موضوع: چرا مردها فكر ميكنندكه در هيچ موضوعي اشتباه ندارند؟

سلام
با تشكر از همه ي عزيزان كه خيلي كمكم كرديد.
مي خواستم بدونم كه اگر همسرم اشتباهي كرد من چطور مي توانم اورا متوجه اين موضوع كنم چون هر بار كه از جمالاتي همچون جملاتي كه تارا جان مثال زدند استفاده مي كننم همسرم كاملا قيافه حق به جانبي گرفته و دوباره كار خود را تاييد كرده و مي گويد : نه تو متوجه نيستي . و اين موضوع باعث مي شود تا هيچگاه از گفته هاي من و مشورت هاي من حتي اگر هم خوب و درست باشد استفاده نكند با اين خيال كه او مرد است او مرد هست و هر تصميمي مي تواند بگيرد و پيروي از نظرات همسر براي او افت دارد . لذا من مجبورم تا به طريقي اورا متوجه اشتباهش بكنم تا بداند كه اشتباه كرده و اشتباهاتش عواقبي داشته و و او داناي مطلق نيست و مي تواند از نظرات من نيز در زندگي مشتركمان استفاده كند .
به نظر خودم همسرم به جز اين مورد كه مرد را برتر از زن مي بيند ايراد ديگري ندارد ولي
همين موضوع و غد بودن همسر من باعث مي شود تا اختلافاتي در زندگييمان پيش بيايد من او و زندگي مشتركمان را دوست دارم و از اين كه ايين اختلافات بعدا مشكلات بزرگتري پيش بياورد مي ترسم .متشكر مي شم اگر راهنماييم كنيد .
برخي اوقات از اين كه نمي تونم حرفهايم را به همسرم ثابت كنم كه من درست مي گوييم احساس خفگي و سرخوردگي بهم دست مي دهد و ترس از اين كه من تا آخر عمر هيچگاه نمي تونم براي زندگي ام تصميم بگيرم يا اينكه اگر جايي حق با من است حقم ناحق مي شود ، تمام وجودم را مي گيرد و اين ترس باعث دلسردي من از زندگي مي شود .
اگر همسرم خواسته اي داشته باشد و من براي او توضيح دهم توضيحاتي كاملا منطقي كه آن خواسته امكان پذير نيست درست همان آب در هونگ كوبيدن است . چون بالاخره كاره خودش را مي كند . در اين موقع است كه من مجبور مي شم تا اشتباهات گذشته اش را ياد آور شوم و او مخالفت كند و درگيري شروع شود هرچند كه هميشه او پيروز مي شود و من تسليم او ميشوم فقط بخاطر اين كه دوستش دارم و نمي خواه از من ناراحت شود ولي از درون داغون مي شم .
از پر جونگي هام معذرت خواهي مي كنم ولي اين موضوع باعث شده تا احساس كنم زندگي مشترك يعني بردگي.

تا قبل از ازدواج با هر مردي كه برخورد داشتم حتي پدرم اين رفتار را داشتند و اين موضوع باعث شده بود تا من از ازدواج بترسم چون از تبعيض بين زن و مرد بيزارم ولي اطرافيان متقاعدم كردند كه همه ي مرد ها يكجور نيستند و با توجه به علاقه اي كه به نامزدم داشتم و دلگرمي به اين گفته وازد زندگي مشترك شدم ولي حالام يبينم كه همسرم از اون تبعيض گزارهاي دو آتيشست كه زن را صاحب نظر در هيچ موردي نمي داند . هيچوقت مرا كوچك نمي كند در هيچ زمينه اي برايم كوتاهي نمي كند از او ممنونم ولي از اينكه چون زنم مرا دست كم مي گيرد ناراحتم . البته نا گفته نماند وقتي كار خودش جايي گير باشد در آن موقع ديگر زن و مرد با هم فرقي ندارند و به تمام قابليت هاي من ايمان مي آورد ولي همين كه گرفتاري اش تمام مي شود دو باره من تبديل به يك زن كه كاري جز خانه داري نمي تواند انجام دهد تبديل مي شوم. من هم دوست دارم مثل زماني كه مجرد بودم بتونم تصميم بگيرم به نظراتم احترام بزارند . هميشه از اينكه ديگران مي گفتند تو مشاور خوبي هستي خوشحال مي شدم چون با خود فكر مي كردم زماني كه ازدواج كنم وقتي همسرم از من مشورت بخواهد او را نا اميد نخواهم كرد و تا حدودي به او كمك خواهم كرد ولي افسوس كه كه بعد از ازدواج مي بينم كه همسرم فكر مي كند كه اصلا به نظرات من احتياجي ندارد و من با همفكري هيچ كمكي به او نمي كنم. زيرا فكر زن ناقص . ولي مرد كامل و اشتباه نداره .

از اين همه پر چونگي متاسفم ولي به اين همصحبتي و و راهنمايي هاي ارزندتون خيلي احتياج دارم .

زن و مرد همیشه مایه آرامش هم هستند باید همدیگر رو درک کنند تا اختلافات از بین بره

در جامعه ما برای دخترها و پسرها بودن با هم درست جا نیفتاده تا زمانی که بخواهند در کنار هم زندگی کنند بنابراین دخترها و پسرها مثل کسی هستند که تازه با موجودی درست آشنا بشوند به خاطر همین درست همدیگر رو درک نمی کنند و دچار مشکل می شوند