موضوع: نت برداری از همدردی

نوشته اصلی توسط ani

زن و مرد در کجا باید حامی عاطفی هم باشند ؟! در دوستی ؟ یا در زندگی زناشویی ؟

در مورد دوستی و تعهدات جاری در آن حرفی نمی زنم . هر چند که در دوستی هم به هر ترتیب تعهداتی وجود دارد اما این تعهدات نه عمیق هستند و نه اصولا باید که عمیق باشند .

در زندگی زناشویی شما لحظه هایی را تجربه خواهید کرد که ابدا نمی توانید به امید طرف مقابل بنشینید .
شما باید مهارت کنترل احساسات خود را خودتان به دست بگیرید.

حال اگر در مسیر زندگی ، همسر اینده ی شما لطفی می کند و از دل شما ناراحتی را در میاورد این معنای دوام و بقای نقش حمایتی از جانب خانم و درست بودن و درست نبودن کار خانم نیست ، فقط جهت اینکه سیستم اره بده و تیشه بگیر بی اعتبار شود ، اتفاق می افتد و معمولا زنان و دختران ایرانی به لحاظ باورهای بومی و فرهنگی و ملی و میهنی برای اینکه نقش مامان را بازی کنند همگی استادند اما به واقع همسر و شریک زندگی که مامان آدم نمی شود .اینطور نیست ؟!

شما باید به گونه ای کنترل احساسات خود را در دست بگیرید که بتوانید در نقش یک مرد یک سیستم خانوادگی را مدیریت کنید . نه اینکه در جایگاه یک کودک آزرده منتظر باشید تا مامان ( والد با نقش حمایتی ) از راه برسد و دست شما را بگیرد و با یک اب نبات و یا شکلات و بستنی ناراحتی را از دل شما در بیاورد .( این کاملا مثال است و جهت درک بهتر از مفاهیم گفتاری )

چرا که در بسیاری از مواقع در مسیر زندگی ،شخص شما در ایجاد " حال بد" در خود و طرف مقابل نقش اساسی دارید .
پس درست مثل همان کودک آزرده ای که متوجه می شود که اشتباه از جانب خودش بوده باید قدم جلو بگذارید و با وجود حال بد و آزردگی تنها به صرف خطاکار بودن ، اقدام به عذرخواهی و دلجویی و...بنمائید . در اینگونه لحظات کسی به سراغ شما نمی اید و اصولا چنین توقعی به شما در شرایط بحران اسیب می زند . لحظات بحرانی که در مسیر زندگی اتفاق می افتد در اکثریت مواقع رمانتیک بازی طلب نمی کند و این انتظار شاید در فضای رمانتیک جالب باشد اما برای لحظه های بحرانی ،وقت کشی است و از دست رفتن فرصت و ایجاد شکاف بیشتر برای رابطه ای که هر آن رو به مخاطره است .

پس همین امروز سعی کنید در جهت ریشه کنی این توقع اقدام کنید حال اگر در مسیر زندگی برای شما اتفاق افتاد و دستی پیدا شد و نوازشی شما را در اوج ناراحتی کرد که چه بهتر . در آن روز کیفش را ببرید . اما بی توقع کیف خواهید کرد و....

نوشته اصلی توسط ani

ببین دوست من

بستگی دارد که شما از چه انتظاراتی صحبت کنید و چه چیزی را طلب کنید . بعضی از مسائلی که ما فکر می کنیم انتظارات اولیه زندگی زناشویی است به واقع برای ما درست تعریف نشده است .

مثلا در جامعه ایرانی

بعضی از آقایان

از زنی که شاغل است انتظار دارند که خانه و زندگی امکان و شرایط یک زندگی را داشته باشد که زن در آن شاغل نیست و مرد هم نیازی نیست که در این سیستم به زن کمک کند . این انتظار درست نیست این اسمش به فارسی روان می شود زیاده خواهی - خودخواهی و...


زن بیرون از منزل کار می کند - مرد هم بیرون از منزل کار می کند . وقتی به خانه رسیدند شرایطی یکسال دارند یعنی این خسته - آن خسته .

کجای قانون نوشته که مرد خسته است و زن شاغل خسته نیست و وقتی از بیرون آمد به جای استراحت کردن و روزنامه خواندن و تلویزیون تماشا کردن باید یک تنه به امور خانه بپردازد و در عوض آقا استراحت کند و دست به سیاه و سفید نزند ؟!!!( نمونه های زیادی در همین تالار از این سبک زندگی داریم )

یا آقا بیکار است و از صبح در خانه می خوابد و زن بیرون از منزل کار می کند و وقتی که رسید باید تازه ظرفهای ناهار آقا را بشوید و رختخواب آقا را جمع کند و .....( نمونه های این زندگی را هم در این تالار کم نداریم )



یا بعضی از خانم

زنی که در خانه نشسته و از باد کولر استفاده می کند و ...به محض اینکه مرد از راه رسید توقع دارد مرد دست او را بگیرد با خودش به مراکز تفریحی ببرد و از راه نرسیده بنشیند و کل ماجرای روز را یک بند تعریف کند و

یا به غرغرهای خانم گوش بدهد و شاهد باشد که چطور خانم سر هفت تیر را به سمت خانواده ی مرد گرفته و ....و زن در این میان توقع داشته باشد که مرد ساکت و آرام بنشیند و به حرفهای او گوش بدهد و در نهایت دل بدهد و قلوه تحویل بگیرد !!!و ....

قرار نیست صورت مسئله ای پاک شود کافی است که درک کنیم هر چیزی به قاعده و اندازه باید در زندگی وجود داشته باشد و افراط و تفریط در هر مسئله ای اسیب زا خواهد بود . انتظارات هم همینگونه هستند .


به هر ترتیب هر کاری که ما در مسیر زندگی انجام می دهیم برای رسیدن به یک بلوغ و رشدی است پس بهتر است که فوت ها ی کوزه گری مربوط به هر کاری را درست یاد بگیریم

این دو پست آنی تحسین منو برانگیخت ، فوق العاده بود آنی جان

نوشته اصلی توسط ani

سلام رهایی

در خواست داشتن با توقع داشتن دو بحث کاملا جداگانه است .
تو می توانی از اطرافیان خود درخواست داشته باشی اما متاسفانه یا خوشبختانه توقع خیر .

در خواست کردن آسیب زا نیست اما توقع داشتن کاملا آسیب زا است . چرا که تو در اثر تمبر جمع کردن و تعیین وظیفه به نقطه ی توقع می رسی .


تو اگر نیاز به کمک داری می توانی به کسانی درخواست خودت را اعلام کنی ولی در همین راستا کاملا آنها را آزاد خواهی گذاشت که تصمیم بگیرند که دلشان می خواهد - وقت دارند - شرایط آنها اجازه می دهد و....که پاسخگو درخواست تو باشند یا خیر . همین و در همین اندازه . نه کمتر و نه بیشتر .

پس سعی نکن با به میان کشیدن بحث روابط ، برای توقعات خودت دلائل محکم بترشانی تا هدف پنهانی را به اثبات برسانی .

نوشته اصلی توسط بی دل

گاهی اینطوری پیش میاید که ما از کمک هایی که میکنیم اصلا بازخوردهای خوب هم نمیگیریم یا دیگران انگیزه ها را در ما میکشند اما مم این است که این حس را در خودمون پرورش بدیم که مستقل از فکر و نظرات و برخوردهای دیگران آنچه که وظیفه انسانی و شرعی و اخلاقی ماست به انجام برسونیم که هم خدا و هم خودمون را از خودمون راضی نگه داریم.

نوشته اصلی توسط lvlahtab

می می خوبم
اگه سعی کنیم بدون توقع کاری برای کسی بکنیم اینقدر خودخوری نمیکنیم و عکس العمل اطرافیان بهمون برنمیخوره.البته هر چیزی حد و اندازه داره که نباید از اون حد بگذره.تو در همون حد هم که خوبی میکنی هدفت رو خدا و رضایت خدا قرار بده.ببین چقدر دلت وا میشه و از صمیم قلب خوبی میکنی،اونم به کسانی که ازشون دل خوشی نداری.
من که خیلی دارم سعی میکنم اینطور باشم و تا حدودی موفق هم شدم.
میدونی؟
زیاد خودمو در معرض حرفای خاله زنک اطرافیان قرار نمیدم و اگر هم مجبور شدم سعی میکنم نه تنها تحریک نشم و افکار منفی نیاد سراغم،بلکه این من باشم که رو اونا تاثیر مثبت میذارم و ذهنیت اشتباه اونا رو تغییر میدم،نه اونا.

احسنت

نوشته اصلی توسط matrix_14

[size=small]به نظر من انجام کارهای خونه وظیفه زن نیست خریدن چیزهای غیر ضروری(طلا و ..) هم وظیفه مرد نیست حتی ابراز محبت کردن هم وظیفه هیچ کدوم نیست این که تو تولد هم یا روز زن یا روز مرد یکی به اون یکی کادو بده هم وظیفه هیچ کدوم نیست این که حتی با هم صحبت کنن هم وظیفه نیست.....ولی بدون اینها زندگی هم زندگی نیست جهنمه....کسی که میخواد ازدواج کنه باید روح بخشندگیش رو تقویت کنه باید یاد بگیره با عشق زندگی کنه. زنی که فک کنه با انجام دادن کار خونه داره کلفتی میکنه معلومه که به بلوغ فکری برای یه زندگی مشترک نرسیده و این در مورد مردها هم صدق میکنه.[/size]

سلام matrix_14
خيلي مختصر و مفيد اشاره كرديد. بابت اين پست محتواي اتان مدت 10 روز شارژ رايگان به شما اهداء‌مي گردد.

نوشته اصلی توسط ani

اگر به واقع عاشق بشوی در قید و بند وصل و و صال نمی شوی رها می شوی - رها می کنی و اگر به نعمت وصل رسیدی شکر نعمت می کنی و ....شاید ..... . ( این تجربه من است و کاملا نظر شخصی است به اندازه همه ی آدمهای روی کره ی زمین تعریف از عشق و عاشقی وجود دارد . چرا که تعریف و تجربه شخصی است .با در نظر گرفتن وجه اشتراکات و تفاوتهای موجود د رآنها )

قبل از اینکه به این فکر کنی که چطور از قید وابستگی رها شوی به این فکر کن که ریشه یابی کنی که چرا وابسته می شوی . همیشه باید از ریشه به مسائل پرداخت تا ریشه کن شوند .

نوشته اصلی توسط غریب آشنا

ای لطیف خداوند بی همتا و عزیز
هر چند گاهی، که از لاک خود بیرون را سرک می کشم؛ تو را ، نگاه تو را و دست تو را می بینم که چه مهربانانه پشتیبان من و بر سر من است و من چه غافل!
من حریصانه در زیر لاک نفس، لذتهای دنیا را در آغوش می کشم و تو باز مرا با همان چشمان زیبایت می نگری و در این عصیان هم مرا عذاب نمی کنی.
از تو، حکم تو، کلام تو و راه تو ، وجودم تهی و پای در گل مانده ام و در عوض فقط در کلامم متجلی است.
فرمانبرداری من از تو و مسلمان بودن من به چند دقیقه نماز صبح ، ظهر و عصرو مغرب و عشاء خلاصه می شود و بس.
روزها را در غفلت از تو ، شب می کنم و شبها را در رختخوابی نرم به صبح میرسانم.
هر چه فکر دارم بر سر برطرف کردن مشغله و مشکلات خود گذاشته ام و اینکه چگونه بهتر بپوشم، بهتر بخورم، بهتر مسکن گزینم و بهتر خوش بگذرانم و بهتر زمانه را در غفلت تو عزیزترینم سپری کنم.
وای که چه وضعیتی دارم....
هرگز از این چرخه زشت و تکراری و از این لاک سیاه بیرون نمی جهم تا تو را و دیگران را نیز ببینم.
مهم آنست که غذاهای خوشمزه تری در شکم من جای بگیرند، به جای آنکه شکم گرسنه دیگری را سیر کنم.
مهم این است که لباس من آبرومندانه تر و مرا متشخصتر کند نه اینکه بدن برهنه ای پوشانده شود.
مهم آسوده خاطر بودن منست، پس باید چندین ساله عمرم را با حرص و ولع بدوم.. تا بدان برسم. دیگران هم هر کار می خواهند، بکنند. اصلا دیگران به من چه؟!! یکی فقیر است، یکی یتیم است، یکی بی مسکن است، یکی پیاده است ، یک پیر است، یک مریض است، یکی بیکار است، یکی غذای تکراری حاضری دارد، یکی غریب است، یکی تنهاست، یکی دردمند است و یکی رنج کشیده و یکی ناآرام... .
اصلا به من چه!! مگر من مسئول گرسنگی و بی مسکنی و فقیری آنها هستم، من فقط مسئول اینم که سفره امان را رنگین تر کنم، لباسمان را فاخر تر و زیباتر، من مسئول غریبی کسی نیستم.
من مسئول خوش بودن و خوشگذرانی، حیوان گونه خودم هستم.
من مسئول اینم که دیوار اتاقمان ساده نباشد، و با تابلویی گران قیمت آن را مزین می کنم، شاید هم یک جمله قصار یا یک منظره از طبیعت به آن بزنم، اصلا برای کلاس انسانیت هم که شده شاید عکس یک دختر ژنده پوش را با کفش های پاره اش به اتاقم بیاویزم!!!! چه کسی هست که از من بپرسد با قیمت همین تابلو می توانی چندین کهنه پوش را بپوشانی، چه کسی هست که بپرسد با زینت دیوارها می توانم گل خنده را بر لبان چندین کس بنشانم. آری من فقط خودم را می بینم.. فقط محور هستی خودم هستم. آخه انسان خیلی ارزشمند است!!! البته انسان که نه! «من» خیلی ارزشمند هستم. فقط و فقط «من»، پس از همه چشم می پوشم و از همه جدا می کنم و به خود توجه می کنم. بله من مسئول اینم که سفره امان ساده نباشد و خورشتهای متنوع و مطبوع آنرا مزین کند، من مسئول تهیه تجملات و تزئینات و وسایل راحتی برای خودم هستم برای متعلقین خودم... بچه من، همسر من و.....
با خدا هم خیلی کاری ندارم.... مگر همه دنیا که خوش می گذرانند به خدا کاری دارند!!!
در عرض سال ، روزی 5 دقیقه نماز می خوانم، یک ماه روزه می گیرم( سحر و افطار هم تا گلویم از همان غذاهای خوشمزه پر می کنم)، جواب خدا را هم خواهد داد. به او می گویم که : عیادت از مریض تنهای بستری در بیمارستان ها وظیفه من نبوده است. می خواستند که تنها نباشند.
به او می گویم: سرزدن به دیگران ، آنها که غریب، تنها یا محتاج به دلجویی بودند، وظیفه من نبوده است.
به او می گویم که دست کشیدن به سر یتیمان، نوازش آنها و خوشحال کردن آنها و فکر کردن به آنها وظیفه من نبوده است.
به او می گویم که سفره بی تجمل، مسکن بی تجمل ، کمک به بی بضاعتان و دلجویی از همنوعانم هرگز وظیفه من نبوده است.
به او می گویم صبح تا شب برای راحتی خودم، لذت خودم و در جهت بی دردی و بی رنجی و کیف خودم تلاش کردم و یک دقیقه را هم برای راحتی دیگران حتی فکر نکردم.
به او می گویم که صحیفه سجادیه را باز نکردم تا ببینم همسایگان ، یتیمان ، پدر و مادر و همسر و ... چه حقی بر گردن من دارند.
به او می گویم هرگز فکر نکردم و دقت نکردم تا ببینم دنیا برای حضرت علی از آب بینی کدام حیوان بی ارزشتر است.
به او می گویم که نهج البلاغه را مطالعه نکردم تا ببینم همام برای چه هنگام شنیدن اوصاف پرهیزگاران جان داد.
به او می گویم که نمی دانم پیامبر به عنوان مهمترین مسائل چه چیز را به علی وصیت کرد و علی چه وصیتی به حسنین نمود.

به او می گویم که هرگز نفهمیدم که خلیفه و جانشین خدا روی زمین به چه معناست.
به او می گویم که هرگز از گنج تمایل به خوبیها و رشدها و عشق در زندگیم بهره نجستم.
به او می گویم که تا آخرین لحظه مرگ نفهمیدم که این بازی بیهوده دویدنها و نرسیدنها را باید بشناسم و به آن جهت دهم.
به او می گویم که گستاخانه خود را روشنفکر نشان دادم و حرف زدم و انتقاد کردم و هرگز قدم های خود را در جهت آنچه شعارش را می دادم بر نداشتم.
به او می گویم که ......
وای بسه... غریب آشنا....
وای بر من!!!
که چه گستاخانه سخن می رانم و به نقایص و عیوب خود اعتراف می کنم.
وه که چه زشت به آنها ادمه می دهم.
و هرگز در رفع آنها زحمت کافی به خود نمی دهم و بر خود مشقت رفتن به راه صحیح را تحمیل نمی کنم.
وای بر من! خدای من!!
وای بر من! مرگم ده، دیگر بس است... تا چه اندازه عصیان، غفلت و دوری از وجود نازنینت!؟!؟!