سلامتی این موهبت الهی

چقدر سخته ببینی یکی از کسایی که دوستش داری منتظر مرگشه
چقدر سخته با همون حال خرابش همیشه با مهربونیش و معصومیتش باهات برخورد کنه
چقدر سخته که همه یواشکی در مورد مرگش صحبت کنن
چقدر سخته که بفهمه داره میره اما به روی خودش نیاره
چقدر سخته بس که کمبود محبت داشته از این راه دل اطرافیانشو به رحم بیاره
چقدر سخته با خنده از مریضیش بگه
چقدر سخته برخلاف بی محبتی اطرافیان تموم محبتشو نثار همه بکنه
چقدر سخته ببینی به خاطر اشتباهات خونوادش ازت معذرت خواهی کنه
چقدر سخته فکر کردن به لحظه ای که با همسرم برای دعوت عروسیمون رفتیم و پدر مادرش با بی اعتنایی گفتن اشتباه کردین کارت اوردین اما خودش اومد با حال مریضش
چقدر سخته فکر کردن به لحظه ای که اومد عروسیمو گفت دختر عمو عروسیت مبارک
چقدر سخته یاداوری شادیش تو عروسیم
چقدر سخته یاداوری تموم خاطره های بدی که از بقیه داشتم و اون سعی میکرد همیشه هشیارم کنه نگاههای هرزه ی فامیل و بهم گوش زد میکرد
چقدر سخته بدونی پسر عموت داره شیمی درمانی میشه
چقدر سخته تا در خونه شون بری اما پاهات اجازه ی رفتن نده
چقدر سخته نتونی ببینیش نتونی بهش روحیه بدی نتونی روحیه خودتو حفظ کنی
چقدر سخته یاداوری زمانی که در خونه شون میرفتی با هزارتا ارزو و عمو بی تفاوت و غیر مستقیم میگه نباید میومدی و پسرش بر خلاف حرفهاش دل مهربونی داشت و بهت خوشامد میگفت
چقدر سخته کاری از دستت بر نیاد
خدایا خدا جونم به جوونیش رحم کن اخه مگه اون چند سالشه که باید اینقدر رنج بکشه و به روی خودش نیاره خدا جونم مگه عموم چقدر توانایی داره که 17سال بچه بزرگ کنه و بعد شاهد ذره ذره اب شدن بچه اش باشه اخه مگه مادربزرگم چقدر صبور که مرگ 3تا از بچه هاشو ببینه و الانم اب شدن نوه شو خدا جونم زن عموم یه مادر میتونه ببینه بچه های هم سن وسال بچه ش با انگیزه و با شادی زندگی میکنن اما بچه اون فقط....اخه خدا جونم تو. بگو تحمل داره خدایا قربون حکمتت برم قربون امتحانهای سختی که میگیری برم اما به پسر عموم رحم کن خدا جونم به عموم رحم کن
اخ که چقدر دلم گرفته کاش مامانم الان ازش حرف نمیزد نمیتونم برم ببینمش فقط از دور براش دعا میکنم.دستم میلزه مثل دلم نمیدونم چرا یکدفعه ر وحیم عوض شد اما خدا شکر باز این فضای همدردی میتونه کمی ارومم کنه با نوشتن

سلام دوست خوبم... واقعا متاسفم... ! سلامتي نعمت بزرگيه كه ما قدرشو نميدونيم. كاش ميدونستيم لحظه لحظه هاي زندگيمون براي چيه، كاش از خواب بيدار ميشديم و دليل بهتري جز خوردن و خوابيدن واسه سلامتيمون داشتيم.... وقتي آدم فكر كنه چرا سلول به سلول بدن به وظايفشون عمل ميكنن تا اونو به كمال برسونن، بايد از خودش خجالت بكشه! چون نه قدر سلامتيمونو ميدونيم، نه ارزش هدفي كه براش آفريده شديم!... به هرحال انسان "جاهل و فراموشكاره"!.. نميدونم چرا اين حرفا رو ميزنم، معذرت ميخوام، من خودم يه مقدار پريشونم!
در هر صورت خداوند حكمت هايي داره كه جز خودش هيچكس ازش آگاه نيست! بهتره فقط دعا كنيد و توكل! سعي كنيد به حال بيشتر توجه كنيد تا آينده ي نا معلوم! اجازه نديد احساس كنن نسبت بهشون ترحم داريد، بلكه بهشون اميدواري بدين!
در ضمن! شما هم سعي كنيد زياد فكرتونو درگير نكنيد، چرا كه در حالت پريشوني جواب هاي نا مطلوبي ميگيريد و موجب افسردگيتون ميشه... از ته دل واسشون دعا كنيد كه خداوند هيچ دعايي رو بي پاسخ نميذاره، مگر صلاح شخص در اون نباشه! ما هم براشون دعا ميكنيم!
پيروز باشين!:72:

چقدر سخته خیلی چیزا رو ببینی اما کور بشی
چقدر سخته خیلی حرفا رو بشنوی اما کر بشی
چقدر سخته بفهمی اما به روی خودت نیاری
چقدر سخته فکر کنن واقعا نمیفهمی
چقدر سخته هیچ انتخابی واست نمونده باشه
چقدر سخته کنایه بشنوی اما محبت کنی
چقدر سخته بدی ببینی اما عشق بورزی
چقدر سخته دروغ بشنوی اما زبون تو نتونه دروغ بگه
چقدر سخته که زود اعتماد کنی
چقدر سخته کسایی که طرح دوستی بریزن خیانت کنن
چقدر سخته اشتباهی که انجام بدی راهی واسه برگشت نداشته باشه
چقدر سخته شاد بودن در عین غم داشتن
چقدر سخته خندیدن وقتی دلت گریه میکنه
چقدر سخته خوب بودن وقتی همه بدن
چقدر سخته باور کردن وقتی میدونی دروغه
چقدر سخته همه ارزوی زندگی تو رو داشته باشن اما از دلت بی خبر
چقدر سخته از صبوری تو الگو بگیرن درصورتی که راه و اشتباه رفتی
چقدر سخته همه بگن خوش بحالش با اون همه سختی که تو زندگی کشید خنده از لباش نمیره
چقدر سخته همه بگن بعد این همه سختی الان خوشبخته
چقدر سخته تکیه کردن به کسی که نتونه واسه خودش تکیه گاه باشه
چقدر سخته دل دادن
چقدر سخته همه واسه منافعشون واست کاری انجام بدن
چقدر سخته کارت گیر بنده خدا بیفته
چقدر سخته نداشتن پناهی جز خدا
چقدر سخته نداشتن پدری که دلسوزانه ازت طرفداری کنه
چقدر سخته داشتن مادری که ندونه چطور بهت ابراز علاقه کنه مادری که نفر دوم زندگیش تو باشی
چقدر سخته داشتن مادری که ندونه چطور تشویقت کنه یا بهت دلگرمی بده
چقدر سخته دستت از همه چیز کوتاه باشه
چقدر سخته به خاطر سن کمت هیچ وقت اجازه اظهار نظر حتی تو زندگی خودتو نداشته باشی
چقدر سخته با وجود نداشتن کسی راهیو اشتباه بری اما از ترس سرکوفت شندیدن ادامه بدی
چقدر سخته دروغ شنیدن وقتی تو راست میگی
چقدر سخته بازیگر ماهری واسه زندگیت باشی
چقدر سخته کسایی که دوسشون داری بهت کنایه میزنن میفهمی اما به روی خودت نمیاری بعد مردم با خنده اون کنایه رو بهت بگن

چه قدر سخته فکرهای پوچ به ذهنت برسه
چه قدر سخته افکار منفیت باعث ناراحتیت بشه
و چه قدر سخته با افکار منفی زندگی رو به سر بردن و

چه زیباست تفکرات مثبت و مثبت اندیشی و زندگی با افکار زیبا

چه قدر سخته
عاشق بودن وقتی دوست داری متنفر باشی
چه قدر سخته
عشق و نفرت باهم باشن
چه قدر سخته
ندونی عشق درسته یا نفرت
چه قدر سخته....:302:

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

:302::302::302:

سلام. shomila عزيز من خيلي نگران شما هستم. اين تاپيك خيلي متاثر كننده هست. كاش ميتونستم كمكتون كنم. اين افكار جالب نيست. كاش جاي نوشتن سختي ها، يك تاپيك ميزدين تا دوستان بتونن كمكتون كنن و اين حال و هوا رو عوض كنيد. چون احساس ميكنم مدت زياديه اين بغض رو نگه داشتين و تحمل ميكنيد. خواهش ميكنم اينجوري خودتونو عذاب ندين.:203:

چقدر سخته
شاهد بدترین اتفاقات باشی
چقدر سخته
شنیدن دروغ
چقدر سخته
دور و برت پر باشه از ادمای دوغگو
چقدر سخته
شکستن غرور یک مرد
چقدر سخته
دل بریدن
چقدر سخته
معلق بودن بین زمین واسمون
چقدر سخته
نظاره کردن دردت
چقدر سخته
کاری از دستت برنیاد
چقدر سخته
ایستادن
چقدر سخته
مقاوت کردن
چقدر سخته
زندگی کردن
چقدر سخته
موندن
چقدر سخته
رفتن
چقدر سخته
هیچ کمکی نتونی به خودت و زندگیت کنی
چقدر سخته
تنهایی

چه قدر سخته
ازت متنفر باشم
چه قدر سخته
عاشقت باشم
چه قدر سخته
عشق به نفرت تبدیل بشه
چه قدر سخته
زندگی اجباری
چه قدر سخته
ندونم الان عاشقتم یا نه
چه قدر سخته
مجبور به باور کردن بشم
چه قدر سخته
فقط تو رو داشتن
چه قدر سخته
رنجیدن
چه قدر سخته
از تو گذشتن
چه قدر سخته
باهات بودن
چه قدر سخته
بی پشتوانه باشی
چه قدر سخته
...

--------------------------------------------------------------------------------



به او گفتم:
باران که ببارد
عادت خواهی کرد به گریستن در باران
و اشک های توبارانی خواهد شد
هم چون تمام باران ها ،
خندید؛ او عادت را نمی فهمید ...