موضوع: چاره ي غم ها : آه...اين آرامش كجاست؟

آرامش در درون من است . هيچ واسطه و رابطه اي ندارد . ريشه يابي مسائل و مشكلات به من آرامش مي دهد . منبع و منشا مشگل را كه شناسايي مي كنم به شكل غريبي آرام مي شوم . يا به طور مثال وقتي كسي مرا ناراحت كرده به واسطه شناسايي ريشه هاي رفتاري اش او را درك و نتيجتا مي بخشم ويا در حالتهاي خاص فاصله لازم را ايجاد مي كنم تا دست به اذيت و آزار هم نزنيم . اگر هم مشگلات مربوط به مسائل غير پايدار باشد همين غير پايداري و تغيير و باور به تغيير شرايط به نحوه قابل توجهي مرا آرام مي كند . نكته ديگر اينكه باور دارم هيچ غمي براي ناراحتي انسان پديد نمي آيد مگر با انگيزه ي آموزش و ياد گيري . من عاشق يادگيري هستم حتي اگر درسها سخت و امتحان مشگلي پيش رو داشته باشم .

مشگلات چه از نوع پايدار و غير پايدار انسان را بزرگ مي كند و من بزرگ شدن را دوست دارم .

سلام
Babyگرامي متشكرم .چه قدر زيبا ,در چند جمله كوتاه جواب دلنشيني به سوال آرامش كجاست داديد .بله آرامش وقتي ست كه دل بسپاريم به پايداريها .محبت به امام زمان مجرايي ست كه مارا به حقيقت آرامش بخش وصل مي كند .و اين محبت كار ساده اي نيست. پيش زمينه ي محبت معرفت است .تا زماني كه او را نشناسيم نمي توانيم دوستش بداريم .
و aniعزيز متشكرم . واقعا آرامش از درون است . همان نقطه ي روشن دروني , همان فطرت . درون ما و كلا تمام وجود ما چيزي جدااز منبع آرامش حقيقي (خالق هستي )نيست . ما به او تعلق داريم .تنها وقتي نا آراميم كه از اصلمان جدا افتاده باشيم .
بشنو از ني چون حكايت مي كند **** از جدايي ها شكايت مي كند
كزنيستان تا مرا ببريده اند **** در نفيرم مرد و زن ناليده اند
نا آرامي ها حاصل جدايي دل از خالق هستي ست .همان دل كه محل حضور اوست . وقتي دل به اصل خود بپيوندد آرامش بدون واسطه و رابطه از درون مي جوشد .
اگر خوب به نداي آن نقطه(فطرت) گوش فرا دهيم راه را خواهيم يافت . نداي درون من مي گويد مي خواهم جاودانه باشم. با گوش دادن به آن در مي يابم كه بايد به ريسمان جاودانگي چنگ اندازم . من در ميان فنا پذيري ها زندگي مي كنم و بايد اين چنين زندگي كنم و نبايد از آ نها اجتناب كنم اما ...اما بايد مواظب باشم دستم از ريسمان متصل به جاودانگي رها نشود .آن را دردست داشته باشم و همراه با آن در اين عالم با ناپايدارها هم زندگي كنم . اين گونه آرامش مي يابم . اين گونه خيالم راحت است كه هر وقت سوت پايان بازي زده شود در قعر ناپايداري ها رها نخواهم شد و با ريسماني كه در چنگ دارم به بالا عروج خواهم كرد .
Ani گفتي :
«نكته ديگر اينكه باور دارم هيچ غمي براي ناراحتي انسان پديد نمي آيد مگر با انگيزه ي آموزش و ياد گيري . من عاشق يادگيري هستم حتي اگر درسها سخت و امتحان مشگلي پيش رو داشته باشم .»
بله ! حقيقتا چنين است و شما حتما مي دانيد وقتي غم ها به ما آسيب نمي زنند كه پشتوانه اي داشته باشيم . آن پشتوانه آرامش حقيقي ست .
وقتي به آرامش حقيقي عقيده داشته باشيم به درس گرفتن از غم ها هم داريم .چرا كه مي دانيم غم ها به ما درس مي دهند و روح ما را صيقل مي دهند تابه مرحله اي بالاتر صعود كنيم و پله اي به آرامش حقيقي نزديك تر شويم .
چون كه مي داني مفاهيمي مثل رشد و كمال در آرامش حقيقي ست .پس براي رسيدن به اين آرامش (يا همان رشد و كمال)درد غم ها برايت آسان تر مي شود . بسا شيرين مي شود .اما اگر ديد مان محدود به ماديات و ناپايداري ها باشد اصلا نمي خواهيم رشد كنيم چه برسد به اين كه از غم ها درس بگيريم .
عقيده به استفاده نكردن از مواهب ,عقيده به حكمت آفرينش را نقض مي كند . اين ها آفريده شده اند براي استفاده !منظورمن از دل بريدن اجتناب نيست ....بلكه عدم وابستگي ست .
وابستگي يعني تكيه كردن به چيزي كه اگر نباشد, تو مي افتي .
در تمام طول زندگي پر فراز و نشيبم فقط جايي آسيب ديده ام كه نسبت به چيزي كه به آن وابسته بوده ام نا كام مانده ام يا بعد از تكيه كردن به آن , آن را از دست داده ام .( مطمئنا اگر شما هم غم هايتان را بررسي كرده ايد به همين نتيجه رسيده ايد )
اما جاهايي بوده كه وقتي چيزي را از دست داده ام آسيبي نديده ام . دراين مواقع ديگران به من مي گفتند"چگونه تحمل كرده اي .؟"و من وقتي به دلم رجوع مي كردم , دلم در جواب مي گفت "آسان بود چون به آن وابسته نبودم .
وابستگي هاي ما متفاوت است . هيچ كس نبايد خود را از تعلقات مصون بداند .
كار ما اين است كه بگرديم و وابستگي هايمان را پيدا كنيم .سپس انتظار اين نيست كه مستقيما و به طور ايده آلي از آن ها اجتناب كنيم . ما فرشته نيستيم . به قول مدير :"پله پله !...وگرنه منزوي و افسرده مي شويم ".بايد با زيركي براي تضعيف وابستگي هايمان برنامه بچينيم و اميدوار, قدم به قدم و مصمم به پيش برويم .
اكنون همه ي كلامم را دريك جمله باز گو مي كنم :
"دراين دنيا همه ي دلتنگي ها از دل نهادگي بر اين عالم است ."

نوشته اصلی توسط faezeh

سلام به همه ي دوستان خوبم در تالار همدردي

مدتي است كه فكري ذهن مرا به خود مشغول كرده و آن اين است كه علت و ريشه غم هاي آدم ها چيست و چگونه مي توان آن را برطرف كرد ؟
[/color]

بياييد دغدغه هايمان را بزرگتر از اين كنيم.خيلي بزرگ .به اندازه ي چيزي كه مطمئن باشيم هميشه مال ما خواهد بود . به اندازه ي چيزي كه عذاب آور نباشد بلكه شعف آور باشد .

سلام
حق با فائزه است. برای درمان رنجها و دردها و برای چاره ی غمها فقط باید دغدغه هایمان را بزرگ کنیم . اما چگونه ؟ به نظر من هر کس برای پاسخ به چگونه بودن باید به چرایی آن بپردازد. اصولا به تعداد آدمها برای هر مساله ای راه حلی وجود دارد. پس بیایید تک تک از دریچه ی نگاه خودمان به این سوال جواب دهیم و از تجربیات خود یکدیگر را بهره مند کرده و به سوالی که پرسیده شده نگاهی متفاوت داشته باشیم . سوالی در ارتباط با بودن . در مورد چگونه بودن ..
واقعا من چگونه باید به چرایی خودم و چگونه بودنم بپردازم ؟

تا آن جا که می دانم پیوند بودن من با هر جا که هستم و با هر جا که باید باشم با درون من ، آرمانها، خواستها و نیازهای من ارتباط مستقیم دارد.
چرا من اکنون اینجا هستم؟ به دنبال چه و در جستجوی چه چیزی؟ شاید باید به گذشته برگردم و نیز نگاهی به اکنون خود داشته باشم:
من. طاهره. 31 ساله. فرزند آخر خانواده. شاغل. مدرس دانشگاه ...

واقعا به دنبال چه هستم ؟ و ... واقعا تاکنون در جستجوی چه بوده ام ؟ برای پاسخ به این سوال گاهی در نقش یک پیرمرد پنبه زن با آهنگی موزون و ملایم پنبه های وجودم را ذره ذره زده ام... گاهی علیرغم همه ی ترسها در درون گم و ناپیدایم سقوط آزاد کرده ام و ... نهایتا به این نتیجه رسیدم که برای یافتن پاسخ باید به چیزی فراتر از زندگی فکر کنم . و ... به زمانی رسیدم که احساس کردم باید خودم را در لحظه ی مرگ تصور کنم و بدنبال ادامه ی « ای کاش » خودم در ان لحظه بدوم. ای کاش حسرت باری که معمولا در اخرین برق نگاه ملتمسانه ی آدمها به دنیا دیده می شود ... و پس از آن دویده ام به ان سوی مرگ و تلاش کرده ام بتوانم به آنچه از خود به جا گذاشته ام فکر کنم . به اینکه آیا اصلا چیزی از من باقی مانده است ؟ و اینکه آیا اگر میراثی از من باقی ست ، وزنی هم دارد ؟ و آیا وزن آن راضیم می کند ؟...؟....؟...؟

نهایتا وقتی از سختی فکر کردن به این مرحله گذشته ام به آسودگی رسیده ام. به آرامش خیال. به سادگی . به دوست داشتن بی قید و شرط. به غایت زیبایی زندگی . به بی ارزشی آنچه که گاهی بیش از حد به آنها بها می دهم . به اینکه هیچ چیز ارزش آن را ندارد که بخواهم برایش له له بزنم ، ظلم کنم ، دروغ بگویم ، غصه بخورم ، دعوا بکنم، حقی را ناحق بکنم، حرص بزنم و ... و نهایت به طعم لذت بخش رضایت ، آرامش و ارزشمندی درون پی بردم ...
تزریق تدریجی این حس در من تا حدودی باعث رهاییم شده است و شاید کمی سبکبالی . سیاستها ، کمبودها ، بازیها، رسم و رسومها ، قوائد، عادت ها ، مشکلات ، تنگناها ، قید و بندها ، پول ها ، خودخواهی ها، مقام ها ، شهرت ها ، .... تا آنجا رنگ باخته اند که من هر لحظه آماده ام تا با هر چه مرا به خودم می رساند یکی شوم.

خودم؟ خود من چه می خواهد؟
خود من می خواهد انسانی باشد با تمام برجستگی هایش. می خواهد شریف باشد ، اصیل و زنده. می خواهد مفید باشد و سازنده . می خواهد شاد باشد و پر انرژی . می خواهد تلاش گر باشد. قوی باشد و خستگی ناپذیر . امیدوار . عاشق زندگی و عاشق بودن.خود من می خواهد هر جا که هست موثر باشد و خشنود، حتی اگر در این دنیا نباشد....

نمی دانم چقدر از این مسیر را درست رفته ام اما می دانم که شاید مسافر راهی هستم که اگر چه می دانم آرامگاه نهاییم کجاست اما پیش رویم راهها و کوره راههای متعددی می بینم که ورود به هر کدام حجمی از رفتن و رنگی از بودن را برایم رقم خواهد زد ... پس اماده ام تا نگاه جستجو گر و تشنه ام را با مسیری گره بزنم که مرا بیش از هر چیزی به خودم رهنمون کند ... و معیار من برای سنجش آنچه می بینم دلم و توامان عقلم خواهد بود... فقط ... هیچ وقت دلم نخواسته در جایی قرار بگیرم که مرا از خودم دور کند و ترسیده ام از اینکه سادگیم با آلوده شدن به آنچه بی اهمیتش می خوانم بیمار شود .... و این همواره برای من ترس بزرگی بوده است .


چاره ی غمها ، ناچیز شمردن آنهاست. رنجهایی که علیرغم ظاهر بزرگ و پر مساله ، کوچک و ناپایدارند . آنقدر که می توان با کمی تامل آنها را با آرامشی سراسر درونی معاوضه کرد ... به اعتقاد من قدرت انسان بیش از هر غم و درد و رنجی ست . فقط باید این را باور کرد.

دخترم طاهره به درستی می گویی که :
چاره ی غمها ، ناچیز شمردن آنهاست. رنجهایی که علیرغم ظاهر بزرگ و پر مساله ، کوچک و ناپایدارند . آنقدر که می توان با کمی تامل آنها را با آرامشی سراسر درونی معاوضه کرد ... به اعتقاد من قدرت انسان بیش از هر غم و درد و رنجی ست . فقط باید این را باور کرد.[b]
اما ای عزیز برای شمایی که هنوز در اول راه هستید جز همین نسخه دارویی نیست دوای درد ما را بجوئید که :
این روز ها در یک خواب زمستانی فلسفی فرو رفته ام حالا دیگر از جنس تنهایی شدم .
هرگزچشم براه بهشتی در پایان گذرگاه عمر نبودم و نیستم که هر جا می روم آسمان بالای سرم را هم با خود برده ام ، چشمه را که یافتم حرف زدن را فراموش کردم و به لکنت افتادم و این همه جهنمی است که پیش رو دارم ، من سزوار این تقدیرم ؟
بیخود و ناخواسته عضو پیوسته اندوهم ، و مدام پشت چراغ قرمزلحظه های از دست رفته ، عمر پر پر شده را بر باد می دهم ، دریغ ازطعم خوش حتی آرزوی محال ، نا امیدی سهم من ازبودن تکراری است .
از دل جا مانده ام ، این زندگی مرا از جا در می برد ، کاش می شد که سر به صحرا می گذاشتم و با گلو یی که تاب فوران صدا را هم ندارد بلند بلند می خواندم ،
در این صحرا مرا گرما گرفته
غم عالم مرا تنها گرفته

قلب من می سوزد
چشم من می بارد
نفسم با کمک هق هق غم می آید
حس من سرگردان
که نداند به کجا چنگ زند
جان من بی جانان
قفس بی نفس عالم را
ضربه ای تنگ زند

خسته ام, بی خود و خار
خسته ی یک خواهش
بی خود از خود بودن
و زهجران"عزیز"
گشته ام کوچک وخار

می دمد هر لحظه
نفس رنجی سخت
به رخ خاموشم
گوییا رنج پیامی دارد
که به نجوای بلند
می کشد بر گوشم

وعده ی خوشبویش
می کشد این قدم سست مرا در کویش

ونمی دانم من
که برنجم از رنج
یا شوم همسفر و همراهش؟

!

خوب دقت کن !
آیا می توانی ببینی رقص روزهای عبور را ؟
آیا می توانی بشنوی فریاد خالی شدن ثانیه ها را ؟
آیا می توانی درک کنی خمیازه ی زمین کهنه را ؟
عالم در التهاب فرسوده شدن است ! ولی چرا خواب سنگین شهر بر نمی آشوبد ؟
کیست که بتواند لحظه های ناگزیر را از شتاب باز دارد ؟


مقصد لحظه های شتابناک ,نقطه ایست به نام مرگ !!!!!
ازچه بگریزیم ؟! ازمرگ ؟!واقعیتی که تردیدی در آن نیست ؟!


اگر دمی گام های ذهنت را به کوچه باغ های عقلانیت کشانیده باشی , درک می کنی حقیقت مرگ در اختیار تو نیست .اما چگونه مردن ,آری!!!در اختیار توست .


آدمیان در این بین دو دسته اند:

[color]1- آدمیانی که در برابر مرگ به دست آویز تدبیر چنگ می زنند تا مرگی داشته باشند ,زیبا تر از دشت های شقایق و لطیف تر از پر گشودن پروانه از روی گل و دل انگیز تراز فرو افتادن شبنم از روی گلبرگ .[/color]

2- آدمیانی که می گریزند از آن به خیال خود !و به فراموشی می سپارند آن را , وسخن از آن را آشفتگی می پندارند .این کار عاقلانه نیست ,چرا که به زودی در یک پاییز سوخته مرگ به سمت آنان می شتابد و آن ها در گودال غافلگیری در چنگ مرگ خواهند افتاد .

مرگ فریاد می زند که خواهم آمد و کسی که دراین بین گوش به فریاد های او می سپارد آلام و دردهای زندگی برایش سهل می شود و همین, یاد مرگ بودن یکی از راه های کاهش غم است (چاره ی غم ها)