داستانهايي از عظمت قران كريم

داستان اول : اثر قرآن بر زنى از اهالى يوگسلاوى
سيد قطب در تفسير خود مىنويسد: زمانى ما شش نفر مسلمان با يك كشتى مصرى اقيانوس اطلس را به سوى نيويورك مىپيموديم.مسافران كشتى 120 مرد و زن بود و جز ما كسى در ميان مسافران مسلمان نبود.در روز جمعه به اين فكر افتاديم كه نماز جمعه را در قلب اقيانوس و بر روى كشتى انجام دهيم و علاوه بر اقامه فريضه مذهبى يك حماسه اسلامى در مقابل يك مبشر مسيحى كه در داخل كشتى نيز دست از برنامه تبليغى خود بر نمىداشت بيافرينيم، بخصوص كه او حتى مايل بود ما را هم به مسيحيت دعوت كند.ناخداى كشتى كه يك نفر انگليسى بود موافقت كرد و به كاركنان كشتى نيز كه همه از مسلمانان آفريقا بودند اجازه داده شد كه با ما نماز بخوانند و آنها از اين موضوع بسيار خوشحال شدند.زيرا اين نخستين بارى بود كه نماز جمعه بر روى كشتى انجام مىگرفت.من به خواندن خطبه نماز جمعه پرداختم و جالب توجه اينكه مسافران غير مسلمان اطراف ما حلقه زده بودند و با دقت به انجام اين فريضه اسلامى نگاه مىكردند.پس از پايان نماز گروه زيادى از آنها نزد ما آمدند و اين موفقيت را به ما تبريك گفتند، ولى در ميان اين گروه خانمى بود كه بعدها فهميدم يك مسيحى يوگسلاوى است كه از جهنم «تيتو» و كمونيسم او، فرار كرده است.او فوقالعاده تحت تأثير نماز ما قرار گرفته بود به حدّى كه اشك از چشمانش سرازير بود و قادر به كنترل خويشتن نبود.به زبان انگليسى ساده و آميخته با تأثير شديد و خضوع و خشوع خاصّى سخن مىگفت...به او گفتيم كه ما با لغت عربى صحبت مىكرديم.ولى او گفت:هر چند يك كلمه از مطالب شما رانفهميدم امّا بوضوح ديدم كه اين كلمات آهنگ عجيبى داشت.امّا از اين مهمتر مطلبى كه نظر مرا فوقالعاده به خود جلب كرد اين بود كه در لابهلاى خطبه شما جملههايى وجود داشت كه از بقيه ممتاز بود.آنها داراى آهنگ فوقالعاده مؤثر و عميقى بودند.آنچنان كه لرزه براندام من مىانداخت.يقيناً اين جملهها مطالب ديگرى بودند.فكر مىكنم شمابه هنگامى كه اين جمله ها را ادا مى كرديد وجودتان از روحالقدس جان مىگرفت! من كمى فكر كردم و متوجه شدم اين جملهها همان آياتى از قرآن بود كه من در اثناى خطبه و در نماز آنها را مىخواندم.اين موضوع ما را تكان داد و متوجه اين نكته ساخت كه آهنگ مخصوص قرآن آنچنان مؤثر است كه حتى بانويى را كه يك كلمه از مفهوم آن را نمىفهمد تحت تأثير شديد خود قرار مىدهد.

داستان دوم : اعتراف قريش به قدرت بيان قرآن
عتبةبن ربيع از بزرگان قريش بود.روزى كه حمزه اسلام آورد سراسر محفل قريش را غم و اندوه فراگرفت و سران قريش بيم آن داشتند كه دامنه اسلام بيش از اين توسعه يابد.در آن ميان عتبه گفت: من به سوى محمد مىروم و مطالبى را پيشنهاد مىكنم، شايد او يكى از آنها را بپذيرد و دست از آيين جديد بردارد.سران جمعيت نظر وى را تصويب كردند.او برخاست و به سوى پيامبر كه در مسجد نشسته بود رفت و به او پيشنهاد كرد كه رياست مكّه را به او بدهند و ثروت هنگفتى در اختيار او بگذارند و از دعوت خود دست بردارد.آنگاه كه سخنان او پايان يافت پيامبر فرمود: آيا سخنان تو خاتمه يافت؟ گفت: آرى.پيامبر(صلى الله عليه وآله) فرمود اين آيات را گوش ده كه پاسخ تمام پرسشهاى تو در آنهاست،«بِسْمِاللهِالرَّح ْمنِالرَّحيمْ، حـم تَنْزيلٌ مِنَالرَّحْمنِالرَّحيمْ، كِتابٌ فُصِّلَتْ آياتُهُ قُرْآناً عَرَبِيّاً لِقَوْم يَعْلَمُونَ، بَشِيراً وَ نَذيراً فَأَعْرَضَ اَكْثَرُهُمْ فَهُمْ لا يَسْمَعُونَ.»«به نام خداى رحمان و رحيم، حاء ميم، اينكه از جانب خداى بخشنده و مهربان نازل گرديده كتابى است كه آيههاى آن براى گروهى كه دانا هستند توضيح داده شده است.قرآنى عربى براى مردمانى كه بدانند.بشارت و بيم دهنده است، امّا بيشتر آنها روى گردانيدهاند و گوش نمىدهند.»پيامبر(صلى الله عليه وآله) وقتى به آيه 37 رسيد سجده كرد.پس از سجده به عتبه رو كرد و فرمود: (اى ابا وليد! پيام خدا را شنيدى؟) عتبه كه هنگام تلاوت آيات بر دستهاى خود تكيه زده و سرا پا گوش شده بود بدون اينكه سخنى بگويد بلند شد و به طرف قريش رفت.برخى قريشيان گفتند: به خدا قسم، اين حالت و قيافه ابا وليد، همان حالتى نيست كه به سوى محمد رفت.عتبه با آن حالت خود در ميان مجلس قريش نشست.به او گفتند: ابا وليد چه ديدى؟ (كه چنين مبهوت و در فكر هستى) گفت: به خدا قسم، كلامى از محمد(صلى الله عليه وآله) شنيدم كه تاكنون از كسى نشنيده بودم،«وَاللهُ ماهُوَ الشَّعْرُ وَلا بالسِّحْرِ و لا بِالكهانةِ.»«به خدا سوگند، سخن او نه شعر است نه سحر و نه كهانت.»اى جمعيت قريش! صلاح مىبينم كه او را رها كنيد تا در ميان قبايل تبليغ كند.اگر پيروز گرديد و سلطنت به دست آورد از افتخارات شما محسوب مىشود و شما نيز از آن بهره مىبريد و اگر در ميان آنها مغلوب گرديد و ديگران او را كشتند، شما راحت شدهايد.قريش گفتند: اى ابا وليد، زبان و كلام پيامبر(صلى الله عليه وآله) تو را سحر كرده است.ابا وليد گفت: اين رأى من است، حال اختيار با خودتان است.