من و تو
یادش به خیر
آن صبحدم سوم دی
خورشید خجالت زده بود
پنهان شده بود پشت ابرهای سیاه
می گفت قناری بر سر شاخ
که مباد روز یاران غمناک
من و تو
تک مسافر جاده ی عشق
گرفته بودیم دست هم
نمی گذشت رهگذری از پس هم
راهمان داشت سکوتی زیبا
لحظه ها گم شده بود بین حرفِ دلمان
گرمای دل تو
آب می کرد یخ برفهای روی زمین
عاشقانه می خواند
گنجشک روی درخت
آرام گام برمی داشتیم
پا به پای هم
می وزید ملایم بادی
بوسه می زد بر سر و صورت تو
من حسادت می کردم
به باد و به نسیم
بی علت می خندیدیم
بی سبب می گفتیم
چون داشتیم دلیلی زیبا
آخر ما عاشق بودیم
