عدم تفاهم

باسلام: قصه من طولانی است. نمیخواهم مزاحم حوصله تان شوم. فقط راست حسینی می گویم.من وهمسرم درهیچ زمینه ای تفاهم نداریم هرکدامان حق :325:[/font][/size]داریم ولی درکنار هم جور نیستسم .اجبارا دورازهم زندگی داریم میکنیم.سه فرزند یک دختر ودوپسرهم که کوچکترآن26سالش است. توضیح کامل این زندگی درصورت تمایل شنیدن میدهم. بنظر شما باید چکار میشود کرد...

مادر گرامي ميشه بيشتر توضيح بديد؟
خيلي خلاصه كرديد...:325:
ما سراپا گوشيم...بفرماييد:72:

باسلام به gh-sana آنقدر زجر ورنج كشيدم نمي دانم ازكجا شروع كنم. من بااين خانم درسال58 كه من درهمسايگي آنها بودم آشنا شدم . من تنهازندگي ميكردم .ديدم و پسنديدم.بدون اينكه درپيرامون شخصيت اش مطلع شوم. چون موقيعتم طوري بود كه باخوستگاري موافقت كردند.من مستقل ودورازخانواده زندگي مستجري داشتم وديوار به ديوار آنها بودم. درآنزمان اجاره نشيني طوري بود كه به مرد مجرد مشكل خانه اجاره ميدادند. درپانزدهم بهمن 58 زندگي مشترك مان شروع شد. از دو روزبعد در ديدبازديدهاي فاميلي احساس كردم ابر تيره اي روي زندگي دوروزه سايه افكنده است. زيرا اخلاق-رفتارش عوض شد.معلوم شد ماباهم جور نيستيم .چون ابتداي كار بود صبركرديم شايد بامرور زمان وحضور بچه شايد درست شود . ولي نه اخلاق هرگز اصلاح شدني نيست . ما باهم درهيچ زمينه اي توافق اخلاقي نداشتيم.لابد ميگوئيد تو مردي يه كم كوتاه بيا .هر چي باشد او زن است ملاحظه اش كن درست خواهد شد.آنهم كردم كوتاه آمدم دربرابر رفتارهاي زشت.توهين.بد دهني.فحاشي.نفرين وووو كه از بيانش شرم دارم. درنتيجه تحقير وبي ارزش شدم.شايد ازمن سوال ميكنيد علت اين رفتارها ومنظورش چي بود؟ او منظورش اين بود چون شوهركردم بايد تمامي اختيارات و تصميم گيري ها آنكه من ميگويم. تو نبايد با خانواده ات معاشرت داشته باشي. يه وقت درب خانه را بروي من مي بست.مادم بعلت مريضي به خانه من آمده بود بارفتارهاي ناپسندش .مادرم مجبورشد درخانه يكي از اقوام مداواشود.. اين وضيعت به خاطر وجود بچه ها كه در رشد كردن تحصيل بودند متحمل ميشدم.ولي آنهارا طوري تربيت كرده من حق دخالت نداشتم.باتبليغات غلط ذهن آنهارا نسبت به من مسموم كرده است. بااين محسنات ايشان مرام زن سالاري درپيش گرفته بود كه رفتارش براي من غير قابل هضم بود چون من غيرت آذري دارم ايشان گيلاني بودند اصلا باهم هم خواني نداشت.البته اگر پاي حرفهاي ايشان بنشينيد گله وشكايت اش ازمن بيشتر وسوزناك تراست.ولي من خداوكيلي وراست حسيني عرض مي كنم.32سال اين وضيعت را بخاطر بچه ها تحمل كردم ودرمدت چند بار كارمان به دادگاه خانواده كشيده اما به خاطر موقيعت بچه ها موضوع مختومه اعلام شده است. اخلاق فاسدي دارد وارتكاب حركات و رفتار وبيان دست خودش نيست.وقتي عصباني ميشود رعايت هيچ چيزي راندارد. هيچ چيزي براي من نمي خواهد دوست ندارد من براي خودم چيزيداشته باشم در صورتي كه آنهارا هرچه خواسته باشند درتوانم باشد دريغ نكردم.فقط ضعف من دراين مدت نتوانستم خانه مورد علاقه براي آنها تهيه كنم .چون درطول اين سالها درگير زندگي سگي بوديم. جواز گرفته بودم تا خانه فعلي مان را بسازيم.ازپس بي اعتباري كشيده بودم واز طرفي ديگه اصرارميكرد خانه بنام او بكنم درغير اينصورت مهريه ام بايد بدهي.رفت شكايت كرد درخواست مهريه كرد.منهم ازساخت خانه منصرف شدم.حلا كه خانه به نام من است مرا راه نمي دهد واي به روزي كه مال او باشد بايد برم تو خيابان بخوابم. پسر بزرگمان كه از بدو تولد در فضاي مشگلات و درگيري ها بود 30ساله است ولي بخاطر اين فضاي زندگي وسم پاشي بر عليه من دچار افسردگي ووسواس بدبيني شده گوشه خانه افتاده وبامدرك فوق ديپلم دنبال كاري هم نمي رود. ومن دوسال است بازنشته شدم وبراي سرپرستي از مادر پير رنجورم درشهر ستان هستم چند سال است باهم قهر هستيم وكليه هزينه هاي زندگي را ميدهم.وبا اصرار خودش بو د كه از جلوي چشمش گورم را گم كنم. در غير اين صورت هم منو ميكشه وهم خودشو . گفت يا گورت را از اين خونه گم كن. يا مهريه ام بده برم يه خونه اجاره كنم بابچه ها زندگي كنم وخرجي مان رابده. يابرو پيش مادرت برات يك زن بگيره زندگي كن همان جا هم بمير چون ما حوصله مرده كشي نداريم. حالا به نظر شماكجاي كار عيب دارد وچكاربايد كرد.60سال دارم سه فرزند.دوپسر ويك دختر كه كوچكتره 25ساله است و تحصيلات ليسانس دارند.دختر وپسر كوچكه فعلا مشغول كارند وپسر بزرگه بيكار درخانه است.آيا بنظر شما كوتاهي وياقصوري سرزده است وآيا اين بيماري در زندگي ما بهبود خواهد يافت يانه . درغيران صورت تكليف چيست؟ قانون وشرع چي ميگويد من گوش به فرمانم. خيلي.خيلي.بايدببخشيد حوصله بخرج داديد مرا تحمل كرديد. باز همه ماجرا اين نبود دردسر زياداست. باتشكر..e.s.m52