامید. با افراد عجیبی حشر و نشر پیدا کرده و تمام فالگیر و رمال های کشور را می شناسد. مبالغ عظیمی _ البته از در امد خودش _ را خرج آنان و عقایدش می کند . این عارضه تا انجا که جنبه شخصی داشته دارای اشکال نبود. اما اکنون کیان زندگی ما را هدف قرار داده است. عقاید ایشان باعث شده که وقت کمی برای خانه و خانواده داشته باشد. روابط زناشوئی را منکر شود و به شدت دچار سردی مزاج و بی رغبتی _ ظاهرا بر اساس تلقین به خود_ شده و بیشتر اهل گوشه گیری و تنهائی در خانه و به جای آن از فرصت های مختلف برای بودن در کنار دوستان ناشناس و به قول خودش هم عقیده استفاده می کند! از وقت بودن با ما می زند تا هزینه های لازم را تامین کند و باقی قضایا!
بدتر از همه اینکه قصد تلقین همین عقاید را به دخترمان هم دارد. کتاب هائی در مورد خون آشام و جن و پری تهیه کرده و به خورد فرزندمان می دهد و کاری هم از دست من ساخته نیست. چرا که کوچکترین اعتراضات تبدیل به مشاجرات و گاها دعواهای وحشتناک می شود و عصبیت گاه به اوج وقاحت می رسد!
همین مسائل باعث شده که کم کم سایه های تنفر را در زندگی می بینم. هیچ مورد ساده ای _ از خزید ماشین گرفته تا انتخاب کانال تلویزیون و انتخاب محل مسافرت یا نوع غذای ظهر جمعه و .... _ هم بدون مرافعه و گرفتاری به نتیجه نمی رسد و آخرالامر هم همه مسائل به گرفتن تصمیمات جدا از هم منجر می شود!
خلاصه اینکه ، از هم خوشمان نمی آید! گذشت هم چاره کار نبوده و اگر لازم شد در این مورد هم توضیح خواهم داد. مشاوره دوستان نزدیک هم ما را به نتیجه ای نرسانده است. در حال حاضر هم هر دو اماده جدائی بی قید و شرط هستیم و فقط ..... فرزندی که هر دو خود را موظف با تامین آینده اش می د انیم.
چهارچوب خانه ما علیرغم برخورداری از وسائل اسایش کافی ، اما حاوی هیچ آسایش و راحتی باطنی نیست. زندگی ما در حال طلف شدن است . اما چاره چیست؟
از سوئی حق را به ایشان می دهم که بخواهد همانگونه زندگی کند که می خواهد! از سوی دیگر حق را به خود و فرزندم می دهم که حقوقی بر گردن ایشان به عنوان مادر و همسر خود داریم! از همه مهمتر به فرزندم حق می دهم که از کانون گرم خانواده و پدر و مادر و تربیت درست برخوردار باشد! در اخر هم به خودم حق می دهم که باید از یک بار زندگیم بهره ببرم و از همسر و همراه مناسبی برخوردار باشم که نفرت و تضاد در وجودش نباشد!
آیا راه باز گشتی هست؟
پیشاپیش از دوستان و کارشناسانی که یاری می کنند سپاگزارم
.

با عرض سلام و خسته نباشيد خدمت شما برادر محترم...از اينكه به اين تالار سر زديد و راهنمايي خواستيد بسي جاي خوشحاليه و نشون مي ده كه اونقدر هم كه مي گيد ريشه هاي علاقه به زندگيتون در شما از بين نرفته. با عرض پوزش از پيش كسوتان عرصه تأهل، و اينكه خودمو در حدي ديدم كه اظهارنظر كنم به نظر من...
گاهي وقتا ما خانمها متاسفانه دچار چنين حالتهايي مي شويم(دنبال رمال و فالگير و اين چيزا مي ريم) و منظور بدي هم نداريم فقط مي خواهيم زندگيمونو بهتر كنيم كه البته بعضي وقتا برعكس مي شه! پيشنهاد من اينه كه بجاي اينكه مقابل خانمتون بايستيد و سر اين مسائل باهاشون يكي بدو كنيد يكم باهاش همراه بشيد. البته منظورم اين نيست كه به خرافه معتقد بشيدا! نه اصلا! منظورم اينه كه اينجوري به خانموتو نزديكتر مي شيد و مي فهميد كه واقعا هدفش از اين كارا چيه و دنبال چي هست؟ رفاه بيشتر؟ تنوع؟ كمبود محبت(كه با دوستهايي آنچناني مي گرده) و ... . البته اينا هيچكدوم از اين نيازها ممكنه آشكار نباشه و نيازهاي پنهان باعث چنين رفتاري شده باشه.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط MortezaP

وقتی با خود خلوت می کنم و از خود می پرسم که شاید من کوتاهی داشته ام که ایشان عقاید خاصش را جایگزین کمبود هائی کرده که از سوی من رخ داده است! اما واقعا این طور نیست! من به طور متوسط وظائف همسری را به جا اورده ام و اهل هیچگونه رفتار غیر عرفی _ اعتیاد حتی به سیگار ، مسکرات ، رفیق بازی و غیره _ نیستم . تنها و تنها سایه دلزدگی های معمول حاصل از خستگی زوجین از یکدیگر را که گاها حاصل یک زندگی سنتی است می بینم.
.

---

خب با عرض پوزش آقايون كمبود در زندگي رو يجور معني مي كنن و نظرات خانمها معمولا يه چيز ديگه هست.
بهتره با يه مشاور خبره هم صحبت كنيد.
ديوارهاي زندگيتونو به همين راحتي خراب نكنيد. اونور ديوارهاي خراب شده، خبري نيست.
موفق باشيد:72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط سرافراز

خب با عرض پوزش آقايون كمبود در زندگي رو يجور معني مي كنن و نظرات خانمها معمولا يه چيز ديگه هست.

---

با سلام و تشکر بیکران از شما خواهر گرامی
متشکر خواهم شد با توجه به برداشتی که از نوشته من فرمودید ، در مورد کمبود هائی که اشاره می فرمائید بیشتر توضیح بدهید. ضمن اینکه من بر وجود کمبود هائی در خودم و یا ایشام معترفم! اما اعتقاد دارم که "تفاهم" لزوما نباید در زندگی بدون کمبود یا اشتباه رخ بدهد. بلکه معنی واقعی "تفاهم" در "تعهد" نسبته به زندگی خانوادگی و پذیریش تنگناهای طرفین است و اینکه هر یک برای رفع این تنگناها به حد لازم تلاش می کند.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط سرافراز

بهتره با يه مشاور خبره هم صحبت كنيد.

---

متاسفانه تاکنون چنین امکانی دست نداده است!

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط سرافراز

ديوارهاي زندگيتونو به همين راحتي خراب نكنيد. اونور ديوارهاي خراب شده، خبري نيست.

---

قویا به این موضوع اعتقاد دارم. اما موضوع اینه که الان در این ور دیوار هم جز بحث و درگیری و مشاجره خبری نیست!
ممنون

حقیقت اینه که من صلاح می دونم بزرگای تالار در مورد موضوع شما بیان و نظر بدن. اما خب منم نظر شخصی خودمو می گم ایشاا.. که افاقه کنه...
راستش خودتونم خوب می دونید که هیچ رابطه ای یک شبه خراب نمی شه و حتما ذره ذره یک اتفاق هایی داشته میفتاده که شما ازش غافل بودی
یک مرد برای صرف تلاش و کوشش جهت پول درآوردن به خودش صدها امتیاز بزرگ می ده در حالیکه این از نظر یک زن فقط یک امتیار بیشتر نیست. زنها بخاطر خیلی از کارهای کوچیک ممکنه به مرد همون قدر امتیاز بدن مثل کمک در منزل، یک نکاه از سر لطف، یک گل یا یک تعریف بی منظور...
به سنتی بودن ازدواجتون فکر نکنید. عشق و محبت رو باید زن و مرد با هنرمندی در هم بوحود بیارن.نحوه آشنایی مهم نیست.
یه جمله قشنگی اون بالا در مورد تفاهم و تعهد گفتید ولی این نکته رو هم در نظر داشته باشید که زندگی شما الان با یک مساله مواجه هست و نیازمند تلاش بیشتر شماست پس فعلا اونی که شما می تونید ازش توقع داشته باشید خودتونین.
بازم بنظرم راه بهتر مشاوره هست. من شماره تماس یک دکتر خوب رو براتون اینجا میذارم

آقای دکتر مجد
02188034669
موفق باشید:72:

MortezaP گرامی
به تالار همدردی خوش آمدی

برادر گرامی ، شما با همسرتون به یک مشاور مطمئن مراجعه کنید ، مشاوره حضوری بخصوص نزد یک روانشناس بالینی ضرورت دارد .

.

سلام به تالار با صفای همدردی خوش اومدی:72:
بله که راه برگشت هست تنها مرگه که چاره نداره:310:
برادر عزیز بهترین کار رفتن پیش مشاوره که شما مهمترین و انجام ندادی.
این یک پیشنهاده که البته می تونه بعد از رفتن چند جلسه مشاور انجام بشه:
فرزندتون و چند روزی بگذارید پیش خانوادهاتون و دوتایی مثل روزای اول بدون هیچ دغدغه ای برید سفر, یه سفر 3-4 روزه.
جاش مهم نیست جایی باشه که هر دو ارامش دارید.
موبایلها خاموش باشه. فقط شما باشی و همسرت بدون کتابها بدون فکر و دغدغه برگشت بدون جنگ اعصاب و ناراحتی.
حتی بدون اینکه در مورد مشکلاتتون با هم حرفی بزنید [size=large]فقط از با هم بودن لذت ببرید.
و بعد از برگشت دوباره جلسات مشاور و ادامه بدید و وقتی پیش مشاور هستید در مورد مشکلات با هم حرف بزنید خارج که شدید بازم حرف زدن از مشکلاتت ممنوع.
باور کنید که مشلتون قابل حله اگه راهش و پیدا کیند.
در ضمن افکار و عقایدی که همسرتون داره دنبال خودش می کشونه متاسفانه به سختی از ذهنش خارج خواهد شد. پس قبل از اینکه دیر بشه شروع کنید.
زندگی و از یکنواختی در بیارید شاید شب نشستن هر 3تاتون کنار هم و دیدن یک فیلم کلی تو روحیتون تاثیر مثبت بگذاره.
در ضمن خودتون به این امر واقفید اما محض یاداوری بگم که دخترتون در استانه نوجوونی و جوونیست اگه از کانون گرم خانواده برخوردار نباشه به سمت غیر کشیده خواهد شد و اون وقت مشکل می شه دو تا.
خونه رو براش جذاب کنید.
قبلش مشکلات خودتون و حل کنید. اوایل حل مشکل مدام به همسرتون نگید ما بچه داریم باید نگران اون باشیم بلکه بگید من نگران خودم و خودتم. بیشتر بهش بها بدید.
از نفرتتون کم کنید و همه راههای موجود و برین.
طبق گفته فرشته مهربون رفتن پیش یک مشاور حاذق و خیلی خیلی جدی بگیرید.
کفشهای اهنی به پا کنید و سختیهای راه و به جون بخرید قرار نیست یک شبه مشکلاتتون حل بشه زمان می خواد اما حل می شه.
ما هم هر کمکی از دستمون بر بیاد دریغ نمی کنیم. مطمئن باشید.
موفق باشید:72:[/size]

سلام
با تشکر از راهنمائی همه دوستان.:72:
ولی امیدوار بودم که یکی از کارشناسان محترم ، با نگاهی عمیق تر موضوع را واکاوی می کردند و البته اگر نیاز به توضیحات اضاف باشد هم در خدمتم.
فکر می کنم این موضوع برای زوج های زیادی کار برد داشته باشد و خستگی عاطفی نیاز به بررسی همه جانبه ای دارد.
گاه واقعا هیچکس مقصر نیست. عادات و روزمرگی ها نا خود آگاه باعث ایجاد دلسردی می شوند و حتما رک راه حل غیر کلیشه ای و بدون داشتن پیش فرض جنسیتی چاره کار است.
ممنونم

اقا مرتضی سلام
من هم نه بعنوان کارشناس ، اما بعنوان تجربه شخصی - زندگی مشترکی در حد شما - چند نکته ای رو یاد آور میشم:

- برای همسرتون بیشتر وقت بذارید و با او همراهی کنید. (حتی در مواردی که مطمئنید راه رو داره اشتباه میره ، مثلا با هم پیش رمال برید !!!! بله برید اما دست او را بگیرید و بمرور به جاده صحیح رهنمون کنید)
- مشکل اصلی عدم درکه که باعث این شکاف شده. نکته: اگه میخواید درکتون کنه شما درکش کنید. سعی کنید خوب بفهمیدش . (البته کار سختیه)

- خودتون رو به علایقش نزدیک کنید. سعی کنید از اون چیزائی که خوششون میاد شما هم خوشتون بیاد. حداقل بدتون نیاد.
- اگر میخواید از شما نظر خواهی کنه (به عبارت ساده تر ببخشید میگم آدم حسابتون کنه ) شما نظرشون را بخواید. و تو حساب آدما بیارید.
- اتفاقا بهونه دخترتون بهونه خوبیه که به جدائی و... فکر نکنید. سعی کنید بطور مساوی و نه طلبکارانه در جهت خوشبختی خودتون و دخترتون مسئولیت بپذیرید و اقدام عملی انجام بدید.