نمایش نسخه قابل چاپ
با سلام به دوستای عزیزم
"در یک از تاپیکها خوندم که یکی از دوستان اعتقاد داشت با ازدواج عشق کم کم از بین میره"
میخوام دوستانی که تجربه کافی دارن با نظرات و دلایل قشنگشون به این دوستانمون بگن که دارن اشتباه میکنن چون راهی را که در فهم عشق انتخاب کردن غلط بوده.
من ازدواج بدون عشق اصلا قبول ندارم ولی عقل و منطقهم در کنار عشق باید باشه منتها در طول زندگی باید نهال عشق آبیاری بشه در غیر این صورت خشک خواهد شد.
نظرات شما دوستان چیه؟
کسی تجربه ای داره در اختیارمون بزاره تا بقیه هم استفاده کنن
احتمالا كسي كه اين اعتقاد رو داره در واقع داره دوران زندگي مشترك رو با نامزدي و دوستي مقايسه ميكنه ....
به نظر من فرق دوران نامزدي با ازدواج در از بين رفتن عشق و علاقه نيست بلكه رمانتيك بازي هاي طرفين كمتر ميشه و ابراز علاقه هاشون به هم رنگ و بوي منطق ميگيره....شايد به همين دليل باشه كه بعضي ها فكر ميكنن با ازدواج عشقشون كمتر شده يا از بين رفته...
مثلا در دوران دوستي يا نامزدي هديه هاي بي مناسبت هر چند كوچك و ارزان فرد رو خيلي خوشحال ميكنه اما بعد از ازدواج اين هداياي مختص مناسبتهاي خاصي ميشه و البته از نظر قيمت هم بالاتر ميره...
به زبون خودموني اگه بخوام بگم اين ميشه كه توي دوران دوستي و نامزدي جفنگ بازي ها و بچه بازي ها بدور از هر مسئوليت و استرسي خيلي زيبا خودشو نشون ميده اما وقتي رفتيم زير يه سقف استرس هاي يه زندگي مستقل و به اصطلاح عاقل تر شدن باعث ميشه با حسرت به دوران گذشته نگاه كنيم...
نميدونم تونستم منظورم رو درست منتقل كنم يا نه!!
ريزه کاري هاي نخستين روزهاي زندگي مشترک >>>>
http://www.hamdardi.net/thread-10965.html
فضای رومانتیک بعد از ازدواج را همچنان حفظ کنیم>>>>
http://www.hamdardi.net/thread-10329.html
تفاوت زندگی مشترک با دوستی های عاشقانه!>>>
http://www.hamdardi.net/thread-11228.html
چطور عشق خود را هدایت کنید که در طول زندگی فراموش نشود>>>>
http://www.hamdardi.net/thread-8954.html
gh.sana عزیز
ممنونم از پاسخت
ولی به نظر تو زوجهای جوان چرا نمی تونن همون جفنگ بازیها و بچه بازیها رو پس از ازدواج هم داشته باشن؟چرا استرس؟
آیا به نظر تو لازم نیست بعد از ازدواج چون استرس بالاتر میره بچه بازیها و ابراز علاقه ها بیشتر بشه؟من کاملا با اون چیزی که گفتی موافق نیستم چون خودم اعتقاد دارم بعد از ازدواج هدایا،علاقه ها و شیطنتها و .... باید بیشتر بشه.نه اینکه فقط رو مسائل مادی و قسط و ... تمرکز کنیم اینجوری تا چشم باز می کنیم می بینیم فرسنگها با همسرمون فاصله داریم.آبیاری کردن نهال عشق یعنی چی واقعا؟اصلا چطوری باید آبیاری بشه؟
دوستان نظری ندارن؟خودتون توی بحثمون شرکت بدین دیگه !! تنبلی نکنید
نه عزيزم ابدا من موافق اين نظريه نبودم و نيستم فقط به عنوان يه واقعيت كه معمولا در زندگي هاي مشترك اتفاق ميفته مطرحش كردم....
بعله حق با شماس بعد از زندگي مشترك بايد جفنگ بازي ها ادامه پيدا كنه...اما نميدونم جشن ازدواج چه جادويي داره كه به محض تموم شدنش دختر و پسر مجنون رنگ و بوي يه خانم و اقاي سنگين و (گاهي جدي و عبوس) به خودشون ميگيرن...
شايد توقعات اطرافيان باعث ميشه كه مثلا ميگن دخترم شما ديگه خانم خونه اي اين اداها چيه در مياري؟:311:
من جز اون دسته هستم كه در حد توانم در مقابل اين اتفاق مقاومت ميكنم ...دوست دارم در اين مورد هميشه بچه بمونم حتي اگه اطرافيان هم رفتارم رو زشت بدونن چون ديدم و ميبينم كه بزرگ بودن زياد هم خوب نيست:227:
مقالاتي رو كه لينك كردم براي همين بود كه اگه كسي ميخواد به اين روز دچار نشه بدونه بايد چي كار كنه...
ببين يه مثال در مورد خودم ميزنم از مواردي كه ناخواسته نتونستم مقابلش واستم ....
من و همسرم در دوران دوستي با هر زحمتي بود هفته اي يكبار همديگرو ميديديم(در يك شهر نبوديم)
من صبح ها به جاي دانشگاه((:163:)) با قطار ميرفتم تهران از حدود ساعت 11 با هم بوديم تا مثلا 4 بعد از ظهر بعدش دوباره با قطار برميگشتم و ميومدم خونه....(مثلا سر كلاس بودم:311:)
اما الان نميدونم چرا ديگه چرا به نظرم نمي ارزه براي 5 ساعت اين همه راه بكوبم برم ببينمش....:303:
حالا طوري شده كه به خاطر كلاس ها و مشغله هردومون گاهي چند هفته همديگرو نميبينيم...
متاسفانه من نتونستم اين مورد رو حل كنم و شكست خوردم:302:
خوب کسل کنندست دیگه.
من ازدواج نکردم، اما وقتی فکرش رو می کنم که هر روووووززززززز خدا باید قیافه یک آدم رو ببینم، اونم برای 40 ساااااااال. بابا وحشتناکه دیگه.
خسته کنندست. تکراریه.
البته می دونم الان همتون بهم می گید بی احساس :311:
و البته من همیشه یک سوال تو ذهنم بوده، اونم اینکه: "چه دلیلی داره یک آدم بتونه تمام نیازهای آدم رو به صورت کامل، ارضا کنه؟"
به نظر من واقعیت اینه که این انتظار بی جاست.
و دلیل دیگه هم (البته از دید من) اینه که ماها، نیازهای اساسی خودمون رو درست نمی شناسیم و حد و مرز اختیارات شخصی رو، برای بعد از ازدواج، قبل از ازدواج تعیین نمی کنیم.
مثلا من، نیاز دارم روزی 3 ساعت، تنهای تنها باشم تا با خودم خلوت کنم و کمی به اتفاقات روز و عکس العمل هام فکر کنم و در سکوت تنهایی، ذهنم رو آروم و مرتب و آماده کنم. این واقعا نیاز منه و اگر برآورده نشه، به شدت عصبی می شم و اخلاقم بد می شه.
پس این نیاز رو باید قبل از ازدواج بگم و حوزه اختیارات شخصیم رو ، و نیازهای شخصیم رو مشخص کنم.
سلام
شادزی عزیز سوال خوبی کردید .
با ازدواج عشق از بین میره ؟ نه البته که نه
اون عشق و علاقه ای که مد نظر اکثریت هست یعنی ابراز عواطف ، خریدن هدیه ، کلمه ها و جمله هایی سرشار از عشق و ... که بیشتر در دوران نامزدی دیده میشه . ممکنه بعد از ازدواج کمرنگ تر بشه .
اما چرا؟؟؟
این امر کاملا طبیعیه چرا که در دوران نامزدی (اول رابطه) دو طرف محدودیت های خاصی دارند و لحظات کمتری رو درکنار هم هستند بنابراین بی قراری های خاص این دوران سبب میشه که ابراز علاقه ها شدید تر و بیشتر به صورت کلامی و یا گرفتن هدایا و .... باشه . که اگر در همین امر هم تعادل حفظ بشه این باور که طرف مقابل عشقش بعد از ازدواج کمتر شده پیش نمیاد .
در ضمن وقتی دو طرف به شدت ابراز علاقه هایی که مد نظر هست رو داشته باشند ، مدتی که بگذرد ، کمی احساس تهی بودن خواهند کرد ، چرا که احساس می کنند چیز جدیدی ندارند که علاقه شان را نشان دهد . مثلا وقتی دوران نامزدی 2 سال طول بکشد ، قطعا شدت عواطف ابتدای نامزدی با اواخر آن متفاوت خواهد بود . بنابراین تعادل سبب شادابی بیشتر یک رابطه خواهد شد .
اما بعد از ازدواج چه اتفاقی خواهد افتاد ؟
مسلما بعد از ازدواج عشق از بین نمی رود ، اما باید قبول کرد که دیگر از آن بی قراری های دوران نامزدی خبری نیست و دو نفر در کنار هم هستند بنابراین از شدت ابراز زبانی عواطف کاسته می شود . اما عشق ؟ عشق پابرجاست اگر شما درست و عاقلانه انتخاب کرده باشید و از آن رضایت داشته باشید .
عشق بعد از ازدواج از بین نمیرود بلکه تغییر حالت میدهد چرا که دامنه آن گسترده تر می شود . و دو نفر شیوهای دیگری برای ابراز عشق در پیش می گیرند .
مثال: زنی که خانه را تمیز می کند تا وقتی همسرش بازگشت خوشحال شود و بتواند فارغ از کار لحظاتی با او باشد . مردی که به سر کار میرود اما بی تاب است که به خانه بازگردد و سعی می کند دست پر به خانه بیاید که نشان دهنده توجه او به زندگیش باشد . مردی که سعی می کند در کارهای منزل کمک کند و همچنین کارهای فنی خانه را در دست می گیرد . زنی که غذای مورد طبع همسرش را آماده می کند و پذیرش مسئولیت های دیگر و.........
تمام اینها خود نشان دهنده عشق و علاقه طرفین به یکدیگر است که زمینه بروز آن در دوران نامزدی نبوده ، بنابراین محدود شده به کلام و هدیه و گل و....
اما اینکه رفتارهای دوران نامزدی را در زندگی حفظ کرد ( به قدر تعادل ) یک مهارت است و امکان پذیر .
که در این راستا در همین تالار مقالات زیادی وجود دارد.
موفق باشید . :72:
خانم همسایه ما، در سن 45 سالگی همسرشون فوت کردند. یکسال بعد سبک زندگی ایشون کاملا تغییر کرد. تمام خانم های محل نظرشون این بود: "زندگیش تو دستش اومد از وقتی همسرش فوت کرد و الان داره همون طوری زندگی می کنه که لذتش رو می بره"
لطفا نگاه مقدس رو از ازدواج بردارید. چیزی که من می بینم اینه که یعد از 20 سال زندگی مشترک ، زن و مرد با هم اصطکاک پیدا می کنند.
من این اتفاق رو توی عاشقانه ترین زندگی ها هم دیدم.
دقیقا بعد از مدتی، رابطه زن و مرد با هم ،بیشتر از طریق بچه هاشونه. منظورم اینه که رابطه مستقیم "زن و مرد" در اوایل ازدواج، تبدیل می شه به رابطه غیرمستقیم "زن-فرزند-مرد".
یا اصلا تا حالا فکر کردید چرا بعد از چند سال زندگی مشترک، زن و مرد ایرانی خواهان "بچه" (نفر سوم در رابطه) می شوند و در زندگی های سبک اروپایی خواهان "دوست مشترک"
فکر کردید اگر از زنی که ازدواج کرده و بیش از 3 سال از زندگی مشترکش میگذره، ازش بپرسن که" آیا حاضری اگر قرار باشه دوباره ازدواج کنی، با همین همسرت ازدواج کنی؟" چه جوابی می ده؟
آمارها نشون دهنده حرف هایی تکان دهندست و همه ی ابنها نشون می ده ازدواج اونی نیست که تو فکر می پرورونیم.
من یک دخترم، و می دونید که یک دختر از کودکی در مجلس های زنانه چه چیزهایی می شنوه. به عنوان یک دختر می گم:
یک دختر قبل از ازدواج می گه : کاش زودتر یه پسر خوب بیاد خواستگاریم.
وقتی ازدواج کرد، تا دو سال تو آسمونا سیر می کنه و می گه : وااااای، ازدواج فوق العاده عالیه
بعد از 2 سال می گه : همسر من این عیب ها رو داره. از شوما ها هم همین طوره؟
چند سال بعد: به خدا دیگه اعصابم نمی کشه. از دستش خسته شدم. دیگه تحملش رو ندارم.
دیگه پای درد و دل پیر زن ها هم که حتما نشستید. (البته اونایی که همسرشون زندن. چون می دونید که، اصولا مرده ها عزیز می شن)
من سوالم اینه از شماها. چرا چشمتون رو به روی این اتفاقات بستید؟ این اتفاقات تا جایی که من دیدم توی همه ی خونه ها هست.
چرا منکر این واقعیات می شید؟
ریحانه عزیز
مثالی که شما زدید ، من کاملا عکسش رو هم دیدم زنی در همسایگی ما هست که همسرش 2 سال پیش فوت کرد . با اینکه تمام بچه هاش سعی می کنند تنهاش نگذارند و هر کاری لازمه انجام میدن تا روحیه خوبی داشته باشه اما این زن روز به روز شکسته تر شده و برای خود من خیلی جالبه که بعد از گذشت 2 سال هنوز هم یک هفته در میان 5شنبه ها غذا درست می کنه و برای همسرش خیرات میده .
ببینید من زن و شوهر هایی رو دیدم که با هم مشکل دارند اما تحمل دوری همدیگر رو هم ندارند .
ببینید اینکه در بسیاری از زندگی ها مشکل به وجود میاد (یا به قول شما یک زن زندگیش تو دستش نیست) دلیل اون این نیست که ازدواج کرده بلکه بی مهارتی هایی هست که دو طرف دارند و باعث میشه که تحمل زندگی که خودشون ساختن رو نداشته باشن .
چند درصد دخترهای جامعه ما از روحیات جنس مخالفشون شناخت کامل دارند ؟ و دست به انتخاب ازدواج میزنند ؟
و همینطور پسرهای جامعه ما ؟
به طور کل چند درصد جونهای جامعه ما که ازدواج می کنند آمادگی کامل برای ورود به زندگی مشترک رو دارند ؟؟
حالا بعد از انتخاب و ازدواج هم چند درصد دنبال بالا بردن کیفیت زندگی و کسب آگاهی ها و مهارت های لازم هستند ؟ و چند درصد با وجود اطلاعات کافی اونها رو به کار می گیرند ؟
آیا این آمارها رو هم دارید ؟
بنابراین مشکل از ازدواج نیست . مشکل عدم اطلاعات و شناخت کافی و همینطور عدم مهارت های لازم است .
اگه محبت رو با عشق جایگزین کنیم ، من معتقدم نه تنها محبت از بین نمی ره که بطور نسبی افزایش هم پیدا می کنه. من تجربه خودم رو میگم ،
اما هستند خانواده هائی که اوائل زندگیشون خیلی عاشقانه بوده اما با گذشت زمان شدت علاقه شون بهم کم شده. بهرحال فقط می خوام بگم که این یه اصل کلی نیست ،(حداقل یه مثال نقض داره)
زندگی مثل یه نهال کوچیک می مونه ، با مراقبت های پیوسته و صحیح به یه درخت تنومند تبدیل میشه ، طبیعیه که سالهای اول زندگی به مراقبت بیشتر نیاز داشته باشه.:72:
از همه دوستان عزیزم ممنونم
نظرات سازنده ای دارید ولی ای کاش جوانهای ما قبل از اینکه زندگیشون رو شروع کنن به جای توجه بیش از حد به نوع مجلس عروسی و ،جهاز و مسائل فرعی دیگه بیشتر مطالعه و هزینه می کردن تا مهارتها و اطلاعاتشون بالا بره.
ما زنان ایرانی عادت داریم اینقدری که تو فکر این هستیم که از لحاظ دکوراسیون و جواهرات از بقیه عقب نیوفتیم اصلا به فکر یک برنامه جالب غافلگیرانه مثلا یک شب رومانتیک با شوهر یا نامه ای عاشقانه و یا هر کار دیگه که بعد از چن سال زندگی به شوهر بیچاره بفهمونیم هنوز هم دوسش داریم.دوستان مقصر خودمون هستیم نه ازدواج و نه مسائل دیگه فقط خودمون.دیشب با دختر عمم که 7 سال ازدواج کرده پرسیدم آیا روابط جنسیت با شوهرت مثل روزها ی ااول پر شور و جذاب ؟در جوا ب گفت؟ نه بابا اون مال روزهای اول بود دیگه تموم شد کی حوصله داره!!!!
خیلی تاسف خوردم که چرا باید اینجوری باشه؟چرا ما زنان ایرانی فقط برای روزهای اول باید جذاب باشیم با این شرایط من کاملا به بعضی از مردان که دوزنه میشن حق میدم قابل توجه خانمهایی که در این تالار شوهرشون شلوارش دو تا شده برن ببینن عیب کارشون کجا بوده مطمئنا یه جای کارشون می لنگه.