قطع ارتباط

سلام اقای سنگ تراشان و دیگر دوستان گرامی. امیدوارم که همیشه خوب و سلامت باشید . زیاد اهل مقدمه چینی نیستم پس سریع می رم سر اصل مطلب.
من دختری هستم که 19 سالمه. تابستان امسال در دوره دانشپذیری دانشگاه پیام نور شرکت کردم و در انجا تلخ ترین اتفاق زندگیم افتاد. من خانواده ی نسبتا راحتی دارم و توی ارتباط با پسرها معمولا مشکلی ندارم. ولی تا به حال هیچ دوست پسری نداشتم تا تابستان امسال که از سر ترحم و دلسوزی با پسری که از هیچ نظر مثل من نبود دوست شدم. اون پسر یک سال از من کوچیک تره و سطح مالی زیاد مناسبی ندارن که البته خودش کار می کنه و مادرش هم مریضه. من به خاطر این مسایل دلم خیلی براش سوخت و با اینکه اصلا ازشون خوشم نمی یومد با هاش دوست شدم. و اینم بگم که منم اولین تجربه ی دوستی ایشون بودم. البته قرار بود که من فقط تا موقع امتحانا یعنی تا شهریور با ایشون باشم که متاستفانه نشد. ایشون از من چیزایی می خواد که من نمی خوام و دوست ندارم که انجام بدم. مثلا می گه بیا با هم بریم بیرون که من حتی دوست ندارم یه قدم با ایشون راه برم. اون می گه عاشق منه ولی به نظر من اون فقط داره به خودش تلقین می کنه که عاشق منه . به خدا من دختر مغرور و متکبری نیستم ولی از این که احساس می کنم از اعتمادی که خانوادم به من داشته سو استفاده کردم احساس عذاب وجدان گرفتم . من از اواخر مرداد با این اقا پسر هستم که البته به خاطر ماه رمضان و یک مسافرتی که برام پیش اومد رابطمو برای 2 ماه باهاش قطع کردم. البه 2 ماه متوالی نبود. که بعد از 2 ماه یکی از دوستان ایشون به من گفت تو داری اینو دیوونش می کنی. و به قول خودش الان دارم مریضی اعصاب می گیرم. و من راضی به این چیزا نیستم. اما نمی دونم چه جوری باید رابطمو باهاش تموم کنم که اونم ضربه نخوره به خاطر این که روحیه فوق العده حساسی داره . ببخشید که خیلی پر حرفی کردم ولی خواهش می کنم که بهم کمک کنید. واقعا ازتون ممنونم.

با سلام خدمت شما.
ماهیت رابطه ی شما از سر دلسوزی و رابطه ی ایشون بیشتر برای تفریح و لذت بردن و داشتن اوقات خوب با شما بوده پس می تونیم بگیم که هر دوتای شما به علت نیازهای روان شناختی خودتون که خیلی هم مهم بود با هم ارتباط برقرار کردید. مساله ای که معمولا بهش فکر نمی کنیم همین هدف از ارتباط یا عاقبت اندیشی در ارتباط هست که به جای کنترل و اداره ی یک ارتباط کمک کننده اون رو برامون دردسر ساز می کنه. من فکر می کنم راه سختی در پیش نداری چون با انتخاب وارد شدی و با انتخاب می تونی کنار بکشی اما با احتیاط...
برخی از تماس های دوست ایشون برای کنترل کردن رفتارهاتون و سوق دادن رفتارتون در جهت میل و خواسته ی ایشون بوده . در حقیقت ایشون خواستند که با این کار شما رو تحت تاثیر قرار بدن و به دوستتون وابسته کنند که شما هم خیلی جدی گرفتید. به این وضعین می گن " افتادن و یا گیر کردن در رابطه " که قدرت تصمیم گیری فرد پایین می یاد. به نظر من شما از قرارها و تماس ها شروع کنید و اون رو کنترل کنید تا از میزان وابستگی و متعاقب اون نگرانی شما کاسته بشه و بعد اینکه توی این جریان شما مسئولیتی در قبال مریضی اعصاب و دیوونه بازی ایشون نداری بلکه فقط در قبال تک تک انتخاب هایی که از طلوع صبح تا غروب خورشید می کنی مسئول هستی .....
پس یادتون باشه که بعضی ها از شما نقطه ی ضعفتون که همون دلسوزی بیش از اندازه هست رو گرفتن و فعلا با پیدا کردن پاشنه ی آشیل سعی در ادامه دادن رابطه و عمیق کردن تعلقات کاذب هستند. ازین جهت کاذب که فعلا شما راغب به ادامه نیستید و تحت فشار هستید و دارید خود کاذب خودتون که همون خود نگران و وابسته هست رو معرفی می کنید که هر چه زودتر باید جلوی اون گرفته بشه ......
موفق باشید.

سلام اقای جعفری. خیلی ممنون از راهنمایی بسیار خوبتون. من در حال حاضر رابطه ی خودمو با ایشون خیلی کم کردم. مثلا فقط یک روز در هفته با هم تلفنی صحبت می کنیم. یا فقط هفته ای یک یا دو ساعت با هم چت می کنیم. ولی مشکل اینجاست که ایشون بسیار لجباز و غیر منطقی هستند و من بارها به طور غیر مستقیم به ایشون گفتم که رابطمون و تموم کنیم اما اون خیلی زود گریه می کرد و خوب منم یه دخترم و تحمل این گریه ها رو نداشتم. بنابراین دوباره مجبور می شدم رابطمو ادامه بدم. و مشکل دیگه اینه که ما داریم توی یه دانشگاه درس می خونیم و بنابراین باز دوباره همدیگرو می بینیم و من نمی خوام که توی دانشگاه مشکلی برام پیش بیاد . پس ازتون خواهش می کنم که یه راه حل خوب و عملی رو به من بگید تا من بتونم اونجوری رابطمو باهاش تموم کنم. خیلی ممنون