موضوع: گلچین اشعار مولانا

نه مرادم نه مريدم ،

نه پيامم نه کلامم،
نه سلامم نه عليکم،
نه سپيدم نه سياهم.
نه چنانم که تو گويي،
نه چنينم که تو خواني ونه آن گونه که گفتند و شنيدي.
نه سمائم،
نه زمينم،

نه به زنجير کسي بسته و نه برده‌ي دينم
نه سرابم،
نه براي دل تنهايي تو جام شرابم،
نه گرفتار و اسيرم،
نه حقيرم،
نه فرستاده پيرم،
نه به هر خانقه و مسجد و ميخانه فقيرم

نه جهنم، نه بهشتم

چنين است سرشتم
اين سخن را من از امروز نه‌ گفتم،
نه‌ نوشتم،
بلکه از صبح ازل با قلم نور نوشتم.



حقيقت نه به رنگ است و نه بو،
نه به هاي است و نه هو،
نه به اين است و نه او،
نه به جام است و سبو...
گر به اين نقطه رسيدي به تو سر بسته و در پرده بگويم،
تا کسي نشنود آن راز گهربار جهان را،
آنچه گفتند و سرودند تو آني ...
خود تو جان جهاني،
گر نهاني و عياني،
تو هماني که همه عمر به دنبال خودت نعره زناني
تو نداني
که خود آن نقطه عشقي
تو اسرار نهاني

همه جا تو

نه يک جاي ،

نه يک پاي،

همه‌اي

با همه‌اي

همهمه‌اي

تو سکوتي

تو خود باغ بهشتي.

تو به خود آمده از فلسفه‌ي چون و چرايي،

به‌ تو سوگند که اين راز شنيدي و

نترسيدي و بيدار شدي،

در همه افلاک بزرگي،

نه که جزئي ،

نه چون آب در اندام سبوئي،

خود اوئي،

به‌خود آي

تا بدرخانه‌ي متروک هرکس ننشيني

و به‌ جز روشني شعشعه‌ي پرتو خود

هيچ نبيني

و گل وصل بچيني

به‌خودآ...

مرغ ,پر بالا پران و سایه اش
می دود بر خاک ,پرّان مرغ وَش
ابلهی ,صیاد آن سایه شود
می دود چندانکه بی مایه شود
بی خبر کآن عکس آن , مرغ هواست
بی خبر که اصل آن سایه کجاست
تیر اندازد به سوی سایه او
ترکَشَش(تیر دان) خالی شود از جستجو
تَرکش عمرش تهی شد , عمر رفت
از دویدن در شکار سایه , تفت
سایه ی یزدان چو باشد دایه اش
وارهاند از خیال و سایه اش

منبسط بوديم و يك گوهر همه بی سر و بي پا بديم آن سر همه يك گهر بوديم همچون آفتاب بی گره بوديم و صافی همچو آب

روزها فکر من این است و همه شب سخنم *** که چرا غافل از احوال دل خویشتنم؟ از کجا آمده ام؟ آمدنم بهر چه بود؟ *** به کجا می روم؟ آخر ننمایی وطنم؟ مانده ام سخت عجب کز چه سبب ساخت مرا *** یا چه بوده است مراد وی از این ساختنم جان که از عالم علویست، یقین می دانم *** رخت خود باز برآنم که همانجا فکنم مرغ باغ ملکوتم، نیم از عالم خاک *** چند روزی قفسی ساخته ام از بدنم ای خوش آن روز که پرواز کنم تا بر دوست *** به هوای سر کویش پر و بالی بزنم تا به تحقیق مرا منزل و ره ننمایی *** یکدم آرام نگیرم، نفسی دم نزنم می وصلم بچشان تا در زندان ابد *** از سر عربده مستانه بهم درشکنم من به خود نامدم این جا که به خود باز روم *** آن که آورد مرا باز برد در وطنم