نمایش نسخه قابل چاپ
سلام به همه دوستان
سوال من اینه که در یک ازدواج باید به آداب و رسوم و فرهنگ کدوم طرف عمل بشه؟ یا رسوم کدوم طرف از اهمیت بیشتری برخورداره؟
من و نامزدم از دو شهر و فرهنگ متفاوتیم. با اینکه تفکراتمون خیلی شبیه هم هست ولی این مشکل بینمون وجود داره که بعضی از آداب و رسوم ما برای ایشون مسخره به نظر میرسه و حاضر به پذیرش آنها نیستند. در حالی که پذیرش انها هزینه ای برای ایشون نداره.
ما حداکثر تا یه ماه دیگه قراره عقد کنیم و من واقعا نگرانم که آیا ایشون میتونه اقتضائات خانوادگی من رو رعایت کنه یا نه؟
مسابقه طناب كشي نيست عزيز بايد بين دو فرهنگ تعادل ايجاد كني....ميانه روي.....نميشه گفت فرهنگ كي بهتره كذوم رو بايد كنار گذاشت يا.....بايد به هردو احترام گذاشت و ارتباط بينشون ايجاد كرد.....بايد با دليل و منطق توضيح بديد كه شما از ايشون انتظار دارين به خاطر شما كمي انعطاف به خرج بدن...
البته اينم بگم كم كم خودش با اين اداب و رسوم كنار مياد....
براي همه اولش سخته كه بعضي چيزا رو قبول كنه و عمل كنه اما به مرور زمان همه چي براش عادي ميشه...البته اگه فرهنگ و اداب و رسوم شما و خانواده همسرتون در نقطه مقابل هم نباشن
معمولا در ازدواج هر دو خانواده تا حدی از خواسته های خود کوتاه میان
آیا این آداب و رسوم تاثیر مستقیمی در زندگی آینده هر دو شما دارد ؟
هر دو خانواده باید در یک سری مسائل گذشت کنند و این وسط شما دو نفر باید برخوردی داشته باشید که با توجه به احترام به خانواده های یکدیگر به نوعی میانه داری کنید و هر دو طرف را راضی نگه دارید .
آیا خانواده شما بر روی آداب و رسوم خود پافشاری می کنند ؟ در مقابل خانواده طرف مقابل چه برخوردی دارند؟
آیا خانواده ایشون هم نسبت به آداب و رسوم خودشون هم اینطور هستند ؟
ثنا و باران عزیز متشکرم.
فکر کنم اگه به موضوعی که الان ذهنم رو مشغول کرده اشاره کنم بهتره. راستش در فرهنگ و عرف ما زیاد پذیرفته شده نیست که داماد در دوران عقد شب خونه عروس بمونه یا عروس شب در خانه داماد بمونه. با این حال پدرم من به ایشون گفتن شما دو شب در هفته می تونید شب میهمان ما باشید ولی این موضوع برای نامزدم و خانوادش خیلی عجیب و غیرقابل درکه.
موضوع دیگه این که در خانواده نامزدم رسم بر اینه که عروس و داماد شب اول پس از عقد باهم باشند در حالی که چنین چیزی در عرف ما معنی خوبی نداره. نامزدم اصلا این موضوع رو نمیپذیره و میگه از نظر ما هم خیلی بده که این اتفاق نیافته.
خانواده من اصراری بر این موضوع ندارند ولی من مطمئنم که موندن ایشون در شب اول ناراحتی هایی رو برای من و خانوادم بوجود خواهد آورد که ممکنه زمینه ساز مشکلات بعدی بشه. بر فرض کوتاه اومدن خانوادم پذیرش این مساله برای من خیلی سخته ولی هرچی برای نامزدم توضیح میدم قانع نمیشه.
یه سوال فرعی وسط این تاپیک. البته با عرض معذرت.
یکی از دوستانم در آستانه ازدواجه و در قم زندگی می کنه. تقاضای من از دوستان اینه که چنان که مشاور یا مرکز مشاوره ازدواجی رو در قم می شناسند برای کمک به دوست من معرفی نمایند.
خوبه در روابط انسانی، علی الخصوص ازدواج، گاهی خودمان را جای طرف مقابل بگذاریم.
شما گفتید: "موضوع دیگه این که در خانواده نامزدم رسم بر اینه که عروس و داماد شب اول پس از عقد باهم باشند در حالی که چنین چیزی در عرف ما معنی خوبی نداره. نامزدم اصلا این موضوع رو نمیپذیره و میگه از نظر ما هم خیلی بده که این اتفاق نیافته."
خوب نامزد شما هم احتمالا این حرف رو پیش خودش می زنه: ""موضوع دیگه این که در خانواده نامزدم رسم بر اینه که عروس و داماد شب اول پس از عقد نباید باهم باشند در حالی که چنین چیزی در عرف ما معنی خوبی نداره. نامزدم اصلا این موضوع رو نمیپذیره و میگه از نظر ما هم خیلی بده که این اتفاق نیافته."
به قول غزاله خانوم، زندگی مسابقه طناب کشی نیست. این موضوعات هم اون قدری مهم نیست که شما و نامزدتون بابتش دل نگران بشید و ذهنتون رو مشغول کنه.اول زندگی رو تلخ نکنید.
همان طور که خودتان فرمودید: "خانواده من اصراری بر این موضوع ندارند " یعنی خانوادتون با این آداب و رسوم داماد مشکلی ندارند. اما شاید خانواده داماد با این آداب و رسوم شما مشکل داشته باشند.
مسیری رو انتخاب کنید که بین "شما" و "نامزدتان" و "پدر و مادر شما" و "پدر و مادر نامزدتان" کمترین دلخوری پیش بیاد.
به حرف مردم هم توجه نکنید که در دروازه رو میشه بست، دهن مردم رو نمی شه.
در ضمن، شما فرمودید: "پذیرش این مساله برای من خیلی سخته" .
اگر شما آدمی هستید که نسبت به بقیه آدم ها، کمتر از خواسته ها و دیدگاه های خودتون به خاطر دیگران می گذرید، باید بگم کاملا مواظب این رفتارتون در زندگی مشترک باشید که می تونه خطر ناک باشه.
زندگی مشترک یعنی "تعامل بین دو دنیای متفاوت دو انسان". اگر نرمش به خرج ندید، این تعامل اتفاق نمی افته.
اگر واقعا خیلی خیلی براتون کوتاه آمدن سخته، بهتون پیش نهاد می کنم به ازای هر یک خواسته ی شما، که نامزدتون کوتاه می یاد بابتش، شما هم با خودتون قرار بگذارید که دفعه ی بعدی این شمایید که باید کوتاه بیاید.
به این روش، این رفتار "تعامل" در شما شروع و پایه گذاری و کم کم ثابت می شه.
این رو هم اضافه کنم، در هیچ کاری افراط و تفریط خوب نیست. بنابراین این تصمیم رو نگیرید که "هرچه آداب و رسوم نامزدتون بود؛ همیشه و صد در صد کوتاه بیاید."
چون نتیجه میده :: اولش میشه "چند تا تشکر" ؛ بعد می شه "عادت" و در نهایت می شه "وظیفه".
دقیقا به همین دلیل نه شما آدمی باشید که همیشه و صد در صد کوتاه بیاید، و نه این انتظار رو از نامزدتون داشته باشید.