نمایش نسخه قابل چاپ
سلام دوستان خوبم:72:
مرسی از همه تون که با دلسوزی به دوستاتون کمک می کنید.
من یه سوال دارم که دوست دارم که از تجربه ها و نظراتون استفاده کنم و یه جورایی کمک کنید به من.
من میخواستم بدونم ازدواجی که با دوستی باشه اشکالی داره؟یعنی دونفر که با هم دوست بودن ازدواج کنن؟
اخرش به جدایی یا مشکل ختم میشه؟
خیلی ممنون میشم که نظرات یا تجربه هاتون رو به من بگید..
یه دنیا ممنون..
لزومن نه.چون دو نفر که دوستن از روی احساسات ــ وابستگی ــ ندیدن و ندیده گرفتن ایرادات همدیگه و بررسی ناقص
طرف مقابل و گمان اینکه با عشق می شه از مشکلات گذشت کرد وارد زندگی می شن و بعد که آتیش عشق خوابید
مشکلات شروع می کنن خودنمایی کردن.عشق = مسکن.
در ضمن،دوستی باعث می شه به طرف مقابل یه شک ناخودآگاه وجود داشته باشه.
دوست عزیز درمورد روابط انسانی هیچ وقت نمیشه یه قانون کلی گفت...سوالی که شما پرسیدی هم از این قضیه مستثنی نیست...اینکه آیا ازدواج از طریق دوستی سرانجام خوبی داشته باشه یانه به عوامل زیادی بستگی داره...
مثلا اینکه این دوستی و تصمیم به ازدواج برای طرفین تو چه سن وسالی بوده باشه؟
چه قدر احساسات درپشت این تصمیم باشه چه قدر عقل ومنطق؟
دوطرف چه قدر خودشون رو برای وارد شدن توی زندگی و مشکلات اون آماده کرده باشن؟
خونواده ها نسبت به این تصمیم چه نظری دارن و چه قدر حمایت می کنند؟
و.....هزاران سوال دیگه که اگه برات بخوام بگم خیلی میشه
موفق باشی دوست من
سلام دوستان خوبم..
ممنون از جواباتون.
عشق و علاقه تو این رابطه زیاده.
من واقعآ ازتون درخواست کمک میکنم.چون حرف ازدواج شده و خانواده ها دارن در جریان قرار میگیرن.
نمی خوام به خاطر عشقی که ممکنه کور کورانه باشه زندگیمو خراب کنم.
شاید من تو این رابطه خیلی منطقی بر خورد نکرده باشم،اما طرفم تمام زندگی و کاراش با منطق و برنامه ریزی پیش میره و من فقط مثل یه یاغی و سرکش رفتار می کنم.اون برای همه ی کاراش هدف داره در حالی که من فقط نوک دماغمو می بینم(میدونم که باید رو این رفتارام کار کنم).
با تمام این رفتارام اون صادقانه با من کنار میاد و به نظر خودم تحملم میکنه،اما خودش معتقده من از اون دسته ادمایی هستم که برای یه زندگی مشترک از هیچی کم نمی ذارم و همونی هستم که یه مرد توقع داره...
نمی دونم باید چیکار کنم.
واقعآ به کمکتون نیاز دارم...
:302:
یعنی ازدواج انقدر پیش پا افتاده س؟!
هیج چیز نمیتونه یه ازدواجو تضمین کنه ...
همیشه با تمام تحقیقات و شناختی که میکنید باز به قول پدرم میگه یه هندونه دربستس ..50/50 هستش ...
ولی نباید اون یه 50 رو هم باز کم بیاری ..باید تا میتونی شناختتو بدست بیاری ..
ولی اگه فقط رابطت تلفنی هست که اصلا خودم پیشنهاد نمیکنم چون تجربشو داشتم ...فکر میکنی که اره طرفتو خیلی خوب داری میشناسی ولی اصلا اینطور نیست ...
زمین تا اسمون فرق داره ...
خیلی دقت کن تو رابطت
مرسی
رابطه ی ما خیلی خیلی نزدیک و صمیمیه...
همه جوره اخلاق همدیگه رو میشناسیم
چون ارتباط زیادی داریم همه ی خصوصیات همدیگه رو میشناسیم.جوری که از صدای نفس کشیدن هم حتی پشت تلفن میتونیم بفهمیم چی تو فکرمونه،چه خوب چه بد..انقدر که اون منو میشناسه و من اونو شاید خونواده هامون نشناسن روحیاتمونو...
مهمترین چیز اینه که خیلی خوب همدیگه رو درک می کنیم و رو اعصاب هم نمیریم...
با هم دعوا کردیم قهر کردیم اشتی کردیم همه جوره به هم ثابت شدیم و با بعضی اخلاقایی که من دارم خیلی خوب کنار اومده.
فقط من از عاقبت ازدواج بعد از دوستی وحشت دارم...خیلی زیاد...
و اینکه خونواده من اونو خونواده شو نپسندن...