موضوع: گلچین اشعار مولانا

روز مرگ این حس تو باطل شود
نور جان داری که یار دل شود

در لحد کین چشم را خاک آکنند
هستت آنچه گور را روشن کند

آن زمان که دست و پایت بردرد
پر و بالت هست تا جان بر پرد

آن زمان کین جان حیوانی نماند
جان باقی بایدت برجانشاند


************************************************** **

بهتره برای این تن خاکی یه فکر بکری بکنیم ....

اسب بی راکب چه داند رسم راه
شاه باید تا بداند شا هراه

چشم اسبان جز گیاه و جز چرا
هر کجا خوانی بگوید ، نه چرا

سلام خدا قوت بزرگان عرفانی تالار همدردی
دست مهربان مریدان مولانا درد نکند که این تاپیک را سر پا نگه داشته اند. اما من که مخلص مولانا و همه مریدانش بوده و خواهم بود چرا کم لطفی کرده ام.

حضرت مولانا می فرمایندد:

عید بگذشت و همه خلق سوی کار شدند
زیرکان از پی سرمایه به بازار شدند.
عاشقان را چو همه پیشه و بازار توی
عاشقان از جز بازار تو بیزار شدند.
سفها سوی مجالس گرو فرج و گلو
فقها سوی مدارس پی تکرار شدند.
همه از سلسله عشق تو دیوانه شدند.
همه از نرگس مخمور تو خمار شدند.
دست و پاشان تو شکستی چونه پا ماند و نه دست
پر گشادند و همه جعفر طیار شدند.
صدقات شه ما حصه درویشانست
عاشقان حصه برآن رخ و رخسار شدند.
ما چو خورشید پرستان همه صحرا کوبیم
سایه جویان چو زنان در پس دیوار شدند.
تو که در سایه مخلوقی و او دیواریست
ورنه ز اسیب اجل چون همه مردار شدند
جان چه کار آید اگر پیش تو قربان نشود
جان کنون شد که چو منصور سوی دار شدند.

اگر بگذشت روز ای جان بشب مهمان مستان شو

بر خویشان و بی خویشان شبی تا روز مهمان شو

مرو ای یوسف خوبان ز پیش چشم یعقوبان

شب قدری کن این شب را چراغ بیت احزان شو

اگر دوریم رحمت شو و گر عوریم خلعت شو

و گر ضعفیم صحت شو و گر دردیم درمان شو

اگر کفریم ایمان شو و گر جرمیم غفران شو

و گر عوریم احسان شو بهشتی باش و رضوان شو

برای پاسبانی را بکوب آن طبل جانی را

برای دیورانی را شهب اندر شیطان شو

تو بحری و جهان ماهی بگاهی چیست و بیگاهی

حیات ماهیان خواهی بر ایشان آب حیوان شو

شب تیره چه خوش باشد که مه مهمان ما باشد

برای شب روان جان برآ ای ماه تابان شو

دگر بار بشوریدم بدان سان بجان تو
که هر بندی که بر بندی بدرانم بجان تو
چو چرخم من چو ماهم من چو شمعم من ز تاب تو
همه عقلم همه عشقم همه جانم بجان تو
نشاط من ز کار تو خمار من ز خار تو
بهر سو رو بگردانی بگردانم بجان تو
غلط گفتم غلط گفتن درین حالت عجب نبود
که ایندم جام را ار می نمی دانم بجان تو
من آن دیوانه بندم که دیوانرا همی بندم
من دیوانه دیوانرا سلیمانم بجان تو
بغیر عشق هر صورت که آن سر برزند از دل
ز صحن دل همین ساعت برون رانم بجان تو
بیا ای او که رفتی تو که چیزی کو رود آید
نه تو آنی بجان من نه من آنم بجان تو
ایا منکر درون جان مکن انکارها پنهان
که سر سرنوشت را فرو خوانم بجان تو

همیشه من چنین مجنون نبودم
ز عقل و عافیت بیرون نبودم

چو عاقل بدم من نیز روزی
چنین دیوانه و مفتون نبودم

مپال دلبران صیاد بودم
مثال دل میان خون نبودم

درین بودم که این چونست و آن چون
چنین حیران آن بیچون نبودم

تو باری عاقلی بنشین بیندیش
گز اول بوده ام اکنون نبودم

همی جستم فزونی بر همه کس
چو صید عشق روزافزون نبودم

چو دود از حرص بالا می دویدم
بمعنی جز سوی هامون نبودم

چو گنج از خاک بیرون اوفتادم
که گنجی بودم و قارون نبودم.

اگر عشقت بجای جان ندارم
بزلف کافرت ایمان ندارم

چو گفتی ننگ میدارم ز عشقت
غم عشق ترا پنهان ندارم

تو می گفتی نکن در من نگاهی
که من خونها کنم تاوان ندارم

من سرگشته چون فرمان نبردم
از آن برنیک و بد فرمان ندارم

چو هر کس لطف می یابد از تو
من بیچاره آخر جان ندارم.

و این یکی که حال و هوای بهاری داره تقدیم به شما عزیزان:

آمد بهاران دوستان منزل بسروستان کنیم
تا بخت دروخفته را چون بخت سروستان کنیم

همچون غریبان چمن بی پا روان گشته بفن
هم بسته پا گام زن عزم غریبستان کنیم

جانی که رست از خاکدان نامش روان آمد روان
ما جان زانو بسته را هم منزل ایشان کنیم

ای برگ قوت یافتی تا شاخ را بشکافتی
چون رستی از زندان بگو تا ما درین حبس آن کنیم

ای سرو بر سرو زدی تا از زمین سر ورزدی
سر در چه سیر آموخت تا مادران سیران کنیم

ای غنچه گلگون آمدی وز خویشتن بیرون آمدی
با ما بگو چون آمدی تا ما ز خود خیزان کنیم

آنرنگ عبهر از کجا وان بوی عنبر از کجا
وین خانه را دراز کجا تا خدمت دربان کنیم

ای بلبل آمد داد تو من بنده فریاد تو
تو شاد گل ما شاد تو کی شکر این احسان کنیم

ای سبز پوشان چون خضرای غیب ها گویان بسر
تا حلقه گوش از شما پر درو و پر مرجان کنیم

بشنو ز گلشن رازها بی حرف و بی آوازها
بر ساخت بلبل سازها گر فهم آن دستان کنیم.

این یکی رو از مدت ها پیش در ذهنم دارم و خیلی و قتا بهش رجوع کردم اگه اشتباهی از من در خصوص انتقال براومد ببخشید بزرگواران عزیز:

بنده می نالد به حق از درد و نیش
صد شکایت می کند از رنج خویش

حق همی گوید که آخر درد و رنج
مر تو را لابه کنان و راست کرد

این گله زان نعمتی کن کت زند
از در ما دور و مطرودت کند

در حقیقت هر عدو داروی توست
کیمیا و نافع و دلجوی توست

که ازو اند گریزی در خطا
استعانت جویی از لطف خدا

در حقیقت دوستانت دشمنن
که ز حضرت دور و مشغولت کنند.

دزدیده چون جان می روی اندر میان جان من
سرو خرامان منی ای رونق بستان من
چون می روی بی​من مرو ای جان جان بی​تن مرو
وز چشم من بیرون مشو ای شعله تابان من
هفت آسمان را بردرم وز هفت دریا بگذرم
چون دلبرانه بنگری در جان سرگردان من
تا آمدی اندر برم شد کفر و ایمان چاکرم
ای دیدن تو دین من وی روی تو ایمان من
بی​پا و سر کردی مرا بی​خواب و خور کردی مرا
سرمست و خندان اندرآ ای یوسف کنعان من
از لطف تو چو جان شدم وز خویشتن پنهان شدم
ای هست تو پنهان شده در هستی پنهان من
گل جامه در از دست تو ای چشم نرگس مست تو
ای شاخ​ها آبست تو ای باغ بی​پایان من
یک لحظه داغم می کشی یک دم به باغم می کشی
پیش چراغم می کشی تا وا شود چشمان من
ای جان پیش از جان​ها وی کان پیش از کان​ها
ای آن پیش از آن​ها ای آن من ای آن من
منزلگه ما خاک نی گر تن بریزد باک نی
اندیشه​ام افلاک نی ای وصل تو کیوان من
مر اهل کشتی را لحد در بحر باشد تا ابد
در آب حیوان مرگ کو ای بحر من عمان من
ای بوی تو در آه من وی آه تو همراه من
بر بوی شاهنشاه من شد رنگ و بو حیران من
جانم چو ذره در هوا چون شد ز هر ثقلی جدا
بی​تو چرا باشد چرا ای اصل چار ارکان من
ای شه صلاح الدین من ره دان من ره بین من
ای فارغ از تمکین من ای برتر از امکان من