4 سال دلبستگی

سلام به شما که داری این مطلبو میخونی.
داستان از اونجا شروع میشه که 4 سال پیش با یه دختر خانمی آشنا شدم که فقط واسه بدست آوردنش 6 ماه دنبالش بودم نه من اهل دنبال کسی بودن بودم نه اون همچین دختری بود.بالاخره با هم آشنا شدیم و کلی بهش علاقه مند شدم به خاطر اخلاقیات خاصی که داشت.بعد به اصرار من 8/8/88 با مادرم و برادرم رفتیم خواستگاری اما از بخت بدم اون شب چون شیفت کاریش بود قبل از اینکه ما برسیم تازه 1 ساعت بود که اومده بود.چهرش کلی خسته بود و چشماش قرمز و بدون اینکه به خودش برسه!خلاصه دیگه از من اصرار از مادر انکار دیگه قسم خورد که باید فراموشش کنی ولی ما موندیم تا شاید بتونیم درستش کنیم.تا الان که من سربازمو اما به خاطر موقعیت شغلی خوبم که پیش افراد صاحب منسب کشوری هستم تونستم که در زمان اداری سر کارمم باشم که اگه دوباره خواستگاری رفتم نگن بیکاری و بهونه دست کسی بدم.مادرم تنها مشکلی که داره اینه که میگه اون 1 سال از تو بزرگتره و تو باید حداقل 5 سال از خودت کوچکتر انتخاب کنی.میدونم که درست میگه اما منم واسه ی خودم معیارهایی دارم و بهشون پایبندم.فقط میدونم که اگه بخوام این 4 سال خاطره های خوبو فراموش کنم بدجوری میشکنم وای به حال اون دختر پاک.توی این مدت که با هم بودیم فقط قصدمون ازدواج بود و هیچ وقت حتی به فکر اینکه بخوایم با هم رابطه ای داشته باشیم به ذهنمونم نمیرسید.هیچ وقت دلم نیمخواد این رابطه پاک و عاشقانمونو به همین راحتی تموم کنم.براش خیلی زحمت کشیدمو صبوری کردم.به هر حال از شما دوستان و مشاوران عزیز تقاضا دارد اگر فکری به نظرتون میرسه دریغ نکنید.در ضمن من 25 سالمه و اون 26 سال.

آیا دلایلی که دارید که به نظرتون می تونه جبرانی برای این یک سال بزرگتر بودن باشه دارید
و چه چیزهایی معیارهاتون هست که در این خانم دیدید

آیا این ها رو هم برای مادرتون توضیح دادید

سلام ashoob عزیز

ولی خودمون هستیم ها عجب تاریخ رندی داره روز خواستگاریت 8/8/88 .. انشالله زندگیتون هم به همین رندی به پیش بره :72:

خب سوالات اصلی را باران گرامی پرسید اما نکاتی است که باید بدان توجه کنی:

یک:: در جریان تصمیم گیری ها ..انتخاب ها و در طول زندگی مشترک نظر خانواده به عنوان مهم ترین بنیان بسیار ضروری است اما تنها نظر و راهنمایی آنان....نه دستورات از قبل تعیین شده

یک مرد باید به آن حد از استقلال و توانایی برسد که ضمن درخواست راهنمایی از خانواده اش خود تصمیم گیرنده برای آینده اش باشد. بنابراین تنها گفتن اینکه برای ازدواج آماده ام کافی نیست

دو:اغلب توصیه می شود چون طول دوران بارداری در خانم ها محدود است فرد کوچکتر تر از خود را انتخاب کنید...البته تفاوت سنی بین شما و ایشان زیاد نیست بنابراین لازم است به شرایط زیر توجه کنی:

الف)انتخاب همسر یک مسئله مهم و چند بعدی است یعنی باید تمام ملاک ها و معیارها را در نظر بگیری... آیا این خانم از نظر سایر ملاک ها مانند: ایمان...بلوغ فکری...انعطاف...وغیره در سطح بالایی قرار دارد.
در واقع اگر به طبقه بندی بپردازی آیا همسر آینده ات در ملاک ها و ویژگی های مهم زندگی نمره خوبی میگیرد یا نه؟؟

ب)خانواده ها: تاکید می شود وقتی سن دختری بزرگتر از پسر است حتما باید خانواده ها لااقل اندک رضایتی از عروس آینده خود داشته باشند وگرنه در سال های بعدی زندگی عدم رضایت آنان بسیار بر زندگی زناشویی شما تاثیرگذار است

سه:ترحم و دلسوزی و جاذبه ها>> مبادا تنها با فکر اینکه من ظلمی در حق دختر کرده ام ب با او ازدواج کنی...(بله هر چند شما اگر او رها سازید کار نادرستی انجام داده اید اما زندگی با ترحم تنها چند سال اول دوام می آورد..بنابراین ایشان هم حق انتخاب دارد باید به خواستگاران دیگری فکر کنند)...!!!

مبادا در طی این 4 سال درگیر فاز احساسی شده باشی و در اثر کشش و جاذبه ای که در جنس مخالف موجود است قصد ازدواج با ایشان را داری!!
.................................................. .................

در کل آنچه در زندگی مشترک بسیار تاثیرگذار است رسیدن به یک تفاهم دوطرفه ای است که در آن ""تعهد و مسئولیت و احترام"" حرف اول را می زنند.

منتظر سخنان بعدیت هستیم.

چون کلا آمدمی هستم که بدون دلیل کاری رو انجام نمیدم براش دلایل کافی دارم.تمام بیکاری هامو تحمل کرد و خواستگارارو رد کرد تا کار مو پیدا کنم و برم خواستگاری.همیشه وقتی کمک فکری میخوام به بهترین نحو ممکن کمکم میکنه.نجیب و ساده است.گذشتش آدمو دیوونه میکنه.توقع مالی زیاد ازم نداره.من پسری هستم که هیچ پشتوانه مالی خانوادگی ندارم اون فقط منو به خاطر خودم میخواد.اما چیزی که از همه واسم مهمتره اینه که هیچ دختری نمیتونه جای اونو واسم پر کنه.توی تموم لحظات دانشجویی بیکاری ناراحتیام هیچ وقت حتی یه لحظه ام تنهام نذاشت.خوب با این تفاصیل از زندگی دیگه چی میخوام که اون نداره؟چون خودمو میشناسم اگه بره دیگه نمیتونم با کسی ارتباط برقرار کنم.اصلا فکرشم نمیتونم بکنم.اصلا!!متاسفانه مادرم اصلا فکرش باهام فرق میکنه اعتقاد داره دختر نبباید بره سر کار باید ببشینه توخونه بچه هاشو تربیت کنه و .....ولی من دوست دارم همسر آیندم یه خانم اجتماعی باشه این واسم خیلی مهمه.فعلا صبر کردم تا 4 ماه دیگه تا بتونم ایندفعه از طریق خاله ام نفوذ کنم تا شاید فرجی ببشه.به جرم اینکه فقط 1 سال ازم بزرگتره واقعا باید تموم خوبیاشو بزارم زیر پام؟

آقا محترم اگر واقعا ايشون اين صفاتي رو كه ميگين دارن و واقعا ايشون رو انتخاب كردين هيچ وقت از موضعتون كوتاه نياين و بدونين هميشه اين دختر و پسرن كه بايد بلله بگن نه بزرگترا
ولللللللللللللللللي حتما تمام تلاشتون رو براي هماهنگ كردن خانوادتون با نظرتون بكنيد جون به خاطر عدم رضايت اونها مشكلات زيادي رو بايد متحمل بشين
موفق و پيروز باشيد

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط نقاب

یک مرد باید به آن حد از استقلال و توانایی برسد که ضمن درخواست راهنمایی از خانواده اش خود تصمیم گیرنده برای آینده اش باشد. بنابراین تنها گفتن اینکه برای ازدواج آماده ام کافی نیست

---

اينكه به نظرات خانوادت احترام بذاري خيلي خوبه اما تا جايي كه به استقلال فكري شما لطمه نزنن...مادر شما هم قطعاصلاح شما رو ميخوان پس بشين تمام اين حرف هارو بهش بگو....دلايلت....معيارهايي كه در اين خانم پيدا كردي و اينكه جز ايشون با كس ديگه اي نميتوني زندگي كني...

قانع اش كن كه يك سال بزرگتر بودن در مقايسه با محاسن اين خانم به چشمت نمياد....