آیا تقصیر من بود؟(حرفهای خودمونی)

آیا تقصیر من بود؟

وقتی با کسی برای اولین بار صحبت می کنیم، اگر توی همون اولین بار به ما بگه ” چه بینی بزرگی داری” یا بگه ” خیلی بد تیپی ” ؛ چه حسی پیدا می کنیم؟
بدون تردید رابطه ی ما با اون شخص خراب میشه. در واقع دیگه ازش خوشمون نمیاد.
برای این که رابطه ی ما با کسی خراب نشه، ما سعی می کنیم که خودمون هم به کسی چنین حرف هایی نزنیم و به جاش نکات قوت و مثبت اون شخص رو بگیم. خودمون هم دوست داریم نکات مثبت زندگی مون، کارهامون و شخصیتمون گفته بشه.
ما گاهاً خودمون هم به خودمون این نکات رو می گیم. تعریف می کنیم، یا برعکس عیبی رو می گیم.
برای مثال خیلی پیش اومده که به خودمون می گیم ” من خیلی تنبلم ” ، “من از عهده ی هیچ کاری بر نمیام” و …
ما عوارض این جمله ها رو در نظر نمی گیریم. مگه ما مثل بقیه ی انسان ها یک انسان نیستیم؟ چه طور وقتی به کسی می گیم طرف ناراحت میشه، ولی به خودمون بگیم عیبی نداره!
وقتی به کسی می گیم که تو بد هستی! خیلی ناراحت میشه، اخم میکنه، حتی ممکن هست قهر کنه.
چه طور از خودمون انتظار داریم که ناراحت نشیم، بد نشیم، قهر نکنیم؟
ما به کسی اجازه نمیدیم که عیب یا ضعف مارو بگه، پس چطور اجازه میدیم که از خودمون بد بگیم؟
چرا اجازه میدیم خودمون رو ناراحت کنیم؟ کودک درونمون رو اذیت کنیم، شخصیتش رو خرد کنیم و سدی برای پیشرفتش باشیم؟ این ظلم در حق خودمون نیست؟
چرا به جای عیب گیری، از خودمون تعریف نکنیم؟ چی میشه یه بار بگیم ” من آدم شادی هستم ”
آیا فقط باید ارتباطمون رو با دیگران خوب کنیم؟ فقط با دیگران باید خوب صحبت کنیم؟ که مثلاً از دست ما ناراحت نشن؟ فقط دیگران حق دارن که از ما روی خوش ببین؟
کی گفته که نباید به خودمون دل خوشی بدیم؟ کی گفته نمی شه خودمون رو شاد کنیم؟
ما برای پیشرفت، برای رشد و موفقیت نیاز داریم که خودمون رو دوست داشته باشیم. به خودمون امیدوار باشیم و امید بدیم. خودمون رو زیبا ببینیم و زیبا فکر کنیم.
وقتی کسی از دست ما ناراحت میشه، اون شخص تقصیری نداره، مشکل از ما بوده، ما حرف خوبی نزدیم.
پس وقتی که ناراحت شدیم از خودمون بپرسیم که آیا تقصیر من بود؟

___________________________
http://magicmind.ir/portal/