موضوع: چرا مردها فكر ميكنندكه در هيچ موضوعي اشتباه ندارند؟

آرتمیس جان این اعتقاد سخیف سابقه تاریخی دارد و وارد ناخودآگاه جمعی مردان ایرانی شده است و باید خیلی پارامترهای پیشینی دیگر را که از حوصله این بحث بیرون است،نخست درست نماییم تا پس از پنجاه شصت سال این فکر زشت و دیدگاه خودخواهانه از میان برود.
جالب است که زنان نیز خود پذیرا و مبلغ این جهالت هستند.آنجا که در خانه پسرها حق هر کاری را دارند اما دخترها چون ناموسندخیر، و مادرها هم همانند پدرها این سنت زشت را دامن می زنند با آزادگزاردن پسران و دادن اعتماد به آنها و جلوگیری از فعالیت دختران.
هرچند که اکنون با بالا رفتن فرهنگ مردم اوضاع بهتر شده است،ولیکن این امری سطحی و گذراست و می بینیم که در دادن شغل میان زن و مرد تبعیض وجود دارد و در خانواده ها نیز دیکتاتوری مردها همچنان برقرار است.
این سنت شوم ریشه در تاریخ،دین و اعتفادات دارند که زن را مایملک پنداشته و وسیله تمتع جنسی؛نگاه به جنس ماده،نگاهی تحقیر کننده و لذت جویانه است و از سویی تجاوزات گوناگون بیگانگان به این سرزمین که همواره با تجاوز جنسی و هتک حرمت زنان و دختران همراه بوده،موضوعی را به نام *ناموس* بوجود آورده است که بنیان آن در نگاه ابزاری به زن و نیز ترس درونی و همگانی از تجاوز و از کف دادن به آنان که به مرور زمان در ذهن و رگ و پی مردان عجین گشته و مسبب محدودیتها و ناتوان شمردن زنان تا آنجاست که با عرض پوزش از شما و دوستان، آنها را ناقص العقل می خواندند و می خوانند.
غرور که مشخصه پسر بچه های ریشدار است را به این عللی که برشمردم بیفزایید تا آشکار گردد این رفتار بیشتر مردان و نیز شوهر شما از کجا نشأت می گیرد.
در گذشته که زنان این افکار را پذیرفته بودند و مردان هم ایضاً و اصلا در بسیاری از خانواده های هم اکنون کشور،مشکلی نبوده و نیست؛ولی با رشد فکری جامعه و پیشرفت آن و من الجمله زنان و بویژه دختران،دیگر آنها پذیرای این کردار نیستند که یکی از دلایل طلاقها،امروزه همین است.
هنگامی که پسری با تربیتی بزرگ شده است که مدام به وی پر و بال داده و او را مغرور بار آورده،مبرهن است که با همین اخلاق و کردار،پای در زندگی مشترک گذارده و همسرش را بعنوان معاونی بله قربان گو می بیند و می خواهد *ریاست* خود را تثبیت نماید.خوب پس آشکار می شود تا گوش این مردم را نکشند و آنان را آموزش ندهند:*آش همان آش است و کاسه همان کاسه**

سلام دخترمartimis
(مسایل حاشیه :تسلیم همسر شدن به چه معنیه؟مگه اجباری در زندگی شما هست؟شاید فلسفه امری که به نظر شما بر شما تحمیل شده براتون واضح نبوده ...شما خیلی باهوشید و من فکر میکنم اگه با یه خانوم مشاور بدون لفافه و شفاف اونچه در ذهنت هست مطرح کنی این احساس منفی و خشم ناشی از امورات حادث در زندگیت به شهد شیرین مبدل خواهد شد...معمولا خانومهای جوان از بطن تکالیف و نقشها و حق و حقوق خبری ندارند و دچار سوء تعبیر میشن....و دنیا رو بر علیه خودشون میدونند و داد این گلهای نورسته ما در میاد.....ولی با چند جلسه توجیه و رفع ابهامات به اعتراف خودشون کاش زودتر ازدواج کرده بودند....:D)
نکته مطرح شده:
دخترم هیچ انسانی تاکید میکنم انساااااااااااانی کامل نیست....و نمیتونه ادعای بی نقص بودن رو بکنه......هم آقایون اشتباهاتی دارند و هم خانومها ...در برخی موارد اینجا خودمونیم خانوما اشتباهاتشون خفن تر و بیشتره:P....ولی معمولا هم خودمون و هم اطرافیان بزرگواری میکنند و با دیده اغماض به کلیت ماجرا نگاه میشه....ولی در مورد آقایون کمی ماجرا فرق داره....آقایون بنا به خصلتهای منشی خودشون اگه مرتکب خطایی هم میشن کمتر کوتاه میان...این مسئله همگانی نیست...و بسته به شرایط حاکم بر زندگی ...سبکهای تربیتی ....نوع شخصیت....و عوامل مختلف ,تنوع زیادی در برخورد آقایون هست...
دخترم ,گلم.....من یه پرانتز باز کنم ......من میخوام تصور کنم همسر شما از غیر منعطف ترین مردای روزگاره....حالا باید چه کنیم؟آیا با صرف اینکه ما آرای زیادی در مورد تایید مظلومیت نوع خودمون بدست بیاریم مشکل ما حل میشه؟نه یقیناً.....
یه سوال؟زندگی با من ناسازگاره....من چه کنم؟تقصیر من نیست....من چه کنم؟
جواب من:D....تا جایی که بتونم تلاش میکنم که شرایط رو تغیر بدم و اونجایی که امکانی نیست....من تغیر میکنم....
آیا این یعنی تسلیم شدن؟نه...این یعنی خلاقیت....این یعنی روح بلند برای اثبات داشته های ذاتی خود به نام انسان.....
دخترم....شاید برخی از مردان در مواردی کوتاهی داشته باشند و اعتراف نکنند....ولی خوبه بدونی ما خانومایی هم داریم که باعث میشن همین آقایون به ظاهر یل وارد کلنیک ها شن و از دست خانوماشون بزنن زیر گریه....
بله گاهاً آقایون از خانم ها می ترسند.حقیقت امر این است که مردها هم انسان هستند و سرشار از احساس می باشند. غیرت دارند، نیازمند احترام هستند و می خواهند کسی باشد که آنها را از صمیمی قلب دوست بدارد.
پس خطا در همه هست....لکن نحوه برخوردها متناسب با آموزشها متفاوت خواهد بود...
یه راه میان بر برا شما دختر گلم فقط نشون دادن زیبایی های ذات نوع خودته....بدین معنی که بخواه سایه روی سرت (همسرت)همیشه برات من باشه....این یعنی زیرکی تو....این یعنی مدیریت تو....کمی که بگذره میفهمی منیت همسرت چقدر وابسته به اخلاق وارسته شما شده....هرگز نخواه همسرت اعتراف به خطا و درخواست عفو کنه...و اونو قبل از شرمنده شدن ببخش.....اگه ما کمی با روانشناسی مردها آشنا باشیم شاید این قضیه خیلی ازار دهنده به نظر نیاد....در ضمن آقایون خیلی زود جبران میکنن....خوبی زود برمیگرده....البته شما جوانید و به مرور تجربیات جدیدی رو خودت کسب میکنی و به ما خواهی گفت که چه جوری تونستی از این اوضاع به نظر ناموافق حلاوت محض رو عصاره کردی......
موفق باشی دخترم...

ببینید این صحبتها که ما: خوبی کنیم یا شکیبایی نماییم یا ببخشیم و از این جور سخنان،در صورتی کارکرد دارند که طرف مقابل نیز نشانه هایی را پیش از این کارها دال بر سپاسگزاریش یا دگرگونی او و اینکه لایق مهربانی یا گذشت ماست،از خود آشکار نماید.
من تمامی مطالب شما را درست می دانم،اما انسان باید وقتی چیزی را هزینه می کند،بداند که سودی هم برایش دارد.هنگامی که تربیت برخی مردان و نیز برخی زنان به گونه ای که به سببب آسیبها یا بیماریهای روانی پنهان،اصلاً ظرفیت این کارهای ما را ندارند و همواره خود را بستانکار و عقل کل می دانند،این مهربانی ها یا صبر ما را دلیلی بر حقانیت خویش پنداشته و بر اعمال زشت خود اصرار می ورزند.
البته ینده در اینجا به هیچ روی روی سخنم با آرتمیس یا درباره شوهر ایشان نیست،ولیکن این موارد واقعیتی مطلق می باشند؛هر چند بیایید باهم به این سخن آرتمیس توجه نماییم:

**[اين موضوع باعث شده كه هر وقت من به همسرم چيزي مي گويم يا كاري كه صلاح هردويمان هست را انجام مي دهم يا بيرون از خانه سعي مي كنم كه مثل سابق روي پاي خودم باشم نه كاملا متكي به او (البته رفتاري از خود نشان نمي دهم كه انگار نه انگار مردي در كنار من هست) . او مرا خودسر و دختري بي شخصيت خطاب مي كند .
و و واژه ي ولنگار را به خانواده ي من نسبت مي دهد. فقط بخاطر اينكه وقتي به مغازه مي رويم خودم به فروشنده مي گوييم كه من فلان چيز را مي خواهم و به او نمي گويم كه او به مغازه دار بگويد غيره ... . كه البته اين يك مثال كاملا كوچك بود.**

اگر انصاف داشته باشید،می بینیید که همسر ایشان اصلاً از نظر عقیده و تفکر،دیدگاهی رییس-مرئوسی به آرتمیس دارد و یا او را با لفظ *دختر* و *خودسر* خطاب می کند.خوب با کسی که چنین می اندیشد چه باید کرد؟؟؟
بازهم می گویم که من سخنان و راهکارهای شما را صددرصد درست و لازم می داتم،ولی باید آن سوی قضیه را هم دید.
همسر ایشان هم فی المثل باید موضوع:*شوهران بخوانند* را حتماً خوانده و به آن *عمل* کنند و مورد آموزش رفتاری قرار گیرند؛؛؛بدرود.

سلام گردآفرید
ببینید من متوجه بحث شدم ....اما بحثه زندگی و رفتار عزیز ترین کس در زندگیه ...نه دوست یا یه همکلاسی که چنانچه قدر دان ما نبودند یا معترف به اشتباهات خودشوننشد بشه کلیت ماجرا رو فاکتور بگیریم....شما فرمودید:اگر انصاف داشته باشید،می بینیید که همسر ایشان اصلاً از نظر عقیده و تفکر،دیدگاهی رییس-مرئوسی به آرتمیس دارد و یا او را با لفظ *دختر* و *خودسر* خطاب می کند.خوب با کسی که چنین می اندیشد چه باید کرد؟؟؟

بنده پرانتزی در عریضه قبلی باز و مسئله کلی تری رو مطرح کردم....و جوابی هم براش دادم...یادمون نره اخلاق زناشویی حکم میکنه مثل باغبون از بودن خارهای گل اخمی به ابرو نمیارن و هرگز از باغ غافل نمیشن ......
من سوالی از خود شما دارم:شما رمز موفقیت زوجهای جوان رو چی میدونید؟اگر قرار بود در زندگی مدام به سود دهی فکر کنم نه تنها باغبون خوبی نیستیم که تاجر خوبی هم نیستیم ....سود در زندگی احساس خوشبختی,امنیت,آسایش و آرامشه....این امورات زمانی رخ مینماید که به خاطر صرفاً بخش نامطلوبی از زندگی تمام اونو فاجعه آمیز نخوانیم....
از لغت زیبای انصاف سخن راندید:D....اگر بخوام به امر شما گوش فرا دهم من نیاز دارم حداقل نیم ساعت با خانوم و نیم ساعت با آقا در مورد مشکل صحبت کنیم....ولی از جایی که این امر میسر نیست راه میان بر رو خدمت دوست خوبمون عرض کردم....پس خیلی بی انصافی نشده و دوام این راه به مراتب ماندگار تره...
.اما در موردموضوع این بخش(چرا مردها فكر ميكنندكه در هيچ موضوعي اشتباه ندارند؟)...
شاید بتوان به جرات گفت مهمترین تفاوت زنان و مردان اینه که زن ها از اینکه اشتباه کنند نمی ترسند...شهامت بیشتری هم در پذیرش خطا ها دارند.
به خاطر داشته باشید تفاوت از اینجا آغاز می شود که پسرها و دخترها در کودکی به طرزی کاملا متفاوت آموزش دیده اند.
به دخترهای کوچک آموزش می دهند در آینده شغلشان این است که اوضاع را بهتر و شرایط را اصلاح، پدرشان را خوشحال تر، خودشان را زیباتر و خانه را مرتب کنند. بنابراین اگر زنی اشتباه کند، اینطور فکر می کند که چطوری می توانم جبران کنم؟ چطور اوضاع را بهتر کنم؟ ممکن است احساس بدی نسبت به اشتباه پیش آمده داشته باشد، اما معمولا در اسرع وقت شرایط را بهتر می کند.
به خاطر داشتن چنین حسی، زن ها می توانند با فعالیت های بهبود بخش و اصلاحی، خودشان را مشغول کنند و یا کتاب هایی از این دست بخوانند، مشاوره بگیرند و یا به سمینار بروند.
البته عکس این حالت برای مردها صادق است. ( برای یک مرد غالبا خواندن یک کتاب، در زمینه رشد شخصیتی، یا برای مشاوره نزد روانکاو رفتن، به این معنی است که اعتراف کرده که کارها را خوب انجام نمی دهد، بنابراین پسر بدی است. ) :P
آیا تا به حال برایتان پیش آمده به همسرتان پیشنهاد بدهید، برای مشاوره هر دو نفر نزد مشاوره خانواده یا روانکاو و یا به اتفاق هم به یک سمینار درباره روابط بروید و او با عصبانیت و گوشه و کنایه به شما پاسخ داده باشد؟
تا به حال باید علتش را فهمیده باشید. او احساس نمی کند که پیشنهادی کرده اید، بلکه اینطور می شنود که می گویید: یک نقطه ضعفی دارد و باید آن را اصلاح کند. البته منظورم در اینجا این نیست که بگویم مردها به رشد شخصیتی علافه ای ندارند، اما به خاطر داشته باشید به مراتب برای مردها سخت تر است که از کسی کمک بخواهند و یا اینکه روی تغییر خودشان کار کنند.« دکتر باربارادی آنجلیس »

مردا هم بنا به طبیعت خاص خودشون ویرگیهای منحصر به فردی دارن.....این نه بده ونه غیر قابل پیش بینی....مهارتهای خاصی جهت برخورد با هر مسئله ای در زندگی مطرحه....
دلسوزی شما قابل تحسینه....
موفق باشید...