موضوع: نت برداری از همدردی

نوشته اصلی توسط philosara

در مورد جمله ذیل یه توضیحی را مناسب می بینم:

نوشته اصلی توسط ...........

وقتی گفتم که دیدمش(منظور آن آقا پسر ) خواهرم گفت بودن کنار اینجور آدما خیلی خوبه میشه کلی چیز ازش یاد گرفت.

[align=justify]

خانمم، ازدواج ثبت نام در یک کلاس آموزشی نیست.

این آقا شاید همکار یا دوست خوبی باشند، و شما بتونید ازشون یاد بگیرید. (البته خودم به شخصه از خیر یادگیری از خیلی از اشخاص می گذرم!)، ولی ازدواج حسابش جداست. پارامترهای دیگری رو باید در نظر گرفت.

یک شخص دانا و با تجربه، الزاما همسر مناسبی نیست.
[/align]

نوشته اصلی توسط philosara

[align=justify]سلام مامفرد عزیزم

منظور من از مشاوره، تمرکز روی همسرتون نبود، منظورم این بود که شما در پی ایجاد تغییر در خودتون باشید. شاید بهتر بود می گفتم روانشناس.

اگر در پی تغییر هستید، باید این تغییرات رو روی خودتون اعمال کنید. چون همسرتون خیلی کمتر تحت کنترل شماست.

از نظر من الان دو نکته در زندگی شما جلب توجه می کنه.


1:: وابستگی.

2:: واکنش های غیر واقعی.


که به نظر می رسه بخش عمده واکنش های غیرواقعی تون هم متاثر از همین وابستگی باشه.


فکر می کنم وابستگی تون رو خودتون هم قبول داشته باشید و نیازی به توضیح نداشته باشه. بنابراین فقط توجهتون رو به این نکته جلب می کنم که هرچه سریع تر به رفع این مورد بپردازید که هم زندگی برای خودتون شیرین تر بشه، هم برای همسرتون.

اما راجع به مورد دوم:

من طی تاپیک های شما متوجه برخی ناهنجاری های موجود در شخصیت همسرتون شدم (مثل لج بازی، پرخاشگری، منفعت طلبی، و ...) که شما سعی می کنید خودتون رو باهاش وفق بدید.

این وفق دادن شاید به نظر خودتون یک حسن به حساب بیاد، اما "احساس بی ارزش بودن" رو به طرفتون القا می کنه.

منظور فشار بیش از حد و غیر فنی در جهت ایجاد تغییر در طرف مقابل نیست. بلکه واکنش متعادل و متناسب، و موضع گیری معقول مد نظرمه.

با مثال سعی می کنم براتون توضیح بدم:

فرض کنید من به هر دلیلی عصبانی هستم، و سر مسئله ای که اتفاق افتاده، شروع می کنم به بحث با خواهرم. من عصبانی هستم، و این رو خودم می دونم. این عصبانیت باعث شده بی منطق بشم، و این رو خودم می دونم. می دونم که حرفی که دارم می زنم، و اصرارم روی یک موضوع، اصلا منطقی نیست. اگه حرف من به کرسی بشینه خواهرم خیلی به دردسر میفته، و من اینو می دونم. و ...

حالا واکنش خواهرم چیه؟ سکوت.... و بعد این پاسخ که: باشه هرجور تو راحتی.


بعد به من چه حسی دست می ده؟ اینکه اصلا اینقدر براش ارزش نداشتم که باهام وارد بحث بشه.

و اینقدر من رو موجود غیر منطقی و غیر قابل انعطافی دید که حتی سعی نکرد نظرم رو تغییر بده.

و ...

این در شرایطیه که من می دونم خواهرم بهم وابسته نیست. اگه می دونستم وابسته ست، این برداشت هم اضافه می شد:

ای بزدل!! می ترسی خلاف حرف من چیزی بگی و طردت کنم؟؟

و مسلما اینطور ارزیابی می کردم که طرفم شخصیت با ارزشی نداره.


و مامفرد باور کن هر عشقی ارزشمند نیست.

ارزش محبت وابسته به ارزش قلبیه که این محبت ازش جاری شده.
و ارزش قلب یک شخص، به میزان قدرت ها و زیبایی هاییه که از خالقش در خودش داره.
که "عزت نفس" یکی از مهم ترین هاشونه.


محبت وقتی ارزشمند می شه که از یک منطق قوی نشات گرفته باشه. مثلا شاید کسی بیاد و صفتی رو به من نسبت بده که من خودم می دونم فاقدش هستم. این شخص اگر کلی هم قربون صدقه من بره و ... نتیجه این می شه که من شرمنده ش می شم و شاید خیلی هم معذب بشم. اما در عین حال اینطور نتیجه می گیرم که ارزشگزاری هاش درست نیست. و بهش از نظر شخصیتی نمره بالایی نمی دم.

اما شاید کسی با یک اشاره کوچیک به من نشون بده که فلان صفت من رو (که خودم برای بدست آوردنش تلاش کردم و از اون بابت به خودم افتخار می کنم) رو متوجه شده و تاییدش می کنه. این فرد فقط با یک اشاره، شاید حتی بدون کلام، به من نشون می ده که قدرت درک بالایی داره، و قادره به خوبی مسائل رو از هم تمییز بده.

برای اینه که گاهی می بینی فردی اصلا فداکاری نمی کنه، ولی خیلی محبوبه.

نوشته اصلی توسط mamfred

چرا یه مردی که همیشه بی محبتی می بینیه زنشو غرق محبت میکنه ولی یه زنی که همیشه محبت مبکنه باید مورد بی مهری قرار بگیره

علتش اینه که در جای دیگری توانایی ها و ارزش های خودش رو اثبات کرده. و در نظر طرفش اونقدر ارزشمند جلوه می کنه، که ذره ای از محبتش دریاها می ارزه.

خلاصه کنم مامفرد:

چیزی که باعث می شه برای همسرت و بقیه اطرافیانت خواستنی بشی، همیشه میزان محبتی که بهشون می کنی نیست. بلکه شخصیتیه که از خودت به نمایش می گذاری.

عزیزم رک گوییم بخاطر این بود که تمام تلاشم رو در جهت روشن کردن مسئله کرده باشم. هدفی نداشتم جز اینکه نظرم رو واضح بیان کنم.

و البته این پست مکمل پست قبلیم بود.

همراه با آرزوی بهترین ها.

[/align]

نوشته اصلی توسط m25teh

فکر میکنم انتخاب این مسیر تلخ برای نجات 60 سال ، بهتر از انتخاب مسیر راحت برای چند صباحی سنجیده تر و عاقلانه تر باشه .

نوشته اصلی توسط صبا_2009

وقتی تنها میشی بدون خدا همه رو بیرون کرده که خودت باشی و خودش ...

این جمله عجیب به دلم نشست .

نوشته اصلی توسط فرشته مهربان

نوشته اصلی توسط lمریم

از اونجایی که این اواخر جواب بیشتر سوالامو از طریق افراد و کارشناس های برجسته دین گرفتم و قانع شدم باید بگم که در هیچ کجای دین حرفی از درستی ریختن آبرو نشده ،چه آبروی دیگران چه آبروی خودمون
در هیچ کجا گفته نشده که وقتی من و تو و... در جایی خطایی،اشتباهی، و احیانا گناهی کردیم و بعد توبه کردیم و دیگه تکرار هم نشد و با خلوص نیت به فکر ادامه زندگی بودیم باید در آینده به خاطر اون گناه و اشتباه، آبروی خودمونو ببریم و بگیم مثلا در فلان تاریخ فلان کار رو کردم و...

با تایید نظر مریم عزیز باید بگم که :

خدایی که ما را آفریده بر تمام زوایای وجود ، نیازها ، آسیب پذیریها و عوامل رشد ما اشراف کامل دارد ، و برنامه های که تحت عنوان دین به وسیله انبیاء به بشر رسانده که آخرین و کاملترینش دین اسلام است ، ناظر بر باید و نباید هائیست که مبتنی بر این علم و اشراف کاملی که بر بنده هایش دارد است .

لذا در همین دین مبین :

اقرار به گناه فقط برای خدا مجاز است و تاکید شده خود افشایی در مورد گناهی که ترک و توبه در رابطه با آن صورت گرفته پیش نیاید و فقط خدا مطلع باشد ( که حکمتهای زیبا و ظریفی دارد که مجال بیان آن اینجا نیست ) . و اما چون انسان نیاز به تخلیه اثرات منفی گناه در وجود دارد ، خدا تاکید بر این دارد که وقت توبه اشتباه و گناه را دقیق در محضر خودش عنوان کنیم و از آن اظهار پشیمانی و بعد ترک ( عدم تکرار ) را داشته باشیم . و فراوان هم آیات و روایات در مورد لطف و محبت خدا بر توابین داریم ، از جمله " ان الله یحب التوابین " .

حتماً شنیده ای جریان کفن دزدی که در آخرین بار کفن دزدی مواجه با جسد دختر جوان تازه فوت شده ای می شود که بعد از برگرفتن کفنش دست به عمل شنیعی میزنه و اما بعد بلافاصله عذاب وجدان به سراغش می آید و .... زیر بار این عذاب به سراغ یا پیامبر صلوات الله علیه یا امام علی (ع ) می رود و عنوان می دارد من گناه بزرگی مرتکب شده ام ، و معصوم (ص یا ع) بلافاصله می گوید برو توبه کن ، می گوید گناه من خیلی بزرگ است و اظهار ناامیدی از بخشش خدا می کند ، و معصوم علیه السلام باز ارجاع به توبه می دهد ، و هر چه او می خواهد عنوان کند چه کرده پیامبر (ص) یا امام (ع) باز داری می کند از این که گناهش را عنوان کند و...... ( بقیه ماجرا بماند ) و این جز برای این نیست که حکمت در این توصیه نهفته که بازگویی گناه را نکنید .

به نظرم شما هنوز از عذاب وجدان آن خطای 18 و 20 سالگی خلاص نشده ای و میل به اقرار برای کسانی که قصد ازدواج با آنها را داری از این است ، در حالی که اگر یک بار با اقرار به تمام زوایای خطا و اشتباهاتت نزد خدا از او بخشش خواسته و عهد به حتی جبران با در پیش گرفتن پاکی را داشته باشی و دیگه حتی در ذهن خودت هم آن خاطرات را مرور نکنی خلاص می شوی ، و همین برایت کافی خواهد بود که دیگران که محق تر از خدا و خودت نسبت به خودت نیستند ، پس وقتی با خدای خود و خودت حسابت را صاف کرده ای و نزد این دو راه صداقت و درستی را در پیش گرفته ای و خشنودی از بازگشت از اشتباه و عدم تکرار آن ، آرامش پیدا می کنی . و نیاز به باز گویی برای دیگران نمی بینی .

ممکن است بعضی این به ذهنشان برسد که این صداقت نیست ، باید گفت اولاً ما حکیم تر از خدا نیستیم ، آن هم خدایی که تاکید بر صداقت و راستی دارد ( و در سوره اسرا آیه ی مستقیمی در این رابطه دارد ) ، پس این روند را باید از مصداق بی صداقتی بیرون کشید ( چون صداقت و عدم صداقت در مورد جریان زندگی است ، یعنی فعل و رفتار جاری ماست که امتداد دارد ، مثلاً بعضی عادات و رفتارها که ما داریم و در جریانه که اگر حق طرف ما باشد که بداند و ما پنهان کنیم ، عین دروغگویی و بی صداقتی است )
مثلاً در مورد کسانی که سالهایی را بدون عذاب وجدان و بدون اعتقاد به غلط بودن این کار ارتباط جنسی ( نامشروع ) با دیگران پیش از ازدواج داشته اند و با این تفکر که گذشته من مال منه آنرا پنهان می کنند از همسر آینده ، این مصداق بی صداقتیه ، چرا ؟ چون تفکر و نوع نگاه پدید آورنده آن رفتارها در وجود فرد در جریانه و ترک نشده و آن هم ایدئولوژی و بینش او نسبت به روابط است و لذا ممکنه فرد در امتداد زندگی با همسرش هم مشکلاتی را توجیه و بهانه برای مجاز دانستن خودش به خیانت به همسرش بداند و.....

و یا کسی که این رفتار را حتی با اقدام به ازدواج هم ترک نکرده و نمی کند اما آنرا پنهان می دارد ، اینها دیگر نفاق است و لذا فرد موظف است صداقت را درپیش گرفته وبیان دارد .

و کسی که چنین نمی کند بیانگر آن است که خودش هم اذعان دارد که رفتارش غلط است و به همین دلیل پنهان می دارد ، در این صورت سلامت اینگونه فردی مورد سئوال است و اگر توصیه می شود که گذشته جنسی فرد مورد توجه قرار گیرد ( البته نه تجسس بی مورد ) برای یافتن گره های احتمالی رفتاری و فکریِ در جریان در وجود فرد و کلاً تشخیص سنخیت یا عدم سنخیت است .

و به نظر بنده مسئله شما هیچ کدام از این موارد نیست .

پس با تکیه به توبه پذیری خدا و عهد خود بر عدم تکرار ( درسهای آن اشتباهات ) آنها را حتی نزد خود هم یاد آوری نکنید چه رسد به دیگری .

با تشکر از فرشته ی عزیز

به نظر من این مطلب میتونه جواب حنان عزیز در تاپیک زیر باشه

http://www.hamdardi.net/thread-11042-post-102589.html#pid102589

نقاب نوشته :

قبلا هم اشاره کردم فرد محدود به زمان و مکان است... اندیشه یک فرد است که پایدار می ماند/

بنابراین نیازی به حضور مدیر همدردی نیست..
شما که اندیشه ها و تفکرات ایشان آگاهید .. پس چرا نشسته اید خب اندیشه ایشان را پیاده کنید!

نوشته اصلی توسط نقاب

حجاب یعنی ظاهر مورد تایید شریعت. با این حساب حجاب شمال: پوشش..گویش.. و منش افراد است.

دقت داشته باشید خداوند در قرآن کریم در آیاتی حجاب را حتی در نوع راه رفتن..و صحبت کردن هم گرامی می دارد و اشاره می فرماید حجاب باید در این گونه موارد هم رعایت شود.

بنابراین هرگاه سخن از حجاب می آید باید تمامی جوانب را مورد بررسی قرار داد.