موضوع: چطوری از دلش دربیارم؟

با سلام

منم خوشحال شدم از پستتون....ان شاالله تو مسیر اصلاح و یادگیری هستید....چیزی که همه تو زندگیمون بهش احتیاج داریم.

کمک گرفتن ار یک روانشناس همیشه خوبه چون به خاطر علم و تحصیلاتش رازهایی رو میگه ک خودمون هم بی خبر بودیم ازش تا حالا....

اگه دکتر خوبی بود و بهتون کمک کرد به ما هم معرفی کنید لطفا.

کتاب رازهایی دز مورد زنان و مردان ....خوبه ....دختر خاله من می گفت تو دوران نامزدیش با نامزدش میشستن باهم می خوندن....

لحن نویسنده طنز بوده و کلی با هم می خندیدن. کلا تمام کتاب های دکتر دی انجلیس خوبه .....

یا سخنرانی های دکتر فرهنگ هم ک خودتون دارید رو با هم گوش بدید....به جلسه اخر کلاس ها هم برسید ی تمرینی دکتر داده ک اینطور که خودش میگه فوق العاده موثره.

ارزو میکنم همیشه زندگی شیرینی کنار همسرتون داشته باشید.

نوشته اصلی توسط Amir A

ستاره خانم شما هم اسم خانم من هستین.
متاسفم برای مشکلی که داشتین و خداروشکر که الان بهتر شدین ولی واقعا اگه با همسرتون حرف میزدین راحت تر نبود؟
من نمیدونم خانمها که انقدر خوب و گرم همیشه صحبت میکنن و مسائلی که اصلا برای ما مردها اهمیتی نداره رو هم با آب و تاب میان تعریف میکنن چرا برای مسائل مهم و جدی خب ساکت میشن؟ مرد از کجا بفهمه شما مشکلتون دقیقا چیه که بیاد کمکتون؟
یکسال واقعا زمان زیادیه حالا برای هر دعوا و هر مشکلی هم که باشه. واقعا اینکه میگن خانمها حساس هستن یه چیزه و اینکه میبینی و میشنوی چقدر حساسن یه چیز دیگه. خیلی عمق حساسیت ها بیشتره
شما میگین بی تقصیر بودین ولی همسر من واقعا بی تقصیر نبوده فقط خودشو محق میدونه. من نمیدونم اگه بخواد یه سال با من سرد باشه چی کار باید بکنم اصلا هم راضی به اینکه فقط تحملم کنه یا یه ذره دوستم داشته باشه نیستم میخوام دقیقا مثل قبلش بشه

مرسی از راهنمایی های مفیدتون
جاهایی که دوست داره میبرمش جاهایی که خاطره های خوب داشتیم ولی حس میکنم فقط اون خاطره های خوب دارن براش از بین میرن چون هرجا میبرمش بازم ناراحته. کارهایی که دوست داره براش میکنم ولی مثل قبل نیست دیگه. گل خیلی دوست داشت و من یه گلبرگ هم از گل میکندم صداش در می اومد الان خودش میشینه گل هایی که من بهش میدمو پرپر میکنه. موسیقی خیلی دوست داشت الان اصلا نمیذاره من تو ماشین آهنگی پلی کنم فوری قطعش میکنه فرقی هم نمیکنه شاد یا غمگین. براش اتفاقای خنده دار محل کارمو تعریف میکنم اصلا نمیخنده هرچی تعریف کنم توجه خاصی نشون نمیده ممکنه جوابم رو هم بده ولی یه جور بی تفاوتی تو همه حرکاتش هست که اصلا خوشم نمیاد. همه رفتارهاش عوض شده اون شادی و طراوتی که داشت اصلا دیگه نمیبینم یه زمان چشاش برق میزد باهاش که حرف میزدم
نمیدونم دیگه چطوری دوست داشتنمو بهش نشون بدم هرکار به ذهنم میرسیده براش کردم ولی کافی نبوده. این روزا میبینمش خیلی عصبانی میشم هم از دست خودم هم از دست اون. اگه حتی جلوم گریه هم میکرد بهتر از این سکوتش بود با اینکه از گریه شدیدا بدم میاد و معمولا منو بیشتر عصبی میکنه. ولی میگم حداقل یه خورده ناراحتیشو بهم نشون میداد شاید خالی میشد یا باعث میشد باهام حرف بزنه. یه دفعه به فکرم رسید سرش داد بزنم شاید باز گریه ش بگیره و بذاره بهش نزدیک بشم ولی دلم نیومد و ترسیدم بدتر بشه.
وقتی نمیبنمش اعصابم آروم تره با اینکه دلم براش تنگ میشه. ولی دیدن این رفتارهاش کفریم میکنه بدتر امروز از صبح هیچ کاریش نداشتم و استراحت کردم اعصابم آرومتر بود.
راجع به واژینیسموس هم خانم من دختر نیست دیگه که بترسه از رابطه و نتونه. یکی دو ماهم طول کشید تا آماده ش کنم و عجله نکردم مشکلی موقع رابطه کامل نداشتیم. هنوز درد داره ولی نمیترسه. الان به اختیار خودش دیگه دوست نداره با من بخوابه.


خلاصه که اسمتونو که دیدم بدجوری دلتنگش شدم مجبورم برم عصر ببینمش.

سلام...

خواهش می کنم... بسیار خوشحال شدم که همسرتان را نزد روانشناس بردین. بهترین کار را کردین.
من نتونستم تمام پست ها را بخونم اما جسته گریخته نکاتی به ذهنم رسیده که امیدوارم بتونم بهتون منتقل کنم.

1-حقیقتش برخی مسائل بسته به زمان و مکان و فرد درگیر در مساله و رابطه اش با ما شدت و ضعف متفاوتی دارند.

الان بعضی خانم ها و حتی شما خانومتون را درک نکردین چون دقیقا همون شرایط را تجربه نکردین. من هم مطمئنم اگر همچین شرایطی را تجربه نمی کردم نظرم این بود که خانومتون دارن موضوع را زیادی کش می دن.ولی الان نظرم این نیست و بنده همسرتون را درک می کنم.

اول ازدواج طرفین حساسیت بیشتری دارند. شک و شبهه بیشتر به سمتشون میاد(خدایا درست انتخاب کردم نکنه خرش از پل گذشته و من این اخلاقای جدیدش را دارم می بینم؟!!! یعنی ادامه داره آیا؟؟؟؟؟).مخصوصا برای خانم ها. برای خود من اون اتفاق با فاصله کمی از روز عروسیمون افتاد. در واقع برام تبدیل شد به یک روز به یادماندنی ولی از جهت منفیش... شاید خیلی اتفاقات بد دیگه از اون به بعد برام افتاده ولی همش قاطی جریان زندگی شدن و رفته ولی اون اتفاق برام مارک دار شد... و شاید برای همین دیر فراموشم شد... شاید اگر عین همون اتفاق الان میفتاد! الان که بعد یک سال همسرم را کامل شناختم و مطمئنم من را دوست داره شدت آسیب کلا فرق می کرد.البته شاید نه! مطمئنا!

2- اینکه می گید چرا خانم ها با همسرشون درد و دل نمی کنن. من بقیه خانما را بلد نیستم ولی من خواستم با همسرم درد دل کنم ولی نمی شد ادامه بدم.
اگه بخوام براتون آسیب شناسی کنم برای من اینجوری بود که من وقتی خیلی ناراحتم نمی تونم اولش زیاد منطقی صحبت کنم و نمی تونم متمرکز روی همون موضوع صحبت کنم. البته میشه ها... ولی به قشنگی وقتی که حالم خوبه نمیشه.
من وقتی مثلا صحبت می خواستم بکنم مثلا می خواستم بگم الف اتفاق افتاد بعد ب توی من حس شد و بعد ج ... یک هو همسرم از همون اول الف می پرید تو حرفم و می خواست بگه نه اشتباهه! چرا مثلا این طوری فکر کردی و فلان... بعد من چون خودم ناراحت بودم بدتر دیگه نمی تونستم حرفم را ادامه بدم و مساله را حل کنم. تمرکزم از صحبتم می رفت...

الان مثلا شما وقتی می خواین با خانومتون صحبت کنید همون اول راه هیچی نگید اصلا... بذارید موتورشون گرم بشه برای صحبت کردن. ممکنه که کلا هم اول نخوان باهاتون حرف بزنن اولش. شما باید در ابتدا کلید واژه بهشون بدین... مثلا بگید عزیزم موضوع الف اذیتت کرد؟ بعد اون می گه بله... بعد شما ادامه اش بدین... چرا؟ چون فلان چیزو گفتم؟ بعد اون می گه نه! چون اون جوری کردی... بعد کم کم زبان خانومتون باز میشه و صحبت می کنه و شما باید ابتدا شنونده خوبی باشید (درواقع یه جوری اولش را شما باید حرف بکشین) الان در حال حاضر همسر من این راه را کشف کردن ...

نکته دیگه اینکه دیدین وقتی زلزله میشه بعضی بچه ها تو شوک می رن و حتی اونایی که نشون نمی دن تو خودشون؛ چقدر روانشناسا می گن بذارید بچه ها حرف بزنن و نقاشی کنند و گرنه بعدا شاید این شوکه از بین بره ولی اثراتش مثل لکنت زبان و ... توشون باقی بمونه... من احساس کردم خانومتون تو یه همچین شوکی رفتن...

یه نکته دیگه در این زمینه اینکه اعتماد سخت به وجود میاد و اگر خراب بشه سخت و در طی مدت ایجاد میشه.
من اون موقع مساله ای که داشم این بود اعتمادم نسبت به همسرم خاموش شده بود. اصلا فرض بر حرف زدن کامل من و او هم بود حرف خودش را نمی تونستم باور کنم... وقتی می گفت دوستت دارم... باور نمی کردم...پیش خودم می گفتم از کجا معلوم برای اینکه فعلا قائله را ختم کنه نمی گه...از کجا معلوم دیگه تکرار نشه...و نیاز به حرف مستند نفر سوم بود واقعا.

3-یه نکته بسیار بد راجع به اصل موضوع دعواست که هنوزم منو اذیت می کنه و موجب ناامنی من شده اینه که همسر من کاملا به خودش حق می ده که اون سوء تفاهم براش پیش اومده(حتی هنوزم)... ولی من حق نمی دم. و دیگه اینکه از نظر من حتی اون سوء تفاهم راست هم بود اصلا ارزش ناراحت شدن نداشت چه برسه به همچین دعوایی... ولی اون می گه براش مهم بوده... ولی من نمی فهمم.و ناراحتم که اهمیت منو کنار اهمیت چنین موضوع کوچیکی نادیده گرفته و اصلا قرار داده! و کنار اون موضوع من کاملا ignore شدم.و قشنگ حس کردم سر یه چرت و پرتی منو shift delet می کنه...
وقتی از اصل موضوع شرمنده نبود با هزار جور محبت چه طوری از دلم در میومد خب؟
(البته بعدا اصل موضوع برام تاحدودی حل شد.)



4- البته این موضوع در زندگی ما پایه گذار اتفاقات خوبی شد که الان فرصت ندارم براتون توضیح بدم و سر فرصت حتما بهتون می گم که چه طور این اتفاق منجر به پایه گذاری مثبت در زندگیتون بشه.

موفق باشید

ستاره خانم ممنونم که تجربه خودتون رو هرچند براتون خوشایند نیست در اختیار بنده قرار میدین. خوشحال میشم بدونم چه بهره مثبتی هم از اون جریان تلخ بردین.
همینطوره که میگین خانم من الان دچار بی اعتمادی و شک نسبت بهم شده. من اینو هم تو رفتار و لجبازی هاش دارم حس میکنم هم حرفایی که به مشاور زده اینو صراحتا گفته که میترسه با من زندگی کنه.
قبلا سر جریاناتی که ناراحتش میکرد به نظرم شنونده خوبی براش بودم میدید هواشو همه جوره دارم. ولی در این مورد کلا تغییر فاز داده و از اون دختری که من میشناختم که راحت حرفاشو میزد تبدیل شده به یه چیزی که اصلا برای من قابل درک نیست. نزدیک شدن بهش فوق العاده سخت شده. یه دیوار بزرگ بین خودش و من کشیده.
اگر شروع کنه فقط یک جمله به من راجع به ناراحتیش بگه من همه سعیمو میکنم همین کاری که میگین رو بکنم و پله پله خودم ببرمش جلو
خانم من هم الان فکر میکنه من دوستش ندارم متاسفانه. راستش به نظرم خیلی تحقیرآمیزه برای یه مرد که برای اینکه زنش باورش کنه نیاز داشته باشه یه شخص سومی بیاد این علاقه رو به گوش زنش برسونه. من ترجیح میدم خودم براش این مسئله رو اثبات کنم. حالا اگر دیگران هم میخوان تایید کنن اشکالی نداره ولی دلم میخواد حرف منو قبل از همه باور کنه.
نکته سومتون منو چند دقیقه ای روی متنتون نگه داشت. من هم مثل همسر شما به خودم حق میدادم و البته خانم من هم فکر میکرد یه مسئله کوچیکه و اشتباهی مرتکب نشده اگه عذرخواهی میکرد یا اصلا هیچی نمیگفت میذاشت من یکم داد و هوار کنم خیلی زود تموم میشد ولی قبول نداشت اشتباهشو و میخواست توجیه کنه کاری که کرده بودو که واسه من این قابل قبول نبود و منو بدتر عصبانی کرد...من بعد اینکه زدمش تا چند دقیقه هیچ کاری بهش نداشتم اونم خیلی بد داشت گریه میکرد ولی انقدر عصبانی بودم که برام مهم نبود داره از گریه خودشو خفه میکنه فکر میکردم حقش بود و بایدم گریه کنه حتی نمیتونستم برگردم مستقیم نگاش کنم نمیدونستم دارم کدوم سمتی میرم کدوم خروجی رو رد کردم اصلا فکرم کار نمیکرد فقط عصبانی بودم ولی همون چند دقیقه بود.... بعدش که برگشتم طرفش دیدم کامل خودشو چسبونده به در سرشو چسبونده بود به شیشه ماشین که دورترین فاصله رو از من داشته باشه خیلی بد داشت گریه میکرد هیچ وقت گریه شو اونجوری ندیده بودم... اونجا اولین جایی بود متوجه شدم بد حرکتی زدم نباید اینکارو میکردم و منم اشتباه کردم ولی بازم این مسئله پاک نشد که اونم اشتباه کرده بوده. بعد از اون من هرکاری کردم انگار باورش نشد پشیمونم شاید چون بازم به خودم برای عصبانی شدن اون شب حق میدم برای کتک زدنش نه ولی حق میدم به خودم برای عصبانیتم اگر الانم این کارو بکنه من بازم عصبانی میشم فقط شاید بتونم خودمو کنترل کنم که نزنمش دیگه. من نمیتونم قبول کنم که قضیه کوچیک بوده یا توجیهاتشو نمیتونم بپذیرم حتی الان که یه ماه گذشته ولی کاری که کرده رو بخشیدم با در نظر گرفتن اینکه کاری که کرده به نظر خودش زیاد غلط نبوده و اصلا مهم هم نبوده شاید (فقط به نظر خودش). اگر اونم بفهمه قضیه برای من چقدر مهم بوده و حتی اگر خودش قبول نکنه مسئله بزرگ بوده بتونه فقط از دید من نگاه کنه که برای من بزرگ بوده شاید بتونه منو ببخشه و این مسئله حل بشه... من فکر میکنم دلیل اینکه شما هنوز دل چرکین هستین ولی همسرتون گویا از مسئله گذر کردن یا اینکه من خانممو بخشیدم ولی اون هنوز با خودش و من درگیره همین مسئله ست که نمیتونین درک کنین و خودتونو جای طرف مقابل بذارین اون مسئله ای که میگین برای شما کوچیکه برای طرف مقابلتون خیلی هم بزرگه.
ولی در هر حال ربطی به بی اهمیت بودن شما و شیفت دیلت نداره یه مرد اگه زنی رو واقعا نخواد یا پاکش کرده باشه باهاش نمیمونه تعارف که نداریم. شما خود موضوع دعوا و ناراحتی رو ربط به عدم علاقه همسرتون ندین چون این دوتا بحث کاملا جدان هرچیزی اهمیت خودشو داره.

ممنونم مریم خانم از توجه و پاسختون
ببینید من ابتدای عقد این اجازه رو بهش دادم که فقط در محیط های زنانه کار کنه و به حرفم هم عمل کردم تا سه ماه بعد عقد تو آرایشگاه کار میکرد بعدش بنا به یه سری دلایل خیلی واضح که خودشم قبول داشت گفتم دیگه اونجا نرو. الان داره همونو میزنه تو سر من که تو زیر حرفت زدی در حالی که حتی باعث و بانی دعوای آخر ما همون کسیه که خانم من پیشش کار میکرد.


اگر بخوام از نظر شرعی بررسی کنم که درسته من یه بار زدم و این یه اشتباهو کردم ولی باقی موارد من هم تامین مالیش میکنم هم بهش محبت میکنم و به خواسته هاش اهمیت میدم در برابرش اونم وظیفه داشته از من اطاعت کنه تمکین کنه برای بیرون رفتن از من اجازه بگیره که هیچ کدوم اینارو یه ماهه اصلا انجام نمیده و قبل از این مدتم به خیلی حرفام گوش نمیکرد و برای جایی رفتن هم خیلی وقت ها بهم خبر نمیداد یا دروغ میگفت.
امر و نهی کردن هم هیچ جا نگفتن امر و نهی نکنید اتفاقا گفتن از دستورات شوهر سرپیچی نکنه و باید مطیع و فرمانبردار باشه. خب این فرمانبرداری در برابر یه سری قوانین و امر و نهی کردن هاست دیگه. فقط گفتن با خوشرفتاری و مهربونی رفتار کنید که اگر گوش کنه به حرفام منم خوشرفتارم باهاش. وقتی مشکلی پیش میاد و من به نظرش بداخلاق میشم که گوش نکرده به حرفام و کار خودشو کرده. وگرنه من دیوونه نیستم که بخوام آرامش و خوشیمونو بهم بزنم.


همه اینام به کنار یعنی بخاطر این مشکلات باید یکماه با من قهر کنه؟ یعنی منتظره من بگم از این به بعد هرکاری خواستی بکن هرجایی خواستی برو تا دوازده شبم جایی موندی هیچ ایرادی نداره؟ فقط اینارو بگم باهام آشتی میکنه؟ خب هیچ وقت نمیتونه این حرفارو از دهن من بشنوه حتی اگر تا آخر عمر منم باهام قهر بمونه. من میتونم یه میزان آزادی بیشتر بهش بدم ولی نمیتونم کلا بیخیالش باشم که هرکاری خواست بکنه. به نظرتون اگر من الان بهش پیشنهاد بدم که بیاد راجع به محدودیت ها و قوانینی که گذاشتم مذاکره کنیم حاضر میشه کوتاه بیاد و دست از قهر برداره؟
نمیخوام ازم دلزده بشه یا احساس اسارت بکنه برعکس دلم میخواد با هم به گرمی قبل بشیم ولی الان نمیدونم چی کارش کنم چی بهش بدم از چی بگذرم که کوتاه بیاد


راجع به رنگ مو هم احتیاج نیست مثلا میره بلوند میکنه به من بگه یا خیلی تغییرات عادی دیگه ولی بنفش! بنفش رنگ کت و شلوار جوکر! خب این یه چیز غیرعادیه و منم البته چیزی بهش نگفتم فقط گفتم چقدر بنفش شدی! ولی این تغییرات عجیب غریبو دوست دارم اجازه هم نمیگیره حداقل از قبل در جریانشون باشم.

صبا خانم حرفاتون درست و منطقی هست.

مشاور هم به من گفت که دیگه نخوام چیزیو توجیه یا اثبات کنم براش. اصلا هرچیم اینکارو کردم متوجه هم نشده چی میگم. نمیدونم این عمق اتفاقی که مرتب خانمها دارن اینجا به من میگن که متوجه ش نشدم چیه واقعا. خب نمیشه که من تا ده سال دیگه راجع به این مسئله برم ازش عذرخواهی کنم. قهر یه روز دو روز اصلا یه هفته دیگه نه یه ماه! از این به بعد فقط توجیهم همینه که من شناختی راجع به احساسات و رفتار زنانه ش نداشتم واقعا هم نداشتم هنوزم ندارم خانمها خیلی مسائل رو پیچیده و سخت میکنن.
صبا خام من میدونم خانمم یک انسانه و برای حرف گوش کردناش هم تاحالا ازش تشکر هم کردم (موارد نادری که خلاف میلش بوده ولی بخاطر من گوش کرده و منو واقعا خوشحال کرده) ولی یه سری از گوش نکردناش واقعا خطاست. حالا نمیدونم شاید با ابزار اندازه گیری من خطاست با مال اون نه. ولی من از دید خودم نگاه میکنم اونم از دید خودش. از دید من خطا بوده و بعضیاشم خیلی خطاهای بزرگ و بدی بوده که نمیشده اصلا در برابرشون سکوت کنم ولی خیلی زود گذشت کردم کینه ای به دل نگرفتم برعکس خانمم که الان پدر هفت جد منو آورده جلوی چشمم. قبول دارم تفاوت داریم ولی دیگه الان وقت فکر کردن نیست که بخواد تازه منطقی بشه به چی فکر کنه مثلا؟ سه سال قبل عقد وقت داشته فکر کنه تصمیم بگیره.
اگرم میخواست هرکاری دوست داره بکنه اصلا چرا به من جواب بله داد؟ مجرد میموند هرکاری هم دلش میخواست میکرد ازدواج یه سری محدودیت داره چه برای مرد چه زن. نمیشه که هم بخواد منو داشته باشه هم همه دوستاشو هم روابطشو هم تمام آزادی های قبلیشو. بهرحال یه چیزهایی با ازدواج عوض میشه و اگر من بتونم اینو بهش بفهمونم عالی میشه.
نامه، پیشنهاد خیلی خوبیه. من هرچی غرور داشتم زیرپا گذاشتم براش. این کارم میکنم این حرفایی که میگین رو براش مینویسم اگر این راهم جواب نده دیگه مجبور میشم راه های دیگه ای رو امتحان کنم. هم صبرم تقریبا تموم شده هم بینهایت خستم از دست کاراش.
ولی اینکه بگم تا احساسش برنگشته عروسی نمیگیرم حرف درستیه واقعا؟ شاید احساساتش دو سال دیگه بخوان برگردن! شاید اصلا عقب انداختن عروسی باعث بشه به من سردتر بشه. من فکرم این بود که اگر زودتر ببرمش خونه خودم خب میتونیم بیشتر کنار هم باشیم و بالاخره انقدر محبت از من میدید که هم ترسش بریزه هم کلا یادش بره قهر کرده. ولی انگار در این مورد هم طرز فکر من با خانمها متفاوته.
کتاب رو هم گفت حوصله خوندن کتاب نداره نگرفت حتی نگاه کنه.