* آیا باید جدا بشوم؟!

با سلام و احترام
حدود 8 ماه است که عقد کرده ام(من 31 و همسرم37 سال داریم) و اکنون بطور جدی به جدایی فکر می کنم، لذا از مشاورین و مجربین محترم خواهشمندم که راهنماییم کنند که آیا تنها راه چاره همین است؟!
در ابتدا باید بگویم از آن دسته از زنها هستم که خیلیها و من جمله همسرم مرا "فمینیسم" می خوانند. شاید هم همینطور باشد چراکه از تبعیض هاییکه بین زن و مرد وجود دارد به شدت و از صمیم قلب (و نه در حد شعار) در عذاب هستم. در دوران خواستگاری هم این موضوع را حتی بیشتر از آنچه بود به همسرم نشان دادم و هر زمان که با من تماس می گرفت، می گفتم در حال خواندن کتابی راجع به فمینیسم هستم. در هنگام مطرح شدن موضوع مهریه به این شرط حاضر شدم که مبلغ آنرا کمتر کنم که در عقد نامه ام قید شود که " برای خروج از کشور نیازی به اجازه زوج نیست." و او هم پذیرفت. متاسفانه قوانین ناعادلانه کشورمان ظاهرا بتازگی تغییر کرده بود و محضردار از نوشتن این مطلب خودداری کرد...
حالا همسرم بر خلاف ابتدای کار، نه تنها با اصل قضیه مخالفت می کند بلکه هر بار که بابت موضوعی به او اعتراض می کنم، این مطلب را پیش می کشد و موضوع مشاجره ما فقط می شود همین موضوع.

اما اهم مسائلی که به همسرم اعتراض می کنم:

- یکبار از او خواستار خرید چیزی شدم و گفت به دلیل اینکه در منزل پدریش خرجی کرده، قادر نیست و وقتی پرسیدم که آیا شما باید خرج خانواده را بدهی، گفت بله. گفتم اینرا باید همان اول می گفتی که گفت واضح بود، پدر من زمین گیر است. و به خانواده اش و معرف مان و خیلی گفته که من با کمک کردن او به خانواده اش مخالفم. می گوید دوست وکیلم گفته که زنت حق ندارد چنین چیزی بگوید. آیا او نباید همان اول می گفت که باید خرج خانواده اش را بدهد؟

- دوستی دارد که در جبهه شهید شده است و با خانواده او رفت و آمد زیادی دارد و آنها را خانواده دوم خود می داند. بعد از عقدمان یکبار گفت که می خواهم ترا با نام دیگری صدا کنم که دلیل خاصی ندارد و بطور اتفاقی نام دختر آن خانواده هم اینست (نام فامیلمان هم واقعا یکیست). بعدها فهمیدم که خواستگار آن دختر بوده است و جواب رد از طرف خانم بوده است. اولین باری هم که او را دیدم رفتارش کاملا حاکی از آن بود که فقط بدلیل عشوه دخترانه "نه" گفته و پشیمان است. آیا من حق ندارم به این خانم شک کنم و نخواهم همسرم تنها به آنجا برود؟

- در دوران مجردی خانه ای نزدیک منزل پدری ام خریده ام که باید قسطش را بدهم. با هم به توافق رسیدیم که این منزل را همسرم اجاره کند و ما آنجا زندگی کنیم (مبلغ اجاره به اندازه رهن نزد مستاجر قبلی و پرداخت قسط یکی از وامها – خیلی کمتر از بهای واقعی خانه). تاریخ عروسی هم آخر این ماه در تالار وابسته به محل کار من.
به او گفتم هرکس مسئولیت خود را بعهده بگیرد. من جهیزیه ام را آماده می کنم و شما هم وظایفی که به عهده مرد است و گفت که خیالت راحت، به من اعتماد کن.
تمام کارهای مربوط به خودم را انجام دادم، چون صاحبخانه ام نقاشی خانه به عهده من بود و هزینه اش را با وام دادم (البته سرامیک کف را او هزینه کرد.) پول قرض کردم و پول مستاجر را دادم تا بلند شود و قرار شد بعدا همسرم بدهد تا من قرضم را بدهم. کارهای نقاشی و بنایی زیاد بود و اگر پدر و برادرم نبودند، من از عهده اش بر نمی آمدم. از او خواستم اینکارها را او انجام دهد بجای پدر و برادرم چراکه منزل اوست که این حرف تبدیل به اختلافی بزرگ شد. الان بیشتر از یک ماه است که قهریم. نه تبریک عیدی و نه چیز دیگری. زمان رزرو تالار سپری شد. خانه آمده است باید اجاره اش بدهم تا قرضم را بدهم (انگار برای مستاجر اینهمه خرج کردم) اساسم را خریده ام و در مغازه است باید با خفت و ضرر پس بدهم چون جا برای نگهداری ندارم. همه این کارها را کردم چون گفته بود: "خیالت راحت، به من اعتماد کن."
آیا حق دارم فکر کنم او مرد بی مسئولیتی است که نمی توان به او اعتماد کرد؟ آیا چنین مردی شایسته زندگی است؟

سلام mohat عزیز.
قبل از هر چیز ورودت رو به سایت خوشامد میکم. من مساله تو رو به دقت خوندم باید بگم یک جورائی منم یک شباهت هائی به شما دارم در زمینه فمنیست و معتقد هستم که خیلی از حقوق زنان در جامعه ما رعایت نشده اما باید به شما بگم این برخوردت و این اعتقادات در زندگی مشترک شکل دیگه ای به خودشون میگیرن و حتی جایگزین میشن چرا که زندگی مشترک سراسر درک متقابل و گذشت هست پس پافشاری روی بعضی مسائل و مطرح کردن اونها نه تنها زندگی رو زیبا نمیکنه بلکه باعث نابودی اون میشه. با توجه به توضیحاتی که دادی مطمئنا شما فرد کاملا مستقلی هستی چه از لحاظ مالی چه از لحاظ فکری اما اجازه بده این ابراز استقلالت غرور همسرت رو خدشه دار نکنه. سعی کن نشون بدی حداقل یک بار به خاطر علاقه به اون نسبت به یکی از این اعتقادات فمنیستی کوتاه اومدی و انعطاف نشون دادی.
در مورد حمایت مالی اون از خانوادش هم مطمئنا اون اهمال کرده و تو رو در جریان قرار نداده اما به هر حال مطمئنا این نشان دهنده این هست که این مرد مسئول هست. پس سعی کن از لحاظ مالی به اون اجازه بدی که جایگاه خودش رو کمی تحکیم کنه و بتونه یک برنامه ریزی درست برای مخارج بکنه .. خانواده اون الان مثل خانواده خود شماست پس به جای مخالفت سعی کن کمی با اون همراه بشی..به عنوان مثال 2 نفری بشینین برنامه ریزی کنین که درآمد این ماه چه طور صرف مخارج کلی یعنی خانواده او و خانواده 2 نفری شما بشه....
در مورد خانواده دوست همسرتون هم به نظر من مخالفت شدیدی براتی ارتباط همسرتون با این خانواده ابراز نکنین و سعی کنین خیلی با درایت بیش از چند بار همراه همسرت به دیدن اونها برین طوریکه جایگاه خودتون رو در این خانواده به خصوص اون دختر خانم ثابت کنین. اینطوری 100% همسرتون هم با دید دیگه ای به شما نگاه میکنه .پس بابت این موضوع باهاش بحث نکنین و فقط همراهش باشین و تنهاش نگذارین.

اینها نظرات شخصی من بود که البته به نظر من منتظر پاسخ آقای سنگ تراشان هم باشین که ایشون به عنوان یک متخصص بهترین راه حل رو پیش روی شما میگذارن....

موفق و سعادتمند باشی.

دوستان از توجه و راهنمائیهایتان ممنون.
اما خواهشا بگوئید الان و با این شرایط چه باید بکنم؟!
همسرم 5 هفته هست که هیچ خبری ازش نیست. خانواده اش هم همینطور. آمدیم و تا ابد هم خبری ازشان نشد!
در صورتی که خودش گفته بود؛ تاریخ عروسی آخر فروردین.
زیر حرفش و تعهدش زده است. قبلا هم زده بود. پس باز هم خواهد زد.

سلام
جدایی آخرین راه هست.شما هنوز هیچ راهی روامتحان نکردین.
خوب شما با ایشون تماس بگیرین .شما دلگرمش کنین.من هم با نجوا موافقم که مرد بی مسولیتی نیستن بع دلایلی که گفتین.
شاد باشین

با این تفاسیر که می گویید و بویژه با عدم برگشت ایشان که به هر حال طرف مذکر این ماجراست و *باید دنبال زن خود بیاید* و بر هم خوردن مجلستان و نیز جریان آن دختر که گفتید و مشورت ایشان با وکیل در همین اول زندگی که نه *نه دار است و نه به بار*،ایشان دارد شما را با با برنگشتن خودش زیر فشار احساسی قرار می دهم که خوب تاکتیک نسبتاً هوشمندانه ایست.
پس:باید یک بار دیگر و *تازه اگر خود و خانواده تان صلاح می دانید* با او سنگهایتان را وا بکنید،هرچند که به شخصه ادامه این رابطه به هیچوجه به سود شما نمی بینم.
راستی پرسشی از شما دارم:
می دانم که به هر حال دخترید و دارای احساست و عواطف بیشتر،اما با تمام این برنامه ها هنوز از ته دل او را دوست دارید؟؟؟براستی درباره ایشان همین حالا چه نظری دارید؟؟؟؟؟

سلام خانم MOHAT ، میدونید بزرگترین مانع شما چیه ؟ همین مسئله خانه ای که به نام شماست و ایشان مجبور هستند برای آن خرج کنند اما در آینده هیچ نصیبی از آن نبرند جز فخری که شما اعلام هم کرده اید فمنیسم هستید و به نحوی اعلام کرده اید که زیر تسلط مرد قرار نمیگیرید ،
حالا از اینها گذشته من هم دوستی دارم که شوهرش از فامیل بود ولی سر همین مسئله خانه که به نام همسرش بود و در آن هزینه کرده بود انتظار داشت خانه به نامش باشد و بالاخره طلاق گرفتند به نظرم شما در این مسئله کمی محتاط باشید و طوری عمل و گفتگو کنید که صاحب خانه بودن شما به غرور مردانه او لطمه نزند زیرا گاهی بطور کامل از این قضیه رنجور و فاصله میگیرند.

از همگی ممنون

در مورد علاقه باید بگویم که مهارش کاملا دست خودم است. اما ادامه زندگی بعنوان یک مطلقه بین اقوام و خصوصا محیط کار برایم بسیار طاقت فرسا خواهد بود. اگر فقط خودم بودم با او زندگی نمی کردم.
یعنی به همین راحتی می توان حرف زد و قول داد و بعد راحت تر زیر همه چیز زد؟!!!!
تنها وسیله ارتباطی انسانها با هم سخنانشان است و اگر سخن کسی تضمینی برای اجرا نداشته باشد، چطور و با چه اطمینانی برای زندگی و آینده برنامه ریزی و حرکت کرد؟!
مگر تبدیل شوی به یک موجود 100% مطیع که افسارت دست طرف مقابل بدهی و او هر کجا دوست داشت بکشاندت!!!!!!

سلام دوست من :72:

من خیلی متوجه منظور شما از فمنیست بودن نشدم ... به نظر من خواستهایی که از همسرتون داشتین و به عنوان نمونه ذکر کردین مواردی عادی ست که برای هر خانم غیر فمنیستی هم ممکن است پیش بیاید و ربطی به اینکه شما فمنیست باشید ندارد... مگر اینکه وجوه شدیدتر و عمیق تری وجو داشته باشد که از آن صحبت نکرده اید ...

ضمن اینکه من فکر می کنم بویژه در روابط زناشویی زنده کردن و دفاع از حقوق زنان ، همیشه با رفتارهای مبارزه گرانه و ... تثبیت نمی شود بلکه یک زن باید به تمام معنا خودش باشد تا بتواند از حقوق خود بهره مند شود ... البته این موضوعات ( یک زن خودش باشد یعنی چه ؟ و نیز نقش عملکردهای فمنیستی در احقاق حقوق زنان در طول تاریخ؟ ) جای بحث زیادی دارد که باید مجزا به آن پرداخت ...
و اما ...
خیال می کنم عمده ترین مشکل شما به کار گیری و تاکید مداوم شما بر این واژه بوده است که از سویی باعث تغییر ذهنیت همسر شما نسبت به شما شده به حدی که شاید ساده ترین حرفها و رفتارهای شما را از این بعد تعبیر می کند و از این منظر شاید حتی برایش سخت باشد که پایبند تعهدات اولیه خود باشد ... و از سوی دیگر باعث ایجاد این باور در شما شده که اگر همسر شما به هردلیلی نتواند به خواسته اتان جامه ی عمل بپوشاند قصد نادیده گرفتن حقوق شما را دارد ....

می بینید که مهمتر از بهره مندی از حقوقی که برای خود متصورید ، توجه به خاستگاه حق و حقوقتان است ... به این معنی که عموما افراد موفق (چه مرد و چه زن) متوجه این هستند که کی ، کجا و چطور حقوق خود را مطرح و طلب کنند که به آن برسند ...

mohat عزیز:43:

به نظر من سعی کن از ابتدا و کمی منطقی تر همه چیز رو بررسی کنی . حتما می دونی که توجه به شرایط دیگران به معنی مطیع بودن نیست ...

موفق باشی.
:203:

سلام mohat
خوش آمدید
من نظرات مشورتی دوستانی که به شما پاسخ داده بودند مطالعه کردم.. فوق العاده بود.
و خیلی قشنگ ابعاد مسئله را توضیح داده بودند.

شما الان به 2 راهنمایی نیاز دارید.
یکم: اولی که کم اهمیت تر ولی عملیاتی تر هست، وضعیت فعلی شما هست. که چه کار کنید.
دوم: بینش و مهارت در زندگی که بسیار اساسی هست و برای دوام زندگی شما نیاز است و تصمیم گیری در بند یک هم به این بستگی دارد که شما چه تصمیمی در بند دوم داشته باشید.

توضیحاتی جهت بند 2 که می تواند در تصمیم گیری بند یک هم تاثیر بگذارد:
من فعلا به سهم این آقا در این مشکل کاری ندارم، چون اکنون با شما سخت می گویم ، به سهم شما می پردازم.
دیدگاه شما همانطور که اشاره کردید تحت تعالیم فیمنیستی قرار دارد( نه اینکه فیمنیست هستید)، و جالب اینست که ابتکار این تعالیم را مرد سالاران مدرن پی ریزی کردند و زن سالاران مدرن به عنوان مجری و گستراننده آن دامان زدند. و البته نتیجه کلی نصیب کارفرماها که همان مرد سالاران دنیای نوین هستند، می شود.
اگرچه چنین تعالیمی روی حقوق خانمها پافشاری می کند، اما برآیند اساسی آن سودی هست که نصیب آقایون می شود.
( اجازه بدهید من این بحث را که بسیار اساسی هست، و اتفاقا فهم آن به صورت اصولی گره مشکل بینشی شما را در زندگی حل می کند ، رها کنم. چرا که چیزی نیست که در چند خط بتوانم آن را روشن کنم، اتفاقا شاید مورد بازخواست و مجادله بسیاری در این تالار شود)

در نقطه مقابله این تعالیم مرد سالاری سنتی هست. که ریشه در فرهنگ نه فقط ما ( که در همه دنیا دارد.)

حالا اگر شما با فرض مفاهیم نظری و به ظاهر منطقی این تعالیم در زندگی وارد شوید، یعنی دیدگاهی غیر عملیاتی و ایده آل گرایانه را می خواهید به اجرا بگذارید.
یک مثال:
مگر منطقی نیست که :
افراد راستگو باشند.
افراد متعهد باشند
افراد با انصاف باشند
افراد منطقی و با استدلال باشند
افراد به دیگران احترام بگذارند.
افراد وفادار باشند
افراد مسئول باشند
افراد منعطف باشند
افراد دلسوز باشند
افراد دوراندیش باشند
افراد خطا نکنند.
.
.
.
.
پس حال اگر در دنیای واقعی به معنی کلمه چنین فردی را یافتید سلام مرا بهش برسون و بگو تو خیلی تکی، خدا کنه که خواب نباشم...

حالا متوجه می شوید که درست بودن و منطقی بودن افکارمان یک بحثی هست، و اینکه این جامه زیبای منطقی به تن فردی در زندگی واقعی اندازه باشه، بحث دیگری ...

اگر شما دنبال یک فرد مسئول، منعطف، منطقی و .....، به معنی واقع کلمه و صد در صد می گردید، در واقع دارید ریشه مشکلات خود را تحکیم می کنید.

التبه این خاص شما نیست.
فرض کنید از آنطرف یک زن بسیار سنتی مذهبی باشد و حقوق خود را صرفا یک جانبه از مذهب بیرون بکشد.
صبح که از خواب پا میشه به آقا می گوید
اسلام گفته من در خانه نیاز نیست کار کنم....
اگر کار کردم هزینه اش را باید بدهی...

اسلام گفته شوهر نمی تواند زنش را به شیر دادن همسرش مجبور کند، پس من این کار نمی کنم.

از آن طرف هم یک مرد به ظاهر مذهبی به همسرش بگوید:
تو اجازه نداری از خانه بیرون بروی و به مادرت سر بزنی ، چون اسلام اجازه خروج از منزل را به من داده ....


تمام این مشکلات اینست که ما رفتیم سراغ مسائل حقوقی ، منطقی و مرزهای قرمز....
اما چارچوب خوشبختی خانواده نه در لب این مرزها که کاملا درون این مرزها هست..

انرژی خانواده ها باید متوجه مسائل عاطفی خانواده شود....
اگر این آقا تمایل به آن دختر خانم پیدا کند.... شاید توجه به همین نیاز است....

مسائل مالی و حقوق و ... وقتی ریشه می گیرد که دو نفر با دید بدبینانه و معامله ای به زندگی نگاه می کنند.

اصلا چرا باید در زندگی همسر جدا از دل ما باشد که احساس کنیم افسار ما دست اوست....
چرا نباید بگوئیم:

ریسمانی بر گردنم افکنده دوست
می کشد هر جا که خاطر خواه اوست...

و بد بابت این ریسمان محبت آمیز کلی قند توی دلمون آب بشه...

حالا اگر دیدگاه اساسی زندگیت را انتخاب کردی و نمی خواهی تغییری در آن دهی، نمی خواهی بعضی وقتها از حقوقت بگذری، نمی خواهی ، بعضی وقتها بی مسئولیت شوهرت را صبورانه و مهربانه تحمل کنی، یا نمی توانی نسبت به خطاهای بزرگ شوهرت با گذشت رفتار کنی... و پیگیر حق و حقوق و ... هستی جواب بند یک طلاق هست. یعنی باید تو هم مانند او از این طرف بکشی .... تا وقتی که این مودت و ارتباط پاره گردد. ( نکته مهم اینست که نباید تصور کنی، بعدا با شخص دیگری با این طرز نگرش زندگی آرامی خواهی داشت، چرا که چنین دیدگاهی کلا آرامش بخش نخواهد بود، اما اگر زندگی مجردی را در دستور کار داری، می تواند تا حدودی اقناعت کنه)

اما اگر تصمیم گرفتی که تغییرات اساسی در نگرش و سبک زندگی خودت داشته باشی. نیاز به زمان زیادی هست. اما در کوتاه مدت باید از حقوقی اساسی خود صرفنظر کنی، و ارتباط مجددی با او پیدا کنی و سعی کنی از منطقت در جهت حل این مشکل کمک بگیری... پیشنهاد می شود به او پیشنهاد مشاوره حضوری با یک مشاور خانواده را بدهی...
و صحبتهای طاهره هم را در نظر بگیر.... مارک فیمنیست بودن را از خود بردار...
تریپ محبت
عشق
و سعه صدر در راه زندگی را مشق کن....

(سوء تفاهم نشود، من اصلا کارهای شوهرت را تائید نمی کنم، او هم به غایت دچار مشکل است، اما تو مراجع من هستی و من به تو مشاوره دادم و سهم شما را یاد آوری کردم)

یکی از شروط موفقیت در زندگی اینه که دو طرف منیت ها رو کنار بگذارند و به "ما" فکر کنند
من از حرفاتون اینطور حس می کنم که شما و نامزدتون هنوز باهم چنانکه باید یکی نشدید،شاید این به خاطر استقلالی باشه که تو این سن از نظر مالی و موقعیت اجتماعی بدست آوردید.و شاید اعتقادات فمینیستی شما به این مسئله دامن می زنه.از نظر من ازدواج شما آخر فروردین یه خرده زوده و باید هر دوتون وقت بیشتری بذارید تا حصارهای شخصیتی خودتون رو بشکنید،و دیگری رو در عواطف و دارایی های مادی و معنوی خود سهیم بدونید.
پیشنهاد می کنم اگه افکار فمینیستی دارید و می خواهید اینطور بمونید در مورد ازدواج کردن بیشتر فکر کنید. چون من خودم تو یه دوره زمانی اینجور اعتقادات رو داشتم و فکر می کنم جمع بین افکار افراطی فمینیسم با شرایط لازم برای پایداری ازدواج(گذشت و فداکاری و پایبندی به اصول برای حفظ بنیان خانواده ) و البته رسوماتی که گهگاه در جامعه مجبور به پذیرششون هستیم،امکان پذیر نیست.