چطور يكديگر را ببخشيم و بديها را فراموش كنيم؟

يكي از مسايلي كه معمولا توي بحث هاي زن و شوهر به چشم مي خوره، پيش كشيده شدن ماجراهاي قبلي و بازگو كردن اشتباهات و نقصهاي طرف مقابله.
هر چند بارها و بارها اين مسايل ظاهرا حل مي شن (با عذرخواهي، گذشت و ...) اما گاهي وقتها مثل آتش زير خاكستر جون مي گيرند و خودشون مي شن تشديد كننده ي اختلافات!

مورد خودم رو مثال مي زنم كه همسرم احساس كرده مادر من در دوران "زائوئيت" (:311:) به اون كمتر توجه كرده و به عنوان يه دلخوري هميشه از اين موضوع گله مي كنه. با اينكه مادر من به صورت علني از اون عذر خواسته و گفته بايد بيشتر به اون توجه مي كرده، اما هنوز اين مساله حل نشده و همسرم عذرخواهي مادرم رو نشانه اي بر صدق ادعاي خودش مي دونه.

سوال من اينجاست كه واقعا چطور مي تونيم هم رو ببخشيم؟ چطور فراموش كنيم؟ آيا همه چيز قابل گذشته؟ ميشه طبقه بندي كرد؟
در مورد مهارت "گذشت كردن" هم اگه كسي تجربه اي داره، ممنون ميشم بشنوم.

با سلام
به نظر من مادرتون باید با عمل نشون بده که از کرده گذشته خودش پشیمون و به همسرتون ثابت کنه که واقعا براش ارزش قائل هست چون بعضی مواقع عذرخواهی اصلا اثر نداره و افراد فکر میکنن کسی اونارو مجبور کرده یا .... .

این جور مشکلات همه جا هست. گاهی اون قدر زجری که از طرف مقابل کشیده زیاده که حتی عذر خواهی و محبت های بعدی نمی تونه اون زجر ها رو پاک کنه.
و این که ما انتظار داشته باشیم با یه عذرخواهی و کمی محبت همه چیز درست و فراموش بشه کاملا انتظار بی جاییه.
و اما برای اینکه چه طور می شه فراموش کرد، این کاملا وابسته به خود آدمه. این که بخواد فراموش کنه یا نه. و آدم زمانی تصمیم به فراموش کردن میگیره که ببینه با این کینه، نمی تونه از زندگیش لذت ببره و از طرف دیگه؛ متوجه بشه اون آدم شاید واقعا تغییر کرده و دیگه اون زجرها رو نخواهد داد و یا حتی گاهی اوقات اون آدم تغییر نکرده اما شرایط به نحوی تغییر کرده که دیگه نمی تونه (و یا خیلی کم می تونه) زجر بده. بنابراین اگر این کینه رو فراموش کنه، اون وقته که می تونه با رویی گشاده تر با طرف برخورد کنه و روابط رو بهتر کنه و در نهایت لذت بیشتری از زندگیش ببره.

این جاست که آدم تصمیم میگیره دست کم برای آرامش خودش، و دست بالا برای محبتی که دوست داره به همه ارزانی کنه، فراموش کنه.

قدم های بعد از تصمیم گیری به نظر من آسون تر از خود تصمیم گیری یه.
فقط کافیه واقعا دیگه به اتفاقات بد گذشته فکر نکنه. زمانی که باز هم یک اذیت از طرف مقابل دید، و باعث شد یک خاطره بد از گذشته تو ذهنش بیاد، سریع فکرش رو منحرف کنه و به گذشته ی تیره فکر نکنه.

اما گاهی اوقات این زخم ها اون قدر کاری و عمیق و طولانی مدت به آدم وارد میشه که فراموش کردنشون یعنی فراموش کردن یک عمر زندگی.

واقعا بخشیدن آدم ها سخته! بخصوص اگه به این موضوع فکر کنی که دیگه اون لحظه ها تکرار نمیشه؟ درسته! شاید با فکر کردن به این باور، لحظه های قشنگ بعدیت رو هم از دست بدی! اما!!!!!! به نظر من یه دید عمیق و یه باور و یه تحول ذهنی می خواد در مورد اینکه، آیا توی این موضوع میشه کسی رو که اون اشتباه یا خطا رو انجام داده بخشید یا نه؟
بعضی مواقع ما اصلا نمی خوایم در مورد بخشیدن فکر کنیم چه برسه به این که بخوایم باور کنیم که میشه بخشید!
و به نظر من یکی دیگه از موانع نبخشیدن طرف مقابل شاید تکرار زخم ها و تشدید این باور که این آدم همونه! و شاید هم لحظات مشابه لحظات قبل هست که باعث میشه که هیچ وقت نتونیم همدیگر رو ببخشیم!
خود من! همسرم رو دوسش دارم، اما باور نمی کنید که هر بار وقتی یاد تحقیرها و تنش ها و آزارهای دوران نامزدی می افتم، دیوونه میشم، ناخودآگاه چشمام پر از اشک میشه، و حتی بعضی مواقع مثل یه آدم کینه توز به همسرم نگاه می کنم، مواقعی که خیلی ناراحتم میکنه، یا بحث های مشابه اون دوران رو باهام میکنه،که من به این نتیجه میرسم که ما هنوز سر این موضوع مشکل داریم و در نتیجه بیشتر آزرده میشم، یا حتی بعضی مواقع وقتی دیگرانی میبینم که موقعیت مشابه من رو دارن که محبت ها و توجهات بیشتری دریافت می کنند یا کرده اند! همه ی اینها باعث میشه که هر وقت با همسرم بحثم میشه سریع به یاد دوران نامزدی میافتم و تمام گذشته برام تکرار میشه!
لطف کنید تا مدتی نه از خوبی های مادرتون برای همسرتون بگید، نه در مقابل رفتار یا حرفی که همسرتون در مورد مادرتون بیان میکنن، جبهه بگیرید، بگذارید یه مدت حق با اون باشه!بگذارید احساس کنه که توی اون دوران باید بیشتر بهش می رسیدند و با توجه به اینکه همسرتون همیشه با خانواده ی شما خوب برخورد کردن، در نتیجه مادرتون هم باید بیشتر توجه می کردن،
و مهم تر از اون سعی کنید که خیلی ایشون رو یا صحبت هاتون رو به سمت اون دوران و اون روزها نبرید؟!

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

بعضی موقع ها با یه همدلی ساده، و یه هم حسی کوچیک موضوع ختم به خیر میشه، و اصلا نیازی نیست که موضوعی به وجود بیاد، چه برسه به این که اون موضوع جزو خاطره های ما بشه!:43:

[align=justify]سلام mostafun گرامی،

من بعنوان کسی که بنا به گفته اطرافیان دل بی کینه ای دارم، به سوالتون جواب می دم.

من هم مثل همه، وقتی کسی کاری انجام می ده که طبق ارزشگزاری من "بد" به حساب میاد، یا به هرنوعی باعث کدورت خاطر من می شه، ناراحت می شم.

اما بعد از اینکه احساسات منفی اولیه فروکش کرد، همیشه می رم تو کالبد اون شخصی که اون رفتار رو داشته. سعی می کنم کل ماجرا رو از دید اون شخص ببینم، احساساتش رو حس کنم، موقعیتش رو درک کنم،

مثل یک فیلم دوباره ماجرا رو می بینم، ولی اینبار من دیگه نقش سارا رو بازی نمی کنم، بلکه در نقش طرف مقابلم هستم. (البته من سالهاست که این رو تمرین می کنم، و الان دیگه به مهارت قابل توجهی رسیدم. شاید برای کسی که تازه می خواد شروع کنه سخت باشه که البته این سختی با تمرین کردن برطرف، و تبدیل به شیرینی می شه.)

و تقریبا همیشه به یافته هایی می رسم که در کالبد "من" خودم از درکشون محروم بودم.

بعنوان مثال:

1:: گاهی من متوجه نبوده ام که خودم استارت اون اتفاق رو زده ام. مثلا باعث تحقیر طرفم شده ام و اون هم با پرخاشگری تلافی کرده!

2:: گاهی واقعا اشتباه از طرف مقابلم بوده، اما حقیقت اینه که در اون لحظه تحت شرایط خیلی بدی بوده، مثلا قبلش با کسی مشاجره داشته، یا روز خسته کننده ای رو گذرونده، یا کسالت جسمی داشته یا ...

به هرحال هر انسانی ظرفیت هایی داره، و من اگر می خوام به درک و شناخت از اطرافیان و پیرامونم برسم، باید اینها رو کاملا در نظر داشته باشم.

3:: مسئله از دید اون شخص کاملا متفاوته بوده. طبق شخصیت و اخلاقیات و باورهای اون فرد اصلا رفتار بدی صورت نگرفته.

به هرحال هر انسانی "ارزشگزاری" های خودش رو داره، و من اگر بخوام منطق رو در روابطم در نظر بگیرم، باید به این اختلاف دیدگاه ها و نگرش ها عمیقا احترام بگذارم.

4:: اون فرد با کارش داشته مسئله دیگری رو به من گوشزد می کرده. و من بهتره به جای دلخور شدن به تحلیل رفتار خودم بپردازم، شاید حق با اون شخص باشه و من جایی در اخلاقیاتم دارم لنگ می زنم.

البته گاهی اشخاص از روش های نامطلوبی برای گوشزد کردن خطاها استفاده می کنند، ولی برنده اونیه که در هرحال در فکر تحول مثبت در اخلاقیات خودش باشه.

و ...

در نهایت خیلی کم پیش میاد (یا شاید اصلا پیش نیومده باشه) که بعد از اینکه من از زاویه دید اون شخص ماجرا رو شهود کردم، باز هم کدورتی در دلم باقی مونده باشه.

البته من همه این برداشت ها رو از شخصیت اون فرد برای خودم حفظ می کنم. و جزء شناختی می شه که من از اون فرد دارم، اما دیگه ازش دلخور نیستم.

مثلا می دونم این شخص انسان مودبی نیست، و باید طوری باهاش صحبت کنم که همچین اتفاقی بعدا تکرار نشه. یا اینکه این آدم نسبتا لجبازیه و ...


خلاصه اینکه در طی این حوادث، شناخت من از اطرافیانم بیشتر می شه (و از این شناخت برای بهبود روابط استفاده می کنم) اما دیگه از اون شخص دلخور نیستم.


نتیجه نهایی اینکه:

اگر ما سعی در درک موقعیت و ظرفیت های روانی و جهان بینی اطرافیانمون داشته باشیم، در بیشتر مواقع اصلا کدورتی باقی نمی مونه که بخوایم ببخشیم!

اینطوری "صلح" قلبمون رو فرا می گیره و از احساس مثبتی که نسبت به سایر مخلوقات خالقمون داریم سرشار از شادی می شیم.

موفق باشید.:72:[/align]

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط mostafun

سوال من اينجاست كه واقعا چطور مي تونيم هم رو ببخشيم؟ چطور فراموش كنيم؟ آيا همه چيز قابل گذشته؟ ميشه طبقه بندي كرد؟
در مورد مهارت "گذشت كردن" هم اگه كسي تجربه اي داره، ممنون ميشم بشنوم.

---

تا چند روز پیش تونسته بودم از کسی که زندگیمو با خودخواهی تمام بهم ریخته بود، بگذرم ،همون ماههای اول دلم رو از هر چه کدورت بود پاک کردم و حتی همون روزای خیلی سخت خیلی وقتا خودم رو جای نامزدم میگذاشتم و با خصوصیاتی که داشت اون مسئله رو میدیدم که بتونم بهش حق بدم وکینه در دلم ایجاد نشه، حتی اگر کارمون به جدایی بکشه .خیلی تلاش کردم چیزای والاتری رو تو زندگیم قرار بدم تا این بحران بگذره
من حتی یک کلمه هم در موردش به دیگران و فامیل بد نگفتم و سعی کردم مصلحت و حکمت جداییمو درک کنم و به خدا توکل کردم
وقتی هم که بهم گفت منو ببخش که خیلی ضعیف بودم، گفتم باشه،تو هم منو ببخش.

ولی الان بعد از گذشت 8-9 ماه جدایی یه چیزایی فهمیدم که واقعا حالم از این همه وقاحت بهم میخوره
باید بگم که از ته دلم از خدا خواستم چیزی رو که این چند ماه نخواسته بودم.
ای کاش که هیچ چیز رو نمیفهمیدم،و زندگی همونطور، هر چند سخت بود میگذشت
از خدا خواستم که حقم رو ازش بگیره...

متاسفانه بعضی چیزا قابل گذشت و بخشش نیست،اصلا برای همینه که بحث حق الناس مطرح شده

ولی خیلی از مسائل و حرفهای نادرست خودمون و دوستان و خانواده و عزیزان هم قابل بخشش و گذشته به طوری که حتی بعد ازمتوجه شدن یکسری اشتباهات ناخواسته ،آدما بهم نزدیکتر هم میشن!
به قول سارا اگر خودمونو بذاریم جای طرف با مشابه سازی خصوصیات خودش، خیلی کدورت ها از بین میره،البته اگر نفهمیده باشیم طرف با قصد سواستفاده اون اشتباه رو کرده.

آقای mostafun میدونیم که گذشت و بخشش یکی از شیرین ترین و قشنگترین مهارت هایی است که زن و شوهر در برابر هم و به خاطر هم میتونند داشته باشند،به شرط اینکه هر دو طرف متوجه بشوند وقدر دان هم باشند
مثلا وقتی همسر شما در مورد اشتباه مادرتون صحبت میکنه کاملا باهاش همدردی کنیدو طرز نگاه و صحبتاتون طوری باشه که متوجهش کنید که قدردان او خواهید بود اگر از این مسئله گذشت کنه و فراموشش کنه.

طوری که ایشون به خاطر قدر شناسی و محبت شما هم که شده رفتار نا مناسب مادرتون رو نادیده بگیره و به زبان هم بیاره که به خاطر تو هم که شده این موضوع رو فراموش میکنم
به عنوان یک زن باید بگم که اکثر خانم ها وقتی بفهمند که در همه شرایط حتی وقتی از دست کسی عصبانی هستند و منطقی صحبت نمیکنند مورد حمایت چشمانی پر مهر و دلسوز و دستانی گرم هستند فداکاری های زیادی میکنند و میگذرند.
موفق باشید

با سلام:72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط philosara

[align=justify]بعد از اینکه احساسات منفی اولیه فروکش کرد، همیشه می رم تو کالبد اون شخصی که اون رفتار رو داشته. سعی می کنم کل ماجرا رو از دید اون شخص ببینم، احساساتش رو حس کنم، موقعیتش رو درک کنم،
.

:72:[/align]

---

[align=justify]منم مثل سارا وقتی کسی سعی در ناراحت کردنم( البته از دیدگاه من داره) سعی میکنم خودم رو جای اون قرار بدم ولی گاهی پیش میاد که نمیتونم اون فرد رو درک کنم و یا پذیرش منطق اون فرد در انجام کارش واسم سخته و هیچ دلیل موجهی واسه کارش پیدا نمیکنم .

معمولا در این حالات به این فکر میکنم که اگر من به ناراحت بودنم ادامه بدم و به قولی از اون فرد کینه به دل بگیرم چه اتفاقی می افته ؟ جز استرس در برخورد با فرد ، عصبانیت:324: و دلی مملو از تنفر (که از نظر من سم بی رنگ هست) چیز دیگه ای عایدم میشه ؟

وقتی من ماجرا رو فراموش نکنم نه اون فرد منطقش تغییر میکنه و نه تنها از ناراحتی من کم نمیشه بلکه تشدید هم میشه :302:.پس بهتره تمرین کنم در مواقعی که احساس حق به جانب بودن میکنم بجای اینکه منتظر معذرت خواهی و دلجویی باشم سعی کنم فاصله ام رو با همچین افرادی تنظیم کنم و از بوجود امدن موارد مشابه جلوگیری کنم.
اینطوری اگه اون فرد واسه معذرت خواهی اقدام کرد خوشحال میشم ولی اگر هم هیچ اقدامی نکرد به ناراحتیم اضافه نمیشه.
و هیچوقت تلاشی در جهت تلافی کردن انجان ندم چون با تلافی کردن منم منطق غلط اون فرد رو تایید میکنم .:163:
[/align]