تزویر و دورویی

دلم میخواد داد بزنم .
دلم میخواد بتونم ساده وپاک باشم.
دلم میخواد با کسایی که دو رو و مکار هستند مثل خودشون باهاشون رفتار نکنم.
دلم میخواد وقتی با کسی صادق هستم و خالص با اونها حرف میزنم اونها هم ماجرا رو 180 درجه به نفع خودشون بر نگردونند واز ادم سو استفاده نکنند .
چرا هر کسی دنبال یه لحافی می گرده تا سر خودش بکشه.
چرا همش کنایه ،متلک ،مکر وحیله و زرنگی.
چرا ذات پاکی رو که خدا به ما داده باید به خاطر وجود چنین افرادی تغییر بدیم که اگه این
کار رو نکنیم چنان ضربه محکمی به ما میزنند که تا سالها نمی تونی جبرانش کنیم وقتی بر می گردی به گذشته نگاه می کنی می گی چقدر من ساده بودم وهزار ای کاش و اما و اگرهاو...
می بینی در طی چندسال که به خوابی فرو رفته بودی چطور تونستند ریشه های درخت زندگیتو قطع کنند .(به اصطلاح خودشون برای رضای خداما این.... را میگیم)راحت به زندگیت دخالت میکنند .
وای خدای من چه جور با تمام سادگیهام حالا که کم کم پی به حقایق می برم با این انسانها رفتار کنم .مثل خودشون با تزویر و دو رویی بهشون لبخند بزنم (که اگه نزنم بازم ازشون ضربه میخورم)
چه کار هایی که می کردم(پاک وصادق)اما انها چی تعبیر میکردن و من چی فکر میکردم حالا بعد از چند سال دارم به انها پی می برم .
چیزهاو حرفهایی که دربین انها گفته میشه که تو عمرم با چنین افکاری رو به رو نبودم
اما حیف که اینها رو دیر فهمیدم .
جرات اینکه حرفی بزنی ندارم چون بالاخره یه چیزی از لابه لای حرفها می کشند و همان را بر نوک انگشتشان می زارن و اونو می چرخانندو با زیرکی خاص باز تعبیری(طبق ذهن خودشون)میکنند و بر علیهت استفاده میکنند.
اما من چی اگه چیزی ازشون ببینم سکوت می کنم و توی دل میریزم اما حالا که فهمیدم که باید بگم نه سرکوب کنم .
اما من نمی تونم مثل اونها با زیرکی(یا حتی وجود یک انسان رو زیر پاهام له کنم تا به خواسته هام برسم) بگم .
خدایا کمکم کن تا این مهارتها رو کسب کنم اما برای رضای واقعی تو نه رضایی که استغفر الله منتش رو سر خدا بزارم.و ان طور که تو میپسندی باشم .
خدایا کمکم کن تا از پس حق خودم برایم.
خدایا هیچ وقت روح پاک رو که خودت در وجود بنده هات میزاری از بنده هات(ومن) نگیر.
خدای من دوستت دارم و می پرستمت.

سلام دوست عزیز:72:

غصه نخور،صاف و یکرنگ موندن تو این فضایی که دورویی و کلک و خیانت رو زرنگی میدونن و اونایی رو که مثل خودشون نیستن بی عرضه به حساب میارن ،سخته ولی خیلی باارزشه. همیشه اینطور بوده و خواهد بود.

امیدوارم همونطور که خودت دعا کردی بتونی این روح پاک رو حفظ کنی و خدای نکرده همرنگ جماعت نشی.

خدایا
اندیشه و احساس مرا در سطحی پایین میاورکه زرنگیهای حقیر و پستیهای نکبت بار و پلید شبه آدمهای اندک را متوجه شوم ؛چه دوست تر میدارم بزرگواری گول خور باشم تا کوچکواری گول زن. "دکتر شریعتی"

افسوس که نان پخته ،خامان دارند.......اسباب تمام ،ناتمامان دارند.......آنان که به بندگی نمی ارزیدند......امروز کنیزان و غلامان دارند.....

:72:از نیرنگ و خدعه بپرهیزید که از اخلاق مردم پست و زبون است."امام علی ع":72:

سلام .:72::43:

من فکر می کنم بخش عمده ای از دردها و رنجهای ما به نحوه ی ارتباط ما با سایرین برمیگرده ... ما غالبا به تفاوتهایی که با دیگران داریم بی دقت هستیم و تاوقتی که گیر اثرات منفی ناشی از بروز جلوه های رفتاری متفاوت نیفتادیم خیلی به این موضوع اهمیت نمی دیم ... :305:
یه تعدادی از ما ناخودآگاه فکر می کنیم همه همونطوری زندگی رو می بینن که خودمون می بینیم ... به همین خاطر گاهی که می بینیم کسی خلاف انتظارمون رفتار کرده جا می خوریم و ...
به نظر من یکی از ضروریات برای اینکه بتونیم انتظارات و توقعاتمون رو از دیگران به واقعیت نزدیک کنیم و البته زندگی رو شیرین تر ، اینه که بتونیم مرز خودمون رو با دیگران (برای خودمون) پررنگ کنیم . نه اینکه با دیگران بیگانه بشیم یا از اونا فاصله بگیریم . نه . بلکه به این معنا که به تفاوتهای خودمون و دیگران دقت بیشتری داشته باشیم و به اون احترام بزاریم ... کاری به رفتارهای درست و غلط ندارم بلکه می خوام بگم ما باید یاد بگیریم که با توجه به تفاوتهای موجود رفتاری رو در پیش بگیریم که کمترین رنجش و صدمه رو برای خودمون و دیگران در پی داشته باشه ... نه اینکه همیشه بگذریم و سکوت کنیم تا سایرین آزار نبینن یا اینکه همیشه خودمون رو حق به جانب بدونیم و واجد شرایط هر رفتاری حتی پرخاشگری . نه . بلکه اینکه بدونیم کی ، کجا و چه جوری عمل کنیم ؟ به این می گن "مهارتهای رفتاری " : اینکه مثلا کی ، کجا و چه جوری از افکار و احساساتمون حرف بزنیم ؟ چطوری انتقاد کنیم ؟ در مقابل انتقاد چه عکس العملی نشون بدیم ؟ کی قاطع باشیم ؟ چطوری قاطع باشیم ؟ چه جوری منطقی فکر کنیم ؟ چطوری احساساتمون (اعم از ترس ، غم ، خشم، مهربونی و ... )رو کنترل کنیم ؟ و ...

دنیا همیشه هم اونطوری که ما می بینیم نیست و این به خاطر تفاوت آدماست ... ما آدما به تناسب شرایط زندگی ، تربیتی ، رشدی ، تحصیلاتی و ... دارای دیدگاههای خاص و بعضا منحصر بفرد در زندگی هستیم که منجر به بروز اندیشه ها ،رفتارها ، گفتارها و عملکردهای مختلفی ازمون می شه که می تونه با دیگران فرق داشته باشه ... گاهی متاسفانه خودمون از این موضوع بی خبریم و بدون توجه به اون ، با رفتارهامون ، با قضاوتهامون ، با برداشتهای یک جانبه و تک بعدیمون موجبات آزار و اذیت خودمون و بقیه رو فراهم می کنیم .... اما وقتی متوجه تفاوت آدمها باشیم اونوقت می فهمیم که همه ی رفتارهایی که ما رو ناراحت می کنن از سر دورویی ، تزویر ، ریا ،عمد ، بدی و بد ذاتی نیستن بلکه به خاطر تفاوتیه که بین ما آدمها وجود داره ... تفاوت در درک ما از زندگی ، انسان ، خدا و ... وقتی نسبت به تفاوتها دقیق و حساس باشیم راحت تر می تونیم حقوق خودمون رو از دیگران تشخیص بدیم ....

temeh عزیزم ؛:46::16:
برای اینکه بتونیم به شرایط غلبه کنیم لازمه قوی باشیم و سخت در پی یاد گرفتن ... مهارتهای رفتاری همونطوری که از اسمشون پیداست مثل هر مهارت دیگه ای آموزش می خوان ، تمرین می خوان و صبر و مداومت ... و البته آسون هم که نیستن هیچ ، معمولا هم با رنج و درد آموخته می شن . اگه گفتی چرا ؟ چون باید پیله های تنگی به اسم باورها و عادات غلط رو پاره کنن و این واقعا رنج آوره :104:

موفق باشی .
:203::72:

سلام ترمه
دوستان صحبتهای قشنگی داشتند.
من احساس شما را می فهمم.
غالبا این احساسات و این رنجش ها هزینه خوب بودن و درست زندگی کردنه.
اگر بنا بود بدون هزینه و به سادگی همه مسیر آرامش و رشد را می یافتند، که وضع این دنیا به مانند بهشت بود.
اما می توان این احساسات آزارنده را کاهش داد و این هزینه های رنجش آور را کم کرد، البته این به معنای بی رنجی و بی دردی نخواهد بود.
در کنار صحبت های قشنگ طاهره مبتنی بر آموختن مهارتهای رفتاری، نیاز است که ما نسبت به بینش و نگرشهای بینادین خود نیز توجه کافی کنیم. من برای جلوگیری از اطاله کلام، رابطه نگرش و مهارتهای ارتباطی را قبلا در مقالات خانواده قرار داده ام.( لطفا اینجا را کلیک فرمائید و مطالعه فرمائید )

termeh
نخست نیاز است که 2 بحث را از هم تفکیک کنیم.
1 - اعتقاد به یک روش و درستی آن از درون ذهن و روان خود و به کار گیری آن بر اساس یقین قلبی خودمون.
2 - استفاده از یک روش، صرفا برای نتایج آن بدون اینکه ماهیت آن برای ما درونی شده باشه.

در روشی که شما در مورد اطرافیان خود پیش گرفته اید، اگر روی اعتقاد بند یک متمرکز هستید، پس کار و مسیر درستی که باور دارید ادامه می دهید، و این مسیر ممکن است با موانع و یا قدرناشناسی ها و ... روبرو باشد. در این صورت به خاطر خود انگیختگی های شما و عدم توقع از آنها و استقلال شما، وضعیت برایتان قابل تحمل است. ( چنین الگوهایی در دین ما فراوان است)
اما اگر روی بند 2 متمرکز هستید، اینجا یک ضعف در وجود شماست و باز ربطی به دیگران ندارد.
یعنی عدم قاطعیت از ترس اینکه مبادا امکانات یا شرایطی را از دست بدهیم.
در واقع در بند 2 ما یک رنجهایی را به زعم خود می کشیم تا نتایج پربارتری را درو کنیم.
حالا اگر بررسی کردیم و دیدیم رنجهای زیادی را به خاطر عدم قاطعیت و اعتماد به نفس تحمل کردیم و هیچ منفعتی نیز به دست نیاوردیم و از همه بدتر به این کارهایی که نیز می کنیم ایمان نداریم، پس ضرورت دارد روی اعتماد به نفس خود سرمایه گذاری کنیم.

اما یک قانون کلی در اینجا وجود دارد.
معمولا انتظارات و توقعات ایده آل ما نسبت به محیط در عالم واقع تحقق نمی یابد.
فرض کنید ما در این تالار فعالیت می کنیم و انتظار داشته باشیم دیگران همه از ما تشکر کنند و یا لااقل ما را متهم به ....، نکنند.
این انتظار ایده آل و قشنگ است و «بایدی» هست که ذهن تصدیق می کند، اما در محیط واقعی می بینیم که اینطور نیست. خیلی ها ممکن است خودتون ، اهدافتون ، شخصیتتون و ... را زیر سئوال ببرند، یا حتی اهانت کنند.
واکنش به هر کدام از اینها بسته به اهداف ما در مسیری که انتخاب کرده ایم متفاوت است.
یعنی ما باید روش صحیحی که اعتقاد داریم به کار گیریم، لیکن این را هم که بدانیم در دنیایی زندگی می کنیم که شاید صفات نکوهیده در آن بیشتر باشد. این به ما بستگی دارد، که اهداف ، روشها و شخصیتمون را در قبال آنها چگونه پرورش داده ایم و چگونه با آنها تعامل ایجاد می کنیم.

اول باید گنجایش ها و ظرفیت های خود را بسنجیم....
اگر خیلی قوی هستیم... ممکن است خیلی این مشکلات را حتی نبینیم یا از دیدن آنها خنده امان بگیرد ، یا لااقل بی تفاوت باشیم، بدون اینکه احساس آسیب کنیم.

اما اگر هنوز چنین مرحله را تجربه نکرده ایم. بهتر است در پی کسب اعتماد به نفس و آموختن روش های مقابله ای باشیم.