دخالت - بی تفاوتی - اعتدال ؟

با سلام:72:

احترام به حریم دیگران مساله ای هست که این روزها توسط خیلی هامون نادیده گرفته میشه و چیزی که خیلی توجه من رو به خوش جلب میکنه اینه که افراد با اهدافی همچون دلسوزی و امر خیر و مشاوره و جلوگیری از بدبختی یه نفر و... به خودشون اجازه میدن که تو حریم خصوصی افراد سرک بکشند و مشاوره بدهند .

از طرفی افرادی هم که سرشون به کار خودشون هست و تا زمانیکه کسی مستقیما بهشون مراجعه نکرده جهت درخواست راهنمایی نظری نمیدن متهم میشن به خودخواهی و بی تفاوتی و ...

سوال من اینه که حد اعتدال کجاست ؟
مسئولیت اجتماعی و اخلاقی من تا کجا اجازه پیشروی در حریم دیگران رو میدهد و از کجا به بعد خط قرمز داریم ؟
وآیا این خط قرمزها در افراد و فرهنگ ها و جوامع مختلف متغیر است ؟

منتظر نظراتتون هستم:72:

صبا جان دست گل و نازنین تو درد نکنه که واقعا به چه موضوع عالی اشاره کردی .:72:

من از تالار می گویم که یک اجتماع کوچک و مجازی است .


و اما

تا جایی که من اطلاع دارم ....


یادمان نرود که به غیر از آقای سنگ تراشان و نقاب بقیه ما قادر به مشاوره ی تخصصی دادن نیستیم (خواهشا این نکته را همیشه به یاد داشته باشیم و خیلی بزرگ بر سردر همدردی بنویسید )

هر چند که اطلاعات خوبی هم داشته باشیم باز امر مشاوره ی علمی مثل هر فن و حرفه ی دیگری مهارت خاص خود را دارد که به اصطلاح می شود فوت آخر کوزه گری .

و باز بنا به تجربه ، شاهد بوده ایم که به کرات در این تالار و حتی در دنیای حقیقی به اشتباه دیگران را راهنمایی کرده ایم و نه تنها گره ای از گره های مخاطب و مراجع باز نکرده ایم بلکه ایجاد گره ی کور هم کرده ایم در جایی که نمی دانیم سکوت کردن عین عقل و بلوغ است .


وضعیت مراجع را در نظر بگیریم .

ما قادر نیستیم با توجه به عدم آگاهی بر تکنیک های مشاوره ای بازی مراجعین را در یابیم گاهی افرادی که به این تالار مراجعه می کنند بسیار بیمار و پیچیده و در شرایط بحرانی به سر می برند که یک اشتباه کوچک می تواند وضعیتهای حاد و وحشتناکی را برای آنها رقم بزند .

پس اگر من به عنوان آنی راهنمایی می کنم تنها یک کاربر ساده هستم که سواد و مهارت لازم و مرتبط برای این کار را ندارم اما بر حسب تجربه می توانم تنها نظر خود را بدهم و همدلی کرده باشم اما قاطعیت و سماجت برای اعمال نظر خود نباید داشته باشم و .....



حال در این میان اگر کسی بی سوادی و بی مهارتی و بی تجربگی مرا در امر مشاوره باور نکرده و از من توقع یاری دارد در حالی که من واقعا حرفی برای گفتن ندارم و به من برچسب خودخواهی و بی تفاوتی و.... می زند مسئله خودش است با این برچسب ها .

به نظر من که ایجاد این برچسب ها و توقع داشتن کاملا بی جا است اما به هر ترتیب در صورت چنین برچسب زدنهایی و توقع داشتنهایی توسط مثلا "آنی" اینها مشگل خود من است نه مشگل دوستانی که به نوعی سکوت اختیار کرده اند و دوست ندارند که خواسته یا ناخواسته وارد بحثی شوند که حرفی برای گفتن و یا تمایلی به هم کلامی و ....ندارند


و اما

به نظرم آن چیزی که از همه مخرب تر است این که ما انسانهای قانونمندی نباشیم که متاسفانه گاها با موارد تخلف از قانون اولیه عضویت در تالار ثابت می کنیم که قانونمند نیستیم و تعدادی از ما از امکانات تالار درست استفاده نمی کنیم . به واقع پیام خصوصی و ایمیل برای چیست ؟! برای کنکاش در زندگی خصوصی و استناد به حرفهای خاله زنکی و پستو خانه ای در مورد افراد غایب که صحت آن هم معلوم و مشخص نیست ؟!!!و یا رد و بدل کردن شماره ی تلفن و ای دی و .....

به نظر من اینها نمونه ای از خط قرمزهای تالار همدردی نماد یک اجتماع کوچک است .


و اما سوال تو در رابطه با

آیا این خط قرمزها در افراد و فرهنگ ها و جوامع مختلف متغیر است ؟


به نظر من بله .
در جامعه - فرهنگ - فردی که آلودگی و فرهنگ غیبت و دخالت کردن و فضولی که محترمانه اش می شود کنجکاوی کردن ( که البته فضولی و کنجکاوی زمین تا آسمان با هم فرق دارد )و.... وجوددارد مردم حریم گل و گشادی برای خود قائل هستند و در نتیجه خط قرمزها هم در این جامعه به نارنجی و گاها زرد و....می زند !!!

آنی عزیز:72: یه دنیا ممنونم که توجه کردید و جواب دادید

تالار همدردی هم مشتی ست نمونه خروار

توی این تالار موضوع روانشناسی است و هر کسی به سهم خودش مطالعه ای در روانشناسی داره .

اینکه بعضی ها دنیای حقیقی و مجازی رو با هم قاطی میکنند و از تالار توقع معجزه دارند هم بماند.

اگه لطف کنید و به قول خودتون سر دوربین رو از دنیای مجازی به سمت دنیای حقیقی بچرخونید مساله رو اونجا واسم بازش کنید ممنون میشم :72:

مثلا گاها بزرگترها مشاوره دادن رو از جمله وظایف خودشون میدونند. یا مثلا عمه و خاله به صرف محبت و دوست داشتن تمایل دارند که تو اکثر مسائل خواهرزاده و برادرزاده سهیم و شریک و نظر دهنده باشند.

توی محیط های این چنینی خط قرمزها و حدود مشاوره و راهنمایی رو مشخص کنید.

صبا جان

به نظر من ، تو به یک مسئله و تجربه ی خاص اشاره می کنی .بهتر نیست مسئله خودت را به شکل روشن باز کنی تا بتوانیم بر بحث تسلط بیشتری داشته باشیم .


من نظریه شخصی خود را که بر مبنای نوع تربیت و جایگاه افراد در سیستم خانواده خودم هست را می توانم برای تو بگویم ولی این تعاریف مال من و خانواده ی من است .

برای تو و خانواده ات و سیستمی که از آن پیروی می کنی شاید کاربرد نداشته باشد .

قبلا گفته بودم من پدر بزرگی داشتم که روحشان شاد همیشه می گفتند : حرف را بشنو ،چشم را بگو ،کار خودت را بکن .

این شعار به درد من می خورد که از پایه و ریشه با یک تز و نظریه و عملکرد بزرگ شده ام و آمادگی های لازم برای این شعار از قبل در من ایجاد شده بود شاید برای یک خانواده مثلا به روش قبیله ای و قومی ابدا این شعار نه تنها معنی سازنده نداشته باشد بلکه دردسر ساز هم بشود چرا که پیش نیازهای لازم برای درک این شعار وجود ندارد .

پس خواهش می کنم مسئله ات را کامل و باز کن .

آنی جان:72: مرسی که توجه میکنید

خوشبختانه من مشکل خاصی ندارم . حریم های شخصی خودم هم به اندازه کافی خط قرمز داره و مدیریت این خط قرمزها نیز تا حالا که به نظر خودم با موفقیت همراه بوده .به کسی اجازه دخالت نمیدم ولی از اون طرف خیلی ها رو طرف مشورتم قرار میدم .

در خیلی موارد هم چشم رو میگم کار خودم رو هم میکنم و اگر لازم باشه به طرفم می فهمونم که زیاده روی کرده .

به شخصه هم تمایل ندارم خودم رو قاطی مسائل بقیه کنم و واسه خودم دردسر درست کنم .

در واقع مساله من اینه که تا چه حد خودم رو درگیر نکنم درسته ؟

این که من میدونم خواهرم و دوستم و همکارم و ... (نه به گفته خودش بلکه بر اساس شواهد) مشکلی داره و من احتمالا میتونم کمکش کنم ولی اون نه تنها از من درخواستی نکرده بلکه مشکلش رو هم کتمان میکنه ، در چنین شرایطی وظیفه من چیه ؟ پیش قدم شدن من به معنی دخالت یا توهین به شخصیت و مدیریت فرد نیست ؟

یا عمه و خاله من (طفلک عمه و خاله من به زور باید ازشون حرف بکشی) بدون اینکه من مساله ام رو واسشون بگم (از طریق کلاغ ها ) سعی در راهنمایی کردن دارند ، این رو باید بگذاریم به حساب چی دلسوزی یا دخالت ؟

صبا کار تو درست است و فرکانس هایت کاملا درست است لطفا به آن دست نزن :46:.:72:

دقیقا وقتی که کسی از ما کمک نخواسته و سعی بر کتمان کاری هم دارد که حتما دلیلی بر کتمان کاری اش دارد و این فرد بالغ هم هست و سنی بالای 18 سال دارد فضولی ( از نوع و جایگاه کودک ) کنجکاوی ( والدی و از جایگاه والد ) دخالت محسوب می شود .

و زمانی هم که خاله ها و عمه ها ا ز طریق کلاغ ها پیام رسانی می کنند به احترام آنها و کلاغ ها :311:صحبتهای آنها را به حساب محبت آنها می گذاریم و باز به شیوه ی تو عمل می کنیم .:104:

چیزی که هست متاسفانه بعضی از مردم معنی حریم شخصی و اندازه های آن را نمی دانند و بی دلیل وبی جهت با همدیگر خاله می شوند که نتایج این خاله شدن ها هم این است که در مسائل هم دخالت می کنند و بعد از مدتی هم کار به کدورت و اختلاف می کشد .

من که با این سن و سال امروز فهمیده ام در اکثریت مواقع مردم زمانی به حریم شخصی همدیگر وارد می شوند که سازماندهی زمانیشان وقت گذرانی باشد و از سر وقت گذرانی و سرگرمی یکی را وسط می گذارند و دور او و مسائلش طواف می کنند و در بیشتر مواقع هم اسمش به شکل عامیانه می شود غیبت کردن حال بعضی مودبانه اش می کنند و در ضمن باز به نظر من این کارها ضمن وقت گیر بودن بر اساس همان سازماندهی زمانی بازی است . که بعضی از انسانها به شدت نیازمند بازی و سرگرمی هستند .

آنی عزیزم :72:یه دنیا ممنون .:43:

دوستان اگه شما پاسخ دیگه ای واسه این سوالات دارید خوشحال میشم جواب شما رو هم بشنوم و از تجربیاتتون استفاده کنم .:72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط صبا_2009

در واقع مساله من اینه که تا چه حد خودم رو درگیر نکنم درسته ؟

این که من میدونم خواهرم و دوستم و همکارم و ... (نه به گفته خودش بلکه بر اساس شواهد) مشکلی داره و من احتمالا میتونم کمکش کنم ولی اون نه تنها از من درخواستی نکرده بلکه مشکلش رو هم کتمان میکنه ، در چنین شرایطی وظیفه من چیه ؟ پیش قدم شدن من به معنی دخالت یا توهین به شخصیت و مدیریت فرد نیست ؟

یا عمه و خاله من (طفلک عمه و خاله من به زور باید ازشون حرف بکشی) بدون اینکه من مساله ام رو واسشون بگم (از طریق کلاغ ها ) سعی در راهنمایی کردن دارند ، این رو باید بگذاریم به حساب چی دلسوزی یا دخالت ؟

---

راستی صبا جان

یک مورد به ذهنم رسید که بد نیست آن را هم برایت بگویم .

بعضی از انسانها کمک گرفتن از دیگران را نشانه ی ضعف خود می دانند که در اکثریت مواقع این افراد از روحیه ی قوی باش و کامل باش برخوردار هستند . این افراد در اصل مهارت ارتباطی کمک گرفتن را بلد نیستند .

در گذشته ای دور من هم اینگونه بودم و این مرحله را به نوعی تجربه کرده ام و برای خودم تابوهایی می ساختم از آلودگی .

مثلا اگر به فلانی بگویم مشکل دارم او در مورد من چه فکری می کند !!!
آبرویم می رود !!!!!
چه فایده که مشکلم را به دیگران بگویم اگر به دوست بگویم دوست را آزرده ام و اگر به دشمن بگویم او را شاد کرده ام !!!و...

خلاصه اینکه با این حرفها از طرح مشکل و کمک گرفتن اجتناب می کردم .

اما به هر ترتیب مسائل و مواردی در زندگی ام باعث شد که یاد بگیرم کمک گرفتن در پاره ای از موارد نه تنها نشانه ی ضعف نیست بلکه نشانه ی تمدن و بلوغ است و من را می تواند به مرحله ی " اتکا متقابل " ( کار گروهی ) نزدیک و یا وارد کند و این عین رشد است .

مثلا سابق بر این من به هیچ عنوان حاضر نبودم مثلا برای کار های خانه ام به غیر از کارگر از کسی کمک بگیرم اما چند سال پیش برحسب شرایط خاص روحی و جسمی که داشتم مشگل خودم را با یکی از دوستانم در میان گذاشتم و مثلا گفتم به هیچ عنوان حوصله ی خالی کردن بوفه ها و شستن ظرفهای درون بوفه و ...ندارم ( کاری که به کارگر نمی دهم تا انجام دهد ) نتیجه این بود که دوستان دوران مدرسه ام در همان روز به خانه ام آمدند و همه باهم کارهایی را که اعلام کرده بودم که از سر بی حوصلگی و بیماری انجام نخواهم داد را با هم انجام دادیم و یک روز خوب و عالی را به اتفاق دوستانم در کنار کارگر گذراندیم و این کار در خانه های آنها هم به جبران محبت و همکاری هایشان انجام شد و من واقعا فهمیدم که چه لذتی را از خودم و سایرین دریغ می کردم . پس در درجه ی اول خود فرد باید به این مرحله برسد و تابوها و آلودگی های خودش را زیر پا له کند .

به همین دلیل فکر می کنم شناسایی روحیه افرادی که فکر می کنی مشکل دارند ولی آن را کتمان می کنند خیلی مهم است .

اگر این فرد یا افراد با کمک گرفتن از دیگران مشکل ندارند نباید در امورشان به هیچ عنوان وارد شد .

اما اگر در زمینه ی کمک گرفتن مهارت لازم را ندارند و مشگل هم دارند باید شرایط درک کمک خواستن را برای آنها فراهم کرد و تابوهای ذهنی آنها را شکست و .......تا به این باور برسند که کمک خواستن یک امر ساده زیستی است و انسان بنا بر ذات خلقتش موجودی اجتماعی است و...و در نهایت بعد از باور و رسیدن به این مرحله به آنها اجازه بدهیم که خودشان تصمیم بگیرند که دوست دارند و یا دلشان می خواهد که ما در کنار آنها باشیم و به آنها کمک کنیم .