انتخاب رشته ای برای ادامه تحصیل
سلام به دوستان همدردی.
امیدوارم حال همگی خوب باشه.
راستش من رشته تحصیلیم رو دوست ندارم. یعنی فقط در حد اطلاعات کلی در مورد اون دوستش دارم نه در حد تخصصی. به طور خلاصه میتونم بگم دوستش ندارم.
دوران کارشناسی نمره هام خوب میشد اما هیچ لذتی از خوندنشون نردم. در تمام مدت تحصیل در این رشته فقط تحمل کردم و منتظر بودم تموم بشه و از دستش راحت بشم.
رشته ی خیلی سختی هم هست. علاوه بر این شرایط شغلیش هم خوب نیست. یعنی در حد کارشناسی که مبشه گفت کارش صفره.
از همکلاسیهام هم که ارشد ادامه دادن وقتی سوال میکنم میگن ارشد خیلی سخت بهشون گذشته و همچنان امیدی به کار هم ندارن.
رشته ی ما اگه دکتری بگیریم و اهل تحقیق و پروژه های جدید باشیم میتونه فوق العاده باشه ولی تا رسیدن به اونجا پوست آدم کنده میشه. من هم با روحیه ای که از خودم سراغ دارم توان تحمل فشارهای رشتمو ندارم.
دیپلم من ریاضی بوده. همون سال پیش دانشگاهی به دندانپزشکی علاقمند شده بودم و موقع انتخاب رشته خیلی وسوسه میشدم انتخاب رشته نکنم و سال بعدش کنکور تجربی شرکت کنم ولی نمیدونم چرا جراتش رو نکردم. توی دوران کارشناسی هم خیلی به سرم زد رشتمو ول کنم ولی باز تحمل کردم. الان هم سه ساله فارغ التحصیل شدم ولی راستش دست و دلم به خوندن درسای رشته خودم نمیره. به خصوص به خاطر شرایط شغلیش خیلی دلسرد میشم. یعنی همش حس میکنم نمی ارزه این همه سختی و فشار رو تحمل کنم و آخرش هیچی.
به تغییر رشته برای مرحله ارشد هم خیلی فکر کرده ام. راستش یک سالی هست دارم همش دفترچه ها و رشته ها رو بررسی میکنم. یه مدت به رشته های مدیریت و حسابداریفکر میکردم چون امکان شغلی براشون خیلی بیشتره. یه مدت یه سری درسهاشون رو هم مطالعه میکردم ولی دیدم اصلا با روحیه ام سازگار نیست. رشته های دیگه هم نمیدونم به دلم میشینه یا نه؟!!
به کار رشته های زیادی فکر کرده ام اما نمیدونم چرا انگار درونم چیزی رو میخواد که پیدا نمیکنمش.
جدیدا باز به دندانپزشکی فکر میکنم ولی برای این کار باید دیپلم دوم تجربی بگیرم و دوباره کنکور سراسری شرکت کنم و به فرض قبول شدن هم شش سال باید بخونم و تا اون موقع سی - سی و یک ساله هستم!! از طرفی هم چون قبلا روزانه خوندم چهار سال از شش سال رو باید خرج شبانه رو بدم.
به نظر شما اینکه برم دنبال دندانپزشکی با شرایط سنیم و با توجه به چیزایی که توضیح دادم ضرر میکنم؟ عقب می افتم؟
یعنی اگر بدون رضایت درونی رشته ی خودم رو ادامه بدم درسته؟
راستش اگر کار هم گیرم نیاد زیاد برام مهم نیست. ولی دلم میخواد حداقل از خوندن رشتم کیف کنم و حس رضایت داشته باشم. نه اینکه فقط درد و سختی بکشم و امیدی هم به سود دهی اون نداشته باشم.
RE: انتخاب رشته ای برای ادامه تحصیل
سلام سرشار عزیزم
نمیدونی چقدر خوشحال شدم وقتی دیدم میخوای دوباره درس بخونی و بری سمت علاقه ات!
هیچ وقت برای شروع دیر نیست! پس به فکر سن نباش!
اول از همه علاقه ات و استعدادت رو در نظر بگیر! ببین به چی علاقه داری! مثلا من عاشق رشته ام
هستم و همیشه براش زحمت زیادی کشیدم! برای ارشد دارم میرم سراغ رشته های مدیریتی چون
بهش علاقه زیادی دارم!
اما اگر این رشته ها رو نمی خوندم شاید می رفتم سراغ عکاسی یا آشپزی!
اینا رو گفتم که بگم چی راضیت می کنه؟ چی با روحت کاملا سازگاره؟ استعدادت توی چیه؟
اگر علاقه باشه سختی ها شیرین میشه! از نظر سنی هم فکرش رو نکن! تو وقتی با عشق و علاقه
تلاش کنی و انگیزه هات قوی باشن حتما موفق میشی! و حتما کار خوب هم پیدا می کنی!
شنیدی می گن آب راه خودش رو پیدا می کنه؟ اگر به درونت و استعدادهات توجه کنی حتما موفق
میشی! پس در رشته ای که دوست داری و بهش علاقه داری قدم بذار چون خدا به تو اون استعداد رو
داده! همون چیزی باش که باید باشی! نه اون چیزی که جامعه می گه!
اگر علاقه ات می که دندانپزشکی پس دندانپزشکی رو ادامه بده!
یکی از استادای خوب یکی از دانشگاه های معتبر دولتی ، تا 40 سالگی دیپلمه و راننده تاکسی بوده و از
اون سن به بعد در اثر یک واقعه می فهمه علاقه و استعداد واقعی اش تو چیه و شروع به درس خوندن و
کسب تحصیلات عالیه می کنه و الان نزدیک به 60 سالشه و یکی از بهترین استادان کشور هست!
این ها رو گفتم که بدونی هیچ وقت برای شروع دیر نیست حتی اگر 100 سالت باشه!
همه چیز که پول نیست! لذتی که از کسب دانش تو زمینه مورد علاقه ات میبری مهمه و ارزش داره!
مهم احساس رضایت درون توست نه اطرافیان!
پس
زگهواره تا گور دانش بجوی :)
:72:
